Merhaba. Evliyim ve evliliğimin düzeleceğine dair umutlarımı tamamen yitirmiş durumdayım. 4 yıla yakındır evliyim bir de ortak çocuğumuz var. Bambaşka hayaller kurarken dipsiz bir kuyuya düşmüşüm gibiyim. Şiddetli geçimsizlik, aşağılama, psikolojik, ekonomik her türlü şiddet var. Fiziksel şiddet direkt bana karşı olmasa da benim bulunduğum yere Bi şeyler fırlatılarak da oldu. Eşimin benim ailemin desteği ile kurmuş olduğu bir işi var ve eşimin bankalarla problemi olduğu için tüm krediler iş dükkan kartlar borçlar benim adıma. Eşimin üzerine mal da yok borçta. Ben çalışan Bi kadın değilim evinde çocuk büyüten bi anneyim. Eşim kendisinin psikolojik Bi sıkıntısı olduğunu söylüyor bipolar. Ama bunun yanı sıra narsistlik süper ego ne ararsan var. Babamın ve benim düğünde takılan takılarımla kurduğu işle benim babamın parasıyla beni eziyor. Sürekli bana sen kimsin diyip duruyor. Değersizlik had safhada. Gece yarısı sabahın körü dinlemiyor. Bi sinirlenmeye görsün ev çığlık kıyamet. Yıllarca yönetici olarak çalışmış ve yapı gereği de lider ruhlu. Ben de dominant Bi karakterim. Beni yönetmek baskılamak istedikçe ben sivriliyorum ve büyük tartışmaların ortasında kalıyoruz aniden. Ben aile olmak istiyorum gerçek Bi aile gibi birlikte paylaşımda bulunmak, fikir alıp vermek, çocuğumuzla birlikte oynamak, ev içinde iki yabancı olmak değil. Ama uyandığımız saatler ayrı uyuduğumuz saatler ayrı, karşılıklı yemek yiyemiyoruz Bi bardak çay dahi içemiyoruz ve ben bunun yoksunluğunu yaşıyorum, çocuğum da. Bunu söylediğim zaman ben istekleri bitmeyen insan oluyorum. O bizim için gece gündüz çalışan insan oluyor. Kötü taraf ben ilan ediliyorum. Hamilelik sürecim öncesi ve sonrası da çok kötüydü. Asla beni dinlemedi anlamadı kadınsal kaprisler sanıp beni çok fazla ağlattı ayrıca çok fazla anneci. Annesi için beni ateşe verir o derece. Ki kayımvalidemle hiç bir problemimiz yok gayet iyi anlaşıyoruz ona rağmen ağzımı açtırmıyor. Mutluluklarımız ortak değil hüzünlerimiz de. Hayatın hiçbir noktasında aynı şeyleri birlikte yaşayamıyoruz. Ve ben bu halimle daha hırçın daha sinirli Bi insan oldum ama hepsinin sebebi kendisi olduğunu asla kabul etmiyor. Bildiğim bir Aldatma olmadı ama düşüncesini çok aklından geçirdiğini de itiraf etti yüzüme karşı asla çekinmeden. O buna dürüstlük diyor. Hayatı yaşayış olaylara bakış açımız çok farklı. O deniz ben çöl o siyah ben beyaz o kadar zıtız ki birbirimize. Her çocuk annesine özeldir ama alanında uzman kişiler tarafından da çocuğumla ilgili yaşıtlarının ilerisinde gibi tepkiler de aldım. Ayrılmak istiyorum çünkü hastalığından dolayı hiçbir tedavi alma gibi Bi düşüncesi de yok ama benim de ne sabrım kaldı ne de insanlığım. Çocuğumun kötü etkilenmesini istemiyorum. Ben bu adama sabredemiyorum diye çocuğumu farklı Bi ortama alıp düzenini bozup köreltmekten korkuyorum. Ama böyle de sağlıklı bi ev ortamında değil garip yavrum her şeyin farkında ağladığımın, üzüldüğümün onu öyle gördükçe daha çok kahroluyorum. Küçücük avuçlarının arasına yüzümü alıp ben hep senin yanındayım annecim dedikçe içim deliniyor geberiyorum acıdan. Çocuk hariç maddi olarak tüm kozlar eşimde. Bundan da korkuyorum. Düzenimizi bozmak çocuğumu aralarda hırpalamak maddi olarak da her türlü yükümlülük bende olan borçlardan korkuyorum. Eşimin de beni asla sevmediğini düşündükçe iyice başa sarıyorum. Beynim kal diyor kalbim git. Kalbim kal diyor beynim git. İki ucu da bklu değnek. Bu ve buna benzer durumları yaşayanlar varsa fikir verir misiniz çok sıkıntılı Bi şeyin içindeyim.