Ne zamandır buraya yazmak ile yazmamak arasında gidip geliyorum.. Yazılanları okuyarak belki benzer bir şeyler görürüm de bir faydası olur diye zaman geçiriyordum.. Ama şimdi bir cesaret anlatmaya karar verdim.. Aslında buradan bir arkadaşa yorum yaparken dökmüştüm içimi ancak şu içinden çıkılamayan durumuma bir fayda olur mu diye şimdi herkesle tekrar paylaşmak istedim..
Eşimle 10 yıldır beraberiz.. 1 buçuk yıldır da evliyiz.. Bundan 3 yıl kadar önce nişanlıyken işlerindeki problemler nedeni ile bir avukat ile anlaştılar.. Kadın eşimden yaşça büyük, evli ve 1 de kızı vardı.. İlk başlarda beni de tanıştırdı eşim.. Herhangi bir sorun yoktu..Daha sonra kadının eşime aile problemlerini (eşinin ilgisizliği vs) anlattığını duydum.. Eşim kadının haline üzülmüş, yazık böyle böyle sorunları varmış diye bana anlattı.. Ben de o gün eşime bir kadının yeni tanıştığı bir adama aile problemlerini anlatması ne kadar doğru diye sordum.. Ve mesafeli ol diye de uyardım.. Aradan zaman geçti ve bir gün eşimin telefonunda kadının lakayıt bir mesajına rastladım.. Bir dava ile ilgili bir şey söylemiş ama hitap şekli seviyesizdi.. Sinirden deliye döndüm, kavgalar ettim.. En son bir gün kadının yanına gidip onu da uyardım.. Biz yıllardır bu tarz durumlardan hoşlanmayız karşılıklı dedim.. Lütfen iş yapın iş olarak kalsın fazla samimiyete gerek yok dedim.. Kadın bana resmen seni ilgilendirmez, istediğim gibi konuşurum falan gibi bir şeyler söyledi.. Tartıştık falan.. Aradan 2 ay gibi bir zaman geçti ve eşimin görüşme kayıtlarını çıkardım.. Gece gündüz defalarca konuşulmuş, mesajlaşılmış vs vs.. Ayrılmaya kalktım, beceremedim.. Kadını tehdit ettim kocasıyla, yapamadım.. 3 yaşındaki bir kız çocuğunun dağılmış bir ailede yaşamasına sebep olmak istemedim.. Eşim hiçbirşey yaşamadığını sadece işlerinden dolayı kadına mecbur olduklarını ve bu yüzden kadının davranışlarını farkettiği halde sesini çıkaramadığını söyledi.. Ailesi için (annesi-babası) mecbur kaldığını söyledi durdu.. O zaman 6 yıldır beraberdik.. Kadın ile bir daha görüşmemek üzere nokta koydu.. Ama ailesi işlerini devam ettirdiler.. Hiçbir şey olmamış gibi görüştüler hatta giderek dahada samimi oldular.. Eşimle bu yüzden bile çok tartıştım.. Bana dediği tek şey ben görüşmüyorum kim görüşürse görüşsün bizi ilgilendirmez biz kendi mutluluğumuza bakalımdı.. Yıllarca unutamadım.. Bunu bile unutamadım.. Evlendim, yine de unutamadım.. Kadın hala onların avukatıydı.. Ve aileye bir kene gibi yapışmıştı.. Tüm sülaleye hem de.. Herkese yaranmaya çalışıyordu.. Ve en barizi de yaptığı işleri hiç para almadan, hayrına yapmasıydı..
Nitekim alışmaya başladım.. Eşime yeniden güvendim (ne kadar zor da olsa başardım).. Çocuk yapma isteğine tamam dedim.. Ve hamile kaldım.. Hamile kaldığımı öğrendikten 1 hafta sonra düşük yaptım.. Çok üzüldüm, çok etkilendim.. Ve düşük yaptıktan iki gün sonra ise eşimin o kadınla yıllardır hala görüştüğü ortaya çıktı.. Kadın telefon numarasını değiştirmişti.. Ama Allah bir şekilde yine karşıma çıkardı.. Sonuç mu? Görür görmez adliyeye gittim.. Açtım boşanma davasını.. Ne fayda.. Öyle büyük bir hayal kırıklığı ki bu.. Eşim yeminler ediyor sadece iş görüştüğüne.. Mecbur kaldığına.. Benim kızacağımı bildiği için söyleyemediğine.. Ha bitti ha bitecek davalar diye beklediğine.. Ailesi için görüştüğüne.. Bu arada ailece çalıştıkları bir iş yerleri var.. Ne ağlamalar, ne özürler.. Eşim kendi isteği ile savcılığa gidip görüşme kayıtlarını çıkarmak istediğini söyledi.. İş görüştüğümüz ortaya çıksın da boşanmayalım diye.. Savcılık böyle bir kaydın çıkarılamayacağını söyledi.. Ailem dahil her bilen eşimin suçsuz olduğuna inandılar.. Çünkü eşimi her tanıyan vicdanını, kalbini, iyi niyetini görür ve çok severler.. Bana da her ne karar verirsen arkandayız ancak bir şans daha ver.. Daha yolun çok başındasınız dediler.. Eşim çok pişman.. Ailesine çok düşkün biridir ama aynı ölçüde bana da öyledir.. O gün bu gündür ailesi ile görüşmüyorum.. KV çok aradı ama açmadım.. Hala her pazar kahvaltıya çağırıyor.. Gitmedim.. Gitmek te istemiyorum.. Onları da suçluyorum çünkü böyle olacağını bile bile bunu yaptırdılar diye.. Yani anlayacağınız kimse beni adam yerine koymamış, hiç ciddiye alınmamışım.. Ben ailesi görüşüyor samimi diye tartışmalar yaparken meğerse eşimde görüşüyormuş.. Ailesine kızdığımda beni ciddiye almama sebepleri de buymuş meğer..Hı hı deyip geçiştirmişler beni.. Herkes yine bildiğini yapmış..
Şimdi ne olacak diye soruyorum kendime.. 17 yaşındaydım eşimle tanıştığımda.. Öyle güzel zamanlarımız oldu ki anlatsam roman olur.. Beraber büyüdük, ne engeller aştık bugünlere geldik.. Öyle çok sevdi ki beni (ki hala bundan bir şüphem yok) görseniz hayatta kimse birini böyle sevemez dersiniz..
Ben çocuğum olmadığı halde ayrılamadım, geçen yıllarım izin vermedi buna, ona olan sevgim izin vermedi.. Annesinden azar işitip yine anne diye ağlayan bir çocuk gibi açtığı yarayı kendi kapatsın istedim.. Bu yüzden aciz mi oldum? Bu yüzden gurursuz muyum? Bilmiyorum.. O kadar üzülüyorum ki.. Parmakla gösterirlerdi bizi.. Ki hala ailem ve çok yakın arkadaşlarım dışında kimse bilmediği için öyle görüyorlar.. Ama benim içim yanıyor, kanıyor. Ne yaşadıklarını bilmiyorum.. Eşim sadece iş diyor.. Ama süphelerim bitmiyor.. Nasıl bitecekse, nasıl geçecekse bir an önce olsun.. Rabbimden bunu diliyorum tüm kalbimle..
Şimdi ne yapmalıyım? Nasıl davranmalıyım? Bu kadın hala aileye yaranmaya çalışıyor, duyuyorum.. Hiç iyi değilim.. Nasıl geçecek, nasıl bitecek bu saçmalıklar? Ne zaman yine eski mutlu hayatıma döneceğim.. Zaman her şeyin ilacıdır derler ama bana zehir gibi işliyor.. Tükeniyorum..
Çok uzun oldu farkındayım.. Şimdiden hakkınızı helal edin..
