sizin adınıza çok üzüldüm çünkü yaşadıklarınız benimkine benziyor benimde 4 yaşında bir kızım var ve boşanma aşamasındayım eşim bana hayatı zehir etti çok uğraştım kendime saygımı kaybetme pahasına çok mücadele verdim beni çok kırdı affedilemeyecek hatalar yaptı hep afeden taraf oum ama o bunun kıymetini bilmediği gibi hep aşağıladı acıdığı için evlendiğini bile söyledi banada en yakınlarınıda düşünsene resmen ruh sağlığımı bozdu benim insanlara olan güvenimi kaybetmemi sağladı çocuğun psikolojiside cabası beni üç kuruşluk şıllıklarla muhatap etti onlar yüzünden beni kırdı şimdi ne geçti eline al dedim istediğin hayatı veriyorum sana bana bunları yaşattığı için tiksindim ondan resmen dünyam yıkıldı rüya olsada uyansam dedim ama ailem yanımda insanın ailesinden başkası yalan gün geliyor canım dediğin eşin el oluyor düşman oluyor snaa hiç acımıyor ama ailen herzaman destek herzaman yanında ailene sarıl kızında mutlaka alışacaktır pedegog yardımıyla söylersin kavgalı bir ortamda büyümesindense böylesi belki daha iyidir bir insan 7 sinde ne ise 70 dede odur değişmez arkana bakma bence hem daha gençsin kıznıda senide mutlu edecek dürüst, vicdanlı birileri çıkacaktır kapılarını kapatma üstelik hayatımız bu adamlardan ibaret değil onlarsızda yaşantımıza devam edebiliriz ben şahsen benim için eşimi ölmüş kabul ediyorum onurumu ayaklar altına aldırtmam şimdi huzurluyum bugünler geride kalacak eminim bence iyi yapmışsın boşver be:)