Selam kknin tatli hanimlari, ablalarim, kizkardeslerim:)sizlere aslinda dert denemeyecek ama bazen icime dert olan bir sorunu danismak istiyorum. Önden bilgileri vereyim: 28 yasindayim, 1,5 yillik bir iliskim var, kendisiyle sosyal medya dan tanistik (aslinda hic istemedigim bir tanisma bicimiydi) ve yabanci bir bey (bunda bir sorun yok, türk erkeklerine karsi bazi sebeplerden dolayi sicak bakmiyordum zaten). Simdi gelelim asil meseleye: iliskimiz sükürler olsun ki iyi gidiyor, hatta ve hatta bekledigimden daha iyi gidiyor. Olgun, saygili bir beyefendi, kafalar uyusuyor, tenler de. Kendisinin biraz da olsa feminen bi tarafi var, yani cok nazik, kimseyi kirmamaya özen gösteren ve sevgisini de güzel bir sekilde dile getiren, iltifat eden biri. Sanirim bu feminenlik beni irite ediyor, cevremde bu kadar nazik erkekler olmadigindandir belki de, bilemiyorum. (Cok fazla tecrübemde olmadi simdiye kadar, tekliflerin cogunu geri cevirdim) Nadir de olsa sevgi sözcükerinden de bunaliyorum, ki abartmiyor da hic. Ama ben niye bunaliyorum? Veya bazen kendime "aman bosver, evlenme, iliskinde olmasin, hayatini tek basina yasa, gez, toz" diyorum ve bu düsünce beni mutlu ediyor. Öte yandan onunla da bir ömür gecirme hayali, cocuk büyütme hayali beni ayni sekilde mutlu ediyor. Cok sacma degilmi? Piskopat miyim ben? Bu düsünceler size de tanidik geliyor mu? Erkek arkadasiniz ile ilgili veya da esiniz ile? Nasil bas ettiniz/ ediyorsunuz bunlarla? Simdiden cevaplariniz icin teşekkürler.