- 14 Ocak 2013
- 1.467
- 1.362
-
- Konu Sahibi CitirTurtam
- #1
Arkadaşlar şu an çalıştığım için kısa ve öz anlatacağım derdimi.
Ben 8 aydır istanbulda yaşıyorum ve 8 aydır ev arayışındayım. Orda burda kalmaktan ordan oraya taşınmaktan mafoldum. Kendi eve çıkamama sebebim ise teyzemin kızı. İlk zamanlar onunla birlikte bir eve çıkacağız diye konuşuldu. 6 aydır oyalıyorlar beni. Bekle kızım az daha sabret kızım. okullar kapanınca daha kolay bulunur bekle bekle bekle...diye diye aradan 6-7 ay geçti. Ve ben hala ortalıktayım, bir düzen kuramadım, sığıntı gibi elalemin evinde yaşıyorum (yine de Allah razı olsun şu anki arkadaşımdan bana kapısını açtı sahip çıktı 1 kuruş bile istemedi bugüne kadar). Bana kalsa 1+0 bile yeter başımı sokacak keseme uygun bi daire olsun yeter ki. Ama yok işte başkalarını düşünmekten kendime sıra gelmiyor bir türlü.
Şimdi ben alıp başımı gitsem yerleşsem bir yere, bu sefer teyzemle kötü olacağız. Olan anneme olacak (senin kızın şöyle yaptı böyle yaptı). Ama gitmezsem ve onları beklersem sürünmeye devam edeceğim. Resmen enayi yerine konmuş hissediyorum kendimi. Birde aylardır kendileri 1 tane ilan bile araştırmadılar, bana sorup duruyorlar buldun mu ev, sen bul biz de bir ara gelir bakarız falan filan. Yahu ken kadın başıma koskoca istanbulda ev arama cesaretini kendimde bulamıyorum. Yurt dışından gelmişim zaten ne çevre var ne tanıdık ne başka birşey. Kusura bakma da senin kızın neden hiç bakmıyor? Neden hep ben uğraşmak düşünmek çabalamak zorundayım? (Bunları da söyledim teyzeme, tamam o da, yani kuzenim, gelir birlikte bakarsınız diyor).
Sizce sessiz sedasız yerleşeyim mi bir yere? Yoksa teyzemlerin keyfini mi bekleyeyim?
Ben 8 aydır istanbulda yaşıyorum ve 8 aydır ev arayışındayım. Orda burda kalmaktan ordan oraya taşınmaktan mafoldum. Kendi eve çıkamama sebebim ise teyzemin kızı. İlk zamanlar onunla birlikte bir eve çıkacağız diye konuşuldu. 6 aydır oyalıyorlar beni. Bekle kızım az daha sabret kızım. okullar kapanınca daha kolay bulunur bekle bekle bekle...diye diye aradan 6-7 ay geçti. Ve ben hala ortalıktayım, bir düzen kuramadım, sığıntı gibi elalemin evinde yaşıyorum (yine de Allah razı olsun şu anki arkadaşımdan bana kapısını açtı sahip çıktı 1 kuruş bile istemedi bugüne kadar). Bana kalsa 1+0 bile yeter başımı sokacak keseme uygun bi daire olsun yeter ki. Ama yok işte başkalarını düşünmekten kendime sıra gelmiyor bir türlü.
Şimdi ben alıp başımı gitsem yerleşsem bir yere, bu sefer teyzemle kötü olacağız. Olan anneme olacak (senin kızın şöyle yaptı böyle yaptı). Ama gitmezsem ve onları beklersem sürünmeye devam edeceğim. Resmen enayi yerine konmuş hissediyorum kendimi. Birde aylardır kendileri 1 tane ilan bile araştırmadılar, bana sorup duruyorlar buldun mu ev, sen bul biz de bir ara gelir bakarız falan filan. Yahu ken kadın başıma koskoca istanbulda ev arama cesaretini kendimde bulamıyorum. Yurt dışından gelmişim zaten ne çevre var ne tanıdık ne başka birşey. Kusura bakma da senin kızın neden hiç bakmıyor? Neden hep ben uğraşmak düşünmek çabalamak zorundayım? (Bunları da söyledim teyzeme, tamam o da, yani kuzenim, gelir birlikte bakarsınız diyor).
Sizce sessiz sedasız yerleşeyim mi bir yere? Yoksa teyzemlerin keyfini mi bekleyeyim?