- 11 Temmuz 2017
- 678
- 425
- 18
Merhaba ben 24 yaşındayım ve üniversiteden yeni mezun oldum. İlk defa bu sene kpss ye girdim, sonuç pek iç açıcı değildi. Bir sene daha denemeliyim diye düşündüm ve yeniden çalışmaya başladım. Bu süreçte üzerimde fazlasıyla aile baskısı var. Onun yanı sıra erkek arkadaşım da evlenmek istiyor. Bu konuya sonra geleceğim.
Aile baskısına gelecek olursak... Ben bu yıl kpss olmazsa yurt dışına giderim dilimi geliştiririm diyordum ailem de kabul ediyordu. Babam bize karşı her zaman, her konuyu geçiştiren, hiç zaman ayırmayan,ilgisiz, sevgisiz biri olmayı tercih etti. Ve bu konuyu da geçiştirmeyi başardı. Tamam dedim kpss ye çalışırım, kendi çabamla başarırım. Ama bu ailem için yetmedi. Evden çıkmamama kafayı takmaya başladılar. Babam arkamdan konuşmaya evlenmek istiyor galiba demeye başladı. Akrabalarını devreye soktu. Beni aradılar, depresyondaymışsın, evden çıkmıyormuşsun demeye başladılar. Babamın onlara benim için birini bulmalarını söylediğini işittim annemden. Bir de şu var. Para harcayan biri değilim ama onlara yük olduğumu hissettiriyorlar. Parayı fırlatmalar, bir işe yara, yaşın geçiyor demeler. Evden bir yere gittiğim yok ama artık çok bunaldım. Bazen yaşamasam daha iyi diye düşünüyorum.Bunu çok sık düşünür oldum. Çıkmazda gibiyim. İş bulsam uzaklaşsam kpss ye çalışamam. İçime ata ata hastalanmaya başladım her yanım ağrıyor,kendiliğinden morluklar oluşuyor. Odadan çıkınca içim huzursuz olmaya, daralmaya başlıyor.
Erkek arkadaşımın evlenmek istemesine gelirsek. O haklı olarak evlenmek, gelip ailem ile tanışmak istiyor ama ben henüz ailemle de kendimle de uzlaşamadım. Bunu ona dediğimde anlamıyor, belki anlamaması normal sonuçta benimle yaşamıyor. Ama babamla onu karşı karşıya getirmekten bile korkuyorum.
Buraya yazdım çünkü birileri ile paylaşmaya ihtiyacım vardı. Bu sıkıntı beni bitirmeden benim onu bitirmem gerekiyordu. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Aile baskısına gelecek olursak... Ben bu yıl kpss olmazsa yurt dışına giderim dilimi geliştiririm diyordum ailem de kabul ediyordu. Babam bize karşı her zaman, her konuyu geçiştiren, hiç zaman ayırmayan,ilgisiz, sevgisiz biri olmayı tercih etti. Ve bu konuyu da geçiştirmeyi başardı. Tamam dedim kpss ye çalışırım, kendi çabamla başarırım. Ama bu ailem için yetmedi. Evden çıkmamama kafayı takmaya başladılar. Babam arkamdan konuşmaya evlenmek istiyor galiba demeye başladı. Akrabalarını devreye soktu. Beni aradılar, depresyondaymışsın, evden çıkmıyormuşsun demeye başladılar. Babamın onlara benim için birini bulmalarını söylediğini işittim annemden. Bir de şu var. Para harcayan biri değilim ama onlara yük olduğumu hissettiriyorlar. Parayı fırlatmalar, bir işe yara, yaşın geçiyor demeler. Evden bir yere gittiğim yok ama artık çok bunaldım. Bazen yaşamasam daha iyi diye düşünüyorum.Bunu çok sık düşünür oldum. Çıkmazda gibiyim. İş bulsam uzaklaşsam kpss ye çalışamam. İçime ata ata hastalanmaya başladım her yanım ağrıyor,kendiliğinden morluklar oluşuyor. Odadan çıkınca içim huzursuz olmaya, daralmaya başlıyor.
Erkek arkadaşımın evlenmek istemesine gelirsek. O haklı olarak evlenmek, gelip ailem ile tanışmak istiyor ama ben henüz ailemle de kendimle de uzlaşamadım. Bunu ona dediğimde anlamıyor, belki anlamaması normal sonuçta benimle yaşamıyor. Ama babamla onu karşı karşıya getirmekten bile korkuyorum.
Buraya yazdım çünkü birileri ile paylaşmaya ihtiyacım vardı. Bu sıkıntı beni bitirmeden benim onu bitirmem gerekiyordu. Okuduğunuz için teşekkür ederim.