Merhaba Kazen ve sevgili arkadaşlar,
Öncelikle Kazen bu duyarlılığnızdan dolayı sizi gerçekten kutluyorum ve Allah razı olsun diyorum.Sevgili arkadaşlarım ben 2 evladı olan bir anneyim ama etrafımda o kadar çok anne olamayan insan var ki dertleri ile dertlenip bazen evladı olmayan anneler gibi ağlarım.
Yan komşum 55 yaşında hala öz evladı yok.Eşimin dayı oğlunun 20 yıldır,kendi öz dayımın 25 yıldır öz evlatları yok.(şimdi 13 yaşında evlatlık kızları var bende süt annesiyim
)
Arka komşumun 9 yıldır yoktu çok şükür 7 aylık kızı,14 yıllık arkadaşımın 9 yıldır yoktu şimdi 5 yaşında bir kızı var.
Rabbim olmayan herkeslere nasip etsin.O dilekten sonra olmayanları oldurur.
Konuyu hem aboneliklerime ekledim hemde fırsat buldukça takip ettim fakat 10 gündür yaklaşık ne oldu ne bitti kim ne yazdı hiç bakamadım.
Sizlerin hislerini sizler kadar anlayamasamda sizin gibi anne olmak için çabalamış olmayınca da bebeğini doğurduktan sonra özbacısının evladını (yeğenini)evlad edinmiş bir annein evlat hasretini sizler iin yazdım.Komşumla bayağı röportaj yaptım.Topladım belki hislerinize tercüman olur umuduyla kağıda döküp şimdide kalvyemden sizlere aktarıyorum.Umarım yazdığınız her kelime ışığınız olur.
Sizi komşumun evlat hasreti ve yaşadıkları ile başbaşa bırakıyorum.Sesinize ses olması dileğiyle.Bazı anne hayali olan anneler için geç kalınmış olsada sizler için geç olmaz umuduyla...
''Hep Altın Top hikayesi ile geceler boyu ağladım.Allahım bizede bir Altın Top verde Hacıyla(eşi) sabahlara kadar oynayalım dedim.Ama olmayınca olmuyor.Rabbim vermeyince isyan etmek,karalar bağlamak olmuyor.Şükretmek sabretmek teslimiyet göstermekten başka ne gelirdi elden.
Herkes seni anladığını söyler ama kapılarını kapattıklarında kimseler beni anlayamazdı.Her çocuklu evden ağlama gülücük kahkaha sesleri geldiğinde eksiklğim karanlık gibi çarpardı suratıma.Yolda sokakta daha birşey yokmu soruları ile kavrulurken akşam çökmeye başlayınca kafamı balkondan uzatıp Ayşe Alii ezan okunmadan evde olun kuzularım diyen bir anne olamadım.
20 yıl boyunca salya sümük gözyaşlarımı akıttığım mendillerle gezdim hastane hastane il il hoca hoca köşe bucak....7 yıl evlat diye diye yanarken insanlar artık senden hayır gelmez gözüyle baktılar,yok artık sizin çocuğunuz olmaz dediler,hep eksikmişim gözü ile gözüme değdiler.Bilmezler ki değidkleri gözüm değil yüreğim di....İçimde büyütemediğim birşeyler vardı elbet..Yarım insan muamelesi görmekten yorulmdum.Seni anlıyoruz diyenler anlıyordu ama yanımda iken.Kapılar ardına düşünce yalnızlık kimseler anlamıyordu halimden.
Bir melek büyütemedim belki içimde ama yüreğimde ne melekler büyüttüm.Senin oğlunu,Nazonun kızını,Sevim teyzenin torununu...Belki annelik yapamadım ama gözlerimle yüreğimle büyüttüm ben onları.
Hep ütü yapamamaktan,yemeği yetişrememekten yoruldum uyumuyor şikayetleri olan analara baktıkça keşke benbimde olaydı ütü yapamasaydım,işlerim yetişmeseydi dedim durdum.
Elbet bu bir imtihandı ama en zoruydu.Bu gerçekten bambaşka bir imtihan...
Bizim akrabalarda sülalede öyle 1-2 çocuğa neysin demezler.En az 7 en fazla 11 çocuk olmalı.Oysa ben 1 tane bulamamışken kimin anlamasını bekliyordum ki.
Kimileri hastalıkla,yoklukla,fakirlikle,malla mülkle denenirken benim gibilerde evlatsızlıkla imtihan ediliyor.Kimse bilmez bir patiği yıllarca kokladığımı,karnıma yastıklar koyup kendi kendime ağladığımı,geceleri olmayan bebeğin çığlıklaır ile uyandığımı.Yastıkları yırtarcasına tırnakladığımı.......
Keşke,lüks bir mutfağım olmasaydı,evim malım mülküm olmasaydı,ama bir evladım olaydı dedim durdum.
Silahların gölgesinde,savaşların tam ortasında büyümeye çalışan nice yetimler varken bana isyan etmek düşmez dedim sustum 25 yıl sonunda.Olmayınca olmuyor teslim ettim kendimi Rabbime...
O teslimiyet sonunda bacımı elektirik çarptı ve kaybettik.3 günlük bebesi (yeğenim)kaldı kimsesiz.İşte düğün ve cenaze dedikleri bu olsa gerek.Rabbim bana acılar içinden çekip ''Al! canını yaka yaka sana bir evlat veriyorum ''dedi sanki.
Büyüttüm şimdi 17 yaşında delikanlı bir oğlum var.
Ben doğurdum,ben büyüttüm minnacık kaşıklarla ben besledim.Uykusuz kaldım,aç kaldım ama canımdan can kattım yavruma.O benimdi sanki hiç başkasının olmamıştı.
İbrahim (a.s) İsmail'i (a.s)Rabbına nasıl kurban eylemekten kaçınmadı ise bu canımda evladıma evladımın ki Rabbime kurban olsun.
Rabbim olayan herkeslere Cennet kokusunu duymayı,ayaklarının altına Cenneti almayı nasip etsin.Benim ayklarımın altında bir cennet yok belki Rabbım bilir ama evimin içinde bir cennetim var.Allah onun canını sağ etsin.Evladın ı koklamak isteyen sabırlar verip tez zamanda evlatlarına kavuşmayı nasip etsin...'' Sizler içinde yürek dolusu AMİN diyorum kızlar.Rabbim hepinize sağlıklı,imanlı,vatanına milletine hayırlı insanlar olacak,Allaha layık kul olacak ömürleri berektli Cennet kokulu melekler nasip etsin.
Evlatları ile sınan kullardan olmamanız dileklerimle..