- 4 Ekim 2012
- 16.331
- 31.905
-
- Konu Sahibi working_mom
- #21
Sen de ülkede kimseyi bırakmayacaksın maaşallah yine ikna turlarına başlamışsın. Kadın İstanbulda bile istemiyor yalnız kalmayı sen bir de yurtdışı diyorsun
Sen de ülkede kimseyi bırakmayacaksın maaşallah yine ikna turlarına başlamışsın. Kadın İstanbulda bile istemiyor yalnız kalmayı sen bir de yurtdışı diyorsunİşini bırakma, sakın...Eğer illa düzen mekan değiştireceksen akrabaların oldugu küçük şehir yerine yurtdışı düşün. Mesleğin müsait, sen de kurtulursun yurtdışında , çocuğunun geleceği de kurtulur. İşini bırakıp küçük şehre akrabaların yanına dönersen , birkaç yıl sonra çok pişman olacaksın gibi geliyor bana....Üstelik çocuğun da ileride iyi ki buraya gelmişiz anne demeyecek emin ol....
Herkese merhabalar,
Eşimle 8 senelik evliyiz. 6 yaşında bir kızımız var. İkimiz de çok iyi üniversitelerden mezunuz. İstanbul’da iyi şirketlerde yönetici olarak çalışıyoruz.
Evliliğimizin başından beri ufak tefek sıkıntılarımız oldu. Ancak eşim 3 4 sene önceki iş değişikliğinden sonra çok değişti. Çok yoğun çalışıyor çok hırslı. Eve çok geç geliyor bazen haftasonu da çalışıyor. Eve gelse de ya yine bilgisayardan çalışıyor ya da sürekli telefonla vs ilgileniyor. İşi ve kendi zevkleri dışında bir dünyası yok. Evle ve çocukla ilgili tüm sorumluluk bende. Evde boş olsa bile asla benimle ve çocukla ilgilenmiyor. Okuduğum bazı yazılardan bir çok özelliğinin narsist kişi özellikleriyle benzer olduğunu farkettim.
Evliliğimizde önce sevgi sonra saygı bitti. Tamamen bireysel ve özgür bir yaşam sürmek istiyor. Son 1 senedir bir kaç kere boşanma lafı geçti aramızda bir şekilde düzeldik. Son zamanlarda ufak tefek yalanlarını yakalamaya başladım. İş çevresi nedeniyle benim prensiplerimle ve hayat görüşümle örtüşmeyen insanlarla gece geç saatlere kadar takılmalar başladı. Aldatıyor mu bilmiyorum ama bu işin sonu oraya doğru gidecek çok net görebiliyorum. Biraz uzun oldu ama sonuç olarak ben boşanma kararımı net olarak verdim ancak şehirdışında olduğum için onunla henüz konuşmadık. Son kavgamızdan dolayı görüşmüyoruz. Ama çok karşı çalacağını sanmıyorum hem bazı şeyler bittiği için hem de gururundan dolayı. Umarım anlaşmalı şekilde gürültüsüz patırtısız halledebiliriz.
Beni asıl düşündüren bundan sonrası. Benim ailem ve tüm çevrem Anadolu’daki bir şehirde. Ben liseden beri İstanbul’da yaşıyorum. Ancak İstanbul’da eşimin ailesi ve akrabaları hariç kimsem yok. İstanbul’da kızımla tek başıma yaşamak maddi olarak değil ama manevi olarak zor görünüyor gözüme. Bir de kızım ailemin yanında çok mutlu. Burda çok seviliyor. Kuzenleri var yaşları yakın çok iyi anlaşıyorlar. Duygusal açıdan bu şehirde olursak daha kolay atlatırız diye düşünüyorum.
Tabi bir de işin mantıksal boyutu var. Herkesin çalışmak isteyeceği bir savunma sanayi firmasında çalışıyorum. İyi bir kariyerim var. Bilgisayar mühendisiyim ancak savunma şirketi olduğu için hiçbir şekilde uzaktan çalışma imkanım yok. İşi bırakmam gerekecek. Yıllarca çalışmam okumam emeklerim boşa gidecek gibi hissediyorum. Bu şehirde iş imkanım yok. Ancak yazılımcı olduğum için Türkiye veya yurtdışı için evden çalışacağım bir iş bulabilirim muhtemelen. Ama daha önce böyle bir tecrübem olmadı ne kadar tatmin eder bilemiyorum.
Kızım 1. Sınıfa başlayacak. Bir an önce düzenimizi kurmamız lazım. Bu da ayrı bir baskı üzerimde.
Siz olsanız napardınız? Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkürler.
Meslektaşız, sizin yerinizde olsam İstanbul'da mevcut işimde devam ederdim. Ailenizin olduğu sehirde yine zorlanacaksınız. Biraz daha kendi düzeninize alışınca yurtdışı fırsatlarını değerlendirebilirsiniz. Herşey gönlünüzce olsun.Aslında bir kaç kez yurtdışından iş görüşmesi için teklif aldım ancak hiç değerlendirmedim. Ülkenin ve kızımın geleceği adına ben de endişeler taşıyorum ancak tamamen yabancı bir ülkede kızımı yalnız başıma büyütecek kadar güçlü hissetmiyorum kendimi. İyi bir eğitime ve kariyere sahip olmama rağmen maalesef yeterince özgüvenim yok.
Ahahaha keşke isteyen herkes gidebilse canım ama belli başlı meslekler ve yaş skalası dışında çok zor artık...o skala da her geçen gün daralıyor zaten, Almanya da kristal gecelerden sonra, öncesinde gidebilecek durumdayken gitmeyen biliminsanlarinin sanatçıların pişmanlıklarını okumanı tavsiye ederim.... yalnızlığı sefalete tercih eden herkes okusun bence ...Sen de ülkede kimseyi bırakmayacaksın maaşallah yine ikna turlarına başlamışsın. Kadın İstanbulda bile istemiyor yalnız kalmayı sen bir de yurtdışı diyorsun
Kızımın burda çok mutlu olması karar konusunda biraz zorluyor aslında beni. Bazen burda bir iki hafta kaldığımız oluyor. Keşke hep burda yaşasak diyor eve dönerken çok üzülüyor.Öncelikle bir anne olarak kendinizden çok çocuğunuzu düşünmeniz gerekiyor. Görüyorum ki çocuğunuz için de aklınızda soru işaretleri var fakat göz ardı ettiğiniz birkaç nokta var;
Evet İstanbul bir kaos ancak eğitim anlamında başka hiçbir şehirde bu imkanları bulamazsınız,
Çocuklar bizim gibi değil, aynı anda pekçok değişikliğe alışamazlar,
Boşanma sonrası babasıyla sıklıkla görüşmesi süreci daha hasarsız atlatmasını sağlayacaktır ki farklı bir şehirde olsanız buna imkanınız olmayacak,
Eşiniz anlayışla karşılarsa bir süre daha hali hazırda oturduğunuz evde kalmanız alıştığı düzeni korumasına yardımcı olur,
Yine aynı çalışmaya devam etmeniz maddi anlamda kızınıza daha iyi bir gelecek için avantajlı görünüyor..
Kızımın burda çok mutlu olması karar konusunda biraz zorluyor aslında beni. Bazen burda bir iki hafta kaldığımız oluyor. Keşke hep burda yaşasak diyor eve dönerken çok üzülüyor.
Babasıyla çok duygusal bağı yok gibi. Eşim sık sık iş seyahatlerine çıkıyor. Ancak evde varlığının da bir etkisi olmadığı için kızım hiç aramıyor onu. Eşimde seyahatteyken pek arayıp sormaz mesela kızını.
Şu anki ev durumu da biraz karışık. Kiradaydık evi satın aldık. Kredisi devam ediyor. İşime çok uzak evimiz. Arabayla bile 1 1.5 saat sürüyor trafiğe göre. Eşimin ailesinden biri orda olduğu için taşındık. Ben çalıştığım için yakında bir tanıdığımız olsun en azından diye. Kızım tam gün okula gitmesine rağmen yine de benim servis saatlerime uyduramıyoruz. Ayrıca bir bakıcımız da var. Sabah ve akşam servise bindirip karşılıyor ben eve gelene kadar. Boşanırsam orda oturmaya devam etmek pek mantıklı olmayacak.
Eğer taşınacaksam da okullar açılmadan bir an önce karar vermem lazım. Okula başlayıp bir kaç ay sonra düzenini değiştirmek çok daha kötü olur.
Işinizi bozmayın kiziniz buyumüş okulda yeni ortam edinir zaten. Cocuklar heryerde mutlu olur merak etmeyinHerkese merhabalar,
Eşimle 8 senelik evliyiz. 6 yaşında bir kızımız var. İkimiz de çok iyi üniversitelerden mezunuz. İstanbul’da iyi şirketlerde yönetici olarak çalışıyoruz.
Evliliğimizin başından beri ufak tefek sıkıntılarımız oldu. Ancak eşim 3 4 sene önceki iş değişikliğinden sonra çok değişti. Çok yoğun çalışıyor çok hırslı. Eve çok geç geliyor bazen haftasonu da çalışıyor. Eve gelse de ya yine bilgisayardan çalışıyor ya da sürekli telefonla vs ilgileniyor. İşi ve kendi zevkleri dışında bir dünyası yok. Evle ve çocukla ilgili tüm sorumluluk bende. Evde boş olsa bile asla benimle ve çocukla ilgilenmiyor. Okuduğum bazı yazılardan bir çok özelliğinin narsist kişi özellikleriyle benzer olduğunu farkettim.
Evliliğimizde önce sevgi sonra saygı bitti. Tamamen bireysel ve özgür bir yaşam sürmek istiyor. Son 1 senedir bir kaç kere boşanma lafı geçti aramızda bir şekilde düzeldik. Son zamanlarda ufak tefek yalanlarını yakalamaya başladım. İş çevresi nedeniyle benim prensiplerimle ve hayat görüşümle örtüşmeyen insanlarla gece geç saatlere kadar takılmalar başladı. Aldatıyor mu bilmiyorum ama bu işin sonu oraya doğru gidecek çok net görebiliyorum. Biraz uzun oldu ama sonuç olarak ben boşanma kararımı net olarak verdim ancak şehirdışında olduğum için onunla henüz konuşmadık. Son kavgamızdan dolayı görüşmüyoruz. Ama çok karşı çalacağını sanmıyorum hem bazı şeyler bittiği için hem de gururundan dolayı. Umarım anlaşmalı şekilde gürültüsüz patırtısız halledebiliriz.
Beni asıl düşündüren bundan sonrası. Benim ailem ve tüm çevrem Anadolu’daki bir şehirde. Ben liseden beri İstanbul’da yaşıyorum. Ancak İstanbul’da eşimin ailesi ve akrabaları hariç kimsem yok. İstanbul’da kızımla tek başıma yaşamak maddi olarak değil ama manevi olarak zor görünüyor gözüme. Bir de kızım ailemin yanında çok mutlu. Burda çok seviliyor. Kuzenleri var yaşları yakın çok iyi anlaşıyorlar. Duygusal açıdan bu şehirde olursak daha kolay atlatırız diye düşünüyorum.
Tabi bir de işin mantıksal boyutu var. Herkesin çalışmak isteyeceği bir savunma sanayi firmasında çalışıyorum. İyi bir kariyerim var. Bilgisayar mühendisiyim ancak savunma şirketi olduğu için hiçbir şekilde uzaktan çalışma imkanım yok. İşi bırakmam gerekecek. Yıllarca çalışmam okumam emeklerim boşa gidecek gibi hissediyorum. Bu şehirde iş imkanım yok. Ancak yazılımcı olduğum için Türkiye veya yurtdışı için evden çalışacağım bir iş bulabilirim muhtemelen. Ama daha önce böyle bir tecrübem olmadı ne kadar tatmin eder bilemiyorum.
Kızım 1. Sınıfa başlayacak. Bir an önce düzenimizi kurmamız lazım. Bu da ayrı bir baskı üzerimde.
Siz olsanız napardınız? Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkürler.
Herkese merhabalar,
Eşimle 8 senelik evliyiz. 6 yaşında bir kızımız var. İkimiz de çok iyi üniversitelerden mezunuz. İstanbul’da iyi şirketlerde yönetici olarak çalışıyoruz.
Evliliğimizin başından beri ufak tefek sıkıntılarımız oldu. Ancak eşim 3 4 sene önceki iş değişikliğinden sonra çok değişti. Çok yoğun çalışıyor çok hırslı. Eve çok geç geliyor bazen haftasonu da çalışıyor. Eve gelse de ya yine bilgisayardan çalışıyor ya da sürekli telefonla vs ilgileniyor. İşi ve kendi zevkleri dışında bir dünyası yok. Evle ve çocukla ilgili tüm sorumluluk bende. Evde boş olsa bile asla benimle ve çocukla ilgilenmiyor. Okuduğum bazı yazılardan bir çok özelliğinin narsist kişi özellikleriyle benzer olduğunu farkettim.
Evliliğimizde önce sevgi sonra saygı bitti. Tamamen bireysel ve özgür bir yaşam sürmek istiyor. Son 1 senedir bir kaç kere boşanma lafı geçti aramızda bir şekilde düzeldik. Son zamanlarda ufak tefek yalanlarını yakalamaya başladım. İş çevresi nedeniyle benim prensiplerimle ve hayat görüşümle örtüşmeyen insanlarla gece geç saatlere kadar takılmalar başladı. Aldatıyor mu bilmiyorum ama bu işin sonu oraya doğru gidecek çok net görebiliyorum. Biraz uzun oldu ama sonuç olarak ben boşanma kararımı net olarak verdim ancak şehirdışında olduğum için onunla henüz konuşmadık. Son kavgamızdan dolayı görüşmüyoruz. Ama çok karşı çalacağını sanmıyorum hem bazı şeyler bittiği için hem de gururundan dolayı. Umarım anlaşmalı şekilde gürültüsüz patırtısız halledebiliriz.
Beni asıl düşündüren bundan sonrası. Benim ailem ve tüm çevrem Anadolu’daki bir şehirde. Ben liseden beri İstanbul’da yaşıyorum. Ancak İstanbul’da eşimin ailesi ve akrabaları hariç kimsem yok. İstanbul’da kızımla tek başıma yaşamak maddi olarak değil ama manevi olarak zor görünüyor gözüme. Bir de kızım ailemin yanında çok mutlu. Burda çok seviliyor. Kuzenleri var yaşları yakın çok iyi anlaşıyorlar. Duygusal açıdan bu şehirde olursak daha kolay atlatırız diye düşünüyorum.
Tabi bir de işin mantıksal boyutu var. Herkesin çalışmak isteyeceği bir savunma sanayi firmasında çalışıyorum. İyi bir kariyerim var. Bilgisayar mühendisiyim ancak savunma şirketi olduğu için hiçbir şekilde uzaktan çalışma imkanım yok. İşi bırakmam gerekecek. Yıllarca çalışmam okumam emeklerim boşa gidecek gibi hissediyorum. Bu şehirde iş imkanım yok. Ancak yazılımcı olduğum için Türkiye veya yurtdışı için evden çalışacağım bir iş bulabilirim muhtemelen. Ama daha önce böyle bir tecrübem olmadı ne kadar tatmin eder bilemiyorum.
Kızım 1. Sınıfa başlayacak. Bir an önce düzenimizi kurmamız lazım. Bu da ayrı bir baskı üzerimde.
Siz olsanız napardınız? Yorumlarınızı bekliyorum. Şimdiden teşekkürler.
Kararımı büyük ölçüde vermiş olduğum için ve konuyu çok uzatmamak için evliliğimizden çok bahsetmedim. Eşim herşeye küfür ve hakaretle karşılık veren bir adama dönüştü. Sevgi yok saygı yok ilgi yok. Onun gözünde bir değerim yok. Başkalarının yanında da beni küçük düşürücü şeyler söylüyor sürekli. Bunlar konuşarak asla düzelmiyor. Kayınpederim bile senin üstün olduğun konuları çekemiyor sanki sürekli ezmeye çalışıyor, o zaman okumamış bir kızla evlenseydi dedi. Benim okulum çalıştığım şirket ve maaşım ondan yüksek. Bizimki evlilikten çok bir güç savaşına dönmüş durumda.İşi bırakmayın bu refah düzeyinizi lütfen bozmayın ve ben boşanacak bir sebep göremedim çift terapisine gitseniz ?
AnlıyorumKararımı büyük ölçüde vermiş olduğum için ve konuyu çok uzatmamak için evliliğimizden çok bahsetmedim. Eşim herşeye küfür ve hakaretle karşılık veren bir adama dönüştü. Sevgi yok saygı yok ilgi yok. Onun gözünde bir değerim yok. Başkalarının yanında da beni küçük düşürücü şeyler söylüyor sürekli. Bunlar konuşarak asla düzelmiyor. Kayınpederim bile senin üstün olduğun konuları çekemiyor sanki sürekli ezmeye çalışıyor, o zaman okumamış bir kızla evlenseydi dedi. Benim okulum çalıştığım şirket ve maaşım ondan yüksek. Bizimki evlilikten çok bir güç savaşına dönmüş durumda.
Çift terapisine gitmeyi asla kabul etmez.
Ailem bana güvenir ve çok desteklerler. Hayatta meslek seçimi olsun evlenme olsun tüm kararlarda benim kararlarıma saygı duydular. Onlarla ilgili bir sıkıntı yaşayacağımı düşünmüyorum. Buraya gelirsem de kendi düzenimi kurarım zaten aynı evde yaşamayı düşünmüyorum.Aileniz nasıl bir aile?
Herşeye karışır mi?
Orada çocuğunuza hangi imkanı sağlayabilirsiniz?
İşiniz iyimis İstanbul'da.
Küçük yerde maddi imkanlar aynı olmaz.
Aile sevgisi güzel koruyucu ama bazen boğucu da olabilir.
Çocuğun babası da İstanbul'da.
Çocuğunuz büyüdükçe belki daha çok bağ kurmak isteyebilir babasiyla.