Genelde bu hastalığın mani döneminde kendilerini mükemmel hissettikleri için ilaç içmeyi kabul etmezler ve bu yuzden depresif dönemleri berbat geçer.
Normalde ilaçlarını düzenli alsalar büyük sorun olmuyor ancak büyük çoğunluğu kabul etmiyor hasta olduklarini. Böyle üç kişiyi biliyorum. Biri arkadaşımın babası ve kiz maalesef babasından nefret ediyor. Ilerleyen zamanlarda sanri gormede cok fazla. Adamın saygın bir işi var genelde de çalışkan olurlar, eve gelip bir gün "Ben mehdiyim" vs diyormuş mesela.
Oteki bir arkadaşımın esi. Sair ruhlu bir adam arkadaşım da bu özelliğinden sevmişti sanırım. Ilaç kullanmayı reddettiği için bir ay Bakırköy ruh ve sinir hastalıklarında yatmisti. Daha sonrasında düzenli kullandı ancak uzun zaman iste çalışmadi. ( hastalıkla direk ilintili mi bilmiyorum) en son arkadaşım kendi birikimi ile iş yeri açtı ona, öyle çalışıyor.
Bir diğeri benim evlenmek üzere tanistirildigim bir genc. Hikâye ilkiyle benzer. Saygın bir insan. Okumuş çalışmış gayretli. Tanıştık bir kez sadece. Ertesi gün bana abuk subuk mesajlar atınca suphelendim. Meğer atak geçiriyormuş. Bana "Annemin gözlerinde şeytani görüyorum" gibi laflar etmişti. Direk kestim iletisimimi, aracı olan arkadaşa anlatınca ailesini aramıştı ve o zaman bipolar olduğunu itiraf etmişlerdi. Ve sıkı durun aradan üç sene geçmiş olmasına rağmen maalesef ara ara yoklar. Gecen yine twitter adresimi bulmuş, yazmış. Ki ne fotom var ne kullanıcı ismimden anlayabilir. Korkutmak istemezdim ama malesef benim bu hastalıkla ilgili duyduklarim boyle. Elbette her hasta biriciktir, belki erkek arkadanizda bu durumlar yoktur. Ozellikle sanri var mi diye dikkat edin derim. Geçmiş olsun.
