Merhabalar 27 yaşındayim ve 3 çocuğum var.6 yaşında kızım ve 3 yaşında ikizlerim var. Ve evden bir buçuk hafta önce boşanma kararı ile çıktım.
Sebebi ise bana ve cocuklarima uyguladığı şiddete artık dur deme zamanı gelmişti. Geç te olsa 7 yıllık evliliğimi artık sonlandirma zamanının geldiğine dair inancım beni bunu yapmaya itti. Biz bayanlar sabredince daha sevilen eşler olmuyoruz aslında, sırf toplum baskısından susmaya, durmaya, devam etmeye çabalıyoruz...
Ben bir yandan lisans okuyorum, bir yandan da 3 çocuğumu doğru bir şekilde büyütmeye çalışıyordum. İkizlerim isteyerek olmamıştı, önlem almama rağmen şükür dediğim ikizlerim dünyaya geldi.
İkizlerden sonra hayatımız çok noktada değişti. Eşim her daim temizlik takıntısı olan, her olayı anı takıntı yapabilecek bir insandı. 20 yaşında evlendigimde çok idrakinde değildim. Bir hafta kusmeleri kendini odaya kapamalari, eğer bana kızgın ise gelen misafirlerin yanında bile tavrını hem bana hem gelenlere sürdürmeleri. Her meseleyi kavgaya çevirmesi falan filan, çok savaş verdim. Yaşımın küçüklüğü sebebi ile olaylarla baş edecek, yada üstesinden gelebilecek karakterde değildim. Aşırı doğalci bir insandı ve çocuklara market ürünü olan hicbirsey yedirmek istemiyordu ama bunu aşırıya götürüyordu. Gelenin gidenin getirdiğini çöpe atıyor, her markete girdiğimiz de ilk kızım ile kavga ediyor bağırıp çağırıyordu. Çok anlatmaya çalıştım, bagirmanin, vurmanın çikolatadan daha fazla tahribat verdiğini ama değişmedi. Derken ikizlerimiz oldu. 24 yaşında ikizleri olan 3 çocuklu anne idim. Maddiyatta iyice zorlamisti çünkü asgari ücret ile çalışıyordu. Doğallık konusunda o kadar zorladı ki ikizlere yıkanabilir bebek bezi kullanmaya zorladı,3-4 ay baskısı ile kullandım, eve hiçbir sabun malzemesi almıyordu, tabi doğal ürün alacak maddiyatta yok malesef, ben sürekli kendimi sıkmak zorunda kaliyordum. Bu süreçte tabi hobileri hayatımızın büyük bir bölümünü kaplıyordu, güvercin besledi balkonda, evde kocaman akvaryumlar kurdu, her hafta sonu da balığa kampa gidiyordu. Ben ise savasiyordum çocuklarımi büyütme çabasında. Kendi hayatım denen hicbirsey kalmamisti.Bilen bilir bu hobiler masraf isteyen hobilerdir. İkizlerimiz büyürken çok kavgalar ettik, ama bana yaptığı baskıda ona karşıda gelemez olmuştum,3 çocuk, yaşım genç ve hayat şartları. Bir ara öyle kavga ettik ki kolumu kırdı, tabi ben herkese düştüğümü söyledim. Herkes de eşim sessiz sakin olunca inandı. Daha sonra ailemin yakınına taşındık, eşim ikizlerime de şiddet uygulamaya başladı ki daha 1,5 2 yaşında idiler, çocuklarım öfkeli tepki veren çocuklar haline gelmişti, bir kaç kez daha bana ağır şiddet uygulamıştı ama ben sabretmek sandığım ama aslında sabretmek olmayan eziyeti çekmiştim. Derken ikizlerim 3 yaşında şimdi ve en son bana ve oğluma şiddet uyguladı telefonumu kırıp okumayacağımi söyleyerek bir dolu hakaret küfür etti. Sabah oldu ve ben o evi 7 yıl sonra boşanmak niyeti ile terk ettim. Ne yaşarsan yasa toplum baskısı denilen ahmak düşünce benimde peşimi bırakmadı ama çocuklarıma dönen şiddetin artık sessiz izleyeni olamazdım. Şimdi barodan avukat talep ettim. Onu bekliyorum. Bence seviyorum diye eziyet edenler, sevmiyorum deyip eziyet edenlerden daha acımasız. Sevgi yi görmeden büyüyüp evlenenlerin bekledigı şey sevgi iken, gördüğü psikolojik baskı oluyor. Ve anladım ki ben gibi saygıyı s vgiyi görmeden büyüyen bireyler yapılanlara dur diyemeyecek hale geliyorlar. Çocuklarımi karakterli ve iyi insanlar olarak buyutebilmek için ayrıldım o evden... Çocuklarım içindi. Sadece yazmak istedim bircok şeyi yazamasamda, şunları biryerlere dökebilmek bile güzel...
