Ben ilk evliliğimi 24 yaşında yapmıştım. 1 ayda boşandık. Arkasından gelen 2 yıl ağır depresyon geçirdim. O evlendi o süreçte, onun iş yerinden ve düğünümüze bile gelen bir kadınla. Ona bile kaç gün ağlamıştım. En güzel yaşlarımdı oysa, o kadar uzun süre saplanacak, üzülüp takacak ne varmış?
Şimdi 7 yıl geçti üzerinden, o evlilik bittiği için o kadar mutluyumki size anlatamam, hayatım adım adım değişti benim sonrasında. Yurtdışına taşındım master yaptım, işimde çok başarılı oldum, çok gezdim - geziyorumda, harika insanlarla tanıştım, onlarca deneyim edindim, mutluluktan ağladığım zamanlarımda oldu.. çok aşık oldum, çok aşık oldundum (hoş gerçi sonra ayrıldım ama hihhi, bir darbe etkisi yapmadı) Eğer o evlilikte kalsaydım, ev hanımı modunda, kısıtlı maddi imkanlarda, evin içinde bir narsist ile, Türkiyenin küçük bir şehrinin, dağ başındaki bir ilçesinde ömrüm geçecekti.
O vakitler; çok şey kaybetmişim gibi geliyordu, ve nasıl toparlanacağım ne yapacağım ben şimdi, hayata dair kendi başıma bir planım hayalim olmamıştı ne olacak şimdi, şimdi ben dul muyum? beni bir daha kim ister? elalem acaba ne düşünüp konuşuyor benim hakkımda? bana acıyorlar mı? diye diye beynimi yerdim. Ama çoook güzel şeyler oldu :) Bambaşka bir yerde, ve bambaşka bir hayattayım. Zamanı gelip karşıma düzgün biri çıkarsa evlenirimde ama özgüvenim şimdi bambaşka, ben kendimde var oldum, o yüzden artık zarar görmem.
İçinizi lütfen ferah tutun, bir süre üzüntünüzü yaşayın ama benim gibi 2 yıl falan değil, bir yandan kendinizi toparlamaya çalışın, hayal kurun, amaç edinin, en iyisini isteyip çalışın hep. Olacak olacak
