- 6 Nisan 2016
- 1.992
- 6.152
Bana sorarsanız benden sonra girdiği gebelik depresyonu ve postpartum depresyondan hiç sıyrılamadı. Eşime anlattım. Ona anlatmadan duramazdım ki. Evet annemi uzunca bir süre aramayı düşünmüyorum.Annenizin bir psikolojik rahatsızlığı var mı ? Daha önce annenize hiç bu şekilde ağır konuşup kalbini kırdınız mi ?
Iliskileriniz nasıl, gerekli ilgiyi gösteriyor musunuz ?
Psikolojik rahatsızlığı olduğu kesin Yoksa Hiçbir Anne evladiyla bu şekilde konuşmaz.
Icınde biriktirmiş bazı şeyleri, rahatsziligiyla birlikte sanki dışa kötü bir şekilde vurmuş.
Eşinize bir şey anlatmayın tabiki. Annenizi de bir süre aramayın. Kendinizi de üzmeyin.
Siz iyi bir anne olacaksınız , Her şey sizin elinizde.
Bazen öyle oluyor. Hepimize olmuştur illa ki karşımızdakine oyle kalakalırız. Bunu düşünme kızma kendine. Ve kendine cok yüklenme üzme kendini. Annenin sorunları var belli ki öfkeli biri. Onun adına üzüldüm.Şu noktada ben de daha fazla iletişimi sürdüremeyeceğim zaten. Myomları, ameliyatları falan pek dert etmiyorum. Ama üst üste o kadar şeyi sıralayınca. Bir de arızalı dedi ya! Normalde başka biri bambaşka biri için demiş olsa bile saatlerce konuşurdum ne demek arızalı, çocuk sahibi olamayanlar arızalı mı oluyor, kadının değeri üreme üzerinden biçilmez vs.diye. Konuşamadım da öylece dondum kaldım dinledim. Kızıyorum da şimdi hatırlayınca. Bu şekilde de sonsuz bir sinirlenme - ağlama - kusma döngüsüne girdim.
Herkese merhaba. Kendimi çok çok kötü hissediyorum. Durup durup ağlama krizine giriyorum. Yazmak istedim.
Daha önceki konumda annemin pek de örnek bir anne olmadığından bahsetmiştim. Bugün maksat üzerime düşeni yapayım diye annemi aradım. Konuşurken konu yaklaşan 23 Nisan'a geldi. Annem başladı 23 Nisan etkinliklerine katılacağım diye ömrümü yerdin bilmem ne bilmem ne. Çocukluğumdan konu açıldı. Nankör bir çocukmuşum, bir 23 Nisan'da kırmızı ayakkabılar için ağlamışım bilmem ne. Ben de kızdım "Evet," dedim, "sonra beni o aldığınız kırmızı ayakkabılarla döverek cezamı kesmiştin hatırlarsan."
Vay sen misin onu diyen. Demediğini bırakmadı. Nankör pisliğin tekiymişim, başkası olsa beni kapının önüne koyarmış, çok afedersiniz o**spunun tekiymişim, rol yapıyorum ayağına sahnede elin adamlarına kırıtıyormuşum(tiyatrocuyum), kocam da nasıl bir adamsa beni hâlâ boşamıyormuş, zaten o da benden farklı değilmiş elin kadınlarıyla yan yana müzik çalıyorum diye fingirdiyormuş(eşim üniversitede akademisyen, yaylı çalgılar anasanat dalında), inşallah benim gibi berbat bir evladım olurmuş, benim ona yaptığım gibi hayatını mahvedermiş, zaten berbat bir evlat olduğum gibi berbat bir anne olacakmışım, tabi olabilirsemmiş, ben aslında arızalıymışım o yüzden doktora yapıyorum ayağına milleti oyalıyormuşum hepsi çocuk sahibi olamayacağım içinmiş.(geçen yıl iki defa myomlar yüzünden ameliyat oldum. Doktor anne olamazsın gibi bir şey demedi ama)
Böyle saydı döktü bağıra bağıra. Çok çok canım yandı. O kadar da zayıf bir anımdaydım ki hiçbir şey diyemedim, telefonu bile kapatamadım o şokla. Ellerim titreye titreye her sözünü dinledim. Yüzüme kapattı. Sonra ağlamaya başladım. Bağıra çağıra ağladım. Eşim geldi noldu diye. Söyleyemedim. Banyoya gittim kapıyı kapattım orada yazıyorum. Sürekli ağlama krizleri geliyor ne yapsam durduramadım. Kendimi çok kötü hissediyorum. Canım yanıyor. Sanki hiç büyüyemeyecekmişim gibi, hep aynı annesinin kaprislerini çekmek zorunda olan küçük kız olarak kalacakmışım gibi. Berbat bir anne olacaksın dedi ayrıca canım yandı.
Yazıp rahatlamak istedim, çok uzun oldu hakkınızı helal edin.
Demek ki ayda iki defa aranmayı hak etmiyor bu kadın ! Yanı neden bu ısrar?Aslında ameliyatlardan sonra doktor anne olamazsın demedi, tüp bebek bile önermedi, sıkıntı görünmüyor şu an dedi. Deneyin olmazsa tedaviye başlarız dedi. 4 yıllık evliyiz ben yeni istemeye başladım zaten. Ama öyle de deyince...
İnanın çok şık görüşmem. Yılda birkaç kez yüz yüze geliyoruz, ayda iki defa arıyorum. Sonuçta beni büyüttü, karnında taşıdı, doğurdu diye.
El bebek gül bebek büyümüş. 10 ve 12 yaşında iki erkek çocuktan sonra istenmeyen gebelik sonucu doğmuşum. Düşürmeye uğraşmış ama olmamış. Gebelik depresyonu falan. Sonra bir de erken doğmuşum ben biraz 2300 grammışım kuvözde kalmışım. Biraz problemli geçmiş dolayısıyla ilk aylar. Postpartum depresyon da eklenmiş. Zannımca bunun etkisinden de hiç kurtulamadı. Abilerimle arası iyi ama onlara çok düşkün sorun benle. Ben elimden geleni yaptım tüm bunlar düzelsin diye ama olmadı. Bugün olanlardan sonra da canım öyle çok yanıyor ki. Uzunca bir süre sesini bile duymak istemiyorum.Okurken içim acıdı sizi çok iyi anlıyorum. Size saygı duymayan ve kendi mutsuzluğunu size yansıtan tipik bir mutsuz insan profili anneniz. Geçmişinde ciddi sevilmeme, hor görülme durumları yaşamış olması yüksek ihtimal. Destek alması kendisi açısından yararlı olur. Burda sizin yapmanız gereken şey; sizi mutsuz eden her neyse, her kimse ondan uzak durun. Karşınızdaki kişi iletişim açısından zor ve psikolojisi sağlıklı olmayan biri o nedenle istediğiniz şeyleri ondan alamayacaksınız ne yazık ki. Kendinizi çekmeniz mesafe koymanız sakin bir şekilde bunu neden yaptığınızı söyledikten sonra karşılık bekmeden cevap beklemeden kendinizi çekmeniz. Biraz karşı taraf da düşünür belki ama bunu yaparken beklentiye de girmeyin. Kendi önünüze bakın ve kimsenin sizinle bu şekilde konuşmasına izin vermeyin. Siz gayet de kendi ayakları üzerinde duran, eğitimini tamamlamış ve kariyeri için uğraşan, güzel bir evliliği olan birisiniz bence zaten kendinizi ıspatlamışsınız. Bırakın o sizi kazanmak için bişey yapmasın. Size saygı duymayanı görmeyin.
Teşekkür ederim. Tavsiye ettiğiniz kitap da okunacaklar listesine eklendi.Demek ki ayda iki defa aranmayı hak etmiyor bu kadın ! Yanı neden bu ısrar?
Tamam sizi doğurmuş karnında taşımış fakat hayvanlarda yapıyor aynı şeyi.
Size sevgi vermemiş önemli olan nokta o bırakın aramayın kesin aramayı biraz düşünsün evlâdım beni neden aramıyor diye .
Gerekirse yüz yüze de gelmeyin.
Kendinizi suçlamayın lütfen anneniz edepsiz terbiyesiz kötü kalpli bir insan malesef yapacak bir şey yok böylelerine.
Bir de annem duygusal yokluğu diye bir kitap var okumanızı tavsiye ederim. Içindeki pisliği irini size akitmasina izin vermeyin lütfen.
Mis gibi de harika bir anne olursunuz eminim yanlış olanı tecrübe etmişsiniz çünkü.
Anneniz ciddiye alınacak bir kadin degil.Kendinizi kandirmayi zorlamayi birakin sadece zevk yaşadığı dakikalarda size hamile kalmış ee evli ya cocuk sahibi olmali diye doğurmuş dogurmusken de ite kaka büyütmüş ona da degisiklik olmustur bir yere kadar.Sonra büyüdüğünuz zamanda görev gibi devamini getirme zorunluluguna girmiş okutmuş evlendirmis bir sekil.Tabi bunlari ne kadar hisli yapmis tartisilir.Bosverin anneniz boyle die siz oyle olacak degilsiniz.Ne yasadiginizi hatirlayip cocugunuza yapmazsiniz.Annenize de ben hissettirecegimi sayende biliyorum savunmasiz cocuguma yapmam rahat ol sende dersin.Herkese merhaba. Kendimi çok çok kötü hissediyorum. Durup durup ağlama krizine giriyorum. Yazmak istedim.
Daha önceki konumda annemin pek de örnek bir anne olmadığından bahsetmiştim. Bugün maksat üzerime düşeni yapayım diye annemi aradım. Konuşurken konu yaklaşan 23 Nisan'a geldi. Annem başladı 23 Nisan etkinliklerine katılacağım diye ömrümü yerdin bilmem ne bilmem ne. Çocukluğumdan konu açıldı. Nankör bir çocukmuşum, bir 23 Nisan'da kırmızı ayakkabılar için ağlamışım bilmem ne. Ben de kızdım "Evet," dedim, "sonra beni o aldığınız kırmızı ayakkabılarla döverek cezamı kesmiştin hatırlarsan."
Vay sen misin onu diyen. Demediğini bırakmadı. Nankör pisliğin tekiymişim, başkası olsa beni kapının önüne koyarmış, çok afedersiniz o**spunun tekiymişim, rol yapıyorum ayağına sahnede elin adamlarına kırıtıyormuşum(tiyatrocuyum), kocam da nasıl bir adamsa beni hâlâ boşamıyormuş, zaten o da benden farklı değilmiş elin kadınlarıyla yan yana müzik çalıyorum diye fingirdiyormuş(eşim üniversitede akademisyen, yaylı çalgılar anasanat dalında), inşallah benim gibi berbat bir evladım olurmuş, benim ona yaptığım gibi hayatını mahvedermiş, zaten berbat bir evlat olduğum gibi berbat bir anne olacakmışım, tabi olabilirsemmiş, ben aslında arızalıymışım o yüzden doktora yapıyorum ayağına milleti oyalıyormuşum hepsi çocuk sahibi olamayacağım içinmiş.(geçen yıl iki defa myomlar yüzünden ameliyat oldum. Doktor anne olamazsın gibi bir şey demedi ama)
Böyle saydı döktü bağıra bağıra. Çok çok canım yandı. O kadar da zayıf bir anımdaydım ki hiçbir şey diyemedim, telefonu bile kapatamadım o şokla. Ellerim titreye titreye her sözünü dinledim. Yüzüme kapattı. Sonra ağlamaya başladım. Bağıra çağıra ağladım. Eşim geldi noldu diye. Söyleyemedim. Banyoya gittim kapıyı kapattım orada yazıyorum. Sürekli ağlama krizleri geliyor ne yapsam durduramadım. Kendimi çok kötü hissediyorum. Canım yanıyor. Sanki hiç büyüyemeyecekmişim gibi, hep aynı annesinin kaprislerini çekmek zorunda olan küçük kız olarak kalacakmışım gibi. Berbat bir anne olacaksın dedi ayrıca canım yandı.
Yazıp rahatlamak istedim, çok uzun oldu hakkınızı helal edin.
Silip engeller miyim bilmem de uzunca bir süre hiç arayıp sormayacağım kesin.Annenizi silin engelleyin. Bir dahada ne arayin. Ne ararsa acin. Sahsen ben olsam ölse cenazesine gitmem
Sık görüşmüyorum. O an bir şey söyleyemedim, telefonu da kapatamadım. Sadece dinledim. Çok güçlü bir anımda değildim ondan belki. Şimdi düşünüyorum da ben olsam çocuğuma bunları diyemezdim. Kimseye diyemem zaten. Vuramazdım da. Ağlamayı bırakmak kısmına gelince maalesef onu öyle kolay bırakamam. Ağlamalı kusmalı döngüye girince duramıyorum öyle kolay. Bir gün boyunca ağlayıp ağlayıp kustuğumu biliyorum. Hastaneye gittiğimizde diazem vererek durdurmuşlardı.Daha önceki konunuzu biliyorum çekincelerinizi bu üzerine tuz biber olmuş.. yani bu konuyu okuyan herhangi bir kişi annenizin anormal olduğunu farkedebilir.. bilmiyorum siz anneniz olduğu icin mi soylediklerini kabullenip uzerine bu kadar kendinizi yıpratıyorsunuz? Tamam annenize cevap vermeyin kalbini kirmayin sonuçta anne ama bu soyledikleri yüzünden de kendinize eziyet etmeyin Allah aşkına ya öncelikle gorusmeyi azaltin ha ayda yilda bir gorusuyorsaniz da konu buralara gelmeden tamam anne dinlemek istemiyorum haklisin diip telefonu kapatmak Cok mu zor.. siz egitimli guclu bir kadinsiniz ama annenizin ruhunuzda actigi yaralar yuzunden duygusal anlamda cok gucsuz kendinizi bi o kadar aciz hissediyorsunuz ( tabirimi affedin lütfen)
Hayatta herkesin kendini dibe cektigi bir yakini var abla kardes anne baba sevgili eş.. baskasinin dediginden ziyade kendiniz kendinize bir seyler söyleyin.. kendi annesi aldigi ayakkabiyla kizini dövmüş yani siz yasamissiniz siz kiziniz olursa dovecek misiniz dövmeyi birak bagirmayacaksiniz bile..cunku o travmayi yasayan etkilerini en derinden hisseden siz cocugunuzun ruhunda da ayni yaraları acar misiniz? Biraz mantikli bakip olaya şu ruh halinden cikar misiniz artik bi silkelenin kendinize gelin lütfen... Aglamayi birakin anne olmak istiyorsaniz olun anneninizn yaptigi hatalari siz yapmayacaksınız bu cumleyi kendinizi ayaga kaldirana kadar soyleyin.. ben kotu biri degilim diyin.. kendj basinizia baş edemiyorsaniz uzmandan destek alin ama iyi olun lutfen.
Siz degerlisiniz bunu unutmayin.. kendinize iyi bakin sakinleşmeye çalışın.. annenizin soylediklerinin sizi uzmesi bile oyle bir insan olmadığının kanıtı zaten hassas ince dusunceli iyi bir insansinizSık görüşmüyorum. O an bir şey söyleyemedim, telefonu da kapatamadım. Sadece dinledim. Çok güçlü bir anımda değildim ondan belki. Şimdi düşünüyorum da ben olsam çocuğuma bunları diyemezdim. Kimseye diyemem zaten. Vuramazdım da. Ağlamayı bırakmak kısmına gelince maalesef onu öyle kolay bırakamam. Ağlamalı kusmalı döngüye girince duramıyorum öyle kolay. Bir gün boyunca ağlayıp ağlayıp kustuğumu biliyorum. Hastaneye gittiğimizde diazem vererek durdurmuşlardı.
Allahım yarabbim ya ne denir ki uzak olmaktan başka çaren yok evliliğine de zarar veriyor o çok sevdiği oğullarından darbe yerse anlar kıymetiniBenden 10 ve 12 yaş büyük iki abim var. Onlarla arası gayet iyi. Evet ben istenmeyen gebelik sonucu doğmuşum. Düşürmek için elinden geleni yapmış ama olmamış sonuç olarak 2300 gram bir ben doğmuşum. Şu anda da 29 yaşındayım. Psikolojisi bozuk gerçekten. Doktora götürdük ilaçlarını kullanmadı. Sonra da gitmek istemedi. Ben zaten şu an anksiyete bozukluğu nedeniyle psikiyatrik tedavi görüyorum.
O zaman önlemini alıp korunacaktı bu sizin suçunuz değil, ne kadar ağır yaralar açtıklarının farkında nasıl olamazlar ya anlamıyorum, hiçbir çocuk istenmemiş olduğunu bilerek büyümemeli ve çiftleşen herkes anne baba olamasa keşkeBeklentisi varmış görememişten ziyade ben istenmeyen gebelik sonucu doğmuşum.
Aynen öyle, uzak kalmaktan başka çare yok. Yine de istemem oğullarından bir darbe yemesini. İyileşsin artık yeter. Pek inanmasam da.Allahım yarabbim ya ne denir ki uzak olmaktan başka çaren yok evliliğine de zarar veriyor o çok sevdiği oğullarından darbe yerse anlar kıymetini
Çok teşekkür ederimLütfen kendinizi harap etmeyin. Anneniz sizi incitmek için hırsına yenik düşerek konuşmuş. Siz onu utandıracak kadar iyi bir eş, iyi bir anne olacaksınızdır inanıyorum çünkü merhamet varsa iyi olan her şey devamında gelir. Günün birinde anneniz zor duruma düşse yardımına da koşacağınızı düşünüyorum. Siz yine de annenize olan saygınızı yitirmeyin. Bir süre ara verin iletişime geçmeyin biraz uzaklaşın. Umarım yaptığının farkına varır sizinle iletişime geçen o olur. Üzülmeyin lütfen. Allah kalbinize ferahlık, annenize merhamet versin.
Neden bana çocukken veya gençken bunu yaptı, bunu yapmadı diye düşünmeyi uzun zaman önce bıraktım. Çünkü bu bir esmere bakıp neden sarışın değil diye tepinmek gibi olur. Ama yine de artık bir noktada kaldıramıyorum.Aynı benim annem. Eşiniz ile aile planlaması hakkındaki tartışmanız için açtığınız konuya da yazmıştım bunu, birebir aynı modeli bende de var. Aramızdaki fark, annemin söyledikleri bir kulağımdan girip öbür kulağımdan çıkıyor. Şu anda hatta küsüz, ama elbet konuşur benimle. Kendisini böyle kabul ettim. Psikolojinizi korumak adına mesafeli olun ama bence asla tamamen küsmeyin. Ben evlenince öyle yapmayı planlıyorum. Zaten sevgilim annemin durumunu biliyor, bir kere bile kötü yorumda bulunmadı annen baş tacımızdır ama sen dinleme onu diyor. Olması gereken bu. Kim suçlu kim kurban bunların cevabını aramayın. Annelerimiz düzelmez, yediğimiz hakaret ve dayaklar da geçmez. Bunu böyle kabul ederdeniz daha mutlu olursunuz hayatta. Ben annemi de bir şekilde de olsa sevmenin bir yolunu buldum. Çünkü anneye nefret beslemek ya da suçlamak sadece insanın kendi hayatını mahvediyor.