merhabalar biraz uzun kusura bakmayın
ben 19 yasindayim. neredeyse 4senedir bazen agır cogu zaman orta siddette depresyon halindeyim bir turlu bitmek bilmiyor hic tedavi gormedim. gormeye imkanım olmadı(ailem ve maddi imkanlar)
13-14 yaslarında bile en küçük olayda ailemle kavga ettigimde vs intihar etmeyi dusunuyordum. evin catısına cıkıp aglıyordum atsam mı kendimi diye dusunuyordum. o zamandan beri intihar dusuncelerim var su sıralar biraz azaldı. kucuklugumde hep dıslandım arkadaslarım beni hep dısladı ilkokul ogretmenimden 4sene baskı ve dayak yedim psikolojimi bozdu.annemden de hep dayak yedim sebebi çok ağlak bir çocuk olmam ve yerimde durmamam. babam ben çok ağlıyorum diye benden nefret ediyormuş.eski bir videom var 4-5 yaslarındayım sofrada oturuyoruz babam bana oyle bir nefretle bakıyor ki iliklerime kadar hissetmiştim izleyince. suan oyle degil.
lise zamanımda da çok dıslandım arkadaslıklarım berbattı. iletisimim kotuydu.
her zaman maddi sıkıntılarım vardı o yuzden ezik gibi hissediyordum hep. her konuda eksiktim. ozguvensizdim esmer olduğım için hep lakap takıldı şimdi derimi söküp atmak istercesine nefret ediyorum.
bunların dısında travmatik bir olay yasamadım. yasadıysam da hatırlamıyorum. zaten cogu cocukluk anımı hatırlamıyorum. ailemle aram kötü çok garip. böyle anlatınca hiçbirşey yaşamamışım gibi geldi ama neden böyleyim bilmiyorum ırsi olabilir mi? halam depresyon geçirmiş teyzem şizofreni hastalığını atlatmış
hiçbirşey yapmaya halim yok 7/24 yorgunum. düşünüyorum bazen tembel miyim kendimi mi kandırıyorum? ama bir insan bu kadar uzun süre nasıl kendini kandırabilir. çok büyük hedefleri olmasına rağmen.
bu hafta yorgunluğum için doktora gideceğim ama büyük ihtimalle psikolojik.
yeni şeyler denemek istiyorum.bir spor dalıyla meşgul olmayı, en çokta keman çalmayı istiyorum. fakat maddi imkanım yok.
kendime hedefler koydum;
yeni bir dil öğrenmek
sınava hazırlanmak
resim çizmeye başlamak(yeteneğimde var gbi)
gibi gibi şeyler. ama bunlar bi anlık hevesti. üzerinden 2 hafta geçti. yine hiçbirşey yapmaya halim yok ölü gibiyim. hiçbirşey yapmadım.
ne yapmalıyım bu durumdan kurtulmak için?
ve son olarak sizlere birşey daha danışmak istiyorum. son zamanlarda ailemle aram daha da kötüleşti. benim bir hedefim var. 2025 yksye hazırlanacağım. bu evden uzaklaşmanın bana iyi geleceğini düşünüyorum.zaten bu evde ders çalışmam pek mümkün değil. uykuma bile saygı duyulmuyor 12den önce uyuyamıyorum bile. çok sesliler. 21 yaşında bir ablam var neredeyse 1bucuk senedir evli suan 2 aylık çocuğu var.(bu arada aile baskısından dolayı kaçarak evlendi) birkaç ay sonra onlara taşınmak istiyorum. bir işe girerim sabahtan evden giderim iş bitince de kütüphaneye giderim. oldukça geç dönerim diye düşünüyorum. ablam bir o zaman gelsinde bakalım dedi. yeğenimlede biraz ilgilenirim ablama yük olacağımı sanmıyorum. hiç olmak istemiyorum. eniştemi bilmiyorum ne der soracağız.sizce yaptığım plan uygun mu? başka çıkışım yok gibi görünüyor bu da olmazsa intihar etmekten korkuyorum.
ben 19 yasindayim. neredeyse 4senedir bazen agır cogu zaman orta siddette depresyon halindeyim bir turlu bitmek bilmiyor hic tedavi gormedim. gormeye imkanım olmadı(ailem ve maddi imkanlar)
13-14 yaslarında bile en küçük olayda ailemle kavga ettigimde vs intihar etmeyi dusunuyordum. evin catısına cıkıp aglıyordum atsam mı kendimi diye dusunuyordum. o zamandan beri intihar dusuncelerim var su sıralar biraz azaldı. kucuklugumde hep dıslandım arkadaslarım beni hep dısladı ilkokul ogretmenimden 4sene baskı ve dayak yedim psikolojimi bozdu.annemden de hep dayak yedim sebebi çok ağlak bir çocuk olmam ve yerimde durmamam. babam ben çok ağlıyorum diye benden nefret ediyormuş.eski bir videom var 4-5 yaslarındayım sofrada oturuyoruz babam bana oyle bir nefretle bakıyor ki iliklerime kadar hissetmiştim izleyince. suan oyle degil.
lise zamanımda da çok dıslandım arkadaslıklarım berbattı. iletisimim kotuydu.
her zaman maddi sıkıntılarım vardı o yuzden ezik gibi hissediyordum hep. her konuda eksiktim. ozguvensizdim esmer olduğım için hep lakap takıldı şimdi derimi söküp atmak istercesine nefret ediyorum.
bunların dısında travmatik bir olay yasamadım. yasadıysam da hatırlamıyorum. zaten cogu cocukluk anımı hatırlamıyorum. ailemle aram kötü çok garip. böyle anlatınca hiçbirşey yaşamamışım gibi geldi ama neden böyleyim bilmiyorum ırsi olabilir mi? halam depresyon geçirmiş teyzem şizofreni hastalığını atlatmış
hiçbirşey yapmaya halim yok 7/24 yorgunum. düşünüyorum bazen tembel miyim kendimi mi kandırıyorum? ama bir insan bu kadar uzun süre nasıl kendini kandırabilir. çok büyük hedefleri olmasına rağmen.
bu hafta yorgunluğum için doktora gideceğim ama büyük ihtimalle psikolojik.
yeni şeyler denemek istiyorum.bir spor dalıyla meşgul olmayı, en çokta keman çalmayı istiyorum. fakat maddi imkanım yok.
kendime hedefler koydum;
yeni bir dil öğrenmek
sınava hazırlanmak
resim çizmeye başlamak(yeteneğimde var gbi)
gibi gibi şeyler. ama bunlar bi anlık hevesti. üzerinden 2 hafta geçti. yine hiçbirşey yapmaya halim yok ölü gibiyim. hiçbirşey yapmadım.
ne yapmalıyım bu durumdan kurtulmak için?
ve son olarak sizlere birşey daha danışmak istiyorum. son zamanlarda ailemle aram daha da kötüleşti. benim bir hedefim var. 2025 yksye hazırlanacağım. bu evden uzaklaşmanın bana iyi geleceğini düşünüyorum.zaten bu evde ders çalışmam pek mümkün değil. uykuma bile saygı duyulmuyor 12den önce uyuyamıyorum bile. çok sesliler. 21 yaşında bir ablam var neredeyse 1bucuk senedir evli suan 2 aylık çocuğu var.(bu arada aile baskısından dolayı kaçarak evlendi) birkaç ay sonra onlara taşınmak istiyorum. bir işe girerim sabahtan evden giderim iş bitince de kütüphaneye giderim. oldukça geç dönerim diye düşünüyorum. ablam bir o zaman gelsinde bakalım dedi. yeğenimlede biraz ilgilenirim ablama yük olacağımı sanmıyorum. hiç olmak istemiyorum. eniştemi bilmiyorum ne der soracağız.sizce yaptığım plan uygun mu? başka çıkışım yok gibi görünüyor bu da olmazsa intihar etmekten korkuyorum.
