- 10 Haziran 2011
- 843
- 617
Öncelikle kendimi tanıtayım 34 yaşındayım evliyim bir kızım var 5.5 yaşında memurum çalışıyorum aktif bir şekilde…
Gelelim sorunuma…
Çocukluğumdan beri bitmek bilmeyen bir kilo sorunum var şekil değiştiriyor ama asla düzelmiyor. Bunun için tedavi de gördüm bir süre iyiyim sonra yine ilk eşikte pat düşmüşüm.
Psikolog bunun çok sorunlu bir ailede büyümem dolasıyla olduğunu söylemişti. Ama ben tam olarak neden yenemediğimi bilmiyorum, bulamıyorum.
Çocukken inanılmaz zayıftım lise sona kadar anoreksik insanlar gibiydim beni hasta sanıyorlardı düşünün. Mezun olduktan sonra hızla ama hızla kilo almaya başladım. Babam üniversiteye gitmeme izin vermemişti sürekli evdeydim depresyona girmiştim. Çok hızla bütün bedenimde çatlamayan tek nokta kalmayarak hızla 100 kilolara ulaştım. İlgisiz olan ailem bile sorunu farkedip doktora götürdü ki kiloya bağlı diyabet olduğumu öğrendik. Tabi yine kilo sebepli karaciğer yağlanması, kolesteol vs vs..
Sonra okulu bir şekilde kendi imkanlarımla okudum bitirdim bir süre özel sektörde çalıştım ama hep dışlandım istenmedim çünkü beden aktifliği isteyen bir işim var. Eşimle tanışıtım evlendim ama ailesi beni kilolu olduğum için istemedi ve bunu yüzüme karşıda belirttiler.
Hamile kaldım kilom ve hastalıklarım yüzünden çok zor ve riskli hamilelik geçirdim.
Sonrasında artık canıma tak etmiş olacak ki kilo vermeyi kafaya koydum ve zayıfladım
Sandım ki zayıfladığımda herşey düzelecek ben çok mutlu olacağım.. ama öyle olmadı.
Önce yapmaktan bıkmışlıkla, istediğim yemeği yiyemediğim için mutsuz olmakla baş gösterdi. Spora gitmeye başladım en azından dengelerim haftanın her günü olmasa da belli günleri izin verebilmiş olabilirim diye düşündüm. İyi de gidiyordum. Sonra birden yediklerimi daha çok kısmaya daha çok zor vermeye çalıştığımı farkettim. Tabi doğru psikiyatriye gittim. Bana bir iki tane ilaç verdi kullanman gerekiyor dedi ve bingo! İlaçları iştahımı açtı da açtı ve kilo almaya başladım. Halbuki yemiyordum yemediğim ve ilaçlarında metabolizmamı yavaşlatması sebebiyle alıyormuşum aslında. Şuan güncel olarak 73 kiloyum son bir kaç ayda 65 kilodan çıktım bu kiloya. Bir haftadır salak salak ağlama krizlerine giriyorum yemiyorum aynada kendimi asla beğenmiyorum çatlaklarım sarkmış göbeğim yaşlanmış yüzüm…
Nolur beni kınamayın.
Ben bu hastalıktan kurtulmak için çok savaştım ama o hep bir şekilde geri geldi.
Beynimin içindeki ses sürekli beni suçluyor yediysen telafi edeceksin saçma sapan detokslar yapacaksın diye dürtüyor. Gün boyu yemediğim için gece uyanıp bir sürü abur cubur tırtıklıyorum. Çoğu zaman yedikten sonra kusmayı düşünüyorum ama doktor dişlerin erir reflü olursun dediği için kendimi tutuyorum yoksa tutmayacağım eminim.
Çok yoruldum artık kendimden de bıktım.
Farkında olmasam belki daha kolay olurdu ama tüm saçmalıklarımın farkındayım.
Bu bir hastalık diyorum ama iraden de mi yok diye kızıyorum da bir yandan…
ne yapacağım bilmiyorum umarım birgün bende normal insanlar gibi olurum
Gelelim sorunuma…
Çocukluğumdan beri bitmek bilmeyen bir kilo sorunum var şekil değiştiriyor ama asla düzelmiyor. Bunun için tedavi de gördüm bir süre iyiyim sonra yine ilk eşikte pat düşmüşüm.
Psikolog bunun çok sorunlu bir ailede büyümem dolasıyla olduğunu söylemişti. Ama ben tam olarak neden yenemediğimi bilmiyorum, bulamıyorum.
Çocukken inanılmaz zayıftım lise sona kadar anoreksik insanlar gibiydim beni hasta sanıyorlardı düşünün. Mezun olduktan sonra hızla ama hızla kilo almaya başladım. Babam üniversiteye gitmeme izin vermemişti sürekli evdeydim depresyona girmiştim. Çok hızla bütün bedenimde çatlamayan tek nokta kalmayarak hızla 100 kilolara ulaştım. İlgisiz olan ailem bile sorunu farkedip doktora götürdü ki kiloya bağlı diyabet olduğumu öğrendik. Tabi yine kilo sebepli karaciğer yağlanması, kolesteol vs vs..
Sonra okulu bir şekilde kendi imkanlarımla okudum bitirdim bir süre özel sektörde çalıştım ama hep dışlandım istenmedim çünkü beden aktifliği isteyen bir işim var. Eşimle tanışıtım evlendim ama ailesi beni kilolu olduğum için istemedi ve bunu yüzüme karşıda belirttiler.
Hamile kaldım kilom ve hastalıklarım yüzünden çok zor ve riskli hamilelik geçirdim.
Sonrasında artık canıma tak etmiş olacak ki kilo vermeyi kafaya koydum ve zayıfladım
Sandım ki zayıfladığımda herşey düzelecek ben çok mutlu olacağım.. ama öyle olmadı.
Önce yapmaktan bıkmışlıkla, istediğim yemeği yiyemediğim için mutsuz olmakla baş gösterdi. Spora gitmeye başladım en azından dengelerim haftanın her günü olmasa da belli günleri izin verebilmiş olabilirim diye düşündüm. İyi de gidiyordum. Sonra birden yediklerimi daha çok kısmaya daha çok zor vermeye çalıştığımı farkettim. Tabi doğru psikiyatriye gittim. Bana bir iki tane ilaç verdi kullanman gerekiyor dedi ve bingo! İlaçları iştahımı açtı da açtı ve kilo almaya başladım. Halbuki yemiyordum yemediğim ve ilaçlarında metabolizmamı yavaşlatması sebebiyle alıyormuşum aslında. Şuan güncel olarak 73 kiloyum son bir kaç ayda 65 kilodan çıktım bu kiloya. Bir haftadır salak salak ağlama krizlerine giriyorum yemiyorum aynada kendimi asla beğenmiyorum çatlaklarım sarkmış göbeğim yaşlanmış yüzüm…
Nolur beni kınamayın.
Ben bu hastalıktan kurtulmak için çok savaştım ama o hep bir şekilde geri geldi.
Beynimin içindeki ses sürekli beni suçluyor yediysen telafi edeceksin saçma sapan detokslar yapacaksın diye dürtüyor. Gün boyu yemediğim için gece uyanıp bir sürü abur cubur tırtıklıyorum. Çoğu zaman yedikten sonra kusmayı düşünüyorum ama doktor dişlerin erir reflü olursun dediği için kendimi tutuyorum yoksa tutmayacağım eminim.
Çok yoruldum artık kendimden de bıktım.
Farkında olmasam belki daha kolay olurdu ama tüm saçmalıklarımın farkındayım.
Bu bir hastalık diyorum ama iraden de mi yok diye kızıyorum da bir yandan…
ne yapacağım bilmiyorum umarım birgün bende normal insanlar gibi olurum
