Öncelikle herkese merhaba. Çevremde içinde bulunduğumu durumu konuşabileceğim kimse olmadığı için burada sizlerle paylaşmaya karar verdim. Ben 34 yaşında 1 yasinda oğlu olan bir anneyim. Bebeğimi yalnız büyüttüm. Ne kendi ailemden ne de eşimin ailesinden hiçbir destek görmedim bu süreçte. Eşim de karakter olarak oldukça tembel ve rahatına düşkün bir insan. Evlenmeden önce birbirimizi çok uzun tanıma fırsatımız olmadı ,yaklaşık 4 aylık bir flört sonrası evlenmeye karar verdik. O 4 aylık süreçte dünyanın en iyi huylu en sakin en romantik en halim selim insanıydi. Evlenir evlenmez de yaşımiz geçtiği için bebek sahibi olmak istedik. Açıkçası benim yaşımda evlenen arkadaşlarım bebek sahibi olmak için en az 1 yıl uğraştığından hemen olacağını düşünmedim ve evlendikten 15 gün sonra hamile kaldım. Eşim o sıra çalışmıyordu.Özel sektör çalışanı olduğundan ve benim memur olduğum şehire geldiğinden iş arıyordu, ben çalışıyordum. Hamileliğimin ilk 3 ayı çok zor geçti. Sabah işe gidip öğleden sonra 3de geliyordum ve gelir gelmez yatıyordum,kolumu kaldıracak dermanım yoktu. Eşim bırakın yardım etmeyi,yemek yapmıyorum diye bana laf söylüyordu. 7. Ayıma kadar çalıştım ve eşim bu 7 ay boyunca hep evdeydi. Internet üzerinden birkaç iş yapmaya çalısiyordu. Bütün gece bilgisayar basinda oturup ,öğlene kadar da uyuyordu. Birçok gün 6 7 aylik hamile halimle işten gelip saat 3 de hala uyuduğunu biliyorum. Bir gün olsun benim karım hamile haliyle çalısiyor, ben evdeyim ,ona bir cay hazirlayayim, bi yumurta kırayım dediğini gormedim. İşten cok yorgun geldiğim için ancak yemek hazırlıyor,yemeği yedikten sonra da hemen uyuyordum. Çoğu günler mutfağı temizlemeye bile dermanım kalmıyordu. Esim de evin o halini görmesine rağmen söylemeden hiçbir işin ucundan tutmuyordu.35 yasinda kocaman adama annesi gibi her seyi teker teker söylemem gerekiyordu yapmasi icin ve bu beni gerçekten cok yoruyordu. Evlenmeden önce 8 yıl bekar yaşamış bir insan olarak temizliğe ve düzene çok alıştığımdan evin o halini gördükçe sinirleniyor, ağlıyordum.Ama vücudum gerçekten temizlik yapmaya uygun değildi. Aşırı ödemli,sürekli eklem ağrısı olan bir hamileydim. Eşim çalışmadığı için eve yardımcı da alamıyordum çünkü evin tüm ihtiyacını ve bebeğimin ihtiyaçlarını karşılamak icin sadece benim maaşim vardı. Tasarruflu olmak zorundaydım. Bu şekilde kavga gürültü, sürekli ağlamalar ile 9 ayı tamamladık ve sezaryen doğum ile oğlumu kucağima aldım. Ablam ve annem toplam 9 gün yanımda kaldılar. Esim de bebeğim 14 günlük iken işe başladı ve yalnız kaldim. Oğlumdan şikayet etmek istemiyorum ama çok gazlı,zorla emen ve çok az uyuyan bir bebekti.Asla yerde tek başına vakit geçirmedi,emeklemedi,sürekli kucak istedi.8 aylıkken de yürüdü ve uyanik olduğu tüm zaman diliminde düşmesin ,kendine zarar vermesin diye onun pesinde koşar oldum. Babası çocugu aksamlari sadece 2 saat oyaliyor ben de o sure zarfinda yemek yapip sofra kurup kaldırıp, bebegin camasirlarini hallediyordum. Her gün kendime söz veriyordum,bebek uyudugunda hemen uyumayacagim ,evi toparlayacagim,ütü yapacagim diye ama cocugu uyuturken sızıp kaliyordum cogu zaman. Eşim de ben cocuğu uyutmak icin odaya götürur göturmez ya tv karsisina geçiyor ya da telefonuna gomülüyor,kaldigi yerde de uyuyup kalıyordu.Evde bana hiç yardim etmedigi gibi ailesi ile ilgili kız isteme ,nişan gibi ufacık bir organizasyon olsa beni cocukla bırakıp şehir dışına ailesinin yanına gidip bizi 4-5 gün yalnız bırakıyordu.Bebeğim 11 aylıkken de gitmek istemememe rağmen beni yakınının düğünü için şehir dışina götürdü ve zaten doğru düzgün yemeyen,uyumayan çocuğun bütün düzeni bozuldu. Gittiğim yerde burnumdan geldiği gibi evimize döndüğümüzde de oğlum 1 ay boyunca asla düzgün yemedi,uyku düzeni geri gelmedi ve 1 ay boyunca uyanik oldugu her dakika gazı varmış gibi ya ağladı ya da mızıldandı.Ben onun ailesi ile ilgili hiçbir şeye iştirak etmek istemedim çünkü anne ve babası durumlar gayet müsait olmasına ragmen asla bize destek olmadılar. Bebeğim 2 aylikken gelip 5 gün kalıp anne kokusuna alısmis cocugu tüm gün beşikte yatırıp sadece emzirmek icin almama müsaade ettiler. 5 gün boyunca kendilerine hizmet ettirdiler. Oğlumun gaz dışında ilk kez çığlık çığlığa ağladığina onların geldiği zaman şahit oldum ve bu tutumlarına çok kızdım,ister istemez o günden sonra kayinvalidem ve kayinpederime karşı içimde bir soğukluk oluştu.Gel zaman git zaman eşimin işleri düzeldi ,benim verdigim altinlar ve cektigim kredi ile kendi de bir miktar para ekleyerek 2 araba aldi ve kargo işine girdi. 2 tane de şoför ise aldi,Şu an hiç calismadan para kazanıyor. Ancak yine de disarida hicbir isi olmamasina ragmen öğleden sonra saat 2 ye 3 e kadar dışarda geziyor,sanayiye gidiyor,kahvede arkadasları ile oturuyor. Buna tepki gösterdiğimde de ben erkek adamım, evde oturup seninle cocuk bakamam diyor. Gerçekten disarda bir işi oldugunda bir sey söylemiyorum ama adam eve gelmemek icin resmen iş icat ediyor. Tüm bunların yaninda evlenmeden once bana alkol almıyorum demesine ragmen 1 gece eve sarhos geldi ve karısını aldatan acayip insanlarla da arkadaşlik ediyor. Tüm hayatımı anlatmis gibi oldum,sıkılanlar olduysa kusura bakmasın ama durumu tüm acıklığıyla anlatmak istedim ki belki yol gösteren bir arkadaş olur. Ben bu sebeplerden dolayı bosanmak istiyorum. Ekonomik anlamda pek bir sıkıntım olmayacak. Su an ücretsiz izindeyim ama oglum 2 yasina gelene kadar beni idare edecek kadar birikimim var. 2 yasindan sonra zaten işe baslamak zorundayim memur oldugum icin. O zaman da uygun bir bakici tutup yarim gün calisacagim. Bunlar mesele degil asıl mesele boşanirsam cocugun babasiz kalacak olması. Babasıni da aşiri seviyor, adam eve gelince resmen sevincinden taklalar atiyor cocuk. Ona yikilmis bir yuva vermek istemiyorum ama bu gidisle akıl sagligini yitirmis bir annesi olacak. Bu süreci yaşamış arkadaslardan akıl istiyorum ve lütfen kırıcı bir üslup kullanmayın. Çünku annem babam dahil en yakinlarimdan "Bi sen mi doğurdun, ac tvyi çizgi film izlesin sen işine bak,abartiyosun,psikolojik tedavi gor" gibi çok kırıcı şeyleri yeterince duydum. Destek olacak arkasaşlara simdiden teşekkürler