Ben 12 yıldır evliyim. İlk 5 yıl çocuk düşünmedik eşimle daha sonra karar verdigimiz de doğal yollarla olmadığını anladık. Doktora gittik eşimde sorun çıktı tüp bebek yaptık 2 defa olmadı ama ben bunu sorun yapmadım. Sonuçta kim böyle olsun isterdi ki? Doktor ikimiz de kilolu olduğumuz için “zayıflayın” dedi ben 6 ayda 25 kg verdim ama eşimde tık yok. Ona zayıflamak zor geldi ve hiçbir çaba harcamadı. 3. tedaviye başlamıştık ama eşim iğneleri ya unutur vurmaz ya da önemsemezdi. Sorunun kendisinde olup çaba harcamaması çok garip geliyordu ve tedaviyi yarım bıraktı. 15 yıldır aynı yerde çalışan bir kadınım bu süre zarfında araba aldım, kredi borcunu ben ödedim. O da evin kirasını ödüyordu ama sürekli iş degistiriyordu çalışmadığı çok zamanlar oldu hep idare ettim. Eşimin ailesinin durumu pek iyi değildi ailesinde göremediği seyleri birlikte yapalım istedim.Ama gördüm ki o benim gibi düşünmüyormuş. Bunu çok geç anladım. Hep bir patron olma sevdası var, iş kurdu. Kendine cafe açtı Avrupa yakasında oturuyoruz ailesi Anadolu yakasında cafeyi de orada açtı ben yalnız kaldım her gün karşıdan gidip gelmek zor diye ailesi ile kaldı eve haftada 1, sonra 2 haftada bir gelmeye başladı. İstanbul içinde gurbet yaşar olduk. Yapma dedim, dinlemedi. “Bizim kaybedecek bi paramız yok” dedim ama nafile krediler çekip durdu ve tabii ki ödeyemedi. Dükkanı kapattı bu zamana kadar 3 tane araba aldım hepsini onu yapıcam bunu yapıcam diyip sattı evlendiğimden beri kredi borcu ödüyorum 100.000TL neredeyse araba kredi borcu ödedim ama ortada hiçbir şey yok. Kendini patron zannediyor, telefon trafiği hiç bitmiyor hep boş işler peşinde dostlar alışverişte görsün hesabı… O kadar borç var ki çalışıp ödeyemez diye başka boş işler peşinde bir yerde para vuracak borçları kapatacak düşüncesinde. O iş olacak, bu iş olacak diyip duruyor. Ben ondan sultan hayatı beklemedim ki zaten hayattan zengin olmak gibi bir beklentim de yok. Beraber çalışalım her şeyi birlikte yaparsak benim için kıymetli olurdu. Akrabaları zengin onları hor görüyorlar diye ailesini de kurtarmak adına böyle işlere girdi. Sürekli arkasını toplayan eksiklerini tamamlayan çalışıp evi geçindiren bir ben olmaktan artık yoruldum. Benim ailemin durumu iyi babam ev verdi kiradan kurtulun diye. Ben araba aldım. İnsanlar bunlara sahip olabilmek için yıllarca borç ödüyor o bunlara hazır kondu sadece çalışıp eve ekmek getirmek kalmıştı ama onu bile beceremedi. Anladim ki eşim büyümemiş, evlilik nedir bunun sorumluluğunu alamamış biri. Yıllardır çalışıyorum bir kere bile “Sen bu hayattan ne istiyorsun?” diye sormadı. Yaptıklarım baktım ki zamanla benim görevim haline dönüşmüş hep daha fazlası istenir olmuş. Sorarsan beni çok seviyor ama benim için ne yaptı? Seven sevdiğine büyük yükler yükler mi?Sevmek sözle değil eylemle olur. Evlilik yükü paylaşmaktır. Zamanla soğudum artık aramızda ne sevgi ne ilgi kaldı. Ben yalnız takılan o ise bu durumdan çıkmak için boşa çabalayan biri. Ne yaparsa yapsın hep karşındaki idare etsin istiyor, tek taraflı çekmekle kayık gider mi? Çok yoruldum ve çok kırıldım gelecek görmüyorum onunla. Sevmek ve sevilmek istiyorum değer görmek istiyorum çok mu şey istiyorum sadece boşa çalışıp borç ödemekten kendimi kaybettim. Boşanmak istiyorum en azından yeni bir hayat kurarak yoluma devam etmek istiyorum çünkü onunla geçirilen her saniye boşa akıp gidiyor. 36 yaşındayım en güzel yaşlarımı boşa harcamışım artık daha fazla geç kalmak istemiyorum hayata. Boşa geçen 12 yılımı düşününce kendime kızıyorum niye bu kadar bekledim diye kendimi bile bazen affedemiyorum. Her şeyi ben yapıyorsam ona hayatımda ihtiyaç yokki diyorum. Bu evliliği devam ettirmek için ne maddi ne manevi ne çocuk hiçbir şey yok diyorum ve artık gerçekten mutlu olmak istiyorum.
Artık bu evliliğe karşı hiç bir sevgim kalmadı.birseyler duzelse bile ben içindekileri yok sayamam
