canım vakti saati gelmeden olmuyor... çok istersin, hiç bir sorun yokken olmaz.... istemezsin, hiç beklemeden hamile kalırsın.... nasip işi... Rabbim en kısa zamanda gönlünde olanı, önüne çıkarsın, boy boy çocukların olsun inşallah (istediğin kadar yani :) )... :)
"Allah'ım,gönlümde olanı hakkımda hayırlı eyle,hakkımda hayırlı olana da gönlümü razı eyle..." çok severim bu duayı....
bana gelirsek... :)) hiç öyle evleneyim de, anne olayım gibi hayalleri olan bir kız değildim... hatta hatta evlenmeyi de hiiç mi hiç düşünmüyordum, çünkü istediğim gibi birini bulacağımı sanmıyordum, taaa ki eşim karşıma çıkana kadar... :)
evlendik, sözde bir yıl falan çocuk istemiyorum, ama her yer bebek, her yer hamile dolu, öyle böyle değil, hep de benim karşıma çıkıyorlar, hormonlar tavan.... iki ay geçti, sanki kırk yıllık evliyim de, çocuğum yok gibi hissetmeye başladım, bi taraftan da şaşıyorum kendime... derken, düşükle sonuçlanan ilk hamilelik.... sonrasında da, Rabbim üç tane evlat nasip etti, hepsi isteyerek oldu, kazamız yok... :)
maddi/manevi yetebilecek insanların, çocuk konusunda daha hassas olmaları taraftarıyım... gönül ister ki, boy boy çocuklar olsun, ama ortam o kadar bozuk ki, insan korkuyor, nasıl dünyaya çocuk getiriyorum diye... bir şekilde büyüyorlar da, çocuk büyütmekle, çocuk yetiştirmek,eğitmek arasındaki fark, o çocuk toplum içine çıktığında anlaşılıyor...