Herkese merhaba. Kendimi çok çok kötü hissediyorum. Durup durup ağlama krizine giriyorum. Yazmak istedim.
Daha önceki konumda annemin pek de örnek bir anne olmadığından bahsetmiştim. Bugün maksat üzerime düşeni yapayım diye annemi aradım. Konuşurken konu yaklaşan 23 Nisan'a geldi. Annem başladı 23 Nisan etkinliklerine katılacağım diye ömrümü yerdin bilmem ne bilmem ne. Çocukluğumdan konu açıldı. Nankör bir çocukmuşum, bir 23 Nisan'da kırmızı ayakkabılar için ağlamışım bilmem ne. Ben de kızdım "Evet," dedim, "sonra beni o aldığınız kırmızı ayakkabılarla döverek cezamı kesmiştin hatırlarsan."
Vay sen misin onu diyen. Demediğini bırakmadı. Nankör pisliğin tekiymişim, başkası olsa beni kapının önüne koyarmış, çok afedersiniz o**spunun tekiymişim, rol yapıyorum ayağına sahnede elin adamlarına kırıtıyormuşum(tiyatrocuyum), kocam da nasıl bir adamsa beni hâlâ boşamıyormuş, zaten o da benden farklı değilmiş elin kadınlarıyla yan yana müzik çalıyorum diye fingirdiyormuş(eşim üniversitede akademisyen, yaylı çalgılar anasanat dalında), inşallah benim gibi berbat bir evladım olurmuş, benim ona yaptığım gibi hayatını mahvedermiş, zaten berbat bir evlat olduğum gibi berbat bir anne olacakmışım, tabi olabilirsemmiş, ben aslında arızalıymışım o yüzden doktora yapıyorum ayağına milleti oyalıyormuşum hepsi çocuk sahibi olamayacağım içinmiş.(geçen yıl iki defa myomlar yüzünden ameliyat oldum. Doktor anne olamazsın gibi bir şey demedi ama)
Böyle saydı döktü bağıra bağıra. Çok çok canım yandı. O kadar da zayıf bir anımdaydım ki hiçbir şey diyemedim, telefonu bile kapatamadım o şokla. Ellerim titreye titreye her sözünü dinledim. Yüzüme kapattı. Sonra ağlamaya başladım. Bağıra çağıra ağladım. Eşim geldi noldu diye. Söyleyemedim. Banyoya gittim kapıyı kapattım orada yazıyorum. Sürekli ağlama krizleri geliyor ne yapsam durduramadım. Kendimi çok kötü hissediyorum. Canım yanıyor. Sanki hiç büyüyemeyecekmişim gibi, hep aynı annesinin kaprislerini çekmek zorunda olan küçük kız olarak kalacakmışım gibi. Berbat bir anne olacaksın dedi ayrıca canım yandı.
Yazıp rahatlamak istedim, çok uzun oldu hakkınızı helal edin.
Şu anda bu konuyu açtığım zamanki gibi müthiş bir öfke hissetmiyorum ona karşı. Zaman geçti üzerinden. Biraz da benim de anne olacak olmamın etkisi var sanırım. Öğrendiğim günden beri o kadar çok ağladım, kendimi yırttım resmen ve o kadar çok korktum ki. Şimdi ona çokça acıyorum. O da ne kadar korktu kim bilir, hatta belki benden çok daha fazla. Ama unutup her şeyi affedebilir misin desen, o kıvama gelmedim henüz.
