Bu evlat ayırımı mı yoksa gerçekten ben mi kıskancım?

Elizsavas .!.:

Bariz bir ayrım olduğunu düşünüyorum ben. Başkasının fikrini bilmem de. Yorumların hepsini okumadım sadece fikrimi belirtmek istedim. Bizde 3 kardeşiz 2 kız ve bir erkek ama ne babam ne de annem hiçbir zaman farklı davranmamıştır cezalar ödüller eşitti bizde. Sadece araba konusuna takılma canım ama diğerlerini okuduğumda abarttığını düşünmüyorum. Bu konudan müzdarip çok arkadaşım var benimde. Erkek evlat ayrımını daha aşamadık sanırım ülkecek.
Artık evlenmişsin de boşver tüm bunları eşinle mutlu ol canım ilerde evlatların olduğunda sen aynı hataları yapmazsın olur biter

Genişletmek için tıkla...

Bu konuyu 1,5 yıl önce açmıştım aslında. Yine benzeri bir sorunla karşılaşınca yeni konu açtım onu da okumanı tavsiye ederim. Araba yada maddi konular değil bariz bir davranış farkı da var. Benim söylediğim birşey "olur mu öyle şey" olurken aynı şeyi kardeşim söylese "aa mantıklı aslında" olabiliyor. İşte yapacak birşey yok, toplum sorunu bu. Dediğiniz gibi nasılsa artık aynı evde değiliz ve kendi çocuklarımı "nasıl yetiştirmemem" gerektiği konusunda iyi bir tecrübe bu gözlemlerim benim için...

napsamki .!.:

Bu konuyu 1,5 yıl önce açmıştım aslında. Yine benzeri bir sorunla karşılaşınca yeni konu açtım onu da okumanı tavsiye ederim. Araba yada maddi konular değil bariz bir davranış farkı da var. Benim söylediğim birşey "olur mu öyle şey" olurken aynı şeyi kardeşim söylese "aa mantıklı aslında" olabiliyor. İşte yapacak birşey yok, toplum sorunu bu. Dediğiniz gibi nasılsa artık aynı evde değiliz ve kendi çocuklarımı "nasıl yetiştirmemem" gerektiği konusunda iyi bir tecrübe bu gözlemlerim benim için...

Genişletmek için tıkla...

Hemen bakıyorum canım konuna

Arkadaşlarkonuyu yeni ggördüm. Maalesef ben de ayni düşünceler icerisindeyim. Biz de 2 kardeşiz 1 erkek kardeşim var. Ben de cocuklugumuzda boyle bir ayrimin yapildigini düşünüyorum. Ve bunları düşündükçe içim aciyor. 33 yasindayim üniversite mezunuyum ve kamuda bir isim var. Evli değilim ama is nedeniyle aileden ayri yasiyorum. Bu yasa geldim is güç sahibi oldum ama inanir misiniz çocuklukta sevgi görmediğim düşüncesi beni alt üst ediyor. Bu arada terapi de aldim bir sure iyi oluyorum ama bir sure sonra tekrar Basa sariyorum. Anneme babama sorsam hic ayrim yapmadiklarini söylerler boyle olacagini bilselerdi yapmazlardı zaten. Ama ben o yaşananları unutamiyorum. Yasama yanlara çok basit gelebilir. Mesela çocukken bana alinmayip kardeşime alınan oyuncaklar yada benim duygularim olduğu unutulup gençlikzzamanlarında hemen bir erkek arkadasim olacagi korkusunu yasayan babam ve bana yaptigi baski. Ama kardeşim sevgilisiyle yıllarca flört edip onunla evlendi onun bu durumu ailede hep onaylandı. Benim suçum neydi benim de duygularim vardi. Ve ben yıllarca ne zaman bir erkekle karsi karsiya gelsem evlilik niyetiyle bile olsa hemen suçluluk duyardim. Yada korkardim ve bu yasima kadar da evlenemedim. Tabii nasip kismet kadere inanıyorum ama ailemin tavrini düşündükçe içimdeki o sevgi boşluğunu dolduramiyorum

On

napsamki .!.:

benim için önemli, canımı sıkan bu konu herkese çok önemsiz gelmiş sanırım. Kimse yorum yapmadan, okuyup geçmiş...

Genişletmek için tıkla...

Ondan degil de cok uzun yazmissin canım ya okuyum dedim sonuna gelirken basını kaçırdım falan derken okumadım acikcasi