- 23 Haziran 2013
- 1.094
- 1.973
Boşanma davasıni açın ve tedbir nafakası bağlanmasını isteyin.
Bu arada ben olsam beklemez giderdim ve ailemin yanında mis gibi hazırlanırdim.onlar çocuğa bakarken.
Boşanma davasıni açın ve tedbir nafakası bağlanmasını isteyin.Herkese merhaba, boşanmaya karar verdim ama ne zaman gitmeliyim, mantıklı olan nedir bu konuda fikirlerinizi bekliyorum.
27 yaşındayım, 3 yıllık evliyim, 2 yaşında çocuğum var. Eşimle 2 yıl sevgililik döneminden sonra evlendik, toplamda 5 yıllık birlikteliğimiz var. Erken yaşta evlenip bir de üzerine çocuk sahibi olmanın derin pişmanlığını yaşıyorum. Evliligimizde son 1 yıldır aşamadığımız sorunlarımız var, daha doğrusu benim aşamadığım. Suan eşimin görevi nedeniyle doğuda bir ilcedeyiz, çok detay verip deşifre olmak istemiyorum. Evlenmeden önce özel sektörde çalışıyordum, zaten mezuniyetyen kısa bir süre sonra evlendik çok çalışma hayatım olmadı ama bir mesleğim var.
Şimdi sorun şu ki son 1 yıldır eşimin ciddi derecede öfke kontrol problemi var. Ailesiyle yaşadığım sorunlara girmiyorum bile. Onlara karşı beni savunup sonrasında hayatı zehir edecek sözler söyleyen biri. Bu 1 yıl içinde çok yıprandım, ben ne kadar sakinleştiysem kendisi bir o kadar agresifleşti. Her kavgamızda hakaret etmeye başladı, yetmedi bir sonrakinde küfretmeye başladı o da yetmedi artık üzerime yürümeye başladı. Bunlar da kesmedi fiziksel olarak itip savurma yakama yapışma gibi eylemleri oldu.
Bende tabiki tüm bunlara sessiz kalmayı bıraktım ve kendisine artık aynı tonda karşılık veriyorum. Öyle kocamdir yapar sakinleşince geçer modunda biri değilim. Artık bu evliliğin düzeleceğini düşünmüyorum, düzelmesini de istemiyorum. Sevgim de saygım da bitti buna çok eminim.
Boşanmaya karar verdim fakat şuan çalışmıyorum. 1 ay önce arabamızı değiştirdik ve tüm birikimimiz gitti üzerine de kredi ödüyoruz. Şimdi çıkıp çekişmeli boşanma davası açınca gecicek olan sürede maddi olarak zorluk cekebilirim.
2024 kpssye hazırlanmaya karar verdim. Sizce bu evde bir yandan çok çok cüzi miktarda para biriktirmeye çalışıp en azından sınav dönemine kadar kalmam mı daha mantıklı, ki bunu hiç istemiyorum. Yoksa çocuğumu da alıp ailemin yanına gidip orada sınava hazırlanmak mı daha mantıklı? Bunun kararını veremiyordum bugün ki kavgamıza kadar. Ama bugün çocuğumun doğumu gününden sonra gitmeye karar verdim sizce doğru mu yapıyorum. Boşanma sonuçlanana kadar maddi olarak hiçbir şeyim olmayacak.
O kadar güzel yazmışsınız ki... Çocuk her şeyi iki kat düşündürüyor insana, çocuğunuz yokken kurtulmanıza çok sevindim. Bende çocuğum var katlanmam lazım kafasında bir insan değilim, bunu yapamıyorum. Ben mutsuzken nasıl sağlıklı bir çocuk yetiştirebilirim ki. Bende çok direndim inanın, konuştum olmadı ağladım olmadı hakaret etme diye yalvardım olmadı. Hep günü kurtardı, ama hiç bitmedi. Yapıp yapıp pişman olan biri ama buda insandan çok şey götürüyor. İnsan gibi anlaşmalı boşanalım çocuğumuz için ne zaman isterse bir araya gelelim en az şekilde etkilensim dedim sen çok genişsin dedi bana. Öyle bir şey olmazmış boşanınca en büyük düşmanı ben olacakmışım çocuğunu alıp gittiğim için. Ona göre ölene dek çocuk için bir arada olmak dovrusuymus :)Yaşadıklarınızda kendimi gördüm. Bende boşanma aşamasındayım şuan. Yaşlarımız aynı. Benim çocuğum yok. Ben ayrılmaya karar verdiğimde ailemin evine döndüm. Bence sizin için de maddi manevi en doğru ilk adım bu olur. Zaman içinde toparlarsınız ailenizin desteği de toparlanma sürecinizi olumlu anlamda etkiler. Artık gerçekten geri dönülmez bir yolda olduğunuzu düşünüyorsanız kendiniz için en doğru kararı verin. Mantıklı ve tutarlı bi insansınız bunu farkettim. Şükür mesleğiniz de varmış. Her türlü kendi ayaklarınız üzerinde durabilirsiniz. Bittiğine kanaat getirdikten sonra, umutlarınız tükendikten sonra o evliliği ayakta tutmak için verdiğiniz tüm çaba sizden bişeyler götürüyor. Anlamayan anlamıyor çünkü. Sussanız olmuyor konuşsanız olmuyor. Kalmayı da denedim ben gitmeyi de içimde bi ses yolun sonunda olduğumu fısıldadı kulağıma hep. Gürültülü hesaplaşmalarla sesimi duyurmaya çalıştım duymadı en sonunda sessiz bir yasa bürünerek gittim. Bende toparlanma sürecindeyim şuan iş arıyorum. Dilerim sizin de hakkınızda hayırlısı olur.
Yani fiziksel teması oldu birkaç kez itmek savurmak vs. Ama benim en ufak kavgada hakeret küfür duymaya tahammülüm kalmadı. Burada durup sınava kendi evimde duzenimde devam etmeyi de düşündüm ama sabrım sonsuz değil. Tükendiğimi hissediyorum, ben alttan alınca her şey çok iyi ama benim en ufak baş kaldırmamda işler cirkinlesiyor. Git diyen de var kal diyende gerçekten kafam patlıyor artık stresten.Şimdi eğer fiziksel bir saldırı yoksa size tavsiyem duymazdan gelmeniz ve zaman zaman suyuna gitmeniz. Bir sene içinde hem atanmış hem de o esnada en azından elinizi mali olarak bir nebze rahatlstmis olacaksınız . Şuan böyle bir aksiyon alırsanız boşanma süreci zaten zor bir süreç bu sizin kpss hazırlanmaniza bile yansır belki atanamazsiniz olur size 2 sene kayıp . Dere geçerken at değiştirilmez .
Fiziksel temas varsa evden ayrılmanız en doğrusu. Bundan sonraki adım dayak çünkü. Anladığım kadarıyla kendisi ordu mensubu veya kolluk kuvveti . Bilemiyorum tehlikeli olabilir o zaman .Yani fiziksel teması oldu birkaç kez itmek savurmak vs. Ama benim en ufak kavgada hakeret küfür duymaya tahammülüm kalmadı. Burada durup sınava kendi evimde duzenimde devam etmeyi de düşündüm ama sabrım sonsuz değil. Tükendiğimi hissediyorum, ben alttan alınca her şey çok iyi ama benim en ufak baş kaldırmamda işler cirkinlesiyor. Git diyen de var kal diyende gerçekten kafam patlıyor artık stresten.
O kadar güzel yazmışsınız ki... Çocuk her şeyi iki kat düşündürüyor insana, çocuğunuz yokken kurtulmanıza çok sevindim. Bende çocuğum var katlanmam lazım kafasında bir insan değilim, bunu yapamıyorum. Ben mutsuzken nasıl sağlıklı bir çocuk yetiştirebilirim ki. Bende çok direndim inanın, konuştum olmadı ağladım olmadı hakaret etme diye yalvardım olmadı. Hep günü kurtardı, ama hiç bitmedi. Yapıp yapıp pişman olan biri ama buda insandan çok şey götürüyor. İnsan gibi anlaşmalı boşanalım çocuğumuz için ne zaman isterse bir araya gelelim en az şekilde etkilensim dedim sen çok genişsin dedi bana. Öyle bir şey olmazmış boşanınca en büyük düşmanı ben olacakmışım çocuğunu alıp gittiğim için. Ona göre ölene dek çocuk için bir arada olmak dovrusuymus :)
Bende artık kendimi yormuyorum, sessizce kabuğuma çekildim gideceğim günü bekliyorum.
Çok uğraştım, uğraşmaya da devam ediyordum en azından atanıp öyle gideyim bu evden istiyordum ama tahammülüm kalmadı. 1 sene boyunca ne kadar sessiz kalabilirim bilmiyorum ki. Gitmek istediğime eminim sadece doğru zamanı bekliyorum. Ya atanamazsam 1 yıl çektiğim yanıma kalıcak, hakkımı alana kadar ailemle kalıp sonra büyük şehire gidip çalışsam çocuk varken çok zor. Resmen kendi düşüncelerimin içinde sıkışıp kaldım.canım benim inan çok üzüldüm yaşadığın bu duruma.
eşinin yaptığı hareketler çok çirkin..
özenle okudum yaptığın yorumları , her zaman düzeleceğini söylüyor ama en fazla 1 ay sonra yine normal haline dönüyor diye belirtmişsin.
işte bu yüzden zaten, bu evliliği sürdürmek büyük bir hata olur.
evet aile birliği için, çoçuğun için, uğraşmışsın, çaba da göstermişsin ama olamadı diyorsun.
sen mücadeleni vermişsin, hem de o kadar uzak yerlerde.
ne kadar zor olduğunu tahmin edebiliyorum.
mutsuz bir evlilikte büyüyen çoçuk en büyük zararı gören kişi olur.
eğer gerçekten çok mutsuzum diyorsan, yapılacak şey belli, bu adamı eşlik sıfatından çıkar kuzu.
mesleğin de var donanımlısın. her zaman ayaklarının üzerinde durursun, allahın izniyle korkma.
eşin asker yada polis mi ?
Çocuğumu o kadar çok seviyorum ki ona mutlu bir yuva sağlayamadığım için bu üzüntüm. Şuan memur olsaydım hiç düşünmeden çeker giderdim. Kimseye bir şey demeden kendime bir düzen kurar yoluma devam ederdim. Şimdi ailemin evine dönmek bile çok zor geliyor. O yüzden karar veremiyordum, dişimi sıkıp min. İletişim ile 1 yıl çalışayım atanayim istiyorum ama atanmak da çok zor artık. Eğer dayanabilme gücüm olsaydı sınava girip iyi bir puan alıp atanıp direk hadi eyvallah demek isterdim. Düşüncem oydu atanayim aileme bile muhtaç olmayayım ama ülke şartlarında çok zor, biraz inancım da kırıldı. Diyorum ki 1 sene dayansam bile atanamadigim da ne yapacağım? Hangisi daha mantıklı bilemiyorum. Karmakarışık bir haldeyimŞundan eminim ki çok güzel bir annesinizdir ve çocuğunuza sahip olduğunuz için şükrediyorsunuzdur:) sizin burnunuzun direğini sızlatan çocuğunuza sahip olmanın pişmanlığı değil, ona parçalanmamış bi aile sunamayacak olmanın acısı. Ama bu sadece sizin elinizde değildi. Mesleklerimiz aynıymış bende öğretmenim:) çocukları inanılmaz çok seviyorum kendimi de sevdiriyorum. Çalıştığım dönem hayal ederdim benim de olsa böyle bi miniğim nasıl olurdu diye. Evliliğim berbat gidiyordu o dönem ayrılmayı düşünmeye başladığım zamanlardı. Evet bir taraftan hayata tutunacak bir umut ama aynı zamanda da elimi kolumu bağlayacak bi kalp sızısı gibi görünürdü gözüme. Yine de nasip kısmet. Olsaydı inanın bu hiçbirşeye engel teşkil etmezdi. Ben ona yine elimden gelen tüm imkanı sağlar huzursuz bi aile içinde büyümesindense huzurlu bi ortamda büyümesini tercih ederdim. Eminim sizde aynı fikirdesinizdir:) Çok güçlüsünüz bunu biliyorum, hissediyorum. Benim eşim de benzer özelliklere sahipti. Diliyle incitmesini çok iyi bilir, günlerce küser, hırsını benden alamazsa evdeki eşyalardan alırdı kırıp dökerek. Başlarda tecrübesizliğime denk geldi. Ben bizzat kendim babanın dominant olduğu, hakaretler savurduğu, annenin ezildiği ve anne babasının evliliğinin çok çok çok sancılı bi şekilde ayrılığa sürüklenişini adım adım izlemiş, o yollardan geçmiş bir çocuktum. Hep annem gibi olmayacağım fikri endekslenmiş beynime. Dolayısıyla eşime karşı sen kimsin havalarındaydım en başlarda. Ben kırılmam, ben yıkılmam, ben kendimi ezdirmem. Sonra baktım olmuyor. Frenledim kendimi. Sürekli etrafımdaki iyi evliliklerle kıyaslıyordum kendi evliliğimi. Herkes nasıl başarıyor? Herkesin yapmayı becerip benim beceremediğim şey ne? Alttan aldım uzunca bi süre. Baktım o da fayda etmiyor. Sinirlenince çenemi tutamamdan, saygısızlığı elden bırakmamdan yakınırdı hep. Napim bu da benim zaafım. Benim karakterim de böyle şekillendi yaşadıklarımdan sonra. Ama inanın kendi adıma saygımı korumaya gayret gösterdiğim dönem en çok yıprandığım dönem oldu. Ben törpülendikçe iyice tepeme çıktı. Bu sefer o bana karşı haddini iyice aştı. Baktım öyle de olmuyor böyle de olmuyor bu adama duygusuz ve hissiz bi kukla lazım vazgeçtim. Bu dünyaya bir kere geliyoruz. Hiç bir kadın mutlu yuvasını bozmaz . Canınızdan bi parça olan evladınızı sağlıksız bir ortamda yetiştirmek istemezsiniz. Bu fikirden yola çıkarak yürüyün ben inanıyorum ki en doğru olan neyse ona ulaşacaksınız. Bazen keşke babamı hiç tanımasaydım diye düşünürken bulurdum kendimi tam o ergenlik zamanlarımda. Keşke ben bebekken ayrılsalardı diye düşünürdüm. Şuan yıllar içinde yaraları tekrar deşilmiş o küçük çocuğu kucaklayarak sarıyorum yaralarını. Kimseye ihtiyacı yok. Farzedin ki sizin kucaklayıp yaralarını saracağınız iki küçük çocuğunuz olacak ama eninde sonunda iyileşip çok daha güçlü bir şekilde tekrar ayağa kalkacaksınız:)
Boşanmayi kafa koyduysaniz asla bir gün dahi durmayın derim.Herkese merhaba, boşanmaya karar verdim ama ne zaman gitmeliyim, mantıklı olan nedir bu konuda fikirlerinizi bekliyorum.
27 yaşındayım, 3 yıllık evliyim, 2 yaşında çocuğum var. Eşimle 2 yıl sevgililik döneminden sonra evlendik, toplamda 5 yıllık birlikteliğimiz var. Erken yaşta evlenip bir de üzerine çocuk sahibi olmanın derin pişmanlığını yaşıyorum. Evliligimizde son 1 yıldır aşamadığımız sorunlarımız var, daha doğrusu benim aşamadığım. Suan eşimin görevi nedeniyle doğuda bir ilcedeyiz, çok detay verip deşifre olmak istemiyorum. Evlenmeden önce özel sektörde çalışıyordum, zaten mezuniyetyen kısa bir süre sonra evlendik çok çalışma hayatım olmadı ama bir mesleğim var.
Şimdi sorun şu ki son 1 yıldır eşimin ciddi derecede öfke kontrol problemi var. Ailesiyle yaşadığım sorunlara girmiyorum bile. Onlara karşı beni savunup sonrasında hayatı zehir edecek sözler söyleyen biri. Bu 1 yıl içinde çok yıprandım, ben ne kadar sakinleştiysem kendisi bir o kadar agresifleşti. Her kavgamızda hakaret etmeye başladı, yetmedi bir sonrakinde küfretmeye başladı o da yetmedi artık üzerime yürümeye başladı. Bunlar da kesmedi fiziksel olarak itip savurma yakama yapışma gibi eylemleri oldu.
Bende tabiki tüm bunlara sessiz kalmayı bıraktım ve kendisine artık aynı tonda karşılık veriyorum. Öyle kocamdir yapar sakinleşince geçer modunda biri değilim. Artık bu evliliğin düzeleceğini düşünmüyorum, düzelmesini de istemiyorum. Sevgim de saygım da bitti buna çok eminim.
Boşanmaya karar verdim fakat şuan çalışmıyorum. 1 ay önce arabamızı değiştirdik ve tüm birikimimiz gitti üzerine de kredi ödüyoruz. Şimdi çıkıp çekişmeli boşanma davası açınca gecicek olan sürede maddi olarak zorluk cekebilirim.
2024 kpssye hazırlanmaya karar verdim. Sizce bu evde bir yandan çok çok cüzi miktarda para biriktirmeye çalışıp en azından sınav dönemine kadar kalmam mı daha mantıklı, ki bunu hiç istemiyorum. Yoksa çocuğumu da alıp ailemin yanına gidip orada sınava hazırlanmak mı daha mantıklı? Bunun kararını veremiyordum bugün ki kavgamıza kadar. Ama bugün çocuğumun doğumu gününden sonra gitmeye karar verdim sizce doğru mu yapıyorum. Boşanma sonuçlanana kadar maddi olarak hiçbir şeyim olmayacak.
Benim eşimde sizin eşiniz gibiydi hatta işi de düzgün değildi ekstra olarak ben memurum daha önce de boşanma davası açmıştım çocuk için geri döndüm ama yok düzelmedi boşaniyorum yani demem o ki asla düzelmeyecek ne kadar erken o kadar iyiRadyo televizyon sinema bölümü mezunuyum. Buyuksehirde özel sektörde işim hep hazır ama ailem yeni memlekete taşındı küçük bir yerde yaşıyor. Memur olarak atanmak çocuğuma yetebilmek istiyorum
Bende asla düzeleceğini düşünmüyorum. Sadece kendi kurulu evimde minimum iletişimle sınava hazırlanmak mı daha iyi yoksa çekip gitmek mi onu düşünüyorum. Sanırım hiç vakit kaybetmemek gerek, giden bizden gidiyor.Benim eşimde sizin eşiniz gibiydi hatta işi de düzgün değildi ekstra olarak ben memurum daha önce de boşanma davası açmıştım çocuk için geri döndüm ama yok düzelmedi boşaniyorum yani demem o ki asla düzelmeyecek ne kadar erken o kadar iyi
Tabiki kabus olur, ben öyle 1 gün önce kavga edip 1 gün sonra sevişelim modunda olamam. İnşallah mantıklı bir karar vereceğim sakinleşip.Vakit kaybetme. Gün doğmadan neler doğar. Al çocuğunu çık ordan. Biri demiş ki seks esnasında sıkı korun. 1 yıl boyunca boşanmaya düşündüğün adamla cinsellik de kabus olur.
Kafamda bitti, 1 yıl ya da 1 gün hiç fark etmiyor, elbet bitecek. Ailem büyükşehirden memlekete taşındı. İlçenin nüfusu 20 bin falan. Orada çalışma imkanım çok çok az, çocukla büyükşehire dönmeye de gücüm yetmez şuan. Kendi bölümümden atanmayı düşünmüyorum, yine de atanamazsam tabiki özel sektörde çalışacağım.Kafanızda bitti madem bu evlilik ayrılın bir an önce. Çocuğunuz da babadan ne kadar küçük ayrılırsa o kadar az etkilenir. Büyüdükçe babaya bağlanacak çünkü. Kpss hakkındaysa şunu söylemek isterim herkes sınava çalışıyor bu forumda nerdeyse ama yerleşen çok az. Hele ki bölümünüzün ataması nerdeyse yok. Bence bir an önce iş bulmaya bakın. İçimde kalmasın diyorsanız oturun çalışın tabi hevesinizi kırmak istemem. Annem çocuğa bakar demişsiniz, eşiniz de nafaka öder. Çalışmaya başladıktan sonrasında istediğiniz gibi bir düzen kurarsınız
Evet öncelikle sakince düşünmeye çalış. Atanamamak ihtimal tabi, evde kalmaya devam edecek olursan ,o zaman ileride daha da kötüye gidebilir, boşuna sabır göstermişte olabilirsin.Çok uğraştım, uğraşmaya da devam ediyordum en azından atanıp öyle gideyim bu evden istiyordum ama tahammülüm kalmadı. 1 sene boyunca ne kadar sessiz kalabilirim bilmiyorum ki. Gitmek istediğime eminim sadece doğru zamanı bekliyorum. Ya atanamazsam 1 yıl çektiğim yanıma kalıcak, hakkımı alana kadar ailemle kalıp sonra büyük şehire gidip çalışsam çocuk varken çok zor. Resmen kendi düşüncelerimin içinde sıkışıp kaldım.
Her ihtimali düşünüyorum, sakince mantıklı hareket etmek istiyorum. Sürekli sorun yaşamıyoruz aslında, son zamanlarda binde bir laf kavgası oluyor ama işte benim tahammül sıfır. Yine de her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünüp sağlıklı bir karar vermek istiyorum. Ailem her şekilde arkamda durur o konuda hiç şüphem yok. İllaki etrafta konuşanlar olacaktır ama ben zaten her şey bitmeden çıkıp boşanıyorum demem. Boşanınca ben boşandım derim. Şimdi çıkıp gitsek x göreve gitti ben birkaç ay burada kalıcam desem bile kimse farkına varmaz boşandığımın.Evet öncelikle sakince düşünmeye çalış. Atanamamak ihtimal tabi, evde kalmaya devam edecek olursan ,o zaman ileride daha da kötüye gidebilir, boşuna sabır göstermişte olabilirsin.
Bence ailenle her detayı fikirleri konuş, en yakıninda, güvendiğin kişilerle de paylaş.
Çocuk vs. falan derler , sen biliyorsun o yuvanın içerisinde ne çektiğini ,ne yaşadığını. Verdiğin mücadeleleri.
Bu sözlere çok da aldırma. Neyi yaşamak istedigine sen karar ver.
Ailenin yanına geçip ,orada KPSS'ye hazırlanmak daha iyi bir ihtimal.
Ailenin arkanda duracağına ben inanıyorum.
Yavrun için endişeni de anlıyorum.
Siz karı koca olmaktan vazgeçeceksiniz, ebeveyn olmaya devam edeceksiniz.
Hakkında en hayırlısı olsun kuzum
Yeni aldığınız arabayı satın krediyi kapatıp kalanı ikiye bölüp ilk etapta öncelikli ihtiyaçları karışlayın derim nafaka da isteyin bir kursa yazılın aileniz çocukla ilgilenir sanırım hem çocuğa bakar hem sınava hazırlanırsınızHerkese merhaba, boşanmaya karar verdim ama ne zaman gitmeliyim, mantıklı olan nedir bu konuda fikirlerinizi bekliyorum.
27 yaşındayım, 3 yıllık evliyim, 2 yaşında çocuğum var. Eşimle 2 yıl sevgililik döneminden sonra evlendik, toplamda 5 yıllık birlikteliğimiz var. Erken yaşta evlenip bir de üzerine çocuk sahibi olmanın derin pişmanlığını yaşıyorum. Evliligimizde son 1 yıldır aşamadığımız sorunlarımız var, daha doğrusu benim aşamadığım. Suan eşimin görevi nedeniyle doğuda bir ilcedeyiz, çok detay verip deşifre olmak istemiyorum. Evlenmeden önce özel sektörde çalışıyordum, zaten mezuniyetyen kısa bir süre sonra evlendik çok çalışma hayatım olmadı ama bir mesleğim var.
Şimdi sorun şu ki son 1 yıldır eşimin ciddi derecede öfke kontrol problemi var. Ailesiyle yaşadığım sorunlara girmiyorum bile. Onlara karşı beni savunup sonrasında hayatı zehir edecek sözler söyleyen biri. Bu 1 yıl içinde çok yıprandım, ben ne kadar sakinleştiysem kendisi bir o kadar agresifleşti. Her kavgamızda hakaret etmeye başladı, yetmedi bir sonrakinde küfretmeye başladı o da yetmedi artık üzerime yürümeye başladı. Bunlar da kesmedi fiziksel olarak itip savurma yakama yapışma gibi eylemleri oldu.
Bende tabiki tüm bunlara sessiz kalmayı bıraktım ve kendisine artık aynı tonda karşılık veriyorum. Öyle kocamdir yapar sakinleşince geçer modunda biri değilim. Artık bu evliliğin düzeleceğini düşünmüyorum, düzelmesini de istemiyorum. Sevgim de saygım da bitti buna çok eminim.
Boşanmaya karar verdim fakat şuan çalışmıyorum. 1 ay önce arabamızı değiştirdik ve tüm birikimimiz gitti üzerine de kredi ödüyoruz. Şimdi çıkıp çekişmeli boşanma davası açınca gecicek olan sürede maddi olarak zorluk cekebilirim.
2024 kpssye hazırlanmaya karar verdim. Sizce bu evde bir yandan çok çok cüzi miktarda para biriktirmeye çalışıp en azından sınav dönemine kadar kalmam mı daha mantıklı, ki bunu hiç istemiyorum. Yoksa çocuğumu da alıp ailemin yanına gidip orada sınava hazırlanmak mı daha mantıklı? Bunun kararını veremiyordum bugün ki kavgamıza kadar. Ama bugün çocuğumun doğumu gününden sonra gitmeye karar verdim sizce doğru mu yapıyorum. Boşanma sonuçlanana kadar maddi olarak hiçbir şeyim olmayacak.
Keşke bu kadar kolay olsaydı hiç durmazdım :) asla böyle bir şeyi kabul edecek kadar medeni değil kendisi. Anlaşmalı boşanmada bile sadece çocuğumun velayetini alıp gidecektim vazgeçmeseydim. Nafakayı kabul etmeyen arabayı satar mı hiç.Yeni aldığınız arabayı satın krediyi kapatıp kalanı ikiye bölüp ilk etapta öncelikli ihtiyaçları karışlayın derim nafaka da isteyin bir kursa yazılın aileniz çocukla ilgilenir sanırım hem çocuğa bakar hem sınava hazırlanırsınız
Tatlım seve seve satacak medeni kanun diye bir şey var bu ülkede anlıyorum sen çirkinleşmek istemiyorsun başın ağrımasın sessizce bitsin daha fazla sende travma olmasın diye uğraşıyorsun da parasız da zor durumda kalırsın ayrıca kar yağar tozar sonra geçer biter ortalık karışmadan durulmaz korkma ayrıca herkesle anladığı dilden konuşmak gerekir bazenKeşke bu kadar kolay olsaydı hiç durmazdım :) asla böyle bir şeyi kabul edecek kadar medeni değil kendisi. Anlaşmalı boşanmada bile sadece çocuğumun velayetini alıp gidecektim vazgeçmeseydim. Nafakayı kabul etmeyen arabayı satar mı hiç.
Dava açıldıktan sonra mecbur satacak onda hem fikriz, ben öncesinde satıp paylaşmaz demek istedim. Ben bu evden çıktıktan sonra çığ düşse dönüp bakmam, ortalık bir yangın yerine dönsün ki bazı şeylerin değeri anlaşılsın zaten.Tatlım seve seve satacak medeni kanun diye bir şey var bu ülkede anlıyorum sen çirkinleşmek istemiyorsun başın ağrımasın sessizce bitsin daha fazla sende travma olmasın diye uğraşıyorsun da parasız da zor durumda kalırsın ayrıca kar yağar tozar sonra geçer biter ortalık karışmadan durulmaz korkma ayrıca herkesle anladığı dilden konuşmak gerekir bazen