- 12 Temmuz 2006
- 56.254
- 216.271
- 1.223
- 52
Muhtelif,
söyleyeceklerimin altında farklı bir şey aramadan direkt yazdığım gibi düşündüğümü bilecek kadar beni tanıdığınızı düşünerek yazıyorum.
Konuda epeyce yorumum oldu, genç ve tecrübesiz olduğu için konu sahibesine hak verdiğim noktalar var ve velayeti babaya vermesini de eleştirmedim, imkanlarını düşününce zaten bunu yapamazdım ama sorunuza cevap yazayım.
Evlendiğimde bu kızcağız gibi 16-17 yaşında değildim ama hayat tecrübesi olan, çalışan, ayakları üzerinde duran biri de değildim.
Bir ev nasıl geçindirilir, evlilik ne kadar sorumluluk getirir çok da bilgim yoktu, evet bazı konularda uyanık gözü açık bir kızdım fakat neticede toydum, eşimde benden farklı değildi zira aramızda 1 yaş var.
Evlendim 3 ay geçti pat hamileyim, üstelik sözde 2 yıl kadar çocuk düşünmüyorduk korktum yalan yok, bebek eşimin bana sürpriziydi benim yaşadığım korku ve tuhaf duygu karmaşasını bir an bile yaşamadı, hamilesiniz'i duymayı çok isteyen kadınlar dururken ben hamileydim eve dönüş yolunu ağlayarak yürüdüm, içi çocuk sevgiyle yanıp tutuşan biri de değildim hala da değilim.
Eşim çok iyi bir adam ve çok iyi bir baba ama tam tersi de olabilirdi çünkü hayat size gösteriyor ki bazen hiçbir şey istediğiniz gibi gitmiyor, ben kızımı doğurdum ve doğurduğum andan itibaren daha ameliyat masasına yatmadan dahi doktoruma tüplerimi bağlamasını söyledim, 23 yaşındaydım ilk hamilelik ve doğumumdu, eşim bana aşıktı ve doğmamış kızına bayılıyordu ama buna rağmen başka çocuk olmaz dedim, doktor kızdı çok toysun cahilsin, ne istediğini bilmiyorsun, üstelik belli bir yaşı geçmediysen veya belli doğum sayısını bunu asla yapamayız dedi, tüplerim bağlanmadı.
Bugün 49 yaşındayım, ne kürtajım, ne düşüğüm yok, tek bir hamilelik ve sağlıklı bir kız evlat sahibiyim, neyse ki eşimle de çocuk konusunda anlaştık, tek çocukla kalmakta karar kıldık zira ben manevi olarak ancak tek çocuğa yetebilecek bir kadınım, seviyor muyum hem de çok ama çocuk çocuk diye yanıp tutuşmuyorum da.
Allah ömür versin hem benimkine hem herkesinkine, isteyen herkese de nasip etsin.
Ben düzgün giden, mutlu bir evlilik dahi olsa tek çocuk yeter dedim, eşim tarafından aldatılsam, dayak yesem, hakaret işitsem tek çocukla merdiven temizliğine giderdim, hasta bakardım, belki bir kreşte temizlik yemek işine başvururdum bir şekilde bir yerlere sığardım.
Ama çok özür dilerim kimse bana şiddet, aldatma, hakaret olan bir evliliğe 2-3 çocuk yapmanın mantığını açıklayamaz, şiddet aldatma bir günde ortaya çıkmıyor maalesef.
Çocukları çok seviyordum istiyordum, çocuklara aşığım diyorsanız dahi mantığı yok, çocuklar kötü giden bir evliliğe ortak edilmez, dayağın olduğu bir yerde çocuk seviyorsunuz istiyorsunuz diye çocuk yapmak sevgi bencilliğidir, çocukları çok seviyorsanız onlar için sahip çıkabileceğiniz kadar çocuk yaparsınız.
Ne olursa olsun, şartlarınız çok kötüyse dahi, haklı gerekçeleriniz bile olsa şuraya yazıyorum, diğer ebeveyne bırakıp gittiğiniz çocuklarınıza bunu asla anlatamazsınız çünkü bakın bugün okullar açıldı, anne babası vefat etmiş çocuklar müstesna, diğer çocukların çoğu ebeveyniyle gitti okula, okulda bir etkinliği olacak anne ya da baba yok, mezun olacak anne ya da baba yok, bayram seyran geçecek anne ya da baba yok, kız regl olacak korkacak belki, anne kucağında korkusunu yenmek isteyecek ama anne yok, erkek çocuk belki futbola meraklı olacak babasıyla tek kale maç yapmak isteyecek baba yok, çocuk iyi kötü büyüyecek ama sevgiden eksik büyüyecek, hadi biri o annesiz veya babasız geçen yılları geri getirmeyi denesin geri gelecek mi?
Siz dahil bir kısmınız hamile, bir kısmınız bebeğim olsun diye dua ediyor, Muhtelif söyleyin bana ablacım Allah bebeğinize sağlıklı ömür versin sağlıkla doğsun, eşinizle aranız bozulsa binbir güçlüğü yenerek neredeyse karnınızda pamuklara sararak doğmasını beklediğiniz yavrunuzu arkanızda bırakıp gidebilir misiniz?
Çocuk yine babada kalacaksa kalsın ama annede o şehirden ayrılmasındı benim yazılarımın ana teması, hala aynı fikirdeyim.
güle güle büyüt oğlunu 
