Bu konuyu hangi bölüme açsam karar veremedim. çünkü iç dökeceğim..
Dünyanın hali, ülkenin gidişatı, evdeki ve işteki sorunlar beni inanılmaz geriyor.. çok bunalıyorum.
dünden beri 3 tane intihar haberi okudum ve o intihar eden insanları öyle iyi anlıyorumki..
tutunacak tek dalım var oğlum.. o da olmasaydı diyorum kendi kendime.. yüksek ihtimalle devam ettirmezdim bu hayatı..
umutsuzlukla cesaretin birleştiği nokta derler ya intihara; eksik olan şey bende eminim ki cesaret..oğluma kıyamıyorum sadece.
hayallerinizin bile olmaması ne demek bi düşününsenize.
hayat ağır geliyor, zor geliyor, içimden hiç bişey yapmak gelmiyor, tahammülsüzüm..
düşünün ya geçen yıldan beri yarım kalan üniversitemi bitireceğim diyorum. yarım dönem ya, yarım dönemm .. sonra bari açıköğretimde olsa üniversite mezunu olacaktım.. Ki ben lisede burs kazanan, lise sonda dersane sınavında birinci gelip bedava dersaneye gitmiş biiriydim. lise de sağlık meslek lisesine gitmek istedim ailem karşı çıktı, üniversite okuyacaktım ailem tek başına gidemezsin, bizde evi götüremeyiz senin için dediler gidemedim..
Ailemin zamanında bana uyguladığı şiddetler (karakola düşüp darp raporu alıp mahkemelik olmuşuk ben daha lise 2 deyken, eve gitmek istemedim yurda verilmek istedim karakol polisleri tanıdıktı eve gönderdiler beni ailemle bi güzel) ..hayatımda verdiğim bi yanlış karar (evlenince kurtulacağımı sanıp evlenmek), . hepsi beni bu noktaya getirdi..
şimdi o bakınca miktarı bile çok komik olan harç parasını yatıramadığım için bir yıl daha mezun olma hayallerini kuracağım, yada kurmayacağım.. vazgeçeceğim sanırım.. umut edip olmadıkça daha da yıpranıyor insan..
başka bir ailede doğmayı çok isterdim, annemle herşeyi paylaşayım, babamla rahat olayım, eğitimimi güzelce tamamlayıp, sonra iyi bir evlilik yapayım. hiçbiri olmadı. düşünün annem babam sağ ama en son 12 aralıkta konuşmuştuk, bana küsmüşler o gün onu öğrendim en son ondan beri bende inat ettim aramadım onlarda aramazlar zaten..
bu konuyu açtım çünkü eşimle bile çözemiyorum hiç bişeyi, ailem zamanın da şiddetiyle beni bu evliliğe itti, kaçıp kurtulayım dedim, daha çok toydum, gittim bi de çocuk yaptım. aptallığımı ikiye katladım. şimdi de elimden alınan hayatımı ve kendime yaptığım kötülükleri düşünüp nefes alamıyorum.. uyku desen yok, huzur desen yok, zaten hayatımda herşey yok olmak üzerine kurulu.
çok uzun yazdım okuyan olur mu bilmem ama... rahatlamak istedim..
daha doğrusu fotoğraf farklı olduğu için yoksunuz zannetmiş olabilirim
