Merhaba hanımlar. Dört seneye yakın evliliğimi sonunda noktalamak için adım atmış bulunuyorum. İki ay önce davayı açtım. Kendi evimdeyim. Polisin yönlendirmesi ile şönim (şiddet önleme birimi) sayesinde uzaklaştırma talebim mahkemece kabul edildi. Bir gecede oldu her şey. Asla yapamam asla açamam diyordum davayı ama Allahımın yardımı ile oldu her şey şükürler olsun. Çok ciddi sorunlar yaşadım evliliğim boyunca. Ailemle aylarca görüştürülmedim. Bir de üzerine görüşmeme rağmen onlara hakaretler, her gün şaf dokundurmalar. Elimden maaşım zorla alırdı ki kendi maaşı benimkinin iki katı. Boşanma davası açınca ögrendim. Hiçbir şey harcamak istemez. Para biriktirmekten başka derdi yoktur. Takip etmeler, ettirmeler. Küfürler, hakaretler, üzerine yürümeler..Her hafta sonu ailesinin evine gider beni onların yanına bırakıp sokaklarda gezerdi. Sabah kahvaltı hazırlamak icin geç kalktığımda küfürler hakaretler. Abisinden yengesinden ailesinin etkisinden çıkamazdı. Hangisini söylesem bilmiyorum. Bunları benim yaşamış olduğuma beni tanıyan kimse,bırakın ailem çevrem sokakta beni ilk kez gören insanlar bile inanmaz. Cevremde gördüğüm kadarı ile şiddete uğrayan kadınlar hep suçlu gibi görülüyor. Toplumuzun genel yanlısı bu. Bırak git kızım ne cekiyorsun gibi yorumlar yapılıyor ama o hastalıklı ilişki içinde yaşarken eğitiminiz kültürünüz aklınız hiçbir ise yaramıyor. Yaşadığınız psikolojik siddet çok farklı bir yere sürüklüyor sizi. Neye uğradığınızı şaşırmış halde bir o yana bir bu yana savruluyorsunuz düşünme ve akıl etme melekeleriniz sanki elinizden alınıyor. Ben evliliğimin ilk günlerinden başladım psikolojik Şiddeti görmeye. Ama karşı taraf süreci manipüle ettikçe ister istemez ben de kurban rolüne soyundum. Söylediğim her seye bir karşı tezi vardı, algılarımla oynuyordu. Kendi düşüncelerini bana empoze etmeye çalıştıkça direncim kalmıyordu. O kadar inanıyordu ki her şeyi o gözle görmem gerektiğine. Böyle bir ortamda kendi doğrularınızı unutuyorsunuz. Boşanmayı çok düşündüm kendi kendime kaldığımda ama geleceğimden hep korktum. Çünkü korkutuluyordum. Gitmemi istemiyordu ama gideceğim için de korkmuyordu. Dul kalacağımdan etrafta herkese rezil edileceğimden beni rahat bırakmayacağından bahsedip duruyordu. Çok zor süreçler yaşayacağımdan ailemin beni rahat bırakmayacağından dem vuruyordu. Boşanma süreci de kolay değil tabi. Karar verdiğinizde çok emin olmanız gerekiyor. Ağlar ve sürünür halde hicbir adım atamazsınız. O yüzden tam anlamıyla hazır olana kadar bekledim. Kendimi hazırladım elimden geldiğince. Çünkü karakollarda mahkemelerde hastanelerde sürükleniyorsunuz boşanma sürecinde. İftiralar hakaretler de cabası. Çok güçlü olmanız gerekiyor hem maddi daha çok da manevi. Siz ayakta durup o yıkılmış halınızla savaşmak zorundasınız. Yine de ayrılmak icin karar verip adım atınca her şey düzeliyor. Bu süreçte yaşanılan duyguları, doğru ve yanlısları özellikle de hukuki süreçleri buradan paylaşmak istiyorum. Bu gibi baskıcı, parazit tiplerle ilgili çok araştırma yaptım. Birçok uzmanı dinledim. Psikologlardan yardım aldım ve bir sürü kitap okudum, film izledim. Bu süreçte de kendime katmaya devam etmekteyim. Sizlere yardımcı olmak ve bana yardım etmeniz amacıyla yazdım bunları. Birbirimize destek olalım.
