o kadar üzülüyorum ki... gerçekten patlamak üzereyim artık. dün evime gittim bikaç hafta aradan sonra. onca emek vererek kurduğum yuvamın dağılacağını bilmek içimi parçalıyor. her yerinde hatıram var o evimin. kendi kullandığım eşyalar, özenerek , araştırarak, koşturarak aldığım mobilyalar... henüz 1,5 yıl oldu ben evleneli ama yuvam dağılıyor. sanki şu anda her şey ellerimden kayıp gidiyor gibi. aylarca depresyona girdim. antidepresanlarla ayakta kalmaya çalıştım. ve hala da depresyondayım. bazen kendimi çok güçlü ve mutlu hissediyorum. sanki yuvası dağılan ben değilim. bazen de ağlama krizlerine giriyorum. biliyorum ki bunların hepsi depresyondan ve üzüntüden, sıkıntıdan.
konumu herkes biliyor artık. cinsellik yüzünden eşimle bu aşamaya geldik. eşimle tam olarak hiçbirzaman ilişkiye giremedik. eşim beni kendinden uzaklaştırmaya çalıştı. bana sarılarak uyumak bile istemiyordu. sürekli aşağılıyordu. kıyafetimden, o çok beğendiği yemeklerime kadar. bunun dışında başka şeyler de vardı. mesela eşim ailemin evimize gelip gitmesinde hepsorun çıkartıyordu. son ana kadar... annemler evime 1 saat mesafede oturuyorlar. ve sürekli gelip gittikleri de yok. bizi rahatsız etmemek için, hayatımıza müdahale ediyor gibi anlaşılmasın diye, biz evlilğe alışalım diye ince düşünüp bizi rahat bırakan insanlar.ama eşimin kendi ailesi, özellikle de annesiyle haftada bikaç kezgörüşüyoruz. kendi annemlerle de 3-4 haftada bir nerdeyse. kaza ile annemlerle görüşmemizden 1-2 gün sonra başka bi sebeple biraraya gelme durumumuz olsa "e daha yenigörüştün, nerden çıktı şimdi bu"diyordu. hem de her defasında. ama onun ailesiyle görüşmelerimizde sorun yok. sorun olmamasının sebebi de "ee benim annemler yakın oturuyor bize. mantıklı olan onlarla sıkgörüşmek" buklelikedisesini çıkartmıyor nasıl olsa.hiçbir gidişimizde sesimi çıkartmadım. annesidir dedim. ben onun ailesiylegörüşmelerde sesimi çıkartmiyim de o da benimkilerle görüşmemizde aksilik çıkartmaz dedim ama olmadı. evliliğimizdeki ilk doğumgünümde de gözyaşları döktüm. onun ailesi beni aramadı diye üzüldüm. eşim bana bi hediye bile almadı, ki böyle şeylere önem verir. almama sebebi de benim aramızdaki cinsellik konusunu 1 senenin sonunda annemlere anlatmam."bunu sen istedin napalım"demişti. sonraki gün ailem ve onun ailesi benim doğumgünümü kutlamak istedikleri iiçin ben kendi çabamla bi kutlama hazırladım. onları davetettim yemeğe. bu sefer de eşim yine asilik çıkarttı. "ay ailenin hepsi mi geliyo, herkes mi geliyo. kardeşlerin de mi geliyo"demeye başladı.neymiş efendim? beni düşünüyomuş. ben yorulmiyim istiyomuş da ondan öyle konuşuyomuş. yine üzdü beni. ertesigün bile devam etti üzmeye. bi yere gideriz beraber oturmaya, 2kelime konuşmaz.beni hep yalnız bırakır ortamda. ve benim onu yalnız bıraktığımı iddia eder. her gittiğimiz yerde bu böyledir. anne-babalarımızın yanında bile. sanki eşim benim yanımda hiçyoktur. ve her şeyi eleştirir. annemin yaptığı yemeklerden annemlerin evine, koltuklarına kadar. hiçbir yerde rahat edemez. "koltuklarınız rahat değil de ondan oturamıyorum"der.yok annen hep aynı yemekleri yapıyo, yokeviniz küçücük bana fenalık geliyo, yok annen baban da boşboş konuşuyo. ki annemle babam onu ne kadar çok sevip ihtimam gösterdiler. bunları gördükçe o kadar kırılıyorum ki. buna savunması da "ben eşimle her şeyi paylaşmak isterdim ama paylaşmamak lazımmış demek ki." hiçbir yere uyum sağlamaya çalışmaz. mutlaka şikayet eder.iinsanlar onun yüzünden evimegelmek istemez çünkü insanları kendinden uzaklaştırır.
ya aslında çok sever beni.ağlamama dayanamaz hiç. tartışmalarda ben haksız olsam bile gelip barışmaya çalışır. hasta olmamam için pervane olur. çalışkan ve sorumluluk sahibidir. çalıştığım halde cebime para koyar. ama bu davranışları çok kırdı beni. benim gösterdiğim özeni göstermedi bana. ben de çok arada kaldım. evliliğin cinsellk olmadan devam edemeyeceğini artık çok daha iyi anlamıştım ama ona olan sevgim ve gördüğüm iyi tarafları beni ona bağladı. bi de son günlere kadar"şu cinselliği büyütmen beni hayal kırıklığına uğratıyor "demeye devametmesiyle artıkkafamda bişeyler iyice netleşmeye başladı. şimdilik bu duruma katlansam bile ilerdepişman olacaktım.etrafımdaki herkes de beni boşanmam konusunda teşvik ediyor. çünkü "diğer şeyler elbet düzelir ya da katlanılırdı ama bu evlilikzaten evlilik olmamış ki, siz aile olamamışsınız ki"diyorlar. ve ben evliliğe tam olarak odaklanamadım hiçbir zaman. yine de elimden gelenin çok fazlasını yaptım sonunda da patladım ve depresyona girdim. herkes de cinselliği yaşamadığım için odaklanamadığımı ve bunun gayet normal olduığunu, benim çok iyi bile dayandıığımı söylüyor.
eşim bu evliliğin bitişinin baş sorumlusunun kendisi olduğunu kabul ediyor ama evliliğimizde düzelemeyecek hiçbir şey olmadığını, bi inat uğruna bitirdğimi,sonradan çok pişman olacağımı söyleyip duruyor. ama cinsellik konusunu açmıyor bile. aksşne beni bu konudan uzaklaştırmaya çalışıyor resmen. böyle bi durumda şans versem ne olacakki . diğer huyları da düzelmiycek , cinsellik de düzelmiycek gibi gözüküyor. ve benim artık dayanacak gücüm kalmadı. o kadar güçsüz ve üzgünümki. acaba ben mi bitirdim bu evliliği diye kendimi yiyorum hala. bir yandan da vakitgeçiyor, yıllar geçiyor.yeni bi hayata başlama şansım da azalıyor belki.
içimi dökmek istedim size. çok doluyum, çok üzgünüm. patlamak üzereyim... mafoldumben