- 23 Ağustos 2012
- 50.154
- 1
- 232.886
- 898
Aslansın valla , yürü
Vallahi siz böyle dedikçe beynimdeki kara bulutlar dağılıyor sanki :))
Arkadaşlar düşünüyorum düşünüyorum işin içinden çıkamıyorum. Aslında cevap çok basit ama doğru karar veremeyeceğimden korkuyorum. Ne olur yardım edin.
Dört buçuk senedir biriyle beraberim. Benden üç yaş küçük. Beraber olmaya başlamadan önce çok tereddüt ettim ama o zamanlar çok aşıktım ve sorun olmayacağını düşündüm. Şimdi keşke hiç başlamasaydım diyorum. Neyse... Üniversiteden yeni mezun olmuştu. Hemen askere gitti. Hiç yalnız bırakmadım. Kısa dönem yapıp geldi ve iş aramaya başladı. Gel zaman git zaman bir türlü iş bulamadı. Başvurduğu işlere kabul edilmiyordu, kabul edildiği bir iki işi de o beğenmedi. Lise mezununun da yapabileceği kendine yakıştıramadığı işlerdi kabul ediyorum ama ne yazık ki ülkemizde ne saygın üniversite bitirenler bile hak ettiklerini alamıyorlar ki. Ben hep destek olmaya çalıştım. Şimdilik başla, çalışırken başka yerlere de başvurursun, daha güzel işler olur diye motive etmeye çalıştım. Ama zamanla fark ettim ki sorun sadece iş bulmaktaki zorluk değildi. Tembel bir insan. Kibirli. İyi şartlarda yaşamak, daha ilk girdiği işten yüksek maaşlar almak istiyor. Şu an hala bir iş bulabilmiş değil. Zengin bir akrabası haline üzülüp yanına aldı ama ben bunu iş olarak görmüyorum. Yarın öbür gün adam bıksa, ölene kadar sana ben mi bakacağım dese ve çıkarsa yine işsiz. Hani bazı erkek vardır ekmeğini taştan çıkarır. Öyle değil ki bu. Evde oturur iş yok ,bulamıyorum der.
Benim maddi durumum ondan çok daha iyi. Sen beni korkutuyorsun, ben senin masraflarına yetişemem diyor. Haklı da. Ne yalan söyleyeyim ben hiç para hesabı yapmadan yaşamaya alışmışım. Ama ondan da bana bakmasını beklemiyorum. Yıllardır çalışıyorum. Çalışmasam bile ondan bir kuruş istemem. Allah'a şükür ve ailemden Allah razı olsun çalışmasam bile iyi denebilecek bir gelir sağladılar bana. Evlensek evin geçimine de yardım ederim tabi ama erkek de değilim ki, evi geçindirmek erkeğin görevi. Belli bir yaştan sonra seviyorum her şeye razıyım diyemiyorum. Nasıl alıştıysam iyi kötü öyle devam etmek istiyorum evlendikten sonra da. Ayrıca yaşım da 31, evlensem hemen çocuk yapmak istiyorum. Hem ev geçindirmek hem çocuğun masrafları kolay değil. Ama ortada hiç öyle bir durum yok zaten. Gel evlenelim diyen yok.
Maddiyatı geçtim zaten anlaşamıyoruz da. Zamanında kavgalarda bana ağza alınmayacak küfürler etti. Yapı olarak çok sinirli. Ağlama krizlerine girerdim. En küçük kavgada ayrılmakla tehdit ederdi. Yalvarırdım gitme diye. Ne salakmışım. Sonra sevgim aşkım azaldı tabi böyle davranışlarla. Ben ayrılmayı ağzıma almaya başladım. Şu an küfür etmeye falan korkuyor ama evlensek rahatlayıp daha beterini yapar biliyorum.
Şimdi benim sorum şu: Artık öyle pek de sevmediğim biriyle, asla hayalimdeki gibi ya da en azından alıştığım gibi bir hayat yaşayamayacak olsam da er ya da geç iş bulmasını bekleyip evleneyim mi yoksa ayrılayım mı? Aslında cevap tabi ki bitir olmalı ama ya karşıma başka kimse çıkmazsa? Hiç evlenmemekten çocuk sahibi olmamaktansa böyle biriyle evlenmek daha mı iyi? Ne olur mantıklı düşünmemem yardım edin. Şimdiden teşekkürler.
çocukla babanın ilişkisi çok önemlidir. siz ne kadar iyi bir anne olsanız, olmaya çalışsanız da yanlış bir babadan o çocuğun karakteri muhakkak etkilenir. bence emin olmadığınız birinden çocuk yapmayın. ayrıca size de yazık, ömür boyu herhangi bir insanla yaşamak zorken, istemediğiniz bir insanla yaşamayın bence. ayrıca yaşınız da genç gayet, benim dönemim bitti diye düşünmeyin bence. belki karşınıza çok muhteşem biri çıkacak, belki kimse çıkmayacak, onu bilemem, ama şunu söyleyebilirim ki olmuş olmak için olmasın, yalnız olmayı yeğlerim.
Vallahi moralim düzeldi. Ne güzel sen doğru kararlar verip mutlu olmuşsun. Allah mutluluğunu daim etsin ve darısı başıma :)
Amin arkadaşım ve inan dönüp arkama bakmadım çünkü daha güzel günlerin beni beklediğini biliyordum..
bazı konularda haklı olsanız da yazdıklarınızı bir kere daha okursanız, nasıl planlanmış sistematik bir hayat dilediğinizi ve tek çarenin ona uymak ya da yok olmak olduğunu görebileceğinizi düşünüyorum. sizin istekleriniz ve sıralamalarınıza uyacak bir erkeği geliri yerinde de olsa zor bulursunuz. çalış, işe gir, evlen, çocuk yap. bu kadar kontrol delisi olmak sizi ileride çok mutlu etmeyecektir benden peşinen söylemesi.
31 yaşınızda ekonomik özgürlüğünüz yeterince yerinde olunca siz zaten aşağılamamak için karşınızdakini, kendinizden daha üstün birini illa ki bulmalısınız. bu evlilikte size egosal ya da özgüvensel olarak bir şey olmaz ama adamı bitirirsiniz. çok fazla müdaheleci buldum yazdıklarınızı. resmen bir liste yapmışsınız tek tek tik atıyorsunuz. hiçbir erkeğin bu kadar dominantlığa eyvallah diyeceğine inancım yok benim, bulursanız da gıkı çıkmayan birini bulursunuz ona da saygı duymazsınız yine sürmez gitmez bu iş.
iyisi mi biraz işleri oluruna bırakmayı deneyin. karşınızdaki adam da evet size uygun değil.
Yorumunuza çok teşekkür ederim. Bir seneden fazla zamandır kafamda sürekli bu ilişkiyi tartıp duruyorum. Tabi burada anlattıklarım benim bakış açım. Ona sorsanız aynı sizin dediğiniz gibi beni kontrol delisi buluyordur ve ona saygı duymadığımı hissediyordur.
Sizce hayata ve insanlara bakış açımı mı değiştirmeliyim? Birini ne olursa olsun, tembel de olsa, ailesine ve bana küfür edebilecek kadar saygısız da olsa sevmek mi gerçek aşk? Kendine göre beni çok seviyor. Ailesi de bunu bana söylüyor. Değer mi bilmiyorum? Bu insan beni seviyor, aldatmıyor, yalan söylemiyor hakkını yiyemem. Ama bunlar yeterli mi yoksa hangi kadın olsa 28 yaşında hayatta hiçbir başarısı olmamış çünkü çabalamamış ve çabalamaya niyeti olmayan birini istememekte haklı mıdır? Bunu öğrenmek için buraya konu açtım. Çünkü ben kendimi tanıyorum. Maddi açıdan zora düşersem dayanıklı olamam, bundan korkuyorum. Gerçekten sevgi ve saygı dolu bir ilişkimiz olsaydı birlikte zorluklara göğüs germeye istekli olurdum. Ama o da yok ki.
Mesela çalışmaya başladığında hadi beraber ortak hesap açalım ya da ayrı ayrı da olsa hesabımız olsun ve ayda 100 lira da olsa biriktirelim geleceğimiz için dedim. Önemli olan miktar değil ama geleceğimiz için bir şey yaptığını görmek istedim. Hiç yanaşmadı.
Gerçekten bilmiyorum. İnsan seviyorsa her şeyi yapar mı? Yoksa ben maddiyatçı mıyım? Öyle olmak istemiyorum.
Bu ne sevgi nede aşk tabii"bana göre"... aldatmayabilir,yalan vs.de olmayabilir ama bunlar bi ilşkiyi sürmek için yeterli değil...maddiyatçı falan değilsin,sadece kafan karışık..bence "o"saygıdan bahsetmesin!!!! Sen iyi bi insansın çünkü tüm saygısızlığa karşın hala"ah alırmıyım??o ne düşünür??"gibi "bana göre" gereksiz düşüncelerle boğuşuyorsun..ne için mücadele et biliyormusun??
Seni saygı duyarak seven biri için mücale et..SAYGI benim için en önemli kavram,senin içinde öyle olmalı..anladığım kadarıyla eğitimcisin,böyle mukaddes bi meslek sahibi biri böyle boş bi insanla uğraşmamalı..
Bence de ne olursa olsun insan küfür etmemeli. Okulda teneffüslerde bile çocukların birbirleriyle küfrü bırakın kaba konuşmalarına bile elimden geldiğince müdahale etmeye çalışırken kendim küfür yiyince sinirden gülesim geliyor :)))
Düzeltmeye çalıştım ama belli bir yaştan sonra insanlar pek de değişmiyor. Ayrıca böyle şeyler çocukken aileden öğreniliyor. Nasıl görmüşse öyle gidiyor işte. Yapacak bir şey yok. Annesiyle kavga ederken evdeki eşyaları kıran, ablasına küfür eden insan bana neler yapmaz!!!
Evlenmek istemiyo , ayrılmak istemiyo,
Alacağı parayı beğenmiyor ama annesinden para alıyo,
Küçümsemeyi biliyo ama çalışmıyo,
Ayrlmakla tehdit edip küfür edebiliyor ama çok seviyo,
Sana yetememekten korkuyo ama yetmek için çabası yok
Tek yapabildiği eminim Ölüyorum bitiyorum ayrılmam seviyorumla olmuyo bu işler...
Sen neyi kaybedeceğini düşünüyosun güzelim.
Hangi yönü cazip söylermisin
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?