Selam herkese
2 yillik evliyim. Evlendigimizden bu zamana anlasamadigimiz konularimiz var. Cok uzatmak istemiyorum. Şöyle özetleyebilirim: esim de ben de tek cocuguz. Esimin babasi da yok, annesi yalniz yasiyor. Esim onun her seyi, esimde de bunun sorumlulugu var. Ayrica Evlendigimizden beri kv her konuya dahil oluyor ve esimi ciddi ciddi dolduruyor. Asil hatali olan kisi esim tabi. Akli basinda olup annesinin gazina gelmemesi gerekiyor, ama aklini basina alamadi bir türlü.
Evlendigimizde ben sorun cikariyordum tarafsiz insanlara göre. Sonra terapi aldik benim zorumla. Ben düzeldim ama esim ayni kaldi hatta daha kötüye gitti. Ben iyi oldukca o zalimlesti. Vicdansiz,merhametsiz birine dönüstü. Evdeki islerin yuzde 80i bende. Yoruluyorum ev islerinin sorumlulugundan, haftada bir gelecek yardimci kimseyi de bulamadim. Esimden yardim istesem ofluyor,pufluyor gerginlesiyor. Ufacik bir sey yapsa geriliyor.
Depresyonda zaten ama ilaclarini düzgün kullanmiyor, benim onu hasta ettigimi söylüyor. Onunla ugrasmaktan, idare etmekten, gerginliklerinden, annesinden. Annesinin memnun olmamasindan biktim usandim. Karsimda olgun bir adam degil de 15 yasinda ergen var gibi hissediyorum. Küsmeleri bitmiyor, her mutlu günün sonu annesiyle ilgili tatsiz bir animizi gündeme getirip sen bunu yaptin diyor. Halbuki annesi bana cok fenasini yapmistir ama ben gündeme getirmem, evliligimiz icin sineye cekmisimdir.
Neyse ben bu anneci, daima benim zorlamamla yardimci olacak, en kötüsü de kriz yönetimi sifir olan esimden sogumus gibi hissediyorum. Ayrilmayi düsünüyorum ama aklimda sorular var. E tabi yasanmisliklar da var.
Bosandiktan sonra pisman olur muyum, yalnizliga tekrar alisir miyim? Gibi sorular aklimi kurcaliyor. Cesaret edemiyorum ayrilmaya. Bugun karar versem yarin fikrim degisiyor. Bosananlar nasil karar veriyorsunuz ayrilmaya? Sonrasinda nasil güclü kaldiniz? Uzülmek istemiyorum ama üzülmeden de o sürec atlatilmiyor degil mi?
