Gecer bu da, üzülmeyin, neler gecti, bu da gecerEvet olmasaydı her şey sarpa sarardı. Çok şükür annem var kardeşim dedesi, babası da yanına gidiyo yalnız bırakmıyo da benim aklım onda kalıyo günde 15 defa arıyo beni
Teşekkür ederim şu an biraz topladım. Doktorla da görüştüm yöntem hakkında o yüzden soru işareti kalmadı sakinleştim birazGecer bu da, üzülmeyin, neler gecti, bu da gecer
Çok geçmiş olsun. Ağlayabildiğin kadar ağla. Bastırılmış duygular bi yerde illa ki patlak verecek. Ve verdiği an kendini hiç toplayamayabilirsin. Ağlamak mı istiyorsun? Ağla. Et sitemini . Ne var ne yok boşalt biriktirme içindeKızlar ne düşüneceğimi bilmediğim iğrenç bi noktadayım. Şu an hastanedeyim 13 haftalık hamileyim ama bebeğimin yaşama şansını oldukça düşüren bi kaç sorun keşfedildi. Bu yüzden gebeliği sonlandırma kararı aldık. Kolay değildi ama gelecek şu andan daha korkunç geldi. Hele bebeklere kadınlara yapılanları okuduğumuz şu zamanda hem fiziksel hem zihinsel engelli bi birey ben ya da babası yokken ne kendini koruyabilir ne bakımı yapabilirdi zaten. Gerçi bunları yapabilecek kadar uzun yaşama ihtiyali de baya bi düşüktü. Sadece kadın doğum değil bu sorunlara sahip çocuğu olan ailelerle görüştüm. Çocuk doktorlarıyla görüştüm. Çocuk doktorunun şahit oldukları, 14 aylı kkızıyla yaşadıklarını anlatan annenin söyledikleri, üzgünüm ama ben yapamadım. Neyse burası zaten bi dönüm noktasıyken çarşamba günü hastaneye yattım. Refakatçim yok çünkü olabilecek tek kişi şu an çocuğuma bakıyor. 2 yaşındaki oğlumun annemin acil durum listesinden ha bire beni araması (özellikle beni arıyor), gece sayıkladığını öğrenmek, gündüz sorun olmasa da gece ağladığını bilmek, özlemek ağır geliyo. Geldiğim günden beri gece ne zaman uyumak istesem önce bi posta ağlıyorum. Gidecek olana, var olana, eşimin yanımda olamayışına, burda tek başıma kalışıma, verdikleri ilacın bi şeye yaramamasına. 3 gündür tek çektiğimin mide bağırsak sorunları olması, artık mideme kramplar girmesi, inanır mısınız karın ağrısından kıvranmayı yeğleyecek noktadayım. Dedim ki daha büyüyüp hissedince karnımda ölğrse, doğumda ölürse, doğumdan sonra ölürse bunu kaldıramam toparlanamam. Ama şu durumda bana daha iyi gelmiyor. İlacı arttırabilirler ama yapmıyorlar. Bugün cumartesi bu sabah doktorlar gelmedi, ultrasona girmedim dün sabah hareket etmese de kalp atışı hala vardı. Yanlış mı yapıyorum diye düşünmeye başladım. İmza verip çıksam gidicek daha iyi bi yer bilmiyorum. Özele gitsem para yetmez. Oğlumu görmem için idare edebileceklerini söylediler ama görürsem hem ben hem oğlum daha çok hırpalanırız diye cesaret edemiyorum. Artık kafamı toplayamıyorum modum düştü, enerjim düştü, keyfim kayboldu, 4. Günde böyleysem bir hafta çekmek zorunda kalırsam napıcam? Yaşadığım her sorun normal, bekliyicez diyolar ha bire.
Eşime anlatamıyorum, yanımda olamadığı için zaten stresli. Anneme anlatamıyorum kadın ikiye mi bölünsün. Üzülür. Kardeşim desen şu halimi görse benden önce ağlamaya başlar. Herkes arayıp bu da geçer gençsin sağlıklı ni evladın var diye teselli ediyor. Artık bunları duymak bile canımı sıkmaya başladı. Ben yatarken kimseye söylemiştim bilerek bunları duymak sorunları anlatmak istememiştim. Ama hiçbişey düşündüğüm gibi gitmiyor, sandığım kadar güçlü kuvvetli değilmişim. Yalnız kaldığım her an açılmaya hazır bi çeşmem var. Tek isteğim içindekileri dökmekti. Birine anlatamıyor olmak beni daha çok yıpratıyor. Eğer okuduysanız teşekkür ederim.
En kolay sekılde atlatın ınsallahTeşekkür ederim şu an biraz topladım. Doktorla da görüştüm yöntem hakkında o yüzden soru işareti kalmadı sakinleştim biraz
Yalnız kalınca tutamıyorum zaten tutmuyorum da. Ama düzenli olarak tansiyon şeker takibi yapılıyorum özellikle tansiyon değerlerini etkiliyor ya çok uzun sürdüremiyorum o halimiÇok geçmiş olsun. Ağlayabildiğin kadar ağla. Bastırılmış duygular bi yerde illa ki patlak verecek. Ve verdiği an kendini hiç toplayamayabilirsin. Ağlamak mı istiyorsun? Ağla. Et sitemini . Ne var ne yok boşalt biriktirme içinde
Bir tanıdığımın engelli bir kızı vardı,bana birgün benim için ölmek bile bir lüks inşallah o benden önce ölür demişti,o zamanlar anlayamamıştım,bir anne nasıl olurda bunu söyler fln diye garipsemiştim,yaş ilerleyip farkındalığım arttıkça ve birde anne olunca ne demek istediğini çok iyi anladım,eğer bir durumu çözme gücünüz yoksa,engel olamıyorsanız,kontrolü sizde değilse duygusal kararlar vermeyin mantığınızı kullanın,ezilip üzülmek olayları düzeltmeyecek,ağlamak sadece sizi zayıflatacak,şuanda hormonlarınız mantığınızın önüne geçiyor,buraya yazmanız çok akıllıca olmuş,kararınızı hangi yönde vereceğinizi kafanızda netleştirin ve mantığınızla hareket edin,size yardımcı olabilecek insanları aramaktan çekinmeyin ağlamak yerine destek isteyin,kafanızda netleştirin ve olaması gerekeni kabullenip dik durun,insanız herşey olabiliyor bu duygusuzluk değil aksine değiştirmeye gücümüzün yetmediği olayları kabullenip güçlü durma şekli,sabır diliyorum.Kızlar ne düşüneceğimi bilmediğim iğrenç bi noktadayım. Şu an hastanedeyim 13 haftalık hamileyim ama bebeğimin yaşama şansını oldukça düşüren bi kaç sorun keşfedildi. Bu yüzden gebeliği sonlandırma kararı aldık. Kolay değildi ama gelecek şu andan daha korkunç geldi. Hele bebeklere kadınlara yapılanları okuduğumuz şu zamanda hem fiziksel hem zihinsel engelli bi birey ben ya da babası yokken ne kendini koruyabilir ne bakımı yapabilirdi zaten. Gerçi bunları yapabilecek kadar uzun yaşama ihtiyali de baya bi düşüktü. Sadece kadın doğum değil bu sorunlara sahip çocuğu olan ailelerle görüştüm. Çocuk doktorlarıyla görüştüm. Çocuk doktorunun şahit oldukları, 14 aylı kkızıyla yaşadıklarını anlatan annenin söyledikleri, üzgünüm ama ben yapamadım. Neyse burası zaten bi dönüm noktasıyken çarşamba günü hastaneye yattım. Refakatçim yok çünkü olabilecek tek kişi şu an çocuğuma bakıyor. 2 yaşındaki oğlumun annemin acil durum listesinden ha bire beni araması (özellikle beni arıyor), gece sayıkladığını öğrenmek, gündüz sorun olmasa da gece ağladığını bilmek, özlemek ağır geliyo. Geldiğim günden beri gece ne zaman uyumak istesem önce bi posta ağlıyorum. Gidecek olana, var olana, eşimin yanımda olamayışına, burda tek başıma kalışıma, verdikleri ilacın bi şeye yaramamasına. 3 gündür tek çektiğimin mide bağırsak sorunları olması, artık mideme kramplar girmesi, inanır mısınız karın ağrısından kıvranmayı yeğleyecek noktadayım. Dedim ki daha büyüyüp hissedince karnımda ölğrse, doğumda ölürse, doğumdan sonra ölürse bunu kaldıramam toparlanamam. Ama şu durumda bana daha iyi gelmiyor. İlacı arttırabilirler ama yapmıyorlar. Bugün cumartesi bu sabah doktorlar gelmedi, ultrasona girmedim dün sabah hareket etmese de kalp atışı hala vardı. Yanlış mı yapıyorum diye düşünmeye başladım. İmza verip çıksam gidicek daha iyi bi yer bilmiyorum. Özele gitsem para yetmez. Oğlumu görmem için idare edebileceklerini söylediler ama görürsem hem ben hem oğlum daha çok hırpalanırız diye cesaret edemiyorum. Artık kafamı toplayamıyorum modum düştü, enerjim düştü, keyfim kayboldu, 4. Günde böyleysem bir hafta çekmek zorunda kalırsam napıcam? Yaşadığım her sorun normal, bekliyicez diyolar ha bire.
Eşime anlatamıyorum, yanımda olamadığı için zaten stresli. Anneme anlatamıyorum kadın ikiye mi bölünsün. Üzülür. Kardeşim desen şu halimi görse benden önce ağlamaya başlar. Herkes arayıp bu da geçer gençsin sağlıklı ni evladın var diye teselli ediyor. Artık bunları duymak bile canımı sıkmaya başladı. Ben yatarken kimseye söylemiştim bilerek bunları duymak sorunları anlatmak istememiştim. Ama hiçbişey düşündüğüm gibi gitmiyor, sandığım kadar güçlü kuvvetli değilmişim. Yalnız kaldığım her an açılmaya hazır bi çeşmem var. Tek isteğim içindekileri dökmekti. Birine anlatamıyor olmak beni daha çok yıpratıyor. Eğer okuduysanız teşekkür ederim.
Teşekkür ederim. Konuda yazdığım 14 aylık bebek doğdu doğalı 3 ameliyat geçirmiş, her gün fizik tedavi alıyormuş, önünde biri beyne şant biri de yapay meshane olmak üzere bambaşka ameliyatları da olucakmış. Ben bir çocuğa bu kadar büyük zorlukları reva göremedim. İlk öğrendiğim anda aldırmam gerektiğini biliyodum. Bi anne olarak tabiki vicdanım rahat bırakmasa da hala doğru kararı verdiğimi biliyorum. O çocuğun vebaline giricektim. Bu kadar küçükken bile görünen hasar çok büyük. Yani doğumu görebilmemiz bile küçük bi ihtimaldi. Duygularımı karar verirken arkaya atmayı başardım. Belki süreç böyle uzamasa ve her şey çok çabuk olup bitseydi hala duygularımı kontrol edebilirdim. İlk başta ben dedim aslında refakatçiye ihtiyacım yok şu an. Acil bi durum olursa eşim annemi alıp hemen gelcek böyle anlaştık. Ziyaret saatinde geliyolar ama brnim biraz bu yalnızlığa bu duygusal dökülmeye de ihtiyacım vardı. İşte mesela fiziksel olarak ilaç kötü etkilediğinde acımı böyle atmaya başladım, oğlumun huzursuzluk yaptığını duyduğumda ya da bu seferki ziyaret saatinde gelemiyorum dediğinde eşim ben yelkenleri hemen indiriyorum. Yani duygusal olarak zor evet ama yan etkileri ağır bi ilaç veriyorlar. Ve prosedürde malesef muadil bi ilaç yokmuş. Ve ilacı bastırma endişesiyle mesela mide koruyucu gibi bişey kullanamazmışım. Diyette uygulandığı için bağırsaklarımda ki sorunu gidericek doğal şeylerde uygulayamıyorum muz patates gibi işte. Hastaneyle ya da hemşirelerle ya da başka bişeyle sorunum yok. İstersem oğlumu görmek için yardım ediceklerini de söylediler. Ama ben görürsek birbirimizi bırakmak istemezse ağlayarak gitmesin, ben daha kötü olurum diye cesaret edip getirin diyemiyorum malesef. Ağlamak sorunu çözmüyor ama kafamda dönenleri biraz olsun sakinleştirir işte bi süreBir tanıdığımın engelli bir kızı vardı,bana birgün benim için ölmek bile bir lüks inşallah o benden önce ölür demişti,o zamanlar anlayamamıştım,bir anne nasıl olurda bunu söyler fln diye garipsemiştim,yaş ilerleyip farkındalığım arttıkça ve birde anne olunca ne demek istediğini çok iyi anladım,eğer bir durumu çözme gücünüz yoksa,engel olamıyorsanız,kontrolü sizde değilse duygusal kararlar vermeyin mantığınızı kullanın,ezilip üzülmek olayları düzeltmeyecek,ağlamak sadece sizi zayıflatacak,şuanda hormonlarınız mantığınızın önüne geçiyor,buraya yazmanız çok akıllıca olmuş,kararınızı hangi yönde vereceğinizi kafanızda netleştirin ve mantığınızla hareket edin,size yardımcı olabilecek insanları aramaktan çekinmeyin ağlamak yerine destek isteyin,kafanızda netleştirin ve olaması gerekeni kabullenip dik durun,insanız herşey olabiliyor bu duygusuzluk değil aksine değiştirmeye gücümüzün yetmediği olayları kabullenip güçlü durma şekli,sabır diliyorum.