- 19 Şubat 2015
- 563
- 415
- Konu Sahibi esmermavigoz
- #1
Merhaba Hanımlar..
23 yaşındayım, önlisans programında öğrenciyim.
Tamamen içimi dökmek için yazdığım bu yazının, içimi rahatlatan ve destek olan mesajlarınıza vesile olmasını diliyorum.
Geçen sene ocak ayında boşandım. 1 aylık bir evlilikti, kısa sürdü ve bitti. Görücü usulü tanıştığım ve ailemin son zamanlarda tasvip etmediği biriyle evlenmiştim. Pek detaya girmek istemiyorum eski ilişkimle ilgili..
Beni bitiren şey sonrasında olanlarda.
Ailem daha ilk günlerde boşanmamdan yanaydı ama ben bir süre bekledim, şans verdim taaki olaylar çözülemeyecek noktaya gelince ailemin ısrarları üzerine baba evine geri döndüm. Döndüğüm hafta arkamdan eşimin ve akrabalarının söylediklerinin üzüntüsünden 3 haftalık bebeğimi kaybettim. Üzerine bebeği aldırmakla suçlandım ve bunun için tazminat davası bile açtılar..
Geri döndüğümde ailem destek olur, psikolojimi anlar, tolerans gösterir, el üstünde tutar sanmıştım. Ama bu boşanmayla onlarında psikolojisi de bozuldu, benden daha fazla acı çektiler, daha fazla depresyona girdiler ve sürekli sitem ettiler. Desteklerine en çok muhtaç olduğum zamanlarda, ben onları teselli etmek zorunda kaldım. Yanlış bir tercih yaptığım için sürekli ezdiler, biz haklıydık biz söylemştik gibi sonu gelmeyen tartışmalara girdiler, birey olarak saymadıkları gibi çorap bile seçtirmiyorlar artık.
1 Senelik süreçte çok yıprandım, annemle konuşmuyoruz, her akşam babama şikayet ediyor ve evde küfürler hakaretler havada uçuşuyor. Üzerime çok geliyorlar, bu evde fazlalıkmışım gibi davranıyorlar, ailemin yaptığım en ufak hatama tahammülleri yok, her hareketimi eleştiriyorlar -hata dediğim bardağı masada bırakmak, ayakkabıyı kapıda bırakmak gibi-
En ufak tartışmada, seni sokağa attılar da evime aldım -sokağa atıldığımda yok bu arada-, sana kapımı açtım, sana bakmak zorunda mıyım, yemek vermek zorunda mıyım, onurumuzu iki paralık ettin, senin tercihlerinin cezasını biz çekiyoruz, gibi yaptıkları şeyleri lütuf gösteren veya onurumu, gururumu kıran kelimeler söylüyorlar. Ben zaten onlardan artık vazgeçtim bir ailem yokmuş gibi kabullendim, boşandıktan sonra psikolojik olarak destek olan aileleri görünce imreniyorum. Benimkiler hiç öyle olmadı.
Gelelim sadede,
Yaklaşık 10 aydır hayatımda biri var ve bu yaz evlenmeyi düşünüyoruz. Ne acelen var dediğinizi duyar gibiyim ama bu evde kalmaya tahammülüm hiç kalmadı, annemin nasıl hiç annelik yapmadığından, babamın nasıl annemin dolduruşuna gelip beni duvara fırlatmalarından bahsedip içinizi baymak istemiyorum, bu evde kalmak için hiç bir sebebim kalmadı, tek başıma eve çıkabileceğim yapıda bir ailemde yok, böyle bir maddi güce sahip değilim. Birlikte olduğum kişi de eninde sonunda evleneceğiz, bu yaz olsun niye erteleyelim diyor.
Aileme bu kararımı açıkladığımda, zaten daha 1-2 sene oldu, bizim psikolojimiz yeni düzeldi, ne evliliği bizi uğraştırma bunlarla diyecekler diye düşünüyorum çünkü annem sürekli sesli olarak söyleniyor bu düğün işlerinden tiksiniyorum diye, ilk zamanlar evlenirsen kaç bari bizi de hiç uğraştırma diye şakayla karışık söylüyordu. Eğer düşündüğüm gibi olumsuz bir tepki verirlerse ne yaparım hiç bilmiyorum, evi terk ederim diye düşünüyorum, hem bu evde huzur vermeyip hem eve tıkıp üzerime gelmelerine izin vermek istemiyorum daha fazla.
Yalnız kafamı kurcalayan şeylerden biri de eğer evi terk edersem çeyizlerimi almam doğru olur mu onu kestiremiyorum.
Eski evliliğimde henüz bir ev kuramadığımız için çeyizlerim hiç açılmadan geri geldi. Anneannemlerin boş dairesinde bekliyorlar.
Geri geldiğimde ailemin bana taktığı ve akrabalarımızın bana taktığı bütün ziynetleri ailem benden geri almıştı. Evlenmeme izin vermezlerde ben terk etmek zorunda kalırsam çeyizleri de vermezler diye düşünüyorum. Biz her şeyi sevgilimle ikimiz yapacağımız için o çeyizlere ihtiyacımız olacak çünkü. Tekrar masraf etmek istemiyorum.
Ailemin bir senede yaptıklarını burada bir paragrafa sığdıramam elbette, ama benim kalbimi kırdıklarında odama gidip hüngür hüngür ağlarken içeride sofralar kurup gülüp eğlendiler hiç umursamaladılar.. Erkek olan kardeşlerimin her hatasında yanındalar, bütün maddi imkanları onlara sağlıyorlar, onlara yatırım yapıyorlar, bebek gibi bakıyorlar. Ben kız olduğum için hep geri planda hizmetçi gözüyle bakıldım.
Siz olsaydınız ne yapardınız, belli bir sorum yok aslında, evi terk eder miydiniz, ikinci evliliğinizde ailenizin tepkisi ne oldu, çeyizler hakkında ne düşünüyorsunuz, nasıl tavsiye verirseniz seve seve dinlerim. Ama son eşiğe gelmişken ve zaman zaman intiharı bile düşünüyorken, kimsenin cımbızla çektiği hadsiz yorumları istemiyorum. Onun dışında eleştirilere açığım.
23 yaşındayım, önlisans programında öğrenciyim.
Tamamen içimi dökmek için yazdığım bu yazının, içimi rahatlatan ve destek olan mesajlarınıza vesile olmasını diliyorum.
Geçen sene ocak ayında boşandım. 1 aylık bir evlilikti, kısa sürdü ve bitti. Görücü usulü tanıştığım ve ailemin son zamanlarda tasvip etmediği biriyle evlenmiştim. Pek detaya girmek istemiyorum eski ilişkimle ilgili..
Beni bitiren şey sonrasında olanlarda.
Ailem daha ilk günlerde boşanmamdan yanaydı ama ben bir süre bekledim, şans verdim taaki olaylar çözülemeyecek noktaya gelince ailemin ısrarları üzerine baba evine geri döndüm. Döndüğüm hafta arkamdan eşimin ve akrabalarının söylediklerinin üzüntüsünden 3 haftalık bebeğimi kaybettim. Üzerine bebeği aldırmakla suçlandım ve bunun için tazminat davası bile açtılar..
Geri döndüğümde ailem destek olur, psikolojimi anlar, tolerans gösterir, el üstünde tutar sanmıştım. Ama bu boşanmayla onlarında psikolojisi de bozuldu, benden daha fazla acı çektiler, daha fazla depresyona girdiler ve sürekli sitem ettiler. Desteklerine en çok muhtaç olduğum zamanlarda, ben onları teselli etmek zorunda kaldım. Yanlış bir tercih yaptığım için sürekli ezdiler, biz haklıydık biz söylemştik gibi sonu gelmeyen tartışmalara girdiler, birey olarak saymadıkları gibi çorap bile seçtirmiyorlar artık.
1 Senelik süreçte çok yıprandım, annemle konuşmuyoruz, her akşam babama şikayet ediyor ve evde küfürler hakaretler havada uçuşuyor. Üzerime çok geliyorlar, bu evde fazlalıkmışım gibi davranıyorlar, ailemin yaptığım en ufak hatama tahammülleri yok, her hareketimi eleştiriyorlar -hata dediğim bardağı masada bırakmak, ayakkabıyı kapıda bırakmak gibi-
En ufak tartışmada, seni sokağa attılar da evime aldım -sokağa atıldığımda yok bu arada-, sana kapımı açtım, sana bakmak zorunda mıyım, yemek vermek zorunda mıyım, onurumuzu iki paralık ettin, senin tercihlerinin cezasını biz çekiyoruz, gibi yaptıkları şeyleri lütuf gösteren veya onurumu, gururumu kıran kelimeler söylüyorlar. Ben zaten onlardan artık vazgeçtim bir ailem yokmuş gibi kabullendim, boşandıktan sonra psikolojik olarak destek olan aileleri görünce imreniyorum. Benimkiler hiç öyle olmadı.
Gelelim sadede,
Yaklaşık 10 aydır hayatımda biri var ve bu yaz evlenmeyi düşünüyoruz. Ne acelen var dediğinizi duyar gibiyim ama bu evde kalmaya tahammülüm hiç kalmadı, annemin nasıl hiç annelik yapmadığından, babamın nasıl annemin dolduruşuna gelip beni duvara fırlatmalarından bahsedip içinizi baymak istemiyorum, bu evde kalmak için hiç bir sebebim kalmadı, tek başıma eve çıkabileceğim yapıda bir ailemde yok, böyle bir maddi güce sahip değilim. Birlikte olduğum kişi de eninde sonunda evleneceğiz, bu yaz olsun niye erteleyelim diyor.
Aileme bu kararımı açıkladığımda, zaten daha 1-2 sene oldu, bizim psikolojimiz yeni düzeldi, ne evliliği bizi uğraştırma bunlarla diyecekler diye düşünüyorum çünkü annem sürekli sesli olarak söyleniyor bu düğün işlerinden tiksiniyorum diye, ilk zamanlar evlenirsen kaç bari bizi de hiç uğraştırma diye şakayla karışık söylüyordu. Eğer düşündüğüm gibi olumsuz bir tepki verirlerse ne yaparım hiç bilmiyorum, evi terk ederim diye düşünüyorum, hem bu evde huzur vermeyip hem eve tıkıp üzerime gelmelerine izin vermek istemiyorum daha fazla.
Yalnız kafamı kurcalayan şeylerden biri de eğer evi terk edersem çeyizlerimi almam doğru olur mu onu kestiremiyorum.
Eski evliliğimde henüz bir ev kuramadığımız için çeyizlerim hiç açılmadan geri geldi. Anneannemlerin boş dairesinde bekliyorlar.
Geri geldiğimde ailemin bana taktığı ve akrabalarımızın bana taktığı bütün ziynetleri ailem benden geri almıştı. Evlenmeme izin vermezlerde ben terk etmek zorunda kalırsam çeyizleri de vermezler diye düşünüyorum. Biz her şeyi sevgilimle ikimiz yapacağımız için o çeyizlere ihtiyacımız olacak çünkü. Tekrar masraf etmek istemiyorum.
Ailemin bir senede yaptıklarını burada bir paragrafa sığdıramam elbette, ama benim kalbimi kırdıklarında odama gidip hüngür hüngür ağlarken içeride sofralar kurup gülüp eğlendiler hiç umursamaladılar.. Erkek olan kardeşlerimin her hatasında yanındalar, bütün maddi imkanları onlara sağlıyorlar, onlara yatırım yapıyorlar, bebek gibi bakıyorlar. Ben kız olduğum için hep geri planda hizmetçi gözüyle bakıldım.
Siz olsaydınız ne yapardınız, belli bir sorum yok aslında, evi terk eder miydiniz, ikinci evliliğinizde ailenizin tepkisi ne oldu, çeyizler hakkında ne düşünüyorsunuz, nasıl tavsiye verirseniz seve seve dinlerim. Ama son eşiğe gelmişken ve zaman zaman intiharı bile düşünüyorken, kimsenin cımbızla çektiği hadsiz yorumları istemiyorum. Onun dışında eleştirilere açığım.
Son düzenleyen: Moderatör:
