Ya bu dediğim çok ukalaca gelebilir ama insan böyle böyle hayatta pişiyor. Benim başıma bu iş meselesinden neler neler geldi, mobbinge uğradım, dağ başında bir kasabada yalnız yaşadım, kovuldum, 4 aylık maaşıma el konuldu, mülakattan çirkinsin diye kovuldum, iş bulamayayım diye eski patronum bizzat beni herkese kötüledi, tam 3 tane bulduğum işe engel oldu ki bunu sonradan detaylarıyla öğrendim falan. Daha bu senenin başında bile salya sümük ağlıyordum, bir daha asla iş bulamayacağım yaşım 30 oldu kimse iş vermeyecek diyordum.
İş buldum, çalışıyorum, artık kendi işimi açmayı düşünüyorum. Şimdi bana deseler ki o kadar gözyaşına değer miydi? Cidden değmezmiş, her şey bitiyor, unutuluyor. Artık kolay kolay etkilenmiyorum hiçbir şeyden, kolay kolay sesim titremeden tartışamazdım kimseyle bu yıl koordinatörümle birbirimize girdik, açtım ağzımı yumdum gözümü. Başımdan bu kadar çok şey geçmeseydi belki kendimi savunmayı öğrenemeyecektim. İnsan her şeyi atlatabiliyor, kendinize inanın.