- Konu Sahibi Cikolataseven
-
- #1
Eve geldiğimden beri ağlıyorum. Önceki konularımdan beni hatırlayan olacaktır mutlaka. Su ailesinin istemediği ve cimri düşündüğü hatta fakir oldugunu ve beni zenginim diye kandirdigini söyledikleri biriyle ciddi bir iliskiye sahiptim.
Ve bu aksam bana tum bu söylentileri utandiracak sekilde bir evlenme teklifi yaptı bana. Oyle ki benim icin dunyanın en guzel evlenme teklifiydi. (Benim icin diyorum kimse yanlış anlamasın her kız icin sevdiği adamın teklifi en guzel tekliftir)
Ama ben eve geldiğimden beri ağlıyorum kızlar. Mutsuzum. Bu adamı cok seviyorum ben. Onun icin cok mücadele ettim aileme karşı cevreme karşı. Hatta onunla kendimi buldum. Beni oldugum gibi sevdi. Benim özümü bana hatirlatti. Destek oldu. Yardımcı oldu. Hep elini uzattı. Sahip cikti. Türlü deliligime katlandi. Hepsine sabır gösterdi. Bir anne baba gibi birlikte asmaya yöneldi. Sadece es sevgili degıl arkadas dost abi bile oldu. Üstelik bazen bu haline ben bile şaşırdım. Ben olsam beni çekmezdim dedim. Haklisin ama seviyorum dedi. Senin yaşadıkların yuzunden boyle olduguna inandım hep ve bunları aşıp imtihanimizi vereceğiz dedi.
Derdin ne rahat mı battı salak mısın diyorsunuz demi? Oyle degıl iste. Korkuyorum kızlar. Öncelikle hayat boyu hep acı çekmiş biriyim ben. Herseyle tek basıma gogus germiş biriyim. Cok aşalandigim zamanlar yasadım. Cok intiharın eşiğine geldim gecmiste. Sonrasında Rabb'ime sığındım. Dine verdim. Kitabımızı okudum. Dualar ederken o cikti karşıma zaten. Ama ben korkuyorum deli gibi.
Öncelikle ilk olarak ondan sıkılmaktan korkuyorum. Onu uzmekten korkuyorum. Onu da deli etmekten korkuyorum. Cunku kendisi benim yaşadığım aile ortamından oldukça uzak bir ailede yetişmiş biri. Brn rahat biri oldum hayat boyu. O ise ailesine saygılı, cevresine saygılı, ses yukseltmeyen, her zaman merhametli olmus biri. Sevgi görerek büyümüş ailesinden.
Bunun disinda ben büyük bir sehirde yasıyorum. O ise kucuk bir sehirde. Ve evlenirsem onun sehrine taşınacağım. Ayrıca calışma hayatımda eskisi kadar faal olmayacak. Korkuyorum sıkılıp hepten ondan sogumaktan ailesine karşı saygısızlık yapmaktan.
Üçüncüsü de. Dinime yöneldim demiştim. Bunun sonucu belkide onunda istegini bildigim icin kapandım ben. Bir ay loluyor kapanani. Ama ben eskiden dedigim gibi rahat eglenceli ortam kiziydim. Simdi korkuyorum acilmaktan. Yapamamaktan. Eski halımı ozlemekten. Ki son bir aydır aynada sacım acikken kendime bakıp "boyle daha iyidi sanki ya" demeye başladım.
Kapalı gelinlikleri görüp itici bulmaya başladım. (Lütfen kimse beni yanlış anlamasın kendi adıma konusuyorum)
Kısacası cok mutsuzum su an. Cok korkuyorum. Bu normal mı bilmiyorum. Ne yapacagım ben Allah askına?
iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi
Ve bu aksam bana tum bu söylentileri utandiracak sekilde bir evlenme teklifi yaptı bana. Oyle ki benim icin dunyanın en guzel evlenme teklifiydi. (Benim icin diyorum kimse yanlış anlamasın her kız icin sevdiği adamın teklifi en guzel tekliftir)
Ama ben eve geldiğimden beri ağlıyorum kızlar. Mutsuzum. Bu adamı cok seviyorum ben. Onun icin cok mücadele ettim aileme karşı cevreme karşı. Hatta onunla kendimi buldum. Beni oldugum gibi sevdi. Benim özümü bana hatirlatti. Destek oldu. Yardımcı oldu. Hep elini uzattı. Sahip cikti. Türlü deliligime katlandi. Hepsine sabır gösterdi. Bir anne baba gibi birlikte asmaya yöneldi. Sadece es sevgili degıl arkadas dost abi bile oldu. Üstelik bazen bu haline ben bile şaşırdım. Ben olsam beni çekmezdim dedim. Haklisin ama seviyorum dedi. Senin yaşadıkların yuzunden boyle olduguna inandım hep ve bunları aşıp imtihanimizi vereceğiz dedi.
Derdin ne rahat mı battı salak mısın diyorsunuz demi? Oyle degıl iste. Korkuyorum kızlar. Öncelikle hayat boyu hep acı çekmiş biriyim ben. Herseyle tek basıma gogus germiş biriyim. Cok aşalandigim zamanlar yasadım. Cok intiharın eşiğine geldim gecmiste. Sonrasında Rabb'ime sığındım. Dine verdim. Kitabımızı okudum. Dualar ederken o cikti karşıma zaten. Ama ben korkuyorum deli gibi.
Öncelikle ilk olarak ondan sıkılmaktan korkuyorum. Onu uzmekten korkuyorum. Onu da deli etmekten korkuyorum. Cunku kendisi benim yaşadığım aile ortamından oldukça uzak bir ailede yetişmiş biri. Brn rahat biri oldum hayat boyu. O ise ailesine saygılı, cevresine saygılı, ses yukseltmeyen, her zaman merhametli olmus biri. Sevgi görerek büyümüş ailesinden.
Bunun disinda ben büyük bir sehirde yasıyorum. O ise kucuk bir sehirde. Ve evlenirsem onun sehrine taşınacağım. Ayrıca calışma hayatımda eskisi kadar faal olmayacak. Korkuyorum sıkılıp hepten ondan sogumaktan ailesine karşı saygısızlık yapmaktan.
Üçüncüsü de. Dinime yöneldim demiştim. Bunun sonucu belkide onunda istegini bildigim icin kapandım ben. Bir ay loluyor kapanani. Ama ben eskiden dedigim gibi rahat eglenceli ortam kiziydim. Simdi korkuyorum acilmaktan. Yapamamaktan. Eski halımı ozlemekten. Ki son bir aydır aynada sacım acikken kendime bakıp "boyle daha iyidi sanki ya" demeye başladım.
Kapalı gelinlikleri görüp itici bulmaya başladım. (Lütfen kimse beni yanlış anlamasın kendi adıma konusuyorum)
Kısacası cok mutsuzum su an. Cok korkuyorum. Bu normal mı bilmiyorum. Ne yapacagım ben Allah askına?
iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi