- 2 Ocak 2018
- 308
- 88
- 103
- Konu Sahibi kahvesevenkiz
-
- #1
İyi akşamlar sevgili Kadınlar Kulübü üyeleri.
Biliyorum her birimiz aklımıza bi şeyler takıyoruz, negatife daha kolayca yönelebilyoruz. Ben de şu sıralar kafama hayli bir şeyler takıyorum. Kurtulmaya çalışıyorum bunlardan. Kullandığım metod yazmak. İçimden geçenleri, beni üzen, sinir eden ne varsa yazıyorum içimden dışarı çıkartıyorum. Bunu yaptığım o gün moralim düzeliyor fakat ne yazık ki “artık” yetmiyor, yani kalıcı olmuyor. Kendi kendime yetmeye çalışıyorum ama insanın yine de bi dinleyeni, anlayanı, konuştuğu, candan samimi ve içten gelerek sevgi gösterdiği birine ihtiyacı var. Bir de yapıma hassaslık eklenince bu saydıklarımı bir insanda daha çok arıyorum maalesef ve en sonunda yanız kalıyorum. Evet. Şu sıralar kendimi çok yalnız hissediyorum etrafımda insan olmasına rağmen. Yakın arkadaşlarımla bağlarımızı kopardık 1 bucuk senedir görişmüyoruz. Onun eksikliği var baya. Gerçek candan dost arıyorum bulamıyorum daha doğrusu hissedemiyorum.. Bana gelecek olursak, benimde elbette hatalarım vardır ve bunları çözmek istiyorum.
Ben 27 yaşındayım. Almanya’da yaşıyorum. Burda doğdum, meslek lisesi tarzı okul okudum ve hep daha çok yüksek okumak istedim. Zorlu yollardan geçtim - hep desteksiz. Kendi çabamla bir şeyler başarmak istedim. Örneğin uni’ye alınmak için okul okudum. Akabinde başardım bunu ve bu dönem Üniversite’de psikolojiye başladım. Son 1 senedir bu konuyla çok ilgilenip bu yola girmek istedim. Dersler hoş ilgimi çekiyor, tabi zor ve ağır. Okulun uzun olacağı biraz beni düşündürmesi haricinde iyiyim aslında. Ama okul dışındaki faktörler beni çok etkiliyor ve haliyle hassas yapımdan dolayı daha çok etkileniyorum. Bu faktörler: yaş, aile, bekar olmak, sevgi paylaşma, alma ve verme isteğinin ağırlaşması...
Evet yaşıma çok takıyorum 27 ile uzun bir üniversite yoluna girdim kalbimi dinleyerek. Fakat hiç 27 göstermiyorum bu beni rahatlatsa da gerçek şu ki 27 yaşındayım. İçerimde bir sevgi alma-verme eğilimi oluştu hemde ciddi ağır bir şekilde bunları yazarken bile ağlıyorum. Yalnızlık bana göre değil
Uni çok monoton, 200 kişilik öğrencilerin içinde hala arkadaş bulamadım kendime. İlk başlarda çok aktif, açık ve enerji saçıyordum. Şu an ise adeta söndüm..
Belki de her şey pazar günü aile arasında olan saçma bir akşamla başladı. Benim annemle babam 67 yaşındalar be haliyle benden yaşça büyük kardeşlerim var. Bir Abimin bir kızı var 21 yaşında mesela. Anlicanız benden küçük ve erkek arkadaşı olduğunu bildirdi. Evliliğe gidecek bu iş. İyi hoş bunda bir sorun yok benim açımdan kıskançlık filan etmiyorum benden önce evleniyor diye. Fakat aynı gece abimin bana olan sözleri kalbimi çok yaraladı. O gece ayrıyeten, evlenip ayrılan bir bayan kuzenim nişanlanmıştı ve ben bunu aileme söyledim. bu haberi abim duyar duymaz bana şunları demişti: bak o bile iki kere evleniyor, sen de şu filanca kuzenle evlensene işte”....
Orda o kadar sinirlendim ki. Çok ağır geldi..
Adeta bana: ya bak benim kızım evlenecek yakında, evlenip boşanmış kuzenin bile evleniyor sen kimseyi bulamıyorsun, bari şu köydeki seni daha önceden isteyen kuzenle evlen dedi resmen!! Ben hala kendime gelemedim o kadar zoruma gidiyor ki bu sözler..
Ben de isterim evlenmek ama olmadı işte şimdiye kadar. Sevdiğim istemedi, istemediğim sevdi beni. Böyle saçma sapan şeyler. En son istanbul’da yaşayan birisiyle görüştüm ama evlilik için benim adım atmamı bekledi hep.. ve şu sıralar keşke evli olsam diye iç geçiriyorum
doğru insanla olacak olan evliliğin beni manevi yönden besleyeceğine inanıyorum çünkü doğru bir insanın enerjisini, sevgisini ve yakınlığını almak bambaşka olur..
Evlensem eşime versem sevgiyi veya daha çok çocuğuma versem o sevgiyi.. çocuğum olsa sevsem onu diye çok geçirdim içimden son zamanlarda. Biyolojik saatten midir anlamadım ama huzurlu, sıcak ve sevgiyle işildayan minik bir yuvam olsa keşke diyorum ve ordan alsam enerjimi.
Çünkü enerjimi sevgiden alan bir insanım ben
Annemle babama vermeye çalışıyorum sevgimi. Sağolsunlar onlarda beni seviyorlar her ne kadar benim istediğim tarzda benimle ilgilenemeselerde.
Anlicanız böyle işte. Bunalıma girdim resmen. İyi olduğum dönemlerde psikolog olurum, ilerde kendi kliniğimi açarım kendimin patronu olurum diyorum, kötü olduğum dönemlerde ise benden ne psikoloğu olur ki diye down oluyorum.
mistik, gizemli, hassas, duygusal olduğum kadar analiz etmeyi, anlamayı iyi hissettirmeyi huzuru seven birisiyim ve sevginin en güçlü kaynak olduğunu bildiğim için aslında yaymak istiyordum bu mesajı fakat ben sevgi göremezsem nasıl olacak bu iş? Ağlicam resmen.. pek stabil değilim ama moralim yerinde olunca dünyayı yerinden oynatacak güçte oluyorum.. Böyle çok tuhaf bir insanım gerçekten.. öyle işte
Biliyorum her birimiz aklımıza bi şeyler takıyoruz, negatife daha kolayca yönelebilyoruz. Ben de şu sıralar kafama hayli bir şeyler takıyorum. Kurtulmaya çalışıyorum bunlardan. Kullandığım metod yazmak. İçimden geçenleri, beni üzen, sinir eden ne varsa yazıyorum içimden dışarı çıkartıyorum. Bunu yaptığım o gün moralim düzeliyor fakat ne yazık ki “artık” yetmiyor, yani kalıcı olmuyor. Kendi kendime yetmeye çalışıyorum ama insanın yine de bi dinleyeni, anlayanı, konuştuğu, candan samimi ve içten gelerek sevgi gösterdiği birine ihtiyacı var. Bir de yapıma hassaslık eklenince bu saydıklarımı bir insanda daha çok arıyorum maalesef ve en sonunda yanız kalıyorum. Evet. Şu sıralar kendimi çok yalnız hissediyorum etrafımda insan olmasına rağmen. Yakın arkadaşlarımla bağlarımızı kopardık 1 bucuk senedir görişmüyoruz. Onun eksikliği var baya. Gerçek candan dost arıyorum bulamıyorum daha doğrusu hissedemiyorum.. Bana gelecek olursak, benimde elbette hatalarım vardır ve bunları çözmek istiyorum.
Ben 27 yaşındayım. Almanya’da yaşıyorum. Burda doğdum, meslek lisesi tarzı okul okudum ve hep daha çok yüksek okumak istedim. Zorlu yollardan geçtim - hep desteksiz. Kendi çabamla bir şeyler başarmak istedim. Örneğin uni’ye alınmak için okul okudum. Akabinde başardım bunu ve bu dönem Üniversite’de psikolojiye başladım. Son 1 senedir bu konuyla çok ilgilenip bu yola girmek istedim. Dersler hoş ilgimi çekiyor, tabi zor ve ağır. Okulun uzun olacağı biraz beni düşündürmesi haricinde iyiyim aslında. Ama okul dışındaki faktörler beni çok etkiliyor ve haliyle hassas yapımdan dolayı daha çok etkileniyorum. Bu faktörler: yaş, aile, bekar olmak, sevgi paylaşma, alma ve verme isteğinin ağırlaşması...
Evet yaşıma çok takıyorum 27 ile uzun bir üniversite yoluna girdim kalbimi dinleyerek. Fakat hiç 27 göstermiyorum bu beni rahatlatsa da gerçek şu ki 27 yaşındayım. İçerimde bir sevgi alma-verme eğilimi oluştu hemde ciddi ağır bir şekilde bunları yazarken bile ağlıyorum. Yalnızlık bana göre değil
Uni çok monoton, 200 kişilik öğrencilerin içinde hala arkadaş bulamadım kendime. İlk başlarda çok aktif, açık ve enerji saçıyordum. Şu an ise adeta söndüm..
Belki de her şey pazar günü aile arasında olan saçma bir akşamla başladı. Benim annemle babam 67 yaşındalar be haliyle benden yaşça büyük kardeşlerim var. Bir Abimin bir kızı var 21 yaşında mesela. Anlicanız benden küçük ve erkek arkadaşı olduğunu bildirdi. Evliliğe gidecek bu iş. İyi hoş bunda bir sorun yok benim açımdan kıskançlık filan etmiyorum benden önce evleniyor diye. Fakat aynı gece abimin bana olan sözleri kalbimi çok yaraladı. O gece ayrıyeten, evlenip ayrılan bir bayan kuzenim nişanlanmıştı ve ben bunu aileme söyledim. bu haberi abim duyar duymaz bana şunları demişti: bak o bile iki kere evleniyor, sen de şu filanca kuzenle evlensene işte”....
Orda o kadar sinirlendim ki. Çok ağır geldi..
Adeta bana: ya bak benim kızım evlenecek yakında, evlenip boşanmış kuzenin bile evleniyor sen kimseyi bulamıyorsun, bari şu köydeki seni daha önceden isteyen kuzenle evlen dedi resmen!! Ben hala kendime gelemedim o kadar zoruma gidiyor ki bu sözler..
Ben de isterim evlenmek ama olmadı işte şimdiye kadar. Sevdiğim istemedi, istemediğim sevdi beni. Böyle saçma sapan şeyler. En son istanbul’da yaşayan birisiyle görüştüm ama evlilik için benim adım atmamı bekledi hep.. ve şu sıralar keşke evli olsam diye iç geçiriyorum
doğru insanla olacak olan evliliğin beni manevi yönden besleyeceğine inanıyorum çünkü doğru bir insanın enerjisini, sevgisini ve yakınlığını almak bambaşka olur..
Evlensem eşime versem sevgiyi veya daha çok çocuğuma versem o sevgiyi.. çocuğum olsa sevsem onu diye çok geçirdim içimden son zamanlarda. Biyolojik saatten midir anlamadım ama huzurlu, sıcak ve sevgiyle işildayan minik bir yuvam olsa keşke diyorum ve ordan alsam enerjimi.
Çünkü enerjimi sevgiden alan bir insanım ben
Annemle babama vermeye çalışıyorum sevgimi. Sağolsunlar onlarda beni seviyorlar her ne kadar benim istediğim tarzda benimle ilgilenemeselerde.
Anlicanız böyle işte. Bunalıma girdim resmen. İyi olduğum dönemlerde psikolog olurum, ilerde kendi kliniğimi açarım kendimin patronu olurum diyorum, kötü olduğum dönemlerde ise benden ne psikoloğu olur ki diye down oluyorum.
mistik, gizemli, hassas, duygusal olduğum kadar analiz etmeyi, anlamayı iyi hissettirmeyi huzuru seven birisiyim ve sevginin en güçlü kaynak olduğunu bildiğim için aslında yaymak istiyordum bu mesajı fakat ben sevgi göremezsem nasıl olacak bu iş? Ağlicam resmen.. pek stabil değilim ama moralim yerinde olunca dünyayı yerinden oynatacak güçte oluyorum.. Böyle çok tuhaf bir insanım gerçekten.. öyle işte
Son düzenleme: