arkadaşlar eşimle 2005 yılında internette tanıştık.sonra nişanlandık ve aileler anlaşamadı ayrılmak zorunda kaldık.dayanamadık ayrılığa ve kaçarak evlendik.ailesi eşyalarımıza falan hiç karışmadı hepsini benim ailem aldı.3 ay kadar antalyada yaşadık orada yapamadık ve benim memleketime yerleştik.eşim çok sorumsuz hangi işe girdiyse doğru düzgün çalışmadı.ben kızım 4 aylıkken bi işe girdim hala orada çalışıyorum.ama o kaç tane iş değiştirdi birinde başarılı olmadı hep bi bahaneyle çıktı işten.bu arada evin bütün sorumluluğunu ben almak zorunda kaldım(ev kirası elektrik su çocuk vs.vs.)evliliğimiz boyunca da devamlı gitmek istediğini boşanmak istediğini söylüyodu ama ben durduruyodum çünkü seviyodum.geçen sene yazın gene işten çıktı kavga ettik ve ailesinin yanına gitti.4 ay orada kaldı.kurban bayramında geldi barıştık.1 sene öyle geçti ama gene aynı sorumsuzluk devam ediyo.13 milyar kredi çektim ve araba aldık sırf sorumluluğu öğrensin ödesin diye.ama ilk taksitini ödedikten sonra tartıştık ve ayrılmaya karar verdi o.bi gece beni dövdü.sebep de o gün gece dışarı çıkmıştı aradım gelmiyomusun diye telefonu meşguldü(genelde kadın kız işleri vardır zaten).geldiğinde ben surat yaptım ve dövdü.ertesi gün benişe gittim babam bunu çarşıda görmüş ve sıkıştırmış ne yaptı kızım kötü bişey mi etti de dövdün demiş o döverim demiş.akşam eve gittim karşılıklı özür dileyelim devam edelim diye benim senle konuşacak bişeyim yok dedi ve beni tersledi ben kararımı vercem boşancam dedi.bende dayanamadım ve 1 gün içinde boşandık.şimdi de ailesinin yanına gitti.ailesi hiçbi şekilde ne aradılar nede geldiler birleştirmek için hiçbişey yapmadılar. buraya gel birleşelim ben çok pişmanım falan diyo.ailemin yanında kalıyorum onlar destekler bana.ve kocamı ya hala seviyorum yada alışmıştım ona nedir bilmiyorum.4 yaşında bi kızımız var.kızıma ben bakıyorum işim var şükür.iyi mi yapmışım kötü mü ne olur beni yönlendirin(((
sizin adınıza çok üzüldüm çünkü yaşadıklarınız benimkine benziyor benimde 4 yaşında bir kızım var ve boşanma aşamasındayım eşim bana hayatı zehir etti çok uğraştım kendime saygımı kaybetme pahasına çok mücadele verdim beni çok kırdı affedilemeyecek hatalar yaptı hep afeden taraf oum ama o bunun kıymetini bilmediği gibi hep aşağıladı acıdığı için evlendiğini bile söyledi banada en yakınlarınıda düşünsene resmen ruh sağlığımı bozdu benim insanlara olan güvenimi kaybetmemi sağladı çocuğun psikolojiside cabası beni üç kuruşluk şıllıklarla muhatap etti onlar yüzünden beni kırdı şimdi ne geçti eline al dedim istediğin hayatı veriyorum sana bana bunları yaşattığı için tiksindim ondan resmen dünyam yıkıldı rüya olsada uyansam dedim ama ailem yanımda insanın ailesinden başkası yalan gün geliyor canım dediğin eşin el oluyor düşman oluyor snaa hiç acımıyor ama ailen herzaman destek herzaman yanında ailene sarıl kızında mutlaka alışacaktır pedegog yardımıyla söylersin kavgalı bir ortamda büyümesindense böylesi belki daha iyidir bir insan 7 sinde ne ise 70 dede odur değişmez arkana bakma bence hem daha gençsin kıznıda senide mutlu edecek dürüst, vicdanlı birileri çıkacaktır kapılarını kapatma üstelik hayatımız bu adamlardan ibaret değil onlarsızda yaşantımıza devam edebiliriz ben şahsen benim için eşimi ölmüş kabul ediyorum onurumu ayaklar altına aldırtmam şimdi huzurluyum bugünler geride kalacak eminim bence iyi yapmışsın boşver be:)
seni bilmem ama benim için bunların biri bile boşanma sebebidir sen kurtulmuşsun ailende sana destekmiş çalışıyorsun da sakın eşinle barışıp hayatının yanlışını yapma
eşinin pişmanım laflarına hiç kanma böyle biri değişmez 
mantıklı düşün canım
boşanmakla en doğrusunu yapmışsın sakın tereddüt etme
