Merhabalar
1 yıllık bir erkek arkadaşım var. Birbirimize fazlasıyla aşık olduğumuzu düşünüyoruz.
Öncelikle benden hiçbir zaman böyle bir talebi olmadı kendisinin. Ben de aynı şekilde sınırları korudum her zaman. Ama içimden böyle istekler, hisler gelmiyor değil. Eminim söylemese de onun da geliyordur.
Bunu yaşamak için doğru bir insan olduğunu düşünüyorum ancak kendime güvenim tam değil. Çünkü burada sadece erkeğe sorumluluk düşmüyor. Riskleri var. Kabullenmesi var. Ve en önemlisi yaşadığının arkasında durmak ve pişman olmamak var.
Bu konuyu kendisine açtım. Çekindiklerimi söyledim. Konuştuk. Ama sanırım üslubum yanlıştı ona karşı. Sanki kendimi garantiye almak istiyormuşum gibi düşündü. Onu bırakmayı düşündüğüm için yapmak istemediğimi zannetti, çok sinirlendi. Ama öyle olmadığını açıkladım. Çünkü çekindiğim bir gün bir adamın -hani olursa ki ayrılırsak ki bunu düşünmek bile istemiyorum çünkü yapmamış olsak bile bu bana çok ama çok dokunur- bunun hesabını sorması değil. Soramaz çünkü herkesin kendi tercihidir. Neyse sonrasında yaşımın henüz küçük olduğunu (yaşlarımız 20 ye 32), bunu yapsam bile tam anlamıyla bir şeyler hissetmeyebileceğimi kendimi o şekilde kabul edip etmeyeceğimden emin olmadığını söyledi. Üzülürsün, böyle çok güzelsin ve ben seninle olmaktan, sarılmaktan, öpüşmekten, kıskanmaktan, konuşmaktan, müzik dinlemekten mutluyum dedi.
Takdir ediyorum bu tavrını ama benim aklımda hala bu fikir. Gerçek bir kadın-erkek ilişkisi için olmalı mıdır bu?
Asıl çekindiğim çevremdeki insanlar öyle bir tavır içerisindeler ki sanki bu çok aşağılıkça bir şeymiş gibi bahsediyorlar. Dolayısıyla çekiniyorum. Yarın bir gün birisi işitse laf etse hakkımda -sevgilim söylemez, yaşını başını almış olgun bir insan- üzülürüm. Bakire olmayan kadın ikinci sınıf kadın mıdır yani bu kadar yerden yere vuruluyor? Neden hala bazı şeyleri aşamıyoruz? Ben herkes önüne gelenle yatsın kalksın demiyorum ama bunu aşık olduğun bir insanla yaşamak suç mudur?
Ve sanırım ben erken bir yaşta evlenmek istemiyorum. 30 umu bulmak isterim en azından. (Ülkemizde mümkün mü bilmiyorum.) Kendimce bir kariyer planım var. Çoluk-çocuk mevzusunda da ne yalan söyleyeyim çok istekli değilim. (En azından genç bir yaşta) Bu yüzden hemen demiyorum tabi ki ama belki bir kaç yıl sonra yaşanır ama evlilik öncesi yaşanmalı mıdır daha doğrusu yaşanabilir mi?
Çok kafam karışık kk bayanları. Sırf sizden yardım isteyebilmek için üye oldum. Yargılamadan, aşağılamadan, karşılıklı saygı çerçevesinde tartışalım istedim bu konuyu.
Hiç yaşayan, pişman olan ya da çözüm önerisi olan var mı bu durumla ilgili?
1 yıllık bir erkek arkadaşım var. Birbirimize fazlasıyla aşık olduğumuzu düşünüyoruz.
Öncelikle benden hiçbir zaman böyle bir talebi olmadı kendisinin. Ben de aynı şekilde sınırları korudum her zaman. Ama içimden böyle istekler, hisler gelmiyor değil. Eminim söylemese de onun da geliyordur.
Bunu yaşamak için doğru bir insan olduğunu düşünüyorum ancak kendime güvenim tam değil. Çünkü burada sadece erkeğe sorumluluk düşmüyor. Riskleri var. Kabullenmesi var. Ve en önemlisi yaşadığının arkasında durmak ve pişman olmamak var.
Bu konuyu kendisine açtım. Çekindiklerimi söyledim. Konuştuk. Ama sanırım üslubum yanlıştı ona karşı. Sanki kendimi garantiye almak istiyormuşum gibi düşündü. Onu bırakmayı düşündüğüm için yapmak istemediğimi zannetti, çok sinirlendi. Ama öyle olmadığını açıkladım. Çünkü çekindiğim bir gün bir adamın -hani olursa ki ayrılırsak ki bunu düşünmek bile istemiyorum çünkü yapmamış olsak bile bu bana çok ama çok dokunur- bunun hesabını sorması değil. Soramaz çünkü herkesin kendi tercihidir. Neyse sonrasında yaşımın henüz küçük olduğunu (yaşlarımız 20 ye 32), bunu yapsam bile tam anlamıyla bir şeyler hissetmeyebileceğimi kendimi o şekilde kabul edip etmeyeceğimden emin olmadığını söyledi. Üzülürsün, böyle çok güzelsin ve ben seninle olmaktan, sarılmaktan, öpüşmekten, kıskanmaktan, konuşmaktan, müzik dinlemekten mutluyum dedi.
Takdir ediyorum bu tavrını ama benim aklımda hala bu fikir. Gerçek bir kadın-erkek ilişkisi için olmalı mıdır bu?
Asıl çekindiğim çevremdeki insanlar öyle bir tavır içerisindeler ki sanki bu çok aşağılıkça bir şeymiş gibi bahsediyorlar. Dolayısıyla çekiniyorum. Yarın bir gün birisi işitse laf etse hakkımda -sevgilim söylemez, yaşını başını almış olgun bir insan- üzülürüm. Bakire olmayan kadın ikinci sınıf kadın mıdır yani bu kadar yerden yere vuruluyor? Neden hala bazı şeyleri aşamıyoruz? Ben herkes önüne gelenle yatsın kalksın demiyorum ama bunu aşık olduğun bir insanla yaşamak suç mudur?
Ve sanırım ben erken bir yaşta evlenmek istemiyorum. 30 umu bulmak isterim en azından. (Ülkemizde mümkün mü bilmiyorum.) Kendimce bir kariyer planım var. Çoluk-çocuk mevzusunda da ne yalan söyleyeyim çok istekli değilim. (En azından genç bir yaşta) Bu yüzden hemen demiyorum tabi ki ama belki bir kaç yıl sonra yaşanır ama evlilik öncesi yaşanmalı mıdır daha doğrusu yaşanabilir mi?
Çok kafam karışık kk bayanları. Sırf sizden yardım isteyebilmek için üye oldum. Yargılamadan, aşağılamadan, karşılıklı saygı çerçevesinde tartışalım istedim bu konuyu.
Hiç yaşayan, pişman olan ya da çözüm önerisi olan var mı bu durumla ilgili?
Son düzenleme: