Merhaba , insan bazen anlatamadıklarını hiç tanımadığına daha şeffaf anlatır ya o durumdayım çıkmazdayım sanki sıkışmış gibiyim ne yapacağımı bilmiyorum..en baştan anlatayım yıllar önce biriyle tanıştım 20yaşımdaydım aşık oldum çok sevdik birbirimizi 2 yıla yalın çıktık çok güzel di sadece bi gün bana evli olduğunu 2 buçuk senedir ayrı yaşadığını diyene kadar hayatımın şokunu yaşamıştım o hissi anlatamam o zaman şimdi li gibi de değil tabi daha cahilsin daha toysun sene 2010 2012 dönemi sonra neyse görüştük sarıldık ağladık ve ben çocuklarının onunla büyümesi gerektiğini söyledim benim yüzümden miş gibi olur ben buna kahrolurum dedim ozmnlar herkes hayatına devam etti osırada beni çok aradı ama öyle duvar ördüm ki kendimi işe verdim çalıştım açmadım dönmedim hiç sonra kendi memleketlimiz biri çıktı karşıma ama arkadaş gibi konuşuyoruz aklım kalbim ondaydı ama evlilik aşk düşünmüyordum ama o öyle düşünmemiş tabi sonra 5 ay konuştuk hiç evlilik vs böyle muhabbetimiz geçmedi birgün askerden izne gelecekteki görüşelim dedi olur dedim uyar akşamı ailesiyle gelmek istediğini söyledi basiretim bağlanmış gibi hiçbişey diyemedim oda tamam diye kabuk ediyorum ozmn Deyip geldiklerinde isteme oldu askere dönmeden isteme olsunmuş içim çok güvenilir olması iyi insan olması bana tamam dedirtti çünkü babamdan dolayıda darbem vardı ailevi konuda diğeri de öyle yapınca mantık ön plana çıktı bende .. sonra evlendik 6 ayda tanışma evlenme hepsi oldu anlayacağınız sonra o evlilik sürecinde telimi bulmuş bugün aradı ben evliyim dedim ağlayarak kapattı telefonu sonra sene 2015 çocuğum oldu kızım sonra yine yazdı iyimisin sadece iyi olduğunu bilmek istiyorum diye bi kızım var çok iyiyim dedim sonra o arada bişeyler yaptı odu uzatmak istemiyorum..sonra sene 2020 çocuğum oldu oda karı koca ilişkimiz yok ama ayda yılda bir araya gelirsek 1 kere de tuttu işte hiç pişman değilim iyiki de olmuşlar canım evlatlarım ..ama başta çok ağladım istemedim ..çünkü ilişkimiz kopuktu eşimle evliliğimiz sıradan düz aşık mıyım hayır monoton bi hayat ailesinin dediğinden çıkmayan habersiz eve koltuk bile almayan bi adam nargile desen sabahlara kadar ben se yalnızım defalarca uyardım evin tüm yükü bende çalışsam çalışamıyorum çocuklardan birinin okula gidip gelmesi diğeri küçük bide oğlum 1 yaşında açık kalp ameliyatı olduk zor dönemden geçtik eşimle ..hakkını yiyemem eşim çok iyi çok düzgün güvenilir bir insan ..ama biz aynı evi paylaşan sanki çok iyi bir arkadaşız ben yemeğimi evimi herşeyi 4 4lük halletmeye çalışan kendine bakan çocuklarının üzerine düşen bi anne oda iyi bir baba ama gelelimki 2yıldır kopuğuz tamamen hiç karı koca hayatımız yok şu yatağımıza beraber geçelim bir kerede dediğimde geçip ne olacak 2 çocuk var yeter dedi hep ne istiyorsun sen oldum ..istediğim o günün yorgunluğu o çocukların yorgunluğu sonunda sarılarak dinlenmek ti elimi tutsun bana sarılsın sevsin göstersin defalarca sorun varsa doktora gidelim dedim hayır yok dedi sana güvenmesem işini başka yerde hallediyorsun bile dedim artık oğlum 3buçuk yaşında ben ona hamile kaldığımdan bu yana hiç Yanyana gelmedik ve doğal olarak soğudum yabancı gibi geliyor artık bende istemiyorum ..ayrılmak istediğimi söyledim sonra toparlamaya çalışabilirmiyiz diye vazgeçtik sonra bu adam karşıma çıktı o süreçte tamda annesini kaybetmişti çok üzgündü eşinden boşanmış öyle ağladım ki bi boşlanma yaşadım babama kızdığım hataları ben yapamam evliyim yanlış bişey yapmak istemiyorum lütfen dedim biliyorum amacım seni zora sokmak değildi dedi sonra eşim konuşmamızı görmüş bende dikkat etmemişim açıklama yapmaya çalış et derken annemlere gidip söyledi annemde bu konuda aşırı acımaz ve bir dünya laf yedim boşanırsan kapım kapalı sana falan filan kabul etmem yokuz biz dedi çaresiz kaldım çaresizbırakıldım eve döndük boşanmadık özür diledim çocuklarım var ve kaybetmek istemiyorum diye aradan 5sy geçti annem sürekli bişey yokken bile didikliyor etmediği hakaretler yok yoruldum olmayan bişey yüzünden sürekli laf yemekten ama bugün telim ortadayken telim çalmış çalmadı bile tam eşim gördü delirdi kararını ver çocukları sana bırakmam dedi ailemin yanna gitmem ztn ev bulmam çalışmam lazım çocuklarıma ykın olmam lazım çocukları da düşünüyorum hayatımızada haksızlık değil mi akşamda kalbimde başkası varken sürdürmek ne kadar doğru oturup çocuklarla aynı çatı altında devam mı etmeliyim böyle yada o dengeyi kurup yoluma mı bakmalıyım bu yolda tek başımayım kimsem yok bunu anladım ..