- 17 Kasım 2015
- 323
- 523
- 40
Umarım herşey dilediğin gibi olurMerhabalar 27 yaşındayim ve 3 çocuğum var.6 yaşında kızım ve 3 yaşında ikizlerim var. Ve evden bir buçuk hafta önce boşanma kararı ile çıktım.
Sebebi ise bana ve cocuklarima uyguladığı şiddete artık dur deme zamanı gelmişti. Geç te olsa 7 yıllık evliliğimi artık sonlandirma zamanının geldiğine dair inancım beni bunu yapmaya itti. Biz bayanlar sabredince daha sevilen eşler olmuyoruz aslında, sırf toplum baskısından susmaya, durmaya, devam etmeye çabalıyoruz...
Ben bir yandan lisans okuyorum, bir yandan da 3 çocuğumu doğru bir şekilde büyütmeye çalışıyordum. İkizlerim isteyerek olmamıştı, önlem almama rağmen şükür dediğim ikizlerim dünyaya geldi.
İkizlerden sonra hayatımız çok noktada değişti. Eşim her daim temizlik takıntısı olan, her olayı anı takıntı yapabilecek bir insandı. 20 yaşında evlendigimde çok idrakinde değildim. Bir hafta kusmeleri kendini odaya kapamalari, eğer bana kızgın ise gelen misafirlerin yanında bile tavrını hem bana hem gelenlere sürdürmeleri. Her meseleyi kavgaya çevirmesi falan filan, çok savaş verdim. Yaşımın küçüklüğü sebebi ile olaylarla baş edecek, yada üstesinden gelebilecek karakterde değildim. Aşırı doğalci bir insandı ve çocuklara market ürünü olan hicbirsey yedirmek istemiyordu ama bunu aşırıya götürüyordu. Gelenin gidenin getirdiğini çöpe atıyor, her markete girdiğimiz de ilk kızım ile kavga ediyor bağırıp çağırıyordu. Çok anlatmaya çalıştım, bagirmanin, vurmanın çikolatadan daha fazla tahribat verdiğini ama değişmedi. Derken ikizlerimiz oldu. 24 yaşında ikizleri olan 3 çocuklu anne idim. Maddiyatta iyice zorlamisti çünkü asgari ücret ile çalışıyordu. Doğallık konusunda o kadar zorladı ki ikizlere yıkanabilir bebek bezi kullanmaya zorladı,3-4 ay baskısı ile kullandım, eve hiçbir sabun malzemesi almıyordu, tabi doğal ürün alacak maddiyatta yok malesef, ben sürekli kendimi sıkmak zorunda kaliyordum. Bu süreçte tabi hobileri hayatımızın büyük bir bölümünü kaplıyordu, güvercin besledi balkonda, evde kocaman akvaryumlar kurdu, her hafta sonu da balığa kampa gidiyordu. Ben ise savasiyordum çocuklarımi büyütme çabasında. Kendi hayatım denen hicbirsey kalmamisti.Bilen bilir bu hobiler masraf isteyen hobilerdir. İkizlerimiz büyürken çok kavgalar ettik, ama bana yaptığı baskıda ona karşıda gelemez olmuştum,3 çocuk, yaşım genç ve hayat şartları. Bir ara öyle kavga ettik ki kolumu kırdı, tabi ben herkese düştüğümü söyledim. Herkes de eşim sessiz sakin olunca inandı. Daha sonra ailemin yakınına taşındık, eşim ikizlerime de şiddet uygulamaya başladı ki daha 1,5 2 yaşında idiler, çocuklarım öfkeli tepki veren çocuklar haline gelmişti, bir kaç kez daha bana ağır şiddet uygulamıştı ama ben sabretmek sandığım ama aslında sabretmek olmayan eziyeti çekmiştim. Derken ikizlerim 3 yaşında şimdi ve en son bana ve oğluma şiddet uyguladı telefonumu kırıp okumayacağımi söyleyerek bir dolu hakaret küfür etti. Sabah oldu ve ben o evi 7 yıl sonra boşanmak niyeti ile terk ettim. Ne yaşarsan yasa toplum baskısı denilen ahmak düşünce benimde peşimi bırakmadı ama çocuklarıma dönen şiddetin artık sessiz izleyeni olamazdım. Şimdi barodan avukat talep ettim. Onu bekliyorum. Bence seviyorum diye eziyet edenler, sevmiyorum deyip eziyet edenlerden daha acımasız. Sevgi yi görmeden büyüyüp evlenenlerin bekledigı şey sevgi iken, gördüğü psikolojik baskı oluyor. Ve anladım ki ben gibi saygıyı s vgiyi görmeden büyüyen bireyler yapılanlara dur diyemeyecek hale geliyorlar. Çocuklarımi karakterli ve iyi insanlar olarak buyutebilmek için ayrıldım o evden... Çocuklarım içindi. Sadece yazmak istedim bircok şeyi yazamasamda, şunları biryerlere dökebilmek bile güzel...
Ben sürekli okurdum burayı ama çaresiz kaldığım zamanlari yazmak istemedim, öyle çaresizKen doğru düşünemiyorsun, herkes ne derse daha battığını bittiğini düşünüyorsun. Ben 7 yıllık evliligimde yaşadıklarımı bu hafta duydu ailem akrabalarım... Bazen susup doğru yere arz etmek en büyük çıkış oldu bnm için..Umarım şu yazdıklarınız buradakilere cesaret ve umut olur.Yeni hayatınızda mutluluklar diliyorum
Allah yardımcınız olsun her şey gönlünüzce olsun.Merhabalar 27 yaşındayim ve 3 çocuğum var.6 yaşında kızım ve 3 yaşında ikizlerim var. Ve evden bir buçuk hafta önce boşanma kararı ile çıktım.
Sebebi ise bana ve cocuklarima uyguladığı şiddete artık dur deme zamanı gelmişti. Geç te olsa 7 yıllık evliliğimi artık sonlandirma zamanının geldiğine dair inancım beni bunu yapmaya itti. Biz bayanlar sabredince daha sevilen eşler olmuyoruz aslında, sırf toplum baskısından susmaya, durmaya, devam etmeye çabalıyoruz...
Ben bir yandan lisans okuyorum, bir yandan da 3 çocuğumu doğru bir şekilde büyütmeye çalışıyordum. İkizlerim isteyerek olmamıştı, önlem almama rağmen şükür dediğim ikizlerim dünyaya geldi.
İkizlerden sonra hayatımız çok noktada değişti. Eşim her daim temizlik takıntısı olan, her olayı anı takıntı yapabilecek bir insandı. 20 yaşında evlendigimde çok idrakinde değildim. Bir hafta kusmeleri kendini odaya kapamalari, eğer bana kızgın ise gelen misafirlerin yanında bile tavrını hem bana hem gelenlere sürdürmeleri. Her meseleyi kavgaya çevirmesi falan filan, çok savaş verdim. Yaşımın küçüklüğü sebebi ile olaylarla baş edecek, yada üstesinden gelebilecek karakterde değildim. Aşırı doğalci bir insandı ve çocuklara market ürünü olan hicbirsey yedirmek istemiyordu ama bunu aşırıya götürüyordu. Gelenin gidenin getirdiğini çöpe atıyor, her markete girdiğimiz de ilk kızım ile kavga ediyor bağırıp çağırıyordu. Çok anlatmaya çalıştım, bagirmanin, vurmanın çikolatadan daha fazla tahribat verdiğini ama değişmedi. Derken ikizlerimiz oldu. 24 yaşında ikizleri olan 3 çocuklu anne idim. Maddiyatta iyice zorlamisti çünkü asgari ücret ile çalışıyordu. Doğallık konusunda o kadar zorladı ki ikizlere yıkanabilir bebek bezi kullanmaya zorladı,3-4 ay baskısı ile kullandım, eve hiçbir sabun malzemesi almıyordu, tabi doğal ürün alacak maddiyatta yok malesef, ben sürekli kendimi sıkmak zorunda kaliyordum. Bu süreçte tabi hobileri hayatımızın büyük bir bölümünü kaplıyordu, güvercin besledi balkonda, evde kocaman akvaryumlar kurdu, her hafta sonu da balığa kampa gidiyordu. Ben ise savasiyordum çocuklarımi büyütme çabasında. Kendi hayatım denen hicbirsey kalmamisti.Bilen bilir bu hobiler masraf isteyen hobilerdir. İkizlerimiz büyürken çok kavgalar ettik, ama bana yaptığı baskıda ona karşıda gelemez olmuştum,3 çocuk, yaşım genç ve hayat şartları. Bir ara öyle kavga ettik ki kolumu kırdı, tabi ben herkese düştüğümü söyledim. Herkes de eşim sessiz sakin olunca inandı. Daha sonra ailemin yakınına taşındık, eşim ikizlerime de şiddet uygulamaya başladı ki daha 1,5 2 yaşında idiler, çocuklarım öfkeli tepki veren çocuklar haline gelmişti, bir kaç kez daha bana ağır şiddet uygulamıştı ama ben sabretmek sandığım ama aslında sabretmek olmayan eziyeti çekmiştim. Derken ikizlerim 3 yaşında şimdi ve en son bana ve oğluma şiddet uyguladı telefonumu kırıp okumayacağımi söyleyerek bir dolu hakaret küfür etti. Sabah oldu ve ben o evi 7 yıl sonra boşanmak niyeti ile terk ettim. Ne yaşarsan yasa toplum baskısı denilen ahmak düşünce benimde peşimi bırakmadı ama çocuklarıma dönen şiddetin artık sessiz izleyeni olamazdım. Şimdi barodan avukat talep ettim. Onu bekliyorum. Bence seviyorum diye eziyet edenler, sevmiyorum deyip eziyet edenlerden daha acımasız. Sevgi yi görmeden büyüyüp evlenenlerin bekledigı şey sevgi iken, gördüğü psikolojik baskı oluyor. Ve anladım ki ben gibi saygıyı s vgiyi görmeden büyüyen bireyler yapılanlara dur diyemeyecek hale geliyorlar. Çocuklarımi karakterli ve iyi insanlar olarak buyutebilmek için ayrıldım o evden... Çocuklarım içindi. Sadece yazmak istedim bircok şeyi yazamasamda, şunları biryerlere dökebilmek bile güzel...
Ben toplum baskısını boşanmaya karar vermemden dolayı kullandım. Boşanmaya karar verip anlattığımda karşıma geçip, eeee 3 çocuğun var ama diyenlere karşı verdiğim savaşı kastettim. Yoksa daha önce o evden cikamamamin sebebi sadece kendi korkakligimdi... Kendimize yaptığımız zararı kimse bize yapmıyor, biz sadece izin veriyoruz malesef
Ki
Artık tek söz etme hakki vermiyorum ona, o tüm haklarını yaktı yıktı... Babam gitmiş kırmaya ama sadece sopa ile dövebilmiş, o na bile karşılık vermiş denecek ne söz ne tavır kalmadi
Sizi cesaretiniz için takdir ettim.Merhabalar 27 yaşındayim ve 3 çocuğum var.6 yaşında kızım ve 3 yaşında ikizlerim var. Ve evden bir buçuk hafta önce boşanma kararı ile çıktım.
Sebebi ise bana ve cocuklarima uyguladığı şiddete artık dur deme zamanı gelmişti. Geç te olsa 7 yıllık evliliğimi artık sonlandirma zamanının geldiğine dair inancım beni bunu yapmaya itti. Biz bayanlar sabredince daha sevilen eşler olmuyoruz aslında, sırf toplum baskısından susmaya, durmaya, devam etmeye çabalıyoruz...
Ben bir yandan lisans okuyorum, bir yandan da 3 çocuğumu doğru bir şekilde büyütmeye çalışıyordum. İkizlerim isteyerek olmamıştı, önlem almama rağmen şükür dediğim ikizlerim dünyaya geldi.
İkizlerden sonra hayatımız çok noktada değişti. Eşim her daim temizlik takıntısı olan, her olayı anı takıntı yapabilecek bir insandı. 20 yaşında evlendigimde çok idrakinde değildim. Bir hafta kusmeleri kendini odaya kapamalari, eğer bana kızgın ise gelen misafirlerin yanında bile tavrını hem bana hem gelenlere sürdürmeleri. Her meseleyi kavgaya çevirmesi falan filan, çok savaş verdim. Yaşımın küçüklüğü sebebi ile olaylarla baş edecek, yada üstesinden gelebilecek karakterde değildim. Aşırı doğalci bir insandı ve çocuklara market ürünü olan hicbirsey yedirmek istemiyordu ama bunu aşırıya götürüyordu. Gelenin gidenin getirdiğini çöpe atıyor, her markete girdiğimiz de ilk kızım ile kavga ediyor bağırıp çağırıyordu. Çok anlatmaya çalıştım, bagirmanin, vurmanın çikolatadan daha fazla tahribat verdiğini ama değişmedi. Derken ikizlerimiz oldu. 24 yaşında ikizleri olan 3 çocuklu anne idim. Maddiyatta iyice zorlamisti çünkü asgari ücret ile çalışıyordu. Doğallık konusunda o kadar zorladı ki ikizlere yıkanabilir bebek bezi kullanmaya zorladı,3-4 ay baskısı ile kullandım, eve hiçbir sabun malzemesi almıyordu, tabi doğal ürün alacak maddiyatta yok malesef, ben sürekli kendimi sıkmak zorunda kaliyordum. Bu süreçte tabi hobileri hayatımızın büyük bir bölümünü kaplıyordu, güvercin besledi balkonda, evde kocaman akvaryumlar kurdu, her hafta sonu da balığa kampa gidiyordu. Ben ise savasiyordum çocuklarımi büyütme çabasında. Kendi hayatım denen hicbirsey kalmamisti.Bilen bilir bu hobiler masraf isteyen hobilerdir. İkizlerimiz büyürken çok kavgalar ettik, ama bana yaptığı baskıda ona karşıda gelemez olmuştum,3 çocuk, yaşım genç ve hayat şartları. Bir ara öyle kavga ettik ki kolumu kırdı, tabi ben herkese düştüğümü söyledim. Herkes de eşim sessiz sakin olunca inandı. Daha sonra ailemin yakınına taşındık, eşim ikizlerime de şiddet uygulamaya başladı ki daha 1,5 2 yaşında idiler, çocuklarım öfkeli tepki veren çocuklar haline gelmişti, bir kaç kez daha bana ağır şiddet uygulamıştı ama ben sabretmek sandığım ama aslında sabretmek olmayan eziyeti çekmiştim. Derken ikizlerim 3 yaşında şimdi ve en son bana ve oğluma şiddet uyguladı telefonumu kırıp okumayacağımi söyleyerek bir dolu hakaret küfür etti. Sabah oldu ve ben o evi 7 yıl sonra boşanmak niyeti ile terk ettim. Ne yaşarsan yasa toplum baskısı denilen ahmak düşünce benimde peşimi bırakmadı ama çocuklarıma dönen şiddetin artık sessiz izleyeni olamazdım. Şimdi barodan avukat talep ettim. Onu bekliyorum. Bence seviyorum diye eziyet edenler, sevmiyorum deyip eziyet edenlerden daha acımasız. Sevgi yi görmeden büyüyüp evlenenlerin bekledigı şey sevgi iken, gördüğü psikolojik baskı oluyor. Ve anladım ki ben gibi saygıyı s vgiyi görmeden büyüyen bireyler yapılanlara dur diyemeyecek hale geliyorlar. Çocuklarımi karakterli ve iyi insanlar olarak buyutebilmek için ayrıldım o evden... Çocuklarım içindi. Sadece yazmak istedim bircok şeyi yazamasamda, şunları biryerlere dökebilmek bile güzel...
Evet karşılık vermeye çalışmış,insan utanirda birde bu tarafa vurr der ne bileyim ben yada benim gibi nice kadinlar daha mert, daha yiğit,ben bir buçuk haftadır ne ağladım ne üzüldüm bundan sonrasıda böyle olacak eminim, çocuklarım bir haftada öyle değişti ki şükür onları yeniden güncelleyebilecek kadar zamanım var...İnanamıyorum babanıza vurmuş mu yoksa pislik? Güya pişmanmış bir de öyle mi? Sakın inanmayın bu adama. Allah size mutlu huzurlu bir hayat nasip etsin. Öyle de olacak öyle doğdu içime. O herifte yalnız otursun şimdi. Çok vurur o kafayı duvarlara. Biraz da onun canı acısın
Sizi cesaretiniz için takdir ettim.
Yolunuz açık olsun..
Fakat burayı okuyan genç kızlar, kadınlar, yeni evli 18 19 yaşında kadınlar olabilir.Onlara bir şey demek istiyorum.
Diyelim çok genç yaşta evlendiniz.O bilmemezlikle 1 çocuk hemen oldu.Ve eşiniz o ilk çocuğa çok kötü davranıyor.Vuruyor, kızıyor, psikolojik şiddet uyguluyor.Lütfen bile bile 2.3. Çocuğu yapmayın.
Gerekirse hap, iğne, spiral, vb 3 yolla korunun gene de Hamile kalmayın. Sonra olan o çocuklara oluyor.Travmalarla büyüyorlar
Ileride maddiyatı güçlü, okumuş kişiler olsalar bile o travmalar kalıyor.Öyle çok kişi gördüm.
O yüzden Einstein ' ın bir lafı vardır çok severim:
"Aynı şeyleri yapıp farklı sonuçlar beklemek hayalciliktir."
Konu sahibi siz de umarım tez elden hem kendinizi hem çocuklarınızı kurtarırsınız.
[/QUO
Aynı fikirdeyim.bizde şiddet boyutu daha sonra ortaya çıktı, bir hadisi şerif de var bir müslüman aynı yerden iki defa istirilmaz, ben cesaret edemedim daha önce inşaallah mutluluğu doğru kefelere koyup, daha doğru adım atan kadınlarımız olur.
Teşekkür ederim gerçektenSeni tebrik ederim. Cok guclu bir kadinsin. Cocuklarin seninle gurur duyacak. Sen ne guzel, ne bilincli bir annesin.
Benim eşim de şiddet gösteriyordu sonra polis çağırırım korkusuna durdurdu kendini ama çocuğuma el kaldırmayı bırakın sesini bile yükseltmedi. Siz çocuklarınız ve kendiniz için en doğrusunu yapmışsınız. Bakmayın bizim toplumumuz kadına ve zayıfa yüklenmeyi kendine marifet bilir. Kimseye kulak asmayın. Ben de boşanacağım. Eşim yalvar yakar değiştim vs diyor birkaç ay ayrı kal dinle kendini diyor ama yok. Şiddet gösteren insanda vicdan mu olur... Allah her zaman yar ve yardımcınız olsun.Bugün hala anlattığım yakın etrafım değişse gelse devam etmezmisim diye soruyor, daha ne olmalı ki anlamalılar, o evden bnm yada çocuğumun cansız bedeni çıkarsa mi haklıymış diyecekler mana veremiyorum. Yada canı kuş kadar olan çocuğum engelli kalsa bir darbe sonucu, en çok korktuğum bu olmuştu en son yaşadığım olaylarda.Bizde böyle her ağzından alınan lokmaya eywallah diyenler olduğu sürece, aileler içerden gizlice yıkılmaya devam edecek, daha kötüsü mutsuz bireyler olmaktan malesef kaçamayan toplum olacağız... İyiki yazmışım buraya, yüreğim ferahti ama daha da açıldı gönlüm elhamdülillah...
Benim eşim de şiddet gösteriyordu sonra polis çağırırım korkusuna durdurdu kendini ama çocuğuma el kaldırmayı bırakın sesini bile yükseltmedi. Siz çocuklarınız ve kendiniz için en doğrusunu yapmışsınız. Bakmayın bizim toplumumuz kadına ve zayıfa yüklenmeyi kendine marifet bilir. Kimseye kulak asmayın. Ben de boşanacağım. Eşim yalvar yakar değiştim vs diyor birkaç ay ayrı kal dinle kendini diyor ama yok. Şiddet gösteren insanda vicdan mu olur... Allah her zaman yar ve yardımcınız olsun.
Kaybedince hayatlarının şokunu yaşıyorlar ama ne fayda!..Dışarıda gençler evlenecek kız bulamaz, bulanlar eziyet üstüne eziyet eder. Allahu alem bu gidiş fenaa, aile sarsılır da diyor ibni Sina, dünya sarsılır...