boşanma sürecinde hissedilenler/ baba-çocuk ilişkisi

white chochlate .!.:

Herkese merhabalar. Önce ki konularımda da eşimle olan sorunlarımdan bahsedip, kurtuluyorum vs. Bahsetmiştim ama gelin görün ki kurtulamadım. Bilmeyenler içim özet geçeyim. Eşimle boşanma aşamasına gelmiştik. Onun takıntılı tavırları,cimriliği, erkek arkadaşlarıyla yaptığı gayriahlaki yazışmaları vs. sebebiyle. 1 seneye yakın ayrı kalıp sonrasında arada bebeğim olduğu için ikinci kez şans verdim kendisine ve tekrar barıştık. Ama tabii ki çok sürmedi. Hep üzerine koyarak devam etti. Resmen esir hayatı yaşattı. Yediğime, içtiğime, eve aldığım çamaşır deterjanına kadar karışan birisi kendisi sağlıklı yaşam adı altında. Çok uzatmayayım yine aynı noktaya geldik ve ben yine çocuğumla birlikte ailemin yanına döndüm, o başka şehirde. Yaklaşık 3 ay olacak ancak yanındayken özlüyorum dediği çocuğunu bir kere bile görmeye gelmedi sırf parası gitmesin diye. O kadar bencil ve vicdansız merhametsiz ki biz evden ayrıldıktan sonra ertesi gün arkadaşlık uygulamaları indirip karı-kız peşine düşmüş. Kendimi geçtim bebeği için bile oturup üzülmedi. Sonra ki süreçte aramadı sormadı her yerden engelledi. Bebeğim başka çocukların babalarına baba dedi diye üzülerek banka ile para havale edip açıklamasıyla çocuğu ara sor dedim ona rağmen aramadı sormadı, arkadaşlarıyla haber gönderdim yine arayıp sormadı. Sorsanız çocuğun psikolojisini çok düşünüyor. Ama aylardır görmeye gelmediği gibi arayıp sormayıda beceremiyor. Bebek için ihtiyacı var mi diye sormuş bile değil. Dava açtım ve duruşma gününü bekliyorum. Arada çok ama çok bunalıyorum, neden bebeğimizi birlikte büyütemedik diye hüzünleniyorum ama zorla babalık yaptırılmıyor maalesef. Dün bebeğim kendi kendine baba izin al gel derken içim ezildi mesela. İleride çocuk beni bulur sever ben ona her şeyi anlatırım diyor ama hangi yüzle bilmiyorum. Şiddet,tehdit,zina her şey var. Burada bebeğim de bende çok rahatız. Psikolojik destekte alıyorum ancak ara ara neden böyle oldu diye düşünürken buluyorum kendimi. En çokta bir insan hiç mi yavrusunu özlemez diye düşünüyorum. Kendisini asla kötülemiyorum bebeğime ama adını da anmıyorum artık. Hak etmiyor da zaten. Bencillik gibi algılanabilir ama bebeğim baba diye ağlarken yanında olmaması hastalığından sağlığından haberi olmaması ileride de babacılık taslayacak olması şimdiden üzüyor beni. Umarım bebeğim büyüdükçe kendisine değer vermeyen babası da olsa sınır koymayı bilir. Öyle içimi dökmek istedim. Burada boşandığına mutlu olanları gördükçe çok mutlu oluyorum bende öyle olabilecek miyim acaba diye düşünüyorum. Okuyan herkese çok teşekkürler şimdiden

Genişletmek için tıkla...