Boşanma psikolojisini nasıl aştınız?

Evet aynı şekilde cevaplar verdim zaten. Ben sadece kızım ağladığı için ağladım. Tutamadım gözyaşımı. Minicik kalpleri böyle üzüyorlar ya. Ne demeliyim bilmiyorum.
Atlamanız çok normal ama çocuklar güçlü anne ister.Bizim baba evden gidince kızlar korkmaya başladı sanki başımıza bir şey gelecek gibi.Aslinda evi çekip çeviren neredeyse bendim.o gidince düzenlerinin değişmediğini görünce rahatladılar.Acinizi tabiki yaşayın ama yıkılmasın.Dunyada evladını kaybeden bir anne bile yaşıyor yemek yiyor uyuyorsa her acı geçer.Ben bazen bu forumda sevgilinden ayrıldım ölmek istiyorum diye konular görüyorum. Hayat bu kadar boş mu ya?Sizin bir geçmişiniz ve ortak çocuğunuz var .kolay mi ? Asla.Ama böylesi herkes için daha hayırlı demekki.Kimse boşanmak için evlenmiyor . Rabbim hicbir kulunu yalnız koymaz.Bakin ne güzellikler sizi bulacak
 
Güçlü
Güçlü durmak zorunda değilsiniz, güçlü durmak için acıyı ötelemek ileride depresyona sebep olabiliyor. Oysa şöyle düşünmek daha doğru, şu an zor bir durumla mücadele ediyorum. Acı çekiyorum, üzgünüm, iyi değilim ama bütün bu hislerimin zamanla geçeceğini biliyorum, hepsi geçecek ve iyi olacağım diye düşünmemiz gerekiyor.

Acıyı ve yas sürecini kabullenmek ve yaşamak ilerisi için daha sağlıklı bir hayat vaad ediyor.
 
 
Babam ve ablam yanıma geldiler. Henüz babam ve annem boşanma konusunu bilmiyor. Fakat eşimin eve gelmediğini ve aramızın bozuk olduğunu biliyorlar. Biraz önce ablamla konuşuyor babam.. beni şikayet ediyor. Bizim kız şerefsiz,bozuk dedi benim için. Ben arayı bozup,alttan almayıp adamı üzüyormuşum. Bendeki özgüvensizliğin nedenini az çok fikri olan anlayabilir. Çocukluğumdan beri ailem hep beni suçlar her konuda. Büyüdük,evlendik eşide idare etmeye çalıştık hep ama yine yaranamadık. Biliyor musunuz Dua ediyorum eşim geri adım atmasın diye..
Çünkü bende o cesaret yok. Bu evlilik,eşimin beni daha ilk çocuğum kırk günlükken,gecenin bir yarısı annemlerin kapısına bırakmaya çalıştığında bitmeliydi. Ben yalvarmamalıydım Tatsızlık çıkmasın diye. Ama sahip çıkılmayı geçtim,üstüne üstlük suçlanacağımı bildiğim için,daha o zaman yalvardım yakardım. Ve daha onlarca kez.. şimdi diyorum ya dua ediyorum bu evlilik artık daha fazla uzamasın..
 
Bugun bosanma protokolunu yaptik. Bugune kadar hep midem bulaniyor, carpintim oluyordu. Ozellikle avukatin yanina giderken yolda düz yuruyemiyordum. Tum kotu his ve duygular buraya kadarmis. Nacizane tavsiyem anne baba oldugunuzu unutmadan, birbirinizi yipratmayacak sekilde protokol imzalayin. Haklarinizi muhakkak protokole yazin. Bugun birsey istemiyorum diye düşünebilirsiniz ancak hayat cok acimasiz ve siz cocuklarla basbasasiniz. Maddi menfaatlerini koruyun. Gerekirse taksitle ödesin ama mutlaka tazminat ya da dugun takilarini talep edin.

Bunun haricinde bosanmak istemediginizin farkindayim. Ancak bir daha esinize barismak icin mesaj atarsaniz verdiginiz mesaj "ben bu kadına ne yaparsam yapayım gitmiyor, bosanmiyor, o zaman kotu muameleyi kabulleniyor" olacaktir. Barismak istiyorsaniz da esinizden bir adim gelene kadar siz adim atmayin

Babaniza kulak asmayin. Herkes anne baba olamıyor. Velev ki bozuk, serefsizsiniz kime cektiniz o zaman? Ardini dusunmeden konusuyor, ciddiye almayın
 
keısnlıkle katılıyorum duygusal ılerleyıp bıseylerı duzeltme caabasına gırdıgınız her mesaj karısnıza cıkacak bnde yaptım ama neysekı okadar aklı yetmemıstı kesınlıkle konu sahıbı bu arkadasın dedıklerını dıkkate alın aynılarını yazmak ıstemem benımde 1yıl olcak cekısmelıdeyım öldüm sanmıstım ama ölmüyormus ınsan nasıl gectı 1 yıl anlamadım. allah hayırlı ınsanlarla karsılastırsın senı ıstemeyen bırıne sakın boyun egme.
 
yolunuz acık olsun Allah yardımcınız olsun
 
ilk zamanlar çok zordu. sürekli ağlama bana bunu neden yaptı diye sormalar. kendimden nefret ettim. ve şuan aradan 6 ay geçmiş. şuan o kadar iyim ki anlatamam. nerdeyse beni aldatan eşime beni aldattı diye teşekkür edeceğim o derece. ben meğerse onlayken çok mutsuzmuşum. onunla mutluyum. onsuz nefes alamam sanmışım. mutluluğu şuan buldum ben. oh be dedim. yaşamak buymuş. henüz boşanamadım umarım o da bir gün gerçekleşir.
 
Ben de boşanma yolundayim.Cocuk babayı her gün bile görse önemli olan anne ile babayı bir arada görmesi aslında.Bir de çocuk durduk yere ben babayı özledim diyor üzülüyorum.Ben bile anne baba çocuk görünce üzülüyorum cocuk aklı başına gelince ne düşünecek.Bunlar yüzünden çocukla boşanma zormuş.Yine de çocuk için böylesi daha iyi ,kavgalı ortamda buyumektense böylesi daha iyi ama babasını istediği zaman görmek çocuğu tatmin etmez bence neyazikki.O şekilde düşünerek duygularımızı bastırmaya çalışıyoruz sadece
 
Cocukla bosanmak gercekten zor. Kendinden cok cocugu düşünüyorsun. Şöyle birsey var: Benim anne ve babam cok kavga ederdi. 5 yasindayken annem ya da babam ölmesin, ben öleyim diye dua ederdim. Seslerin azcık yukselmesi bile beni cok korkuturdu. Babam ben 7 yasindayken ölmesine ragmen neredeyse liseye kadar tek basima yatamadim. Hala daha bagirma sesi duysam donar, siner kalırım ve korkarim. Annenin degil ama babanin sesinin yükselmesi cocuk icin cok korkutucu oluyor. Babam bana birkez olsun kizmamasina ragmen babamdan cok korkardim
 
Aramizda tartisma yasandikca bebege bakmakta zorlandigimi farkettim. Bunu belirtmeme ragmen devam eden davranislar oldu. Bile bile cocuguma bakmami engelleyen adami hayatimda kesinlikle istemiyorum. Ben saglikli olamadigim muddetce cocuga verecegim birsey olmuyor. Kaldi ki bosanma talebi karşı taraftan geldikten sonra yapacak birsey yok. Gecen hafta anlasmali bosanma dilekcemizi verdik. Haldir haldir dilekce pesinden kosacagina aile terapisi deneyelim diyebilirdi, ayri ayri doktorlara gidebilirdik, direkt bosanmak istedi. Bu durumda benim yapabilecek biseyim yok. Cocugum elbette uzulecek, baskalarini gordukce icerleyecek üzülmek çözüm getirmiyor ne yazik ki. Değiştirmeyeceğimiz seylere uzulmeyin lütfen
 
Bı zaman sonra alışıyor insan ben ikibucuk yıldır ayriyim kızım 3 yaşında .küçük yaşta olduğu için çok anlamadı aile ortamını görmedi deneyimlemedi .babası yine babası erkekler bu konuda çok sorumsuz oluyor nafaka vermek istemiyor çocuğun sorumluluğunu almiyor kafasına eserse gelip alıyor oda ayda bir kızım sıkıntı yaşamıyor. Babası yine babası .ben annesi olarak her zaman yanındayım zaten fazlada takılmamak gerek seni istemeyen bir adamın yanında durarak kendine haksızlık yapıyorsun belkide hayatında birisi var . boşver kendine şans tanı bol bol gez dolaş bir takım işlerle meşgul ol psikolojik destek al ben ilaçla psikolog ile yakınlarımla kızımla bu durumun üstesinden geldim şu an içimde ona karşı zerre birşey kalmadı .kızım neden huzursuz kavga edilen bir ortamda buyusunki .yapacak başka birseyiniz yok siz ne kadar iyide olsanız eşiniz gözden çıkarmış sizi .böyle bir adam için boşuna üzülüyorsunuz.emin olun
 
Ben de kavgalı gürültülü bir evde büyüdüm.Annem aldatıldı, dövüldü,sövüldü,biz de yok yere her şeyden mahrum edilerek büyüdük babam tarafından.Evlenirken de sırtını döndü hepimize ,düğünlerinde gelmedi annemi de göndermedi (erkek kardeşim hariç).Hep ölmesini istedim Allah biliyor.Kotu bir çocukluk,kötü bir ergenlik gecirdik ve yanlış evlilikler yaptık,onu sorumlu tutuyorum.Ondan öğrendiğim tek şey bir insanın değişmeyeceği,ex in de değişmeyeceğine inanarak yolları ayirdim gitti.
 
Cocuklarda ayni evde yasayip babayi kotu bilecegine ayri evlerde hem anneyi hem babayi iyi bilir.
 

En azından bir bebeğiniz var..anneliğin ne olduğunu biliyorsunuz..
benim o da yok..kahroluyorum
mutlu olmanızı dilerim
 
Bugün artık kızımda öğrendi boşanacağımızı. Açıkçası arkadaşlar ben çok üzüldüm. Baba çat çat çat söyledi vala. Babalar mı gaddar bizimki mi bilemedim. Buluştuğumuzda hala ümit beslediğimi farkettim. Ama onun gaddarlığını görünce bir kere daha hayal kırıklığına uğradım. İnançlı biriyim. Ve gitmeden çok dua ettim. Bunun hakkımızda hayırlı olduğuna artık iman ettim. Sadece bundan sonra çirkefleşmeden süreci tamamlamak ve sonuca ulaşmak. Pazartesi avukata gidiyorum. Her şeye rağmen hayat devam ediyor tabi.. Buradan cevap yazan,destek olan,fikrini belirten,tecrübesini aktaran herkese çok ama çok teşekkür ederim. Kendimi yalnız hissettirmediniz.
 
En azından bir bebeğiniz var..anneliğin ne olduğunu biliyorsunuz..
benim o da yok..kahroluyorum
mutlu olmanızı dilerim
Cocugum olmadan bosnmayi isterdim. Bebegim 11 aylik, bu dunyada birsey bilmiyor. Anne nedir, baba nedir bunu bile bilmiyor. Bizi gordugu, ona baktigimiz icin guveniyor, seviyor ancak annenin rolu babanin rolu nedir haberi yok. Buyudukce arkadaşlarının anne-babasiyla beraber yaptigi aktiviteleri dinlemeye baslayacak, neden babam yanımda degil diye soracak, ayrilmak anlasamamak nedir anlamaya calisacak ve tabii tek seferde anlayamayacagi icin belki bin defa aciklayacagim, biraz daha buyudugunde belki bizi suclayacak. Bunlar kolay seyler degil. Hic biseyden haberi olmayan masum bir cocugun dunyasini biz iki salak mahvetmisiz gibi hissediyorum. Kendim ya da esimin duygulari umrumda degil. Kocaman insanlar olmusuz, acıyla basederiz, yikilmayiz ama bebegime baktikca cektigim vicdan azabini anlatamam. Cocuk isteginizi anliyorum ama bir ebeveyn olarak hissedeceginiz duygular berbat, alacaginiz sorumluluk agir. Bebek sahibi olma isteginiz icin bosanmayi dusunmuyorsaniz bu yazdıklarımı birdaha okuyun
 
Hakkinizda hayirlisi olsun. Kucucuk cocuga çat diye soylenecek sey mi bu? Keske once pedagoga gitseydiniz, sizi yonlendirseydi. Aranizdaki duygusal ve hukuki bag bitmis olabilir ama sizi baglayan cocuklariniz var. Esinizle konusun lütfen. Bu surecten sonra cocuklarin psikolojik destege ihtiyaci olabilir, eger pedagoga giderseniz onerilerine uysun, manevi olarak cocuklarinin hep yaninda olsun bidaha boyle pat pat biseu soylemesin
 
gercektenmi şimdi alıştınız mı aynı şeyleri yaşıyorum her gun ağlama üzüntü vs. düzenim bitiyor alışkanlıklar vs anılar
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…