Bir narsistin yıkımı

Merhaba Arkadaşlar. Bir konu hakkında fikirlerinizi bekliyorum. Okuyup, yazacağınız her şey için teşekkür ederim. Öncelikle 5 yıldır birlikte olduğum ve uzun süre nişanlılık dönemi geçirdiğim kişi ile ilgili bazı şeyleri anlamlandıramıyordum. Ne yaparsam yapayım bu ilişkide hep ben suçluydum, benim hatalarım hep daha ağır, daha büyüktü. Kendisi güvenimi sarsacak hareketlerde bulunduğunda “konuyu daha ne kadar uzatacaksın yeter” diyerek çıkışır ve o konu çok çabuk kapanırdı. Kendimi savunmak istediğim zaman bazen buna müsade eder bazende tam tersi çılgına dönerdi. Hatta bir konu yüzünden “kendini savunma bak seni boğarım” gibi bir cümle kurmuştu zamanında. Kendi ailesi her zaman mükemmel, değer veren insanlar. Oysa benim ailemde hep bir noksanlık var fakat bu noksanlıkları o an dile getirmeyip susuyormuş. Örnek verecek olursam annesi bana -maddi olarak- her şeyi almış, sunmuş fakat ben annesini sevmiyormuşum. Nankörmüşüm. Aramızda bir olay yaşanmadığı halde bana bu şekilde konuşurdu. Oysa kendi annesi bana karşı oldukça soğuktu. Bizim evimiz hep huzursuzmuş, gülümsemek için komik videolar izliyormuş.. bunun gibi şeyler öne sürüyordu ve ben suçu hep kendimde, ailemde arıyordum. Ama artık yoruldum. Ne yaparsam yapayım memnun edemediğim biri var karşımda. Başarılı olduğum bir konuda önce tebrik ederdi fakat şimdi “ne oldu madalya mı aldın sanki” diyerek beni küçümsüyor. Seni benden başkası sevemez, seni benim gibi sevenini bul da göreyim, sen ancak serserilere kalırsın diyerek bana bir daha sevilmeyecekmişim gibi bir his empoze etti. Ayrılık döneminde kız arkadaşımın kına gecesi için hazırlanırken oje sürdüğümü görüp “ilişki içinde benim için bir kez oje sürmedin, sen bana zaten hiç değer vermedin ki” diye bir cümle kurmuştu. İnanın gülsem mi ağlasam mı bilmiyorum. Ben bu kadar detaylara takılan, her şeyi kusur olarak gören insan karşısında aklımı yitirmemek için zor sabrettim. 5 yıl boyunca ufak ufak bu tarz davranışlar sergilerdi fakat son 1 yılda çok daha hastalıklı davranmaya başladı. Gerçekten kimse değişmez arkadaşlar. Değişir zannettiğiniz her şey daha çok üstüne eklenerek ilerlermiş bunu anladım. İnanın burda anlatamadığım o kadar çok şey var ki. Özgüvenim yerle bir oldu. Sosyal bir ortama girdiğimde kendimi açıklayamıyorum, ifade edemiyorum. Kendimi hep çirkin hissediyorum hem fiziksel hem ruhsal. Bir daha birine nasıl güvenirim bilmiyorum, nasıl konuşabilirim, nasıl anlaşabilirim. Çok fazla kaygı yüklüyüm. Beni çok seviyormuş gibi hissettirip, beni yokluğuyla cezalandırıyordu. Düğüne 1 ay kala ayrıldık. Kendisi 2 ay içinde hayatına başka birini aldı. Ben ise kimseyle görüşmek, konuşmak istemiyorum. Bana bunu yaşatan insan, o kıza da bunu yaşatır mı yoksa sorun bende miydi. İlişkinin en başında ilgiyi üst düzeyde tutan insan birdenbire sizi aşağılamaya, hakaret etmeye başlıyor. Nasıl kendime geleceğim bilmiyorum. Fikirleriniz nelerdir?
O kadar tanıdık bir hikaye ki. Hani oje sürmenize takılmış ya benim eski erkek arkadaşım da arkadaşının yanında daha çok gülüyorsun benimle o kadar mutlu değilsin diye küsmüş ve beni kötü hissettirmişti. Beni sinirlendirirdi ben sesimi yükseltince de dün seviyorum dediğim kişiye bugün nasıl sesini yükseltebiliyorsın sen böyle anormal bir insansın değer bilmezsin derdi:)hatta en son şizofren demişti bana bende kendimi sorunlu hissederdim. Daha neler neler, beni destekler anlar gibiydi ama olayın sonunda ben hep hissettiklerim yüzünden kendimi suçlu bulurdum.
İlişkimiz bitti ve o kısa sürede evlendi, ben hala hayatıma kimseyi alamıyorum. Belki güvenemeueveğim bir daha kimseye bilmiyorum ama İnan hayatımda biri olmasa da olur çünkü yaşıyorum ben:) yıllar sonra Bunu hissediyorum. Duygularım var, benliğim var kimseye de hesap vermek zorunda değilim bunlar için. Ayrıldığımızdan beri o kadar çok şey öğrendim ki, bir ilişkide olması gerekeni bilmesem de olmaması gerekeni biliyorum artık. Bazen yalnızlık zorluyor ama mutsuz bir ilişki yaşamaktansa bu bilincimle yalnız kalmayı tercih ediyorum. Sizde kendinizi tanıyın, dinleyin. Sakın kendinizi tanımadan bir ilişkiye girmeyin derim. Yoksa yine aynı şeyleri yaşayabilirsiniz.
 
Eğer birgun ayrıldığınıza üzülürseniz, pişman olursanız bu konuyu acip baştan sona okuyun.
Toparlanmanıza yardımcı olur iyi ki geri dönmemişim dersiniz.
Allah birbirinize huzur verecek insanlarla karşılaştırsın sizi amin.
 
Merhaba Arkadaşlar. Bir konu hakkında fikirlerinizi bekliyorum. Okuyup, yazacağınız her şey için teşekkür ederim. Öncelikle 5 yıldır birlikte olduğum ve uzun süre nişanlılık dönemi geçirdiğim kişi ile ilgili bazı şeyleri anlamlandıramıyordum. Ne yaparsam yapayım bu ilişkide hep ben suçluydum, benim hatalarım hep daha ağır, daha büyüktü. Kendisi güvenimi sarsacak hareketlerde bulunduğunda “konuyu daha ne kadar uzatacaksın yeter” diyerek çıkışır ve o konu çok çabuk kapanırdı. Kendimi savunmak istediğim zaman bazen buna müsade eder bazende tam tersi çılgına dönerdi. Hatta bir konu yüzünden “kendini savunma bak seni boğarım” gibi bir cümle kurmuştu zamanında. Kendi ailesi her zaman mükemmel, değer veren insanlar. Oysa benim ailemde hep bir noksanlık var fakat bu noksanlıkları o an dile getirmeyip susuyormuş. Örnek verecek olursam annesi bana -maddi olarak- her şeyi almış, sunmuş fakat ben annesini sevmiyormuşum. Nankörmüşüm. Aramızda bir olay yaşanmadığı halde bana bu şekilde konuşurdu. Oysa kendi annesi bana karşı oldukça soğuktu. Bizim evimiz hep huzursuzmuş, gülümsemek için komik videolar izliyormuş.. bunun gibi şeyler öne sürüyordu ve ben suçu hep kendimde, ailemde arıyordum. Ama artık yoruldum. Ne yaparsam yapayım memnun edemediğim biri var karşımda. Başarılı olduğum bir konuda önce tebrik ederdi fakat şimdi “ne oldu madalya mı aldın sanki” diyerek beni küçümsüyor. Seni benden başkası sevemez, seni benim gibi sevenini bul da göreyim, sen ancak serserilere kalırsın diyerek bana bir daha sevilmeyecekmişim gibi bir his empoze etti. Ayrılık döneminde kız arkadaşımın kına gecesi için hazırlanırken oje sürdüğümü görüp “ilişki içinde benim için bir kez oje sürmedin, sen bana zaten hiç değer vermedin ki” diye bir cümle kurmuştu. İnanın gülsem mi ağlasam mı bilmiyorum. Ben bu kadar detaylara takılan, her şeyi kusur olarak gören insan karşısında aklımı yitirmemek için zor sabrettim. 5 yıl boyunca ufak ufak bu tarz davranışlar sergilerdi fakat son 1 yılda çok daha hastalıklı davranmaya başladı. Gerçekten kimse değişmez arkadaşlar. Değişir zannettiğiniz her şey daha çok üstüne eklenerek ilerlermiş bunu anladım. İnanın burda anlatamadığım o kadar çok şey var ki. Özgüvenim yerle bir oldu. Sosyal bir ortama girdiğimde kendimi açıklayamıyorum, ifade edemiyorum. Kendimi hep çirkin hissediyorum hem fiziksel hem ruhsal. Bir daha birine nasıl güvenirim bilmiyorum, nasıl konuşabilirim, nasıl anlaşabilirim. Çok fazla kaygı yüklüyüm. Beni çok seviyormuş gibi hissettirip, beni yokluğuyla cezalandırıyordu. Düğüne 1 ay kala ayrıldık. Kendisi 2 ay içinde hayatına başka birini aldı. Ben ise kimseyle görüşmek, konuşmak istemiyorum. Bana bunu yaşatan insan, o kıza da bunu yaşatır mı yoksa sorun bende miydi. İlişkinin en başında ilgiyi üst düzeyde tutan insan birdenbire sizi aşağılamaya, hakaret etmeye başlıyor. Nasıl kendime geleceğim bilmiyorum. Fikirleriniz nelerdir?
Allah yeni sevgilisine acısın, ne denir ki başka. Size gelmiş geçmiş olsun, psikolojik destek alın.

Ona başka mı davranır diye düşünmeyin, başka davranmayacak.
 
Merhaba Arkadaşlar. Bir konu hakkında fikirlerinizi bekliyorum. Okuyup, yazacağınız her şey için teşekkür ederim. Öncelikle 5 yıldır birlikte olduğum ve uzun süre nişanlılık dönemi geçirdiğim kişi ile ilgili bazı şeyleri anlamlandıramıyordum. Ne yaparsam yapayım bu ilişkide hep ben suçluydum, benim hatalarım hep daha ağır, daha büyüktü. Kendisi güvenimi sarsacak hareketlerde bulunduğunda “konuyu daha ne kadar uzatacaksın yeter” diyerek çıkışır ve o konu çok çabuk kapanırdı. Kendimi savunmak istediğim zaman bazen buna müsade eder bazende tam tersi çılgına dönerdi. Hatta bir konu yüzünden “kendini savunma bak seni boğarım” gibi bir cümle kurmuştu zamanında. Kendi ailesi her zaman mükemmel, değer veren insanlar. Oysa benim ailemde hep bir noksanlık var fakat bu noksanlıkları o an dile getirmeyip susuyormuş. Örnek verecek olursam annesi bana -maddi olarak- her şeyi almış, sunmuş fakat ben annesini sevmiyormuşum. Nankörmüşüm. Aramızda bir olay yaşanmadığı halde bana bu şekilde konuşurdu. Oysa kendi annesi bana karşı oldukça soğuktu. Bizim evimiz hep huzursuzmuş, gülümsemek için komik videolar izliyormuş.. bunun gibi şeyler öne sürüyordu ve ben suçu hep kendimde, ailemde arıyordum. Ama artık yoruldum. Ne yaparsam yapayım memnun edemediğim biri var karşımda. Başarılı olduğum bir konuda önce tebrik ederdi fakat şimdi “ne oldu madalya mı aldın sanki” diyerek beni küçümsüyor. Seni benden başkası sevemez, seni benim gibi sevenini bul da göreyim, sen ancak serserilere kalırsın diyerek bana bir daha sevilmeyecekmişim gibi bir his empoze etti. Ayrılık döneminde kız arkadaşımın kına gecesi için hazırlanırken oje sürdüğümü görüp “ilişki içinde benim için bir kez oje sürmedin, sen bana zaten hiç değer vermedin ki” diye bir cümle kurmuştu. İnanın gülsem mi ağlasam mı bilmiyorum. Ben bu kadar detaylara takılan, her şeyi kusur olarak gören insan karşısında aklımı yitirmemek için zor sabrettim. 5 yıl boyunca ufak ufak bu tarz davranışlar sergilerdi fakat son 1 yılda çok daha hastalıklı davranmaya başladı. Gerçekten kimse değişmez arkadaşlar. Değişir zannettiğiniz her şey daha çok üstüne eklenerek ilerlermiş bunu anladım. İnanın burda anlatamadığım o kadar çok şey var ki. Özgüvenim yerle bir oldu. Sosyal bir ortama girdiğimde kendimi açıklayamıyorum, ifade edemiyorum. Kendimi hep çirkin hissediyorum hem fiziksel hem ruhsal. Bir daha birine nasıl güvenirim bilmiyorum, nasıl konuşabilirim, nasıl anlaşabilirim. Çok fazla kaygı yüklüyüm. Beni çok seviyormuş gibi hissettirip, beni yokluğuyla cezalandırıyordu. Düğüne 1 ay kala ayrıldık. Kendisi 2 ay içinde hayatına başka birini aldı. Ben ise kimseyle görüşmek, konuşmak istemiyorum. Bana bunu yaşatan insan, o kıza da bunu yaşatır mı yoksa sorun bende miydi. İlişkinin en başında ilgiyi üst düzeyde tutan insan birdenbire sizi aşağılamaya, hakaret etmeye başlıyor. Nasıl kendime geleceğim bilmiyorum. Fikirleriniz nelerdir?
Yeni sevgilisiyle mutlu mu?. Bu siteye göz atmanızı tavsiye ederim. Benim kurtuluşum olmuştu ❤️ size de çok iyi gelecektir.
 
Merhaba Arkadaşlar. Bir konu hakkında fikirlerinizi bekliyorum. Okuyup, yazacağınız her şey için teşekkür ederim. Öncelikle 5 yıldır birlikte olduğum ve uzun süre nişanlılık dönemi geçirdiğim kişi ile ilgili bazı şeyleri anlamlandıramıyordum. Ne yaparsam yapayım bu ilişkide hep ben suçluydum, benim hatalarım hep daha ağır, daha büyüktü. Kendisi güvenimi sarsacak hareketlerde bulunduğunda “konuyu daha ne kadar uzatacaksın yeter” diyerek çıkışır ve o konu çok çabuk kapanırdı. Kendimi savunmak istediğim zaman bazen buna müsade eder bazende tam tersi çılgına dönerdi. Hatta bir konu yüzünden “kendini savunma bak seni boğarım” gibi bir cümle kurmuştu zamanında. Kendi ailesi her zaman mükemmel, değer veren insanlar. Oysa benim ailemde hep bir noksanlık var fakat bu noksanlıkları o an dile getirmeyip susuyormuş. Örnek verecek olursam annesi bana -maddi olarak- her şeyi almış, sunmuş fakat ben annesini sevmiyormuşum. Nankörmüşüm. Aramızda bir olay yaşanmadığı halde bana bu şekilde konuşurdu. Oysa kendi annesi bana karşı oldukça soğuktu. Bizim evimiz hep huzursuzmuş, gülümsemek için komik videolar izliyormuş.. bunun gibi şeyler öne sürüyordu ve ben suçu hep kendimde, ailemde arıyordum. Ama artık yoruldum. Ne yaparsam yapayım memnun edemediğim biri var karşımda. Başarılı olduğum bir konuda önce tebrik ederdi fakat şimdi “ne oldu madalya mı aldın sanki” diyerek beni küçümsüyor. Seni benden başkası sevemez, seni benim gibi sevenini bul da göreyim, sen ancak serserilere kalırsın diyerek bana bir daha sevilmeyecekmişim gibi bir his empoze etti. Ayrılık döneminde kız arkadaşımın kına gecesi için hazırlanırken oje sürdüğümü görüp “ilişki içinde benim için bir kez oje sürmedin, sen bana zaten hiç değer vermedin ki” diye bir cümle kurmuştu. İnanın gülsem mi ağlasam mı bilmiyorum. Ben bu kadar detaylara takılan, her şeyi kusur olarak gören insan karşısında aklımı yitirmemek için zor sabrettim. 5 yıl boyunca ufak ufak bu tarz davranışlar sergilerdi fakat son 1 yılda çok daha hastalıklı davranmaya başladı. Gerçekten kimse değişmez arkadaşlar. Değişir zannettiğiniz her şey daha çok üstüne eklenerek ilerlermiş bunu anladım. İnanın burda anlatamadığım o kadar çok şey var ki. Özgüvenim yerle bir oldu. Sosyal bir ortama girdiğimde kendimi açıklayamıyorum, ifade edemiyorum. Kendimi hep çirkin hissediyorum hem fiziksel hem ruhsal. Bir daha birine nasıl güvenirim bilmiyorum, nasıl konuşabilirim, nasıl anlaşabilirim. Çok fazla kaygı yüklüyüm. Beni çok seviyormuş gibi hissettirip, beni yokluğuyla cezalandırıyordu. Düğüne 1 ay kala ayrıldık. Kendisi 2 ay içinde hayatına başka birini aldı. Ben ise kimseyle görüşmek, konuşmak istemiyorum. Bana bunu yaşatan insan, o kıza da bunu yaşatır mı yoksa sorun bende miydi. İlişkinin en başında ilgiyi üst düzeyde tutan insan birdenbire sizi aşağılamaya, hakaret etmeye başlıyor. Nasıl kendime geleceğim bilmiyorum. Fikirleriniz nelerdir?
Ucuz atlatmissiniz. O hergele artik baskasinin sorunu. Onunuze bakin. Kocaman, mutlu bir hayat sizi bekliyor.
 
Hikayenize benzer bir hikaye de bende vardı. Anlattığınız gibi hasta ruhlu biriyle düğüne 2 ay kala ayrıldım. Ne kadar manipüle edildiğimi, ne kadar bastırıldığımı ayrıldıktan sonra anladım. Aileme yaptığı saygısızlıklar, beni aşağılamaları. Seni benden başka kimse sevmez lafları ve daha niceleri.. Şimdi durup bakıyorum kendime oh be diyorum nefes aldım. İnanın kendime güvenimi o kadar kaybetmişim ki yeni yeni kendime geliyorum. Ve kendimi toparladıkça geriye dönüp bakmıyorum. Allah yardımcımız olsun, çiçek gibi insanlar kondursun ömrümüze🌸
 
Sizin onu takip ettiğinizi hissederse ya da arada haber taşıyabilecek birileri varsa, bir müddet çok iyiyi oynar. Hem diğer kızı elde etmek, hem de size mesaj vermek için.

Sizde 1 yıl sürmüşse lovebombing aşaması, onda 2 yıl sürebilir.

Bunun için sezer ergör ikinci eş videosunu izleyin, hatta sezer ergör ün tüm videolarını izleyin. 😊
 
Merhaba Arkadaşlar. Bir konu hakkında fikirlerinizi bekliyorum. Okuyup, yazacağınız her şey için teşekkür ederim. Öncelikle 5 yıldır birlikte olduğum ve uzun süre nişanlılık dönemi geçirdiğim kişi ile ilgili bazı şeyleri anlamlandıramıyordum. Ne yaparsam yapayım bu ilişkide hep ben suçluydum, benim hatalarım hep daha ağır, daha büyüktü. Kendisi güvenimi sarsacak hareketlerde bulunduğunda “konuyu daha ne kadar uzatacaksın yeter” diyerek çıkışır ve o konu çok çabuk kapanırdı. Kendimi savunmak istediğim zaman bazen buna müsade eder bazende tam tersi çılgına dönerdi. Hatta bir konu yüzünden “kendini savunma bak seni boğarım” gibi bir cümle kurmuştu zamanında. Kendi ailesi her zaman mükemmel, değer veren insanlar. Oysa benim ailemde hep bir noksanlık var fakat bu noksanlıkları o an dile getirmeyip susuyormuş. Örnek verecek olursam annesi bana -maddi olarak- her şeyi almış, sunmuş fakat ben annesini sevmiyormuşum. Nankörmüşüm. Aramızda bir olay yaşanmadığı halde bana bu şekilde konuşurdu. Oysa kendi annesi bana karşı oldukça soğuktu. Bizim evimiz hep huzursuzmuş, gülümsemek için komik videolar izliyormuş.. bunun gibi şeyler öne sürüyordu ve ben suçu hep kendimde, ailemde arıyordum. Ama artık yoruldum. Ne yaparsam yapayım memnun edemediğim biri var karşımda. Başarılı olduğum bir konuda önce tebrik ederdi fakat şimdi “ne oldu madalya mı aldın sanki” diyerek beni küçümsüyor. Seni benden başkası sevemez, seni benim gibi sevenini bul da göreyim, sen ancak serserilere kalırsın diyerek bana bir daha sevilmeyecekmişim gibi bir his empoze etti. Ayrılık döneminde kız arkadaşımın kına gecesi için hazırlanırken oje sürdüğümü görüp “ilişki içinde benim için bir kez oje sürmedin, sen bana zaten hiç değer vermedin ki” diye bir cümle kurmuştu. İnanın gülsem mi ağlasam mı bilmiyorum. Ben bu kadar detaylara takılan, her şeyi kusur olarak gören insan karşısında aklımı yitirmemek için zor sabrettim. 5 yıl boyunca ufak ufak bu tarz davranışlar sergilerdi fakat son 1 yılda çok daha hastalıklı davranmaya başladı. Gerçekten kimse değişmez arkadaşlar. Değişir zannettiğiniz her şey daha çok üstüne eklenerek ilerlermiş bunu anladım. İnanın burda anlatamadığım o kadar çok şey var ki. Özgüvenim yerle bir oldu. Sosyal bir ortama girdiğimde kendimi açıklayamıyorum, ifade edemiyorum. Kendimi hep çirkin hissediyorum hem fiziksel hem ruhsal. Bir daha birine nasıl güvenirim bilmiyorum, nasıl konuşabilirim, nasıl anlaşabilirim. Çok fazla kaygı yüklüyüm. Beni çok seviyormuş gibi hissettirip, beni yokluğuyla cezalandırıyordu. Düğüne 1 ay kala ayrıldık. Kendisi 2 ay içinde hayatına başka birini aldı. Ben ise kimseyle görüşmek, konuşmak istemiyorum. Bana bunu yaşatan insan, o kıza da bunu yaşatır mı yoksa sorun bende miydi. İlişkinin en başında ilgiyi üst düzeyde tutan insan birdenbire sizi aşağılamaya, hakaret etmeye başlıyor. Nasıl kendime geleceğim bilmiyorum. Fikirleriniz nelerdir?
valla kurtulduğun çok güzel olmuş bende böyle bir manyaktan düğüne 1 ay kala ailesi mükemmel olduğu ben değersiz olduğum için ayrıldım allahın sevdiği şanslı kuluymuşum çok şükür
sizde şükredin ve aslında onun size dayattığı kişi olmadığınızı değersiz olmadığınızı bilin ve bir terapi almaya çalışın
yeni hayatınız çok mutlu olsun
 
Ben bu narsist eş nişanlı konularına çok denk geliyorum benim anlamadığım şey bu adamların size bu hakaretleri etmesine nasıl göz yumuyorsunuz sizdeki nasıl bir aşk bu adamlarla evlenenler var beni biri aşağılayacak ağzını burnunu kırarım ya ne hakla ne cüretle bir türlü anlayamıyorum sırf evlenmek için herşeye katlanıyoruz erkekler bize bulunmaz hint kumaşı gibi geliyor diyin anlayayım yani ne aşkmış be konu sahibine yönelik yazmıyorum bunu burda bu tarz konular çok açıldı merak ettim
 
Merhaba Arkadaşlar. Bir konu hakkında fikirlerinizi bekliyorum. Okuyup, yazacağınız her şey için teşekkür ederim. Öncelikle 5 yıldır birlikte olduğum ve uzun süre nişanlılık dönemi geçirdiğim kişi ile ilgili bazı şeyleri anlamlandıramıyordum. Ne yaparsam yapayım bu ilişkide hep ben suçluydum, benim hatalarım hep daha ağır, daha büyüktü. Kendisi güvenimi sarsacak hareketlerde bulunduğunda “konuyu daha ne kadar uzatacaksın yeter” diyerek çıkışır ve o konu çok çabuk kapanırdı. Kendimi savunmak istediğim zaman bazen buna müsade eder bazende tam tersi çılgına dönerdi. Hatta bir konu yüzünden “kendini savunma bak seni boğarım” gibi bir cümle kurmuştu zamanında. Kendi ailesi her zaman mükemmel, değer veren insanlar. Oysa benim ailemde hep bir noksanlık var fakat bu noksanlıkları o an dile getirmeyip susuyormuş. Örnek verecek olursam annesi bana -maddi olarak- her şeyi almış, sunmuş fakat ben annesini sevmiyormuşum. Nankörmüşüm. Aramızda bir olay yaşanmadığı halde bana bu şekilde konuşurdu. Oysa kendi annesi bana karşı oldukça soğuktu. Bizim evimiz hep huzursuzmuş, gülümsemek için komik videolar izliyormuş.. bunun gibi şeyler öne sürüyordu ve ben suçu hep kendimde, ailemde arıyordum. Ama artık yoruldum. Ne yaparsam yapayım memnun edemediğim biri var karşımda. Başarılı olduğum bir konuda önce tebrik ederdi fakat şimdi “ne oldu madalya mı aldın sanki” diyerek beni küçümsüyor. Seni benden başkası sevemez, seni benim gibi sevenini bul da göreyim, sen ancak serserilere kalırsın diyerek bana bir daha sevilmeyecekmişim gibi bir his empoze etti. Ayrılık döneminde kız arkadaşımın kına gecesi için hazırlanırken oje sürdüğümü görüp “ilişki içinde benim için bir kez oje sürmedin, sen bana zaten hiç değer vermedin ki” diye bir cümle kurmuştu. İnanın gülsem mi ağlasam mı bilmiyorum. Ben bu kadar detaylara takılan, her şeyi kusur olarak gören insan karşısında aklımı yitirmemek için zor sabrettim. 5 yıl boyunca ufak ufak bu tarz davranışlar sergilerdi fakat son 1 yılda çok daha hastalıklı davranmaya başladı. Gerçekten kimse değişmez arkadaşlar. Değişir zannettiğiniz her şey daha çok üstüne eklenerek ilerlermiş bunu anladım. İnanın burda anlatamadığım o kadar çok şey var ki. Özgüvenim yerle bir oldu. Sosyal bir ortama girdiğimde kendimi açıklayamıyorum, ifade edemiyorum. Kendimi hep çirkin hissediyorum hem fiziksel hem ruhsal. Bir daha birine nasıl güvenirim bilmiyorum, nasıl konuşabilirim, nasıl anlaşabilirim. Çok fazla kaygı yüklüyüm. Beni çok seviyormuş gibi hissettirip, beni yokluğuyla cezalandırıyordu. Düğüne 1 ay kala ayrıldık. Kendisi 2 ay içinde hayatına başka birini aldı. Ben ise kimseyle görüşmek, konuşmak istemiyorum. Bana bunu yaşatan insan, o kıza da bunu yaşatır mı yoksa sorun bende miydi. İlişkinin en başında ilgiyi üst düzeyde tutan insan birdenbire sizi aşağılamaya, hakaret etmeye başlıyor. Nasıl kendime geleceğim bilmiyorum. Fikirleriniz nelerdir?
Ah canım yaşadıklarına o kadar üzüldüm ki, verilmiş sadakan varmış evlenmeden kurtulmuşsun. Çok benzer şeyleri yaşadım ve boşandım yine de kendimi şanslı saydım. Bunlar aynı fabrikadan çıkmış gibiler. Tavırlar söylemler birebir aynı. Ama onların algısı çok farklı, kendi yalanlarına inanmış durumdalar.

2 ay içinde baskasını alması zaten başlı başına bir hatayken kadına üzüldüm daha beter sonuçlarla karşılaşacak. Kendi yaşadıklarına üzülebilirsin çok normal bu duyguları yaşaman; o insan değil diye kendine bunun için üzülemem deme. Çok insani duygular bunlar
 
Ben bu narsist eş nişanlı konularına çok denk geliyorum benim anlamadığım şey bu adamların size bu hakaretleri etmesine nasıl göz yumuyorsunuz sizdeki nasıl bir aşk bu adamlarla evlenenler var beni biri aşağılayacak ağzını burnunu kırarım ya ne hakla ne cüretle bir türlü anlayamıyorum sırf evlenmek için herşeye katlanıyoruz erkekler bize bulunmaz hint kumaşı gibi geliyor diyin anlayayım yani ne aşkmış be konu sahibine yönelik yazmıyorum bunu burda bu tarz konular çok açıldı merak ettim
Narsist olduğunu anlasan sınır çizersin ama anlaman çok uzun zaman alıyor. Öyle güzel manüple ediyorki suçu kendinde aramaya başlıyorsun arıyorsun arıyorsun aylarca yıllarca arıyorsun. Allah karşılaştırmasın. Bunu sana beni sevmiyorsun, değer vermiyorsun diyerek yapıyor. Sonra sen bunu ispat çabasına giriyorsun.
 
Merhaba Arkadaşlar. Bir konu hakkında fikirlerinizi bekliyorum. Okuyup, yazacağınız her şey için teşekkür ederim. Öncelikle 5 yıldır birlikte olduğum ve uzun süre nişanlılık dönemi geçirdiğim kişi ile ilgili bazı şeyleri anlamlandıramıyordum. Ne yaparsam yapayım bu ilişkide hep ben suçluydum, benim hatalarım hep daha ağır, daha büyüktü. Kendisi güvenimi sarsacak hareketlerde bulunduğunda “konuyu daha ne kadar uzatacaksın yeter” diyerek çıkışır ve o konu çok çabuk kapanırdı. Kendimi savunmak istediğim zaman bazen buna müsade eder bazende tam tersi çılgına dönerdi. Hatta bir konu yüzünden “kendini savunma bak seni boğarım” gibi bir cümle kurmuştu zamanında. Kendi ailesi her zaman mükemmel, değer veren insanlar. Oysa benim ailemde hep bir noksanlık var fakat bu noksanlıkları o an dile getirmeyip susuyormuş. Örnek verecek olursam annesi bana -maddi olarak- her şeyi almış, sunmuş fakat ben annesini sevmiyormuşum. Nankörmüşüm. Aramızda bir olay yaşanmadığı halde bana bu şekilde konuşurdu. Oysa kendi annesi bana karşı oldukça soğuktu. Bizim evimiz hep huzursuzmuş, gülümsemek için komik videolar izliyormuş.. bunun gibi şeyler öne sürüyordu ve ben suçu hep kendimde, ailemde arıyordum. Ama artık yoruldum. Ne yaparsam yapayım memnun edemediğim biri var karşımda. Başarılı olduğum bir konuda önce tebrik ederdi fakat şimdi “ne oldu madalya mı aldın sanki” diyerek beni küçümsüyor. Seni benden başkası sevemez, seni benim gibi sevenini bul da göreyim, sen ancak serserilere kalırsın diyerek bana bir daha sevilmeyecekmişim gibi bir his empoze etti. Ayrılık döneminde kız arkadaşımın kına gecesi için hazırlanırken oje sürdüğümü görüp “ilişki içinde benim için bir kez oje sürmedin, sen bana zaten hiç değer vermedin ki” diye bir cümle kurmuştu. İnanın gülsem mi ağlasam mı bilmiyorum. Ben bu kadar detaylara takılan, her şeyi kusur olarak gören insan karşısında aklımı yitirmemek için zor sabrettim. 5 yıl boyunca ufak ufak bu tarz davranışlar sergilerdi fakat son 1 yılda çok daha hastalıklı davranmaya başladı. Gerçekten kimse değişmez arkadaşlar. Değişir zannettiğiniz her şey daha çok üstüne eklenerek ilerlermiş bunu anladım. İnanın burda anlatamadığım o kadar çok şey var ki. Özgüvenim yerle bir oldu. Sosyal bir ortama girdiğimde kendimi açıklayamıyorum, ifade edemiyorum. Kendimi hep çirkin hissediyorum hem fiziksel hem ruhsal. Bir daha birine nasıl güvenirim bilmiyorum, nasıl konuşabilirim, nasıl anlaşabilirim. Çok fazla kaygı yüklüyüm. Beni çok seviyormuş gibi hissettirip, beni yokluğuyla cezalandırıyordu. Düğüne 1 ay kala ayrıldık. Kendisi 2 ay içinde hayatına başka birini aldı. Ben ise kimseyle görüşmek, konuşmak istemiyorum. Bana bunu yaşatan insan, o kıza da bunu yaşatır mı yoksa sorun bende miydi. İlişkinin en başında ilgiyi üst düzeyde tutan insan birdenbire sizi aşağılamaya, hakaret etmeye başlıyor. Nasıl kendime geleceğim bilmiyorum. Fikirleriniz nelerdir?
Cok şükür çok şükür kurban gitmeyen bir kadın okudum helal olsun sen çok güzelsin çok özelsin tebrik ediyorum seni valla yakınımda olsan kutlama yemeğini ben ısmarlardim kız:) aferin valla darısı senin gibi merhametinden ötürü sabredip kurban giden genç kizlarimiza
 
Ben bu narsist eş nişanlı konularına çok denk geliyorum benim anlamadığım şey bu adamların size bu hakaretleri etmesine nasıl göz yumuyorsunuz sizdeki nasıl bir aşk bu adamlarla evlenenler var beni biri aşağılayacak ağzını burnunu kırarım ya ne hakla ne cüretle bir türlü anlayamıyorum sırf evlenmek için herşeye katlanıyoruz erkekler bize bulunmaz hint kumaşı gibi geliyor diyin anlayayım yani ne aşkmış be konu sahibine yönelik yazmıyorum bunu burda bu tarz konular çok açıldı merak ettim
Bizim hissettiğimizde aşk değil ki. Ben kendi adıma konuşacağım, bu adamlar zaten kendilerine kurban olabilecek kişileri tanıyorlar. Ve o kadar ince işliyorlar, o kadar ustaca manipüle ediyorlar ki hayır demek imkansız oluyor. Ben bir narsistten ayrıldım ve ayrıldıktan sonra farkettim ne olduğunu. çok düşündüm, çok okudum. bu adamlar için bizler oyuncağız, senin hayatına girmeni istiyorsa öyle oyunlar yapıyor ki hele biraz da sevilme ihtiyacın varsa seni boş anında yakalıyor. Sonra çok büyük sevgi gösterileri, dersine o kadar iyi çalışmış ve seni o kadar iyi tanıyor ki adeta büyüleniyorsun. Onun herkesten farklı olduğunu düşünüyorsun. Bu aşamadan sonra yani seni kendine hayran edip bağımlı yaptıktan sonra yavaş yavaş aşağılamalar başlıyor. Bunu da öyle hakaret ederek yapmıyorlar en azından benimki öyle değildi, hakaret son zamanlarda başlamıştı. Yavaş yavaş özgüvenin alınıyor, yalnızlaşıyorsun. aslında onun senin için yaptığı seçimleri kendi seçiminmiş gibi algılıyorsun. kendini işe yaramaz hissediyorsun sanki bir daha kimse seni sevmeyecek gibi geliyor( eminim çoğu seni benim kadar kimse sevmez cümlesini kuruyordur) ayrılamıyorsun. Zaten ben bir narsist karşıdakinin enerjisini tamamen sömürüp yeni ve daha parlak bir enerji kaynağı bulmadan ayrılmanın mümkün olduğuna inanmıyorum.
Benim yaşadıklarım ve gözlemlerim bu yönde. Burada narsist sevgili eş konusu çok fazla evet ama bence çoğu yalnızca egoist çünkü gerçek bir narsistse ve siz gerçek bir kurbansanız onu farketmeniz bile yıllar alıyor.
Kısacası narsist bir anda gelip yüzünü göstermiyor. Önce kurbanını seçiyor ilmek ilmek işliyor ona giden yolu.
 
Bizim hissettiğimizde aşk değil ki. Ben kendi adıma konuşacağım, bu adamlar zaten kendilerine kurban olabilecek kişileri tanıyorlar. Ve o kadar ince işliyorlar, o kadar ustaca manipüle ediyorlar ki hayır demek imkansız oluyor. Ben bir narsistten ayrıldım ve ayrıldıktan sonra farkettim ne olduğunu. çok düşündüm, çok okudum. bu adamlar için bizler oyuncağız, senin hayatına girmeni istiyorsa öyle oyunlar yapıyor ki hele biraz da sevilme ihtiyacın varsa seni boş anında yakalıyor. Sonra çok büyük sevgi gösterileri, dersine o kadar iyi çalışmış ve seni o kadar iyi tanıyor ki adeta büyüleniyorsun. Onun herkesten farklı olduğunu düşünüyorsun. Bu aşamadan sonra yani seni kendine hayran edip bağımlı yaptıktan sonra yavaş yavaş aşağılamalar başlıyor. Bunu da öyle hakaret ederek yapmıyorlar en azından benimki öyle değildi, hakaret son zamanlarda başlamıştı. Yavaş yavaş özgüvenin alınıyor, yalnızlaşıyorsun. aslında onun senin için yaptığı seçimleri kendi seçiminmiş gibi algılıyorsun. kendini işe yaramaz hissediyorsun sanki bir daha kimse seni sevmeyecek gibi geliyor( eminim çoğu seni benim kadar kimse sevmez cümlesini kuruyordur) ayrılamıyorsun. Zaten ben bir narsist karşıdakinin enerjisini tamamen sömürüp yeni ve daha parlak bir enerji kaynağı bulmadan ayrılmanın mümkün olduğuna inanmıyorum.
Benim yaşadıklarım ve gözlemlerim bu yönde. Burada narsist sevgili eş konusu çok fazla evet ama bence çoğu yalnızca egoist çünkü gerçek bir narsistse ve siz gerçek bir kurbansanız onu farketmeniz bile yıllar alıyor.
Kısacası narsist bir anda gelip yüzünü göstermiyor. Önce kurbanını seçiyor ilmek ilmek işliyor ona giden yolu.
Evet öncelikle yazmış olduğunuz her şeye katılıyorum ve teşekkür ediyorum. Elbette kimse kimseye aniden hakaret etmeye başlamıyor. İlişkinin en başında o güveni çok iyi bir şekilde yakalıyorlar. 5 yıllık bir süreç geçirdim ilişkinin en başında evet bu adam narsist diye bir tanı koyamazdım. Özgüvenim tamamen yerle bir olduğunda ve benden geriye hiçbir şey kalmadığını fark ettiğimde araştırmaya başladım. Bu davranışlar bana asla normal gelmiyordu. Yere göğe sığdıramayıp, saçının teline kıyamam diyen adam kesip sesini oturacaksın diye konuşup dönüş yaptığında ben ne yaptım diye zihniniz birçok şeyi sorgulamaya başlıyor. Beni sanki bir çukura çekti ve her defasında o çukurdan çıkış yolunu bulduğumu zannettiğimde yeniden itildim. Kendimi savunmak istediğimde bile aslında bunu yapamadığımı fark ediyordum. Bir insanın en doğal hakkı değil midir kendi fikrini söylemek, savunma yapmak? İnanın onlara göre çok büyük bir günah işliyorsunuz. Kendimi ne zaman savunmak istesem uzatmakla, boş boş konuşmakla ya da terbiyesizlikte suçlandım. Kişiliğime ve bana karşı asla saygısı kalmayan adam sürekli saygısız olmamla suçluyordu. Bunlar sıklaşmaya başlayınca empati duygusu taşıyan herkes kendine çeki düzen vermeye çalışır, düşünür, nerde hatalıyım der. Ben böyle yapıyordum. Ama karşımdaki insan en büyük kusurlarını bile ört bas ediyordu. Konusu ya çabucak kapanıyordu ya da bir şekilde yine suçlu ben oluyordum. Bir başka kadınlara meyilini gördüğümde sende benimle ilgilenseydin demeye başlıyor, kendine bakmıyorsun, babaanne gibisin, bakımsızsın, dikkatimi çekecek şeyler yapmıyorsun vs bu sefer dişil duygularınızla savaşıyorsunuz. Gerçekten dışarıdan bakınca bakımsız mı duruyorum acaba? İstediği gibi değil miyim? Benden soğuyor mu? Diyerek endişeye kapılıyorsunuz. En özel anlarda bile sizin ne istediğinizin bir kıymeti olmuyor. Ona doğru gelmiyorsa uzatmakla suçlanırsınız. Örneğin ben istediğim gelinliğin fiyatını söylediğimde (7.000₺) ben ona tüm maaşımı mı vereceğim, git indirim ist , başka bir şey bak gibi cümleler kurmuştu. Gelinlik provalarıma katılmadı bile. En sonunda istediğim oluncada bunu hep yüzüme vurmaya başlamıştı. “Ulan her dediğin oldu, gelinlik dedin istediğini aldık, mobilya dedik istediğini aldık sen ne kadar nankörsün” her tartışmada istisnasız duyduğum cümlelerdi. Narsizmin kelime anlamını kişinin kendisini çok yüksekte görmesi olarak bilirdim fakat çok daha öteymiş. Allah kimseye yaşatmasın, bu durumda olan psikolojik şiddet gören tüm hemcinslerimede farkındalık hissi versin. Böyle adamlarla geçen ömürde sadece antidepresanlarla ayakta kalabilirsiniz. Sosyallik anlamında sıfırım. Özgüvenim bitik. Sevmeyi, sevilmeyi bu duyguları çok severdim. Bu duygularım kesinlikle onun silahıydı. Çoook seviyormuş gibi hisler yaşatıp, hiç sevmemiş gibi hakaretler etmeye başladı. Ve bu insanla az kalsın evlenecektim:KK43:
 
Öncelikle yaşadıklarınıza çok üzüldüm ama zararın neresinden dönülürse kardır.Eminim bir süre sonra kendi benliğinize ulaşacaksınız toparlanacaksınızdır.Gerekirse güzel psikolojik bir destek alın.Hobi edinin kafanızı sürekli meşgul edecek şeylerle uğraşın insanlardan kaçmayın insanların arasına karışınki eski özgüveniniz yerine gelsin.Bu arada bir şeyi merak ettim ne kadar süre size iyi davrandı ve bir anda kötü davranmaya mı başladı nasıl oldu bu süreç
 
Narsist olduğunu anlasan sınır çizersin ama anlaman çok uzun zaman alıyor. Öyle güzel manüple ediyorki suçu kendinde aramaya başlıyorsun arıyorsun arıyorsun aylarca yıllarca arıyorsun. Allah karşılaştırmasın. Bunu sana beni sevmiyorsun, değer vermiyorsun diyerek yapıyor. Sonra sen bunu ispat çabasına giriyorsun.
Valla ben tam tersine karşı tarafa inadına öyle dedikçe kötü davranmaya başladığım için benim tekme basma süresi de hep çok kısa olmuştur duygusal bir insan değilim dümdüz odun Kova burcuyum manipüle edilecek en son insan bile değilim en ufak sorunda çekip giden bir yapım var ben de normal değilim ama bu şerefsizler anca bundan anlıyorlar
 
Son düzenleme:
Bizim hissettiğimizde aşk değil ki. Ben kendi adıma konuşacağım, bu adamlar zaten kendilerine kurban olabilecek kişileri tanıyorlar. Ve o kadar ince işliyorlar, o kadar ustaca manipüle ediyorlar ki hayır demek imkansız oluyor. Ben bir narsistten ayrıldım ve ayrıldıktan sonra farkettim ne olduğunu. çok düşündüm, çok okudum. bu adamlar için bizler oyuncağız, senin hayatına girmeni istiyorsa öyle oyunlar yapıyor ki hele biraz da sevilme ihtiyacın varsa seni boş anında yakalıyor. Sonra çok büyük sevgi gösterileri, dersine o kadar iyi çalışmış ve seni o kadar iyi tanıyor ki adeta büyüleniyorsun. Onun herkesten farklı olduğunu düşünüyorsun. Bu aşamadan sonra yani seni kendine hayran edip bağımlı yaptıktan sonra yavaş yavaş aşağılamalar başlıyor. Bunu da öyle hakaret ederek yapmıyorlar en azından benimki öyle değildi, hakaret son zamanlarda başlamıştı. Yavaş yavaş özgüvenin alınıyor, yalnızlaşıyorsun. aslında onun senin için yaptığı seçimleri kendi seçiminmiş gibi algılıyorsun. kendini işe yaramaz hissediyorsun sanki bir daha kimse seni sevmeyecek gibi geliyor( eminim çoğu seni benim kadar kimse sevmez cümlesini kuruyordur) ayrılamıyorsun. Zaten ben bir narsist karşıdakinin enerjisini tamamen sömürüp yeni ve daha parlak bir enerji kaynağı bulmadan ayrılmanın mümkün olduğuna inanmıyorum.
Benim yaşadıklarım ve gözlemlerim bu yönde. Burada narsist sevgili eş konusu çok fazla evet ama bence çoğu yalnızca egoist çünkü gerçek bir narsistse ve siz gerçek bir kurbansanız onu farketmeniz bile yıllar alıyor.
Kısacası narsist bir anda gelip yüzünü göstermiyor. Önce kurbanını seçiyor ilmek ilmek işliyor ona giden yolu.
Sevilmeye değil de sevmeye ihtiyacı olan biriyim ben çok zor sevdiğim için ağzıyla kuş tutsa bana yaranamayan adamlar çıktı hep karşıma narsitliklerini gösterecek zamanları olmadı belki de ben de kendimin narsist olduğunu düşündüm bir süre sonra eşimle tanıştım öyle olmadığımı anladım normal insanla normalim yani baya ama eşime de aşık değilim çok seviyorum en iyi dostum benim bu hayatta kadınlar olarak bence duygusallığı bırakmalıyız inanın hiç bir faydası yok kimseyi kendinizden çok sevmeyin daha önce de yazdım bu hayata 1 kere geliyoruz bencil olun ben diye başlayın her cümleye
 
Birine yardım edin kurban kesin fakir sevindirin buna dert yanılır mi :) partileyin hatta 😅 ama şeyi merak ettim beş sene uzun bir zaman ,siz niye ona aynısını yapmadınız kendisini b.K gibi hissettirip aşağılasaydınız keşke hep :) yeni ilişkisi için de bakarsanız dinsizin hakkından imansız gelir :)
 
Valla ben tam tersine karşı tarafa inadına öyle dedikçe kötü davranmaya başladığım için benim tekme basma süresi de hep çok kısa olmuştur duygusal bir insan değilim dümdüz odun Kova burcuyum manipüle edilecek en son insan bile değilim en ufak sorunda çekip giden bir yapım var ben de normal değilim ama bu şerefsizler anca bundan anlıyorlar
Ondan anlıyormuş işte. Biz bilemedik. Zaten narsist manüple edebileceği insanları seçiyor. Baktı seni manüple edemiyor, senden hemen uzaklaşır. Bana her söylediği sen çok iyi bir insansın, çok vicdanlısın. Eeee iyiyim de ha bre kazık yiyorum. Meğerse kendinde ne yoksa o yüzden seni beni hayatında tutuyormuş. Senin özelliklerini kendinde gibi yansıtır.
 
X