Ben ne yapıyorum?😔

VenusYumi · 23 Haziran 2023

Umarım doğru yere yazıyorumdur, yıllardır girmemişim. Buradaki cevaplar çok güzel, eleştirilere bile aşırı gülüyorum. Sanki evde kızkıza konuşur gibi hissediyorum. İstediğinizi yazabilirsiniz gerçekten Aslında sorum yok, bugün modum yine kötü ve paylaşmak istedim.
30 yaşındayım, kendimi yetişkin hissetmiyorum. Bu beni çok üzüyor ama psikolojim iyi olmadı hiç, bu farkındalık beni yiyip bitiriyor Annem babam, durumumuz orta üstü olmasına rağmen deli gibi çalıştılar 3 küçük çocuğu evde bırakıp. Ben 4, kardeşim 2, ablam 6 yaşındaydı. Üstümüze kapıyı kitleyip gittiler hep. Okuldan döner, yemeğimizi ısıtır, bulaşıkları yıkar, ortalığı toplar, ödevleri yapar, onlar gelecek diye de hazırlıklar yapıp, kitap okuyup, diş fırçalayıp yatardık. Bu arada kimse öğretmedi bize bunları. Kendi kendimize öğrendik. E tabi, her şey düzgün olsun, kimseyi rahatsız etmeyelim, sessiz sakin olalım ki azar yemeyelim gibi düşünceler de beynimizde yer aldı. Annem hep sinirli, yorgun, kavgacı, "bunlar çocuk" diyemeyen, babam da, "aman bana bulaşmayın da..." kafasında pasif, sessiz, tek derdi para kazanmak olan, 16 yıl okumuşuz, temel giderler dışında, "şu 1 lirayı alın da kantine gidersiniz" dememiş biri. Kendisi memur. Evi, yazlığı, arsası ve ek gelirleri de var. Şimdi desen ki, "5 TL var mı çorap alacam" yok der. Annem, "şu bardağı makinenin niye sağına değil de soluna koymadın?" diye histeri nöbetleri geçirip saatlerce hatta günlerce küsüp gecenin bir yarısı, "hadi size en sevdiğiniz mantıyı açtım, gelin de yiyin" diyen dengesiz, iletişim engelli, asla özür dilemeyen, bu tavrı da herkese yapan 60 yaşında namazlı niyazlı biri. Sülalede de herkese küs. Çay koyarsın, ellerine sağlık değil de, "niye az atmışsın buna" der, millete çay ikram edersin, "tutuşa bak, becersen şaşarım" der. Bir gece gelir, "Şunu engellesene benden, bunun engelini aç, onu sil gitsin" gibi kendi kendine şeyler kurup, sofraya otursan, "30 yıl önce şu bana şunu yaptı da..." diye başlar bedduaya. Her gün insta ve WhatsApp storyler atar çocuk gibi, herkesi arayıp bütün özelimizi anlatır, bana sinirlenince ablamı arayıp beni kötüler, ona sinirlenince kardeşimi arayıp ona kötüler ama beddualı, hakaretleri şeyler. Hele ergenken, sanırsın karşımızda sınıftaki gıcık, ergen kız arkadaşımız varmış gibi dalaşa girerdi bizimle. Hem de yer, zaman fark etmez. Düğün, bayram, arkadaş toplantısı vs. fark etmez. Hep rezil ederdi. Diğer 2 kardeşim daha çok tepki verirlerdi. Ben doğuştan da biraz sessiz olduğum için hep aralarını yaptım, "aman ağzımızın tadı kaçmasın" modunda geçti ergenliğim Bağırdığımı, duygularımı paylaştığımı, öfkemi ifade edebildiğimi hatırlamıyorum hiç. O yüzden derslere yöneldim, kitap kurdu oldum. Hep çalışkan oldum, iyi okullarda iyi bölümde okudum ama iş konusunda öz güven sıfır. Mezun olalı 8 sene olmuş, bir o işe bir diğer işe girdim, hiçbir yere ait hissedemedim kendimi. İstikrarlı olmak, ben bunu başardım demek istiyorum ama olmuyor. Çok güzel bir işe girdim, hatta sınavla kazandım ama sürdüremedim, bir an geliyor ve orayı terk etmem gerek diye düşünüyorum. Ben, panik atak ve biraz da OKB hissediyordum ama araştırdığıma göre Borderline karar verdim. O işten çıkma arefesinde, 8 aylık flört beni bir anda bıraktı, başta aşırı love bombing yapmıştı. İkisi birden beni intihar düşüncesine gark etti fakat yapmadım tabii ki. Günlerce çıkmadım yataktan ve bizimkiler gelip bir kez bile, "neyin var yavrum" demedi. Bu anlattıklarım normal psikoloji değil ki... Yalvardım, 1 kez ya 1 kez psikoloğa gidelim, diye ama para yok dediler tabii. Kendi kendime idare ettim. Sonra tekrar sınava hazırlanayım bari dedim, çünkü özelde tutunamıyorum. İş beğenmemezlik falan değil, dediğim gibi kendi alanımdan bir işe, yüksek puanla girdim ama çıktım maalesef. Bana ne oluyor, bende ne var diye diye Borderline ve gizli narsist kısmına takıldım. Karşıma da hep bu tarz erkekler çıkıyor. Hele, toplamda 1 yıl kafamı oyalayan bu kişi... Yazar, 1 gün iyi 3 gün düşman gibidir ama aleni yapmaz bunu. Mesela, mesajlara dönmeyerek belli eder. Gözü hep dışarıdadır, telefonu resmen uzvu olmuş, tek derdi tipi, sosyal medyadaki imajı, para, kariyer... Çok şey var da işte, ben onu narsist sanarken kendimin de toksik olduğunu öğrendim. Yine günlerce silent treatment ile beni terbiye etmeye çalışırken (konuşmaya çalışırdım hep, bir sıkıntı mı var diye ama geçiştirirdi), buna, ikimizin birbirimize iyi gelmediğini, yolunun açık olmasını dilediğimi falan söyledim ve dönmedi. Haftalar sonra hiçbir şey olmamış gibi dönüş yapmaya çalıştı ama muhatap olmadım. Birbirimize o kadar benziyoruz ki, büyüdüğümüz ev de benziyor. Aynı memleketten de sayılırız, kültürlerimiz uyuşuyor. Ben gelecek görmüştüm, hâlâ aklımda maalesef ama 4 ay oldu. Asla ama asla istemiyorum...
Bir anda içim sıkılır ve dakikalar, saatler hatta günlerce sürebilir. Bir iş yapsam sanki herkes beni izleyip eleştirecek. Artık ortamlara da girmiyorum. Biri soracak illa ki, niye çalışmıyorsun veya evlenmiyorsun. İkisi de olmuyor. Beynimde sanki 50 sekme açık, her şeyi çok ince düşünüyorum, detaycıyım, algılarım çok açık ve hadi şu rutine başlasam desem 2 gün sürer yani o kadar istikrarsızım maalesef. Şu an ailem yazlıkta. Herkes soruyor, neden gitmiyorsun ama açıklayamıyorum ki. Anlatsam kimse inanmaz zaten. Çalışan, efendi, çocuklarını okutan, tipik orta hâlli Türk ailesiyiz işte. Dışarıdan tabii... Ama sadece ev değişiyor yazlığa giderken, içindeki annem babam aynı. Daha demin aramış, (az ötede dayımlar var) gittim de bana surat astılar da, kızı bana yan baktı da, torunu içeri girdi de... Ya ne diyeyim ki şimdi buna? Anneme babama ebeveynlik yaptık hep. Dert anlatıp da onlara bu fırsatı vermedik, versek de dinlemediler zaten. Kardeşim de okudu çok şükür ama o da benim gibi işten işe atlıyor. Neyse ki çok iyi bir eşi ve kayınailesi var, şehir dışındalar ve iletişimi kestiler bunlardan. Kız yazlığa gidiyor bayrama, ağlatıp geri gönderiyorlar Ablam deseniz, o da uzakta, eşinden boşandı ve çok iyi bir işi var ama anneye tapıyor, aldığı parayı kuruşuna kadar hesap verip anneme gönderiyor. Evine çöp alsa anneme sorar. Annem de sanki gizli narsist+borderline karışımı (çevrenizde böyle tipler varsa bilin ki asla düzelmiyor. Kardeşleri onun çocukken de böyle olduğunu söyler. Şimdi de 60 yaşında. Değişmiyor yani). Çocukları ya ablam gibi empat olurmuş ya da ona benzermiş (kardeşim de onun gibi sinirli, fevri). Ben de ortaya karışık, ne olduğu belli olmayan, kişiliksiz biri oldum sanırım. Çok isterdim en azından kardeşlerimle arkadaş gibi olayım, dertleşeyim falan. Yabancı gibiyiz. Sevmek, sarılmak, yanlarında ağlamak, duygularımı paylaşmak vs. çok isterdim. Ablamın 2.5 yıllık sevgilisi varmış, şimdi öğrendim mesela. Anlatsaydı, fikir alsaydı, kavga ettiğinde falan paylaşsaydı mesela. Oturup buna ağladım, neden yeni öğrendim ki bu nasıl bir iletişimsizlik diye Diğer kardeşim de alıngan, öfkeli, herkesten her şeyi bekleyen biri. Ben direkt bir insanım biraz, bana küstü ve hemen engelledi, 3 aydır konuşmuyor. Komple değişiğiz yani.
Şu an neyse ki, tekrardan atandım çok daha iyi bir yere. İnş kısa zamanda şehir değiştirip gidecem, ilk işim terapi almak olacak. Yüzmeyi öğrenecem (her sene yazlığa giderdik, annem kendisi korktuğu için bizi de sokmadı, korkusunu sözel olarak da aşıladı hep, yenerim inş), ehliyete yazılacam, başka kurslara da. Becerilerimi geliştirmem, sosyalleşmem lazım. İş için erteledim hep, iş çok önemli çünkü ailede de, sülalede de. "Sizin için çalıştık, o paraya tırlar alırdık." deyip dururlar. İş olmayınca kendimi, hiçbir şeyi hak etmeyen olarak gördüm yıllardır. Arkadaşlarım çağırırdı, bahane bulup gitmezdim para istemeyim diye. Hem de, e sen yetişkinsin kalkıp kendin kazan, farkındalığımla kendimi kötü hissederdim. Atanınca iletişimi kısmak istiyorum ama bir yandan da haksızlık mı ediyorum diyorum. Yıllardır YouTube'da videolar izledim, psikolojik kitaplar okudum, meditasyon yaptım. Aile de olsa uzak kalma hakkımız olduğunu, sevmek zorunda olmadığımızı düşünüyorum ama hayatıma biri girse, nasıl açıklarım ki ailemi, kardeşlerimle toksik ilişkilerimi falan? Kafamda da çok plan var, mükemmelliyetçi de biriyim biraz, dışarıdan nasıl göründüğüme de takıntılıyım. Fiziksel değil, psikolojik olarak. Kendimi yaralı, öksüz ve yetim büyümüş hatta büyüyememiş, yetişkin görünümünde ergen, fevri, 30'a gelmiş ama bir şey yapmamış, dengesiz biri olarak görüyorum, ki böyleyim de zaten. Sevmek, sevilmek, güvenmek, temas, istikrarlı ilişki istiyorum. Düzeldikten sonra da evlilik ve çocuk...
Bu arada ikili ilişkilerde toksik olmuyorum (bana göre tabii), yani frenleyebiliyorum kendimi. Genelde o kişi beni ilişkiye sokar, bir süre sonra da uzaklaşıp biter. Yeri gelmişken, neden hep aynı tipler sizce? (Çoğu) köyde doğup büyümüş, (çoğu doğulu, biz de öyleyiz ama Ankara'da doğup büyüdüm), kısıtlı imkanlarla iyi yerlere gelmişler, tipleri çok iyi değil, başta çok ilgili olup emrivakiyle ilişki başlatıp sonra sosyal medyada fink atmalar... Özellikle baştaki özellikler neden acaba? En çok da bunu merak ediyorum
Herkes çatır çutur evleniyor, şak diye çocuk yapıyor, çalışmasa bile hiç umrunda olmuyor, gelecek kaygısı taşımıyor, el üstünde tutuluyor. Çok özeniyorum gerçekten. İnşaAllah bana da her şey nasip olur. Duaya ihtiyacım var sanırım ❤

bebeginibekleyenn · 23 Haziran 2023

Destan yazmışsın okuyamadım canım özet yazsaydın keşke

tolin · 23 Haziran 2023

Çok uzun paragraf yok mu?

VenusYumi · 23 Haziran 2023

bebeginibekleyenn .!.:
Destan yazmışsın okuyamadım canım özet yazsaydın keşke

Canınız sağ olsun

pembeliprensessu · 23 Haziran 2023

Terapiye gittiğinde bu düşüncelerinden arınmış olacaksınız aslında ama şimdilik derin düşünme derim ve bu kadar kafaya takma. Aile evet iyi olursa o birey çok şanslı olur ama kötüyseler eğer o kadar kafaya takıp akıl sağlımızı yitirecek değiliz. Ben mesafe koyman gerektiğine inanıyorum biraz uzaklaş onlardan düşünme nötr kal aklına bişeyleri getirip üzülme. Kendinle ilgilen sadece. Bu konuları derin düşünerek insan kendisini hasta ediyor sadece, hiç bir şey değişmiyor. Büyük resmî gör sadece senin dünyaya gelmen için bir vasıta sadece onlar. Biraz duygusuz ve dik kafalı ol umursama. Hayat arkadaşın mutlaka olucaktır sen güzele odaklan

VenusYumi · 23 Haziran 2023

pembeliprensessu .!.:
Terapiye gittiğinde bu düşüncelerinden arınmış olacaksınız aslında ama şimdilik derin düşünme derim ve bu kadar kafaya takma. Aile evet iyi olursa o birey çok şanslı olur ama kötüyseler eğer o kadar kafaya takıp akıl sağlımızı yitirecek değiliz. Ben mesafe koyman gerektiğine inanıyorum biraz uzaklaş onlardan düşünme nötr kal aklına bişeyleri getirip üzülme. Kendinle ilgilen sadece. Bu konuları derin düşünerek insan kendisini hasta ediyor sadece, hiç bir şey değişmiyor. Büyük resmî gör sadece senin dünyaya gelmen için bir vasıta sadece onlar. Biraz duygusuz ve dik kafalı ol umursama. Hayat arkadaşın mutlaka olucaktır sen güzele odaklan

Düşünmemek için hep oyalıyorum kendimi ama gerçekten "oyalanıyorum" gibi hissediyorum. Zaman çok çabuk geçmiş... Haklısınız, nötr olmak ve duygu beslememek en iyisi kesinlikle. Sürekli hatırlatacam kendime. Yorumunuz için çok teşekkür ederim

VenusYumi · 23 Haziran 2023

tolin .!.:
Çok uzun paragraf yok mu?

Yazarken dikkat ettim tabii ama gönderdiğimde böyle çıktı maalesef

Pampasotu · 23 Haziran 2023

Khgf21 .!.:
Umarım doğru yere yazıyorumdur, yıllardır girmemişim. Buradaki cevaplar çok güzel, eleştirilere bile aşırı gülüyorum. Sanki evde kızkıza konuşur gibi hissediyorum. İstediğinizi yazabilirsiniz gerçekten Aslında sorum yok, bugün modum yine kötü ve paylaşmak istedim.
30 yaşındayım, kendimi yetişkin hissetmiyorum. Bu beni çok üzüyor ama psikolojim iyi olmadı hiç, bu farkındalık beni yiyip bitiriyor Annem babam, durumumuz orta üstü olmasına rağmen deli gibi çalıştılar 3 küçük çocuğu evde bırakıp. Ben 4, kardeşim 2, ablam 6 yaşındaydı. Üstümüze kapıyı kitleyip gittiler hep. Okuldan döner, yemeğimizi ısıtır, bulaşıkları yıkar, ortalığı toplar, ödevleri yapar, onlar gelecek diye de hazırlıklar yapıp, kitap okuyup, diş fırçalayıp yatardık. Bu arada kimse öğretmedi bize bunları. Kendi kendimize öğrendik. E tabi, her şey düzgün olsun, kimseyi rahatsız etmeyelim, sessiz sakin olalım ki azar yemeyelim gibi düşünceler de beynimizde yer aldı. Annem hep sinirli, yorgun, kavgacı, "bunlar çocuk" diyemeyen, babam da, "aman bana bulaşmayın da..." kafasında pasif, sessiz, tek derdi para kazanmak olan, 16 yıl okumuşuz, temel giderler dışında, "şu 1 lirayı alın da kantine gidersiniz" dememiş biri. Kendisi memur. Evi, yazlığı, arsası ve ek gelirleri de var. Şimdi desen ki, "5 TL var mı çorap alacam" yok der. Annem, "şu bardağı makinenin niye sağına değil de soluna koymadın?" diye histeri nöbetleri geçirip saatlerce hatta günlerce küsüp gecenin bir yarısı, "hadi size en sevdiğiniz mantıyı açtım, gelin de yiyin" diyen dengesiz, iletişim engelli, asla özür dilemeyen, bu tavrı da herkese yapan 60 yaşında namazlı niyazlı biri. Sülalede de herkese küs. Çay koyarsın, ellerine sağlık değil de, "niye az atmışsın buna" der, millete çay ikram edersin, "tutuşa bak, becersen şaşarım" der. Bir gece gelir, "Şunu engellesene benden, bunun engelini aç, onu sil gitsin" gibi kendi kendine şeyler kurup, sofraya otursan, "30 yıl önce şu bana şunu yaptı da..." diye başlar bedduaya. Her gün insta ve WhatsApp storyler atar çocuk gibi, herkesi arayıp bütün özelimizi anlatır, bana sinirlenince ablamı arayıp beni kötüler, ona sinirlenince kardeşimi arayıp ona kötüler ama beddualı, hakaretleri şeyler. Hele ergenken, sanırsın karşımızda sınıftaki gıcık, ergen kız arkadaşımız varmış gibi dalaşa girerdi bizimle. Hem de yer, zaman fark etmez. Düğün, bayram, arkadaş toplantısı vs. fark etmez. Hep rezil ederdi. Diğer 2 kardeşim daha çok tepki verirlerdi. Ben doğuştan da biraz sessiz olduğum için hep aralarını yaptım, "aman ağzımızın tadı kaçmasın" modunda geçti ergenliğim Bağırdığımı, duygularımı paylaştığımı, öfkemi ifade edebildiğimi hatırlamıyorum hiç. O yüzden derslere yöneldim, kitap kurdu oldum. Hep çalışkan oldum, iyi okullarda iyi bölümde okudum ama iş konusunda öz güven sıfır. Mezun olalı 8 sene olmuş, bir o işe bir diğer işe girdim, hiçbir yere ait hissedemedim kendimi. İstikrarlı olmak, ben bunu başardım demek istiyorum ama olmuyor. Çok güzel bir işe girdim, hatta sınavla kazandım ama sürdüremedim, bir an geliyor ve orayı terk etmem gerek diye düşünüyorum. Ben, panik atak ve biraz da OKB hissediyordum ama araştırdığıma göre Borderline karar verdim. O işten çıkma arefesinde, 8 aylık flört beni bir anda bıraktı, başta aşırı love bombing yapmıştı. İkisi birden beni intihar düşüncesine gark etti fakat yapmadım tabii ki. Günlerce çıkmadım yataktan ve bizimkiler gelip bir kez bile, "neyin var yavrum" demedi. Bu anlattıklarım normal psikoloji değil ki... Yalvardım, 1 kez ya 1 kez psikoloğa gidelim, diye ama para yok dediler tabii. Kendi kendime idare ettim. Sonra tekrar sınava hazırlanayım bari dedim, çünkü özelde tutunamıyorum. İş beğenmemezlik falan değil, dediğim gibi kendi alanımdan bir işe, yüksek puanla girdim ama çıktım maalesef. Bana ne oluyor, bende ne var diye diye Borderline ve gizli narsist kısmına takıldım. Karşıma da hep bu tarz erkekler çıkıyor. Hele, toplamda 1 yıl kafamı oyalayan bu kişi... Yazar, 1 gün iyi 3 gün düşman gibidir ama aleni yapmaz bunu. Mesela, mesajlara dönmeyerek belli eder. Gözü hep dışarıdadır, telefonu resmen uzvu olmuş, tek derdi tipi, sosyal medyadaki imajı, para, kariyer... Çok şey var da işte, ben onu narsist sanarken kendimin de toksik olduğunu öğrendim. Yine günlerce silent treatment ile beni terbiye etmeye çalışırken (konuşmaya çalışırdım hep, bir sıkıntı mı var diye ama geçiştirirdi), buna, ikimizin birbirimize iyi gelmediğini, yolunun açık olmasını dilediğimi falan söyledim ve dönmedi. Haftalar sonra hiçbir şey olmamış gibi dönüş yapmaya çalıştı ama muhatap olmadım. Birbirimize o kadar benziyoruz ki, büyüdüğümüz ev de benziyor. Aynı memleketten de sayılırız, kültürlerimiz uyuşuyor. Ben gelecek görmüştüm, hâlâ aklımda maalesef ama 4 ay oldu. Asla ama asla istemiyorum...
Bir anda içim sıkılır ve dakikalar, saatler hatta günlerce sürebilir. Bir iş yapsam sanki herkes beni izleyip eleştirecek. Artık ortamlara da girmiyorum. Biri soracak illa ki, niye çalışmıyorsun veya evlenmiyorsun. İkisi de olmuyor. Beynimde sanki 50 sekme açık, her şeyi çok ince düşünüyorum, detaycıyım, algılarım çok açık ve hadi şu rutine başlasam desem 2 gün sürer yani o kadar istikrarsızım maalesef. Şu an ailem yazlıkta. Herkes soruyor, neden gitmiyorsun ama açıklayamıyorum ki. Anlatsam kimse inanmaz zaten. Çalışan, efendi, çocuklarını okutan, tipik orta hâlli Türk ailesiyiz işte. Dışarıdan tabii... Ama sadece ev değişiyor yazlığa giderken, içindeki annem babam aynı. Daha demin aramış, (az ötede dayımlar var) gittim de bana surat astılar da, kızı bana yan baktı da, torunu içeri girdi de... Ya ne diyeyim ki şimdi buna? Anneme babama ebeveynlik yaptık hep. Dert anlatıp da onlara bu fırsatı vermedik, versek de dinlemediler zaten. Kardeşim de okudu çok şükür ama o da benim gibi işten işe atlıyor. Neyse ki çok iyi bir eşi ve kayınailesi var, şehir dışındalar ve iletişimi kestiler bunlardan. Kız yazlığa gidiyor bayrama, ağlatıp geri gönderiyorlar Ablam deseniz, o da uzakta, eşinden boşandı ve çok iyi bir işi var ama anneye tapıyor, aldığı parayı kuruşuna kadar hesap verip anneme gönderiyor. Evine çöp alsa anneme sorar. Annem de sanki gizli narsist+borderline karışımı (çevrenizde böyle tipler varsa bilin ki asla düzelmiyor. Kardeşleri onun çocukken de böyle olduğunu söyler. Şimdi de 60 yaşında. Değişmiyor yani). Çocukları ya ablam gibi empat olurmuş ya da ona benzermiş (kardeşim de onun gibi sinirli, fevri). Ben de ortaya karışık, ne olduğu belli olmayan, kişiliksiz biri oldum sanırım. Çok isterdim en azından kardeşlerimle arkadaş gibi olayım, dertleşeyim falan. Yabancı gibiyiz. Sevmek, sarılmak, yanlarında ağlamak, duygularımı paylaşmak vs. çok isterdim. Ablamın 2.5 yıllık sevgilisi varmış, şimdi öğrendim mesela. Anlatsaydı, fikir alsaydı, kavga ettiğinde falan paylaşsaydı mesela. Oturup buna ağladım, neden yeni öğrendim ki bu nasıl bir iletişimsizlik diye Diğer kardeşim de alıngan, öfkeli, herkesten her şeyi bekleyen biri. Ben direkt bir insanım biraz, bana küstü ve hemen engelledi, 3 aydır konuşmuyor. Komple değişiğiz yani.
Şu an neyse ki, tekrardan atandım çok daha iyi bir yere. İnş kısa zamanda şehir değiştirip gidecem, ilk işim terapi almak olacak. Yüzmeyi öğrenecem (her sene yazlığa giderdik, annem kendisi korktuğu için bizi de sokmadı, korkusunu sözel olarak da aşıladı hep, yenerim inş), ehliyete yazılacam, başka kurslara da. Becerilerimi geliştirmem, sosyalleşmem lazım. İş için erteledim hep, iş çok önemli çünkü ailede de, sülalede de. "Sizin için çalıştık, o paraya tırlar alırdık." deyip dururlar. İş olmayınca kendimi, hiçbir şeyi hak etmeyen olarak gördüm yıllardır. Arkadaşlarım çağırırdı, bahane bulup gitmezdim para istemeyim diye. Hem de, e sen yetişkinsin kalkıp kendin kazan, farkındalığımla kendimi kötü hissederdim. Atanınca iletişimi kısmak istiyorum ama bir yandan da haksızlık mı ediyorum diyorum. Yıllardır YouTube'da videolar izledim, psikolojik kitaplar okudum, meditasyon yaptım. Aile de olsa uzak kalma hakkımız olduğunu, sevmek zorunda olmadığımızı düşünüyorum ama hayatıma biri girse, nasıl açıklarım ki ailemi, kardeşlerimle toksik ilişkilerimi falan? Kafamda da çok plan var, mükemmelliyetçi de biriyim biraz, dışarıdan nasıl göründüğüme de takıntılıyım. Fiziksel değil, psikolojik olarak. Kendimi yaralı, öksüz ve yetim büyümüş hatta büyüyememiş, yetişkin görünümünde ergen, fevri, 30'a gelmiş ama bir şey yapmamış, dengesiz biri olarak görüyorum, ki böyleyim de zaten. Sevmek, sevilmek, güvenmek, temas, istikrarlı ilişki istiyorum. Düzeldikten sonra da evlilik ve çocuk...
Bu arada ikili ilişkilerde toksik olmuyorum (bana göre tabii), yani frenleyebiliyorum kendimi. Genelde o kişi beni ilişkiye sokar, bir süre sonra da uzaklaşıp biter. Yeri gelmişken, neden hep aynı tipler sizce? (Çoğu) köyde doğup büyümüş, (çoğu doğulu, biz de öyleyiz ama Ankara'da doğup büyüdüm), kısıtlı imkanlarla iyi yerlere gelmişler, tipleri çok iyi değil, başta çok ilgili olup emrivakiyle ilişki başlatıp sonra sosyal medyada fink atmalar... Özellikle baştaki özellikler neden acaba? En çok da bunu merak ediyorum
Herkes çatır çutur evleniyor, şak diye çocuk yapıyor, çalışmasa bile hiç umrunda olmuyor, gelecek kaygısı taşımıyor, el üstünde tutuluyor. Çok özeniyorum gerçekten. İnşaAllah bana da her şey nasip olur. Duaya ihtiyacım var sanırım ❤

Ben de sizin gibiyim çocuklugumuz benzer. Bizimkiler sadece kötü insan değiller hayat sartları geregi calisirlardi ama sevgi gördük.

Ama is konusunda venzer durumdayiz kaygı seviyem yüksek. Guzel hedefler koymussunuz kendinize ben de bu şekilde hedefler koydum umarım siz dr ben de bu hedeflerimizi gerçekleştririz . Önemli olan biraz da anda kalip mutlu olmak kendini mutlu olmaya zorlamaktır belkide. Terapi ile güzel kapılar açılacaktır size. Ben de düşünüyorum almayı. Bir arkadaşım 4 yıldır gidiyor o kadar iyi gelmişki

VenusYumi · 23 Haziran 2023

Pampasotu .!.:
Ben de sizin gibiyim çocuklugumuz benzer. Bizimkiler sadece kötü insan değiller hayat sartları geregi calisirlardi ama sevgi gördük.

Ama is konusunda venzer durumdayiz kaygı seviyem yüksek. Guzel hedefler koymussunuz kendinize ben de bu şekilde hedefler koydum umarım siz dr ben de bu hedeflerimizi gerçekleştririz . Önemli olan biraz da anda kalip mutlu olmak kendini mutlu olmaya zorlamaktır belkide. Terapi ile güzel kapılar açılacaktır size. Ben de düşünüyorum almayı. Bir arkadaşım 4 yıldır gidiyor o kadar iyi gelmişki

Sevgi görmenize sevindim, o kadar önemli ki... İnş hedeflerinize ulaşırsınız. Dua edecem Evet, zoraki hatta biraz da "mış gibi" yapmak lazım. İnş bana da iyi gelir terapi, her şey güzel olur umarım hepimiz için

GOMEZ · 23 Haziran 2023

Çok uzun yazmışsınız satır aralığı falan verseydiniz biraz en azından daha rahat okunurdu. Aileniz o kadarda kötü değil ne aileler var yahu. Zaten bu ülkede kimsenin ailesi dört dörtlük değil ki herkes el bebek gül bebek büyümüyor maalesef. 30 yaşındasınız zaten takılmayın artık ailenizle yaşadıklarınıza. Burada asıl sorun sizin istikrarsız olup çalışmamanız.

Evlenmeyi düşünüyorsunuz fakat yaşınız 30 ve iyi okullar okumuşsunuz iyi sınavlar kazanmışsınız daha ortada bir iş yok oturmuş bir kariyer yok istikrar yok çalışma azmi gelip geçici heveslerle dolu bilemiyorum acaba önce Hemen bir işe başlayıp acilll tarafından terapi görün derim. İşiniz otursun kariyeriniz olsun ayaklarınız sağlam bassın yere. Ondan sonra evlenirsiniz Şöyle düşünün aileniz yok (Allah korusunda ) tek başına ortada kaldınız eviniz paranız yok ne yapacaksınız hayatta kalabilmek için gerekirse bulaşıcılık yaparsınız değil mi. Çünkü mecbursunuz yapmazsanız aç kalırsınız. Bu gireceğiniz iş içinde böyle düşünün ben mecburum bu işi yapmaya yapmazsam aç be aç sokaklarda kalabilirim çalışmak ve kendime bakmak zorundayım o yüzden bu işte kararlı ve istikrarlı şekilde başarılı olmalıyım diye düşünün o zaman çalıştığınız yerde kalmak için kendinizi parçalarsınız Yoksa aç kalırsınız Bunları aşarsanız ailenizde saygı duyar kardeşlerinizde sevgilinizde çevrenizde

gunestenalelektrigini · 23 Haziran 2023

Khgf21 .!.:
Umarım doğru yere yazıyorumdur, yıllardır girmemişim. Buradaki cevaplar çok güzel, eleştirilere bile aşırı gülüyorum. Sanki evde kızkıza konuşur gibi hissediyorum. İstediğinizi yazabilirsiniz gerçekten Aslında sorum yok, bugün modum yine kötü ve paylaşmak istedim.
30 yaşındayım, kendimi yetişkin hissetmiyorum. Bu beni çok üzüyor ama psikolojim iyi olmadı hiç, bu farkındalık beni yiyip bitiriyor Annem babam, durumumuz orta üstü olmasına rağmen deli gibi çalıştılar 3 küçük çocuğu evde bırakıp. Ben 4, kardeşim 2, ablam 6 yaşındaydı. Üstümüze kapıyı kitleyip gittiler hep. Okuldan döner, yemeğimizi ısıtır, bulaşıkları yıkar, ortalığı toplar, ödevleri yapar, onlar gelecek diye de hazırlıklar yapıp, kitap okuyup, diş fırçalayıp yatardık. Bu arada kimse öğretmedi bize bunları. Kendi kendimize öğrendik. E tabi, her şey düzgün olsun, kimseyi rahatsız etmeyelim, sessiz sakin olalım ki azar yemeyelim gibi düşünceler de beynimizde yer aldı. Annem hep sinirli, yorgun, kavgacı, "bunlar çocuk" diyemeyen, babam da, "aman bana bulaşmayın da..." kafasında pasif, sessiz, tek derdi para kazanmak olan, 16 yıl okumuşuz, temel giderler dışında, "şu 1 lirayı alın da kantine gidersiniz" dememiş biri. Kendisi memur. Evi, yazlığı, arsası ve ek gelirleri de var. Şimdi desen ki, "5 TL var mı çorap alacam" yok der. Annem, "şu bardağı makinenin niye sağına değil de soluna koymadın?" diye histeri nöbetleri geçirip saatlerce hatta günlerce küsüp gecenin bir yarısı, "hadi size en sevdiğiniz mantıyı açtım, gelin de yiyin" diyen dengesiz, iletişim engelli, asla özür dilemeyen, bu tavrı da herkese yapan 60 yaşında namazlı niyazlı biri. Sülalede de herkese küs. Çay koyarsın, ellerine sağlık değil de, "niye az atmışsın buna" der, millete çay ikram edersin, "tutuşa bak, becersen şaşarım" der. Bir gece gelir, "Şunu engellesene benden, bunun engelini aç, onu sil gitsin" gibi kendi kendine şeyler kurup, sofraya otursan, "30 yıl önce şu bana şunu yaptı da..." diye başlar bedduaya. Her gün insta ve WhatsApp storyler atar çocuk gibi, herkesi arayıp bütün özelimizi anlatır, bana sinirlenince ablamı arayıp beni kötüler, ona sinirlenince kardeşimi arayıp ona kötüler ama beddualı, hakaretleri şeyler. Hele ergenken, sanırsın karşımızda sınıftaki gıcık, ergen kız arkadaşımız varmış gibi dalaşa girerdi bizimle. Hem de yer, zaman fark etmez. Düğün, bayram, arkadaş toplantısı vs. fark etmez. Hep rezil ederdi. Diğer 2 kardeşim daha çok tepki verirlerdi. Ben doğuştan da biraz sessiz olduğum için hep aralarını yaptım, "aman ağzımızın tadı kaçmasın" modunda geçti ergenliğim Bağırdığımı, duygularımı paylaştığımı, öfkemi ifade edebildiğimi hatırlamıyorum hiç. O yüzden derslere yöneldim, kitap kurdu oldum. Hep çalışkan oldum, iyi okullarda iyi bölümde okudum ama iş konusunda öz güven sıfır. Mezun olalı 8 sene olmuş, bir o işe bir diğer işe girdim, hiçbir yere ait hissedemedim kendimi. İstikrarlı olmak, ben bunu başardım demek istiyorum ama olmuyor. Çok güzel bir işe girdim, hatta sınavla kazandım ama sürdüremedim, bir an geliyor ve orayı terk etmem gerek diye düşünüyorum. Ben, panik atak ve biraz da OKB hissediyordum ama araştırdığıma göre Borderline karar verdim. O işten çıkma arefesinde, 8 aylık flört beni bir anda bıraktı, başta aşırı love bombing yapmıştı. İkisi birden beni intihar düşüncesine gark etti fakat yapmadım tabii ki. Günlerce çıkmadım yataktan ve bizimkiler gelip bir kez bile, "neyin var yavrum" demedi. Bu anlattıklarım normal psikoloji değil ki... Yalvardım, 1 kez ya 1 kez psikoloğa gidelim, diye ama para yok dediler tabii. Kendi kendime idare ettim. Sonra tekrar sınava hazırlanayım bari dedim, çünkü özelde tutunamıyorum. İş beğenmemezlik falan değil, dediğim gibi kendi alanımdan bir işe, yüksek puanla girdim ama çıktım maalesef. Bana ne oluyor, bende ne var diye diye Borderline ve gizli narsist kısmına takıldım. Karşıma da hep bu tarz erkekler çıkıyor. Hele, toplamda 1 yıl kafamı oyalayan bu kişi... Yazar, 1 gün iyi 3 gün düşman gibidir ama aleni yapmaz bunu. Mesela, mesajlara dönmeyerek belli eder. Gözü hep dışarıdadır, telefonu resmen uzvu olmuş, tek derdi tipi, sosyal medyadaki imajı, para, kariyer... Çok şey var da işte, ben onu narsist sanarken kendimin de toksik olduğunu öğrendim. Yine günlerce silent treatment ile beni terbiye etmeye çalışırken (konuşmaya çalışırdım hep, bir sıkıntı mı var diye ama geçiştirirdi), buna, ikimizin birbirimize iyi gelmediğini, yolunun açık olmasını dilediğimi falan söyledim ve dönmedi. Haftalar sonra hiçbir şey olmamış gibi dönüş yapmaya çalıştı ama muhatap olmadım. Birbirimize o kadar benziyoruz ki, büyüdüğümüz ev de benziyor. Aynı memleketten de sayılırız, kültürlerimiz uyuşuyor. Ben gelecek görmüştüm, hâlâ aklımda maalesef ama 4 ay oldu. Asla ama asla istemiyorum...
Bir anda içim sıkılır ve dakikalar, saatler hatta günlerce sürebilir. Bir iş yapsam sanki herkes beni izleyip eleştirecek. Artık ortamlara da girmiyorum. Biri soracak illa ki, niye çalışmıyorsun veya evlenmiyorsun. İkisi de olmuyor. Beynimde sanki 50 sekme açık, her şeyi çok ince düşünüyorum, detaycıyım, algılarım çok açık ve hadi şu rutine başlasam desem 2 gün sürer yani o kadar istikrarsızım maalesef. Şu an ailem yazlıkta. Herkes soruyor, neden gitmiyorsun ama açıklayamıyorum ki. Anlatsam kimse inanmaz zaten. Çalışan, efendi, çocuklarını okutan, tipik orta hâlli Türk ailesiyiz işte. Dışarıdan tabii... Ama sadece ev değişiyor yazlığa giderken, içindeki annem babam aynı. Daha demin aramış, (az ötede dayımlar var) gittim de bana surat astılar da, kızı bana yan baktı da, torunu içeri girdi de... Ya ne diyeyim ki şimdi buna? Anneme babama ebeveynlik yaptık hep. Dert anlatıp da onlara bu fırsatı vermedik, versek de dinlemediler zaten. Kardeşim de okudu çok şükür ama o da benim gibi işten işe atlıyor. Neyse ki çok iyi bir eşi ve kayınailesi var, şehir dışındalar ve iletişimi kestiler bunlardan. Kız yazlığa gidiyor bayrama, ağlatıp geri gönderiyorlar Ablam deseniz, o da uzakta, eşinden boşandı ve çok iyi bir işi var ama anneye tapıyor, aldığı parayı kuruşuna kadar hesap verip anneme gönderiyor. Evine çöp alsa anneme sorar. Annem de sanki gizli narsist+borderline karışımı (çevrenizde böyle tipler varsa bilin ki asla düzelmiyor. Kardeşleri onun çocukken de böyle olduğunu söyler. Şimdi de 60 yaşında. Değişmiyor yani). Çocukları ya ablam gibi empat olurmuş ya da ona benzermiş (kardeşim de onun gibi sinirli, fevri). Ben de ortaya karışık, ne olduğu belli olmayan, kişiliksiz biri oldum sanırım. Çok isterdim en azından kardeşlerimle arkadaş gibi olayım, dertleşeyim falan. Yabancı gibiyiz. Sevmek, sarılmak, yanlarında ağlamak, duygularımı paylaşmak vs. çok isterdim. Ablamın 2.5 yıllık sevgilisi varmış, şimdi öğrendim mesela. Anlatsaydı, fikir alsaydı, kavga ettiğinde falan paylaşsaydı mesela. Oturup buna ağladım, neden yeni öğrendim ki bu nasıl bir iletişimsizlik diye Diğer kardeşim de alıngan, öfkeli, herkesten her şeyi bekleyen biri. Ben direkt bir insanım biraz, bana küstü ve hemen engelledi, 3 aydır konuşmuyor. Komple değişiğiz yani.
Şu an neyse ki, tekrardan atandım çok daha iyi bir yere. İnş kısa zamanda şehir değiştirip gidecem, ilk işim terapi almak olacak. Yüzmeyi öğrenecem (her sene yazlığa giderdik, annem kendisi korktuğu için bizi de sokmadı, korkusunu sözel olarak da aşıladı hep, yenerim inş), ehliyete yazılacam, başka kurslara da. Becerilerimi geliştirmem, sosyalleşmem lazım. İş için erteledim hep, iş çok önemli çünkü ailede de, sülalede de. "Sizin için çalıştık, o paraya tırlar alırdık." deyip dururlar. İş olmayınca kendimi, hiçbir şeyi hak etmeyen olarak gördüm yıllardır. Arkadaşlarım çağırırdı, bahane bulup gitmezdim para istemeyim diye. Hem de, e sen yetişkinsin kalkıp kendin kazan, farkındalığımla kendimi kötü hissederdim. Atanınca iletişimi kısmak istiyorum ama bir yandan da haksızlık mı ediyorum diyorum. Yıllardır YouTube'da videolar izledim, psikolojik kitaplar okudum, meditasyon yaptım. Aile de olsa uzak kalma hakkımız olduğunu, sevmek zorunda olmadığımızı düşünüyorum ama hayatıma biri girse, nasıl açıklarım ki ailemi, kardeşlerimle toksik ilişkilerimi falan? Kafamda da çok plan var, mükemmelliyetçi de biriyim biraz, dışarıdan nasıl göründüğüme de takıntılıyım. Fiziksel değil, psikolojik olarak. Kendimi yaralı, öksüz ve yetim büyümüş hatta büyüyememiş, yetişkin görünümünde ergen, fevri, 30'a gelmiş ama bir şey yapmamış, dengesiz biri olarak görüyorum, ki böyleyim de zaten. Sevmek, sevilmek, güvenmek, temas, istikrarlı ilişki istiyorum. Düzeldikten sonra da evlilik ve çocuk...
Bu arada ikili ilişkilerde toksik olmuyorum (bana göre tabii), yani frenleyebiliyorum kendimi. Genelde o kişi beni ilişkiye sokar, bir süre sonra da uzaklaşıp biter. Yeri gelmişken, neden hep aynı tipler sizce? (Çoğu) köyde doğup büyümüş, (çoğu doğulu, biz de öyleyiz ama Ankara'da doğup büyüdüm), kısıtlı imkanlarla iyi yerlere gelmişler, tipleri çok iyi değil, başta çok ilgili olup emrivakiyle ilişki başlatıp sonra sosyal medyada fink atmalar... Özellikle baştaki özellikler neden acaba? En çok da bunu merak ediyorum
Herkes çatır çutur evleniyor, şak diye çocuk yapıyor, çalışmasa bile hiç umrunda olmuyor, gelecek kaygısı taşımıyor, el üstünde tutuluyor. Çok özeniyorum gerçekten. İnşaAllah bana da her şey nasip olur. Duaya ihtiyacım var sanırım ❤

Belli akıllı bir gençsin yaşadıklarını aileni çok güzel ifade ederek anlatmışsın.Okuyan bir gençsin ben de öyle olduğum için çok sevdim seni.Ama bir fark var ben beni anlayan bir ailede büyüdüm önceliği çocukları olan aile.
Ne yazık ki her ana baba aynı olmuyor.Önce onları bu hali ile kabul edeceksin.Geçmişte yaşadıkların zor günler olsa da seni olgunlaştırmış.Bravo diyeceğim sana o aileden o zor günlerden iyi bir eğitim alarak çıkmışsın.Buda senin artın olmuş.(sen dediğim için kızma artık yakın gördüm büyüğün olarak)
Başka bir şehre atanman çok çok iyi olmuş.Hemen git işine başla.
İşe başlayınca ilk yapacağın ben bunu yapamam vb gibi sözleri/cümleleri hayatından çıkarmak.Bu aileden böyle yetişmiş iyi bir meslek sahibi olmuş genç her şeyi yapar.İnan etrafındaki herkesin bir defosu vardır.Bunu böyle bil.
Kendine çok güzel yol çizmişsin.
Yüzme öğrenmek.Nedense en çok buna bayıldım.Çok iyi fikir.Burada bazen benzer sorunlarla dertlenen gençler oluyor.Yüzme iyi fikir.Bundan sonra onlara yazarız bunu
Terapi.Bunu asla atlama .Bu terapiye hemen yüzde yüz sonuç verecek diye başlıyor gençler öyle olmayınca olmadı diye bırakıyor.Bu hatayı yapmayın.Yıllar bir anda çözülmez.Bunu unutmayın.
Gittiğin şehirde doğa sporları kulübü varsa onlara katılıp mesela hafta sonu dağ bayır yürüyüşü yaparsınız.
Son olarak yarın bir gün flörtünüz olacak onlara da hemen çok ilgi sevgi yüz vermeyin.İyice tanıyın anlayın dinleyin.Burada neler okuyoruz onlardan da yararlanın.
Yeni işinizde başarılar dilerim.Bu arada unuttum aileniz ile elbette ilişki kopmaz ama azaltılabilir.Yavaş yavaş seyreltin görüşmeleri.Size iyi gelmiyor.
Aslında annenizde psikolojik olarak normal değil.Zaten terapinizde bu ortaya çıkar ve onlarla nasıl iletiş kurmanız gerektiğini öğrenirsiniz.

Hodrimeydan · 23 Haziran 2023

Yarisina kadar okudum. Ayri eve cikin.

VenusYumi · 23 Haziran 2023

GOMEZ .!.:
Çok uzun yazmışsınız satır aralığı falan verseydiniz biraz en azından daha rahat okunurdu. Aileniz o kadarda kötü değil ne aileler var yahu. Zaten bu ülkede kimsenin ailesi dört dörtlük değil ki herkes el bebek gül bebek büyümüyor maalesef. 30 yaşındasınız zaten takılmayın artık ailenizle yaşadıklarınıza. Burada asıl sorun sizin istikrarsız olup çalışmamanız.

Evlenmeyi düşünüyorsunuz fakat yaşınız 30 ve iyi okullar okumuşsunuz iyi sınavlar kazanmışsınız daha ortada bir iş yok oturmuş bir kariyer yok istikrar yok çalışma azmi gelip geçici heveslerle dolu bilemiyorum acaba önce Hemen bir işe başlayıp acilll tarafından terapi görün derim. İşiniz otursun kariyeriniz olsun ayaklarınız sağlam bassın yere. Ondan sonra evlenirsiniz Şöyle düşünün aileniz yok (Allah korusunda ) tek başına ortada kaldınız eviniz paranız yok ne yapacaksınız hayatta kalabilmek için gerekirse bulaşıcılık yaparsınız değil mi. Çünkü mecbursunuz yapmazsanız aç kalırsınız. Bu gireceğiniz iş içinde böyle düşünün ben mecburum bu işi yapmaya yapmazsam aç be aç sokaklarda kalabilirim çalışmak ve kendime bakmak zorundayım o yüzden bu işte kararlı ve istikrarlı şekilde başarılı olmalıyım diye düşünün o zaman çalıştığınız yerde kalmak için kendinizi parçalarsınız Yoksa aç kalırsınız Bunları aşarsanız ailenizde saygı duyar kardeşlerinizde sevgilinizde çevrenizde

Yazarken ayarladım aslında, fark etmişsinizdir belki, kurallara dikkat ederim ama gönderince böyle oldu maalesef Tabii onu da düşünüyorum, ne aileler var nankörlük etmeyim diye ama ya çok önem veriyorum sevgi, ilgi kavramlarına ya da yapım bu, "neden" diye sorguluyorum gerekli gereksiz. Verdiğiniz tavsiyeyi bir arkadaşım da verdi. Hani mecbursun, zorundasın gibi düşünmeyi Saygı konusuna gelince, 30 yıldır bu evde kimse kimseye saygı duymuyor hatta bizimkiler kimseye duymuyor maalesef. Konum, meslek, itibarla alakalı olsaydı keşke... Atandım, kısa süre içinde gidecem buralardan inş ve koşa koşa terapi tabii. Beni anca o paklar. Ömür boyu giderim heralde Tatlı yorumunuz için teşekkür ederim

VenusYumi · 23 Haziran 2023

gunestenalelektrigini .!.:
Belli akıllı bir gençsin yaşadıklarını aileni çok güzel ifade ederek anlatmışsın.Okuyan bir gençsin ben de öyle olduğum için çok sevdim seni.Ama bir fark var ben beni anlayan bir ailede büyüdüm önceliği çocukları olan aile.
Ne yazık ki her ana baba aynı olmuyor.Önce onları bu hali ile kabul edeceksin.Geçmişte yaşadıkların zor günler olsa da seni olgunlaştırmış.Bravo diyeceğim sana o aileden o zor günlerden iyi bir eğitim alarak çıkmışsın.Buda senin artın olmuş.(sen dediğim için kızma artık yakın gördüm büyüğün olarak)
Başka bir şehre atanman çok çok iyi olmuş.Hemen git işine başla.
İşe başlayınca ilk yapacağın ben bunu yapamam vb gibi sözleri/cümleleri hayatından çıkarmak.Bu aileden böyle yetişmiş iyi bir meslek sahibi olmuş genç her şeyi yapar.İnan etrafındaki herkesin bir defosu vardır.Bunu böyle bil.
Kendine çok güzel yol çizmişsin.
Yüzme öğrenmek.Nedense en çok buna bayıldım.Çok iyi fikir.Burada bazen benzer sorunlarla dertlenen gençler oluyor.Yüzme iyi fikir.Bundan sonra onlara yazarız bunu
Terapi.Bunu asla atlama .Bu terapiye hemen yüzde yüz sonuç verecek diye başlıyor gençler öyle olmayınca olmadı diye bırakıyor.Bu hatayı yapmayın.Yıllar bir anda çözülmez.Bunu unutmayın.
Gittiğin şehirde doğa sporları kulübü varsa onlara katılıp mesela hafta sonu dağ bayır yürüyüşü yaparsınız.
Son olarak yarın bir gün flörtünüz olacak onlara da hemen çok ilgi sevgi yüz vermeyin.İyice tanıyın anlayın dinleyin.Burada neler okuyoruz onlardan da yararlanın.
Yeni işinizde başarılar dilerim.Bu arada unuttum aileniz ile elbette ilişki kopmaz ama azaltılabilir.Yavaş yavaş seyreltin görüşmeleri.Size iyi gelmiyor.
Aslında annenizde psikolojik olarak normal değil.Zaten terapinizde bu ortaya çıkar ve onlarla nasıl iletiş kurmanız gerektiğini öğrenirsiniz.

Anlaşıldığımı hissettim, hem de büyük olarak akıl vermeniz beni mutlu etti. Doğa sporları fikri çok güzelmiş, mutlaka araştırayım. Tabii önce, iş için kullanacağım kalıp cümleleri de değiştirmem lazım dediğiniz gibi. Çok işim var ama inş her şey rayına oturur, ben de yetişkin gibi olmayı öğrenirim Teşekkür ederim vakit ayırdığınız için

GOMEZ · 23 Haziran 2023

Khgf21 .!.:
Yazarken ayarladım aslında, fark etmişsinizdir belki, kurallara dikkat ederim ama gönderince böyle oldu maalesef Tabii onu da düşünüyorum, ne aileler var nankörlük etmeyim diye ama ya çok önem veriyorum sevgi, ilgi kavramlarına ya da yapım bu, "neden" diye sorguluyorum gerekli gereksiz. Verdiğiniz tavsiyeyi bir arkadaşım da verdi. Hani mecbursun, zorundasın gibi düşünmeyi Saygı konusuna gelince, 30 yıldır bu evde kimse kimseye saygı duymuyor hatta bizimkiler kimseye duymuyor maalesef. Konum, meslek, itibarla alakalı olsaydı keşke... Atandım, kısa süre içinde gidecem buralardan inş ve koşa koşa terapi tabii. Beni anca o paklar. Ömür boyu giderim heralde Tatlı yorumunuz için teşekkür ederim

Eskiden bende sizin gibi sorgulardım hep ailemi yaşayamadığım çocukluğumu ve gençliğimi. Bunu için belki her gece ağlardım. Çünkü bende hiçte öyle normal bir ailede büyümedim. Zaten Sevgiyi saygıyı geçtim sevgi saygı görmek ne haddimize şiddet, hakaret, baskı, psikolojik baskı, Fakirlik bir yandan okul neymiş okuma yazma biliyorsun ya o yeter sana denirdi Çocuk yaşta işe başladım bir sürü farklı sektörlerde çalıştım (sonradan kendi çabalarımla dışardan okudum da meslek sahibi oldum) maddi manevi sömürüldüm daha nelerrr nelerr O yüzden dedim sizinkiler o kadar kötü değil (belki Birgün bende yazarım senin gibi hayatımı ) Sonra baktım geçmişi düşünmekten mutlu olamıyorum aylarca affetme çalışmaları yaptım bilinç altı temizliği ile uğraştım. Artık düşünmüyorum geçmişi her şeyi affettim ben önüme baktım Bakmak zorundaydım. Aileme karşıda ne çok seviyorum nede kızıyorum nötr durumdayım gerçi her şeye karşı öyleyim çok duygu beslememeyi öğretti bana hayat Şimdi çok şükür kendi ayaklarımın üzerinde maddi manevi durabiliyorum. [ tabi mecburdum buna )Hayata karşı daha dik durmayı öğrendim ve artık daha mutluyum..

Sende artık geçmişi bırakmalısın. Geçmişteki her şeyi herkesi affet. O zaman inan bana geleceğe daha karalı bakıyorsun ben hep diyorum ki öylesine yaşamak için olmaz bu hayat bize verildiyse kaybetmek yok en iyi şekilde yaşamalıyız. Karalı ve istikrarlı şekilde ilerleyeceğine yürekten inanıyorum

VenusYumi · 23 Haziran 2023

GOMEZ .!.:
Eskiden bende sizin gibi sorgulardım hep ailemi yaşayamadığım çocukluğumu ve gençliğimi. Bunu için belki her gece ağlardım. Çünkü bende hiçte öyle normal bir ailede büyümedim. Zaten Sevgiyi saygıyı geçtim sevgi saygı görmek ne haddimize şiddet, hakaret, baskı, psikolojik baskı, Fakirlik bir yandan okul neymiş okuma yazma biliyorsun ya o yeter sana denirdi Çocuk yaşta işe başladım bir sürü farklı sektörlerde çalıştım (sonradan kendi çabalarımla dışardan okudum da meslek sahibi oldum) maddi manevi sömürüldüm daha nelerrr nelerr O yüzden dedim sizinkiler o kadar kötü değil (belki Birgün bende yazarım senin gibi hayatımı ) Sonra baktım geçmişi düşünmekten mutlu olamıyorum aylarca affetme çalışmaları yaptım bilinç altı temizliği ile uğraştım. Artık düşünmüyorum geçmişi her şeyi affettim ben önüme baktım Bakmak zorundaydım. Aileme karşıda ne çok seviyorum nede kızıyorum nötr durumdayım gerçi her şeye karşı öyleyim çok duygu beslememeyi öğretti bana hayat Şimdi çok şükür kendi ayaklarımın üzerinde maddi manevi durabiliyorum. [ tabi mecburdum buna )Hayata karşı daha dik durmayı öğrendim ve artık daha mutluyum..

Sende artık geçmişi bırakmalısın. Geçmişteki her şeyi herkesi affet. O zaman inan bana geleceğe daha karalı bakıyorsun ben hep diyorum ki öylesine yaşamak için olmaz bu hayat bize verildiyse kaybetmek yok en iyi şekilde yaşamalıyız. Karalı ve istikrarlı şekilde ilerleyeceğine yürekten inanıyorum

Sizin şartlar da kötüymüş ama ne güzel geliştirmişsiniz kendinizi. Tebrik ederim Erkenden hayata atılmanın da bu faydası var. Bu yönden şanslısınız, hayatı yakalamışsınız bir yerinden. Evet, hayatı seviyorum ve iyi geçirmek istiyorum bu zamanı. İnş doya doya yaşamayı ve sağlıklı kararlar almayı başarabilirim. Bilinçaltı temizliğine ben de odaklanayım o zaman, bana da iyi gelir umarım. Çok teşekkür ederim detaylı açıkladığınız için, Allah razı olsun. Daha da mutlu olun

Sofiasofia · 23 Haziran 2023

- ailen dahil enerjini emen kim varsa mesafeni koru sınır koy

- kendini tanıdıgını düşündüm yazdıklarından ama dönüşüme girmen gerektiğini kendini aşman gerektiğini düşünüyorum

- insanları olduğu gibi kabul et ve boşver

- bende senin gibi uzun anlatan biriyimdir, ve inan ben de değiştirmeye çalışıyorum bu huyumu. İnsanları sıkıyor çok uzatmak. Çok uzatma.

hulyadem · 23 Haziran 2023

bence sizde ümit var. kendinizi ifade ediş şeklinizden bilinçli olduğunuz anlaşılıyor. aileniz okul bitirseler bile cahil insanlarmış.sorumsuz dengesiz pinti insanlarmış ama üzülme. daha toksik olabilirdi. yıllar önce öz oğluna tecavüz edip sonra da beni buna sen zorladın diye döven adam haberi okumuştum.

tabi ki senin yaşadığın da zehir ama zehirin dozları arasında çok sık rastlanılan bir türü. pinti baba foruma bak o kadar çok ki. dengesiz border anne o kadar sık ki. demek istediğim aile yapılarında bu partner eşleşmeleri çok. o yüzden ileride eşimin ailesi bunlara ne der diye asla kaygılanma. belki onun da benzeri aile yapısı vardır. hem anne baban artık seni ilgilendirmiyor. sen çalışan kadın olacaksın. kendi evini tutup maaşını alıp evleneneceksin. bayramdan bayrama iki saat görüşüp kalkarsın.

sen onları seçmedin. zerre kadar onların tuhaf hareketlerinden kendini sorumlu hissetme. kardeşlerin ilgisiz insanlarsa sen de kendi arkadaşlarını edinirsin. herkesin yeri dolar. ölümün olduğu dünyada herkes olmadan yaşanır. olaylara iyi yanından bak bence. sen altı yaşından beri yemek temizlik heeeeeeeer şeyi öğrenmiş birisin. ailen farkında olmadan seni kendine yeter biri olarak yetiştirmiş. 30 yaşına gelip yumurta bile kıramam ben diyen insanlardan değilsin. seni ıssız yere koysalar yine kendi başının çaresine bakarsın. o yüzden hayat bir survivor ise birincilik alırsın. bu aileye rağmen akademik başarın var. düşün normal dengeli insanlar olsa atomu parçalardın :))) o yüzden sen sandığından daha zeki ve güçlüsün. kendi gücünle gurur duy. aileni sallama geri bırak.

yeni bir düzen kurup mutlu ve sağlıklı olacağını düşünüyorum. ayrıca border ve toksik insanlar bunun farkında olmazlar çünkü sorgulamazlar biri onlara söylerse inkar mekanizması işler partnerinden de senin gibi kolay ayrılamazlar. o yüzden elbette uzman bilir ama sen bence travmaları olan fakat sağlıklı bir insansın. tabi ki uzmana git yine de. sevgiler.

sasifelekcikmazi · 23 Haziran 2023

Canim benim ne güzel yazmışsın. Bu hikayede çok detay var. Narsizm eğilimli anne, değersizlik duygusu, bastirilmislik, kader motifi vs vs. Ama sen o çemberden çıkmaya karar vermişsin. Güzelce terapini al. Nötr davran. Emin ol ki annen de çok sağlıklı bir ortamda buyumemistir. 30 yaş genç bir yaş. Kendindeki sorunları cozmezsen ablan gibi olursun. Narsisizm eğilimi olan annelerde zaten kardeşler duygusal bağ kuramaz. Anne izin vermez. İnan bana bu farkındalıkla çok güzel günler göreceksin.

VenusYumi · 23 Haziran 2023

Sofiasofia .!.:
- ailen dahil enerjini emen kim varsa mesafeni koru sınır koy

- kendini tanıdıgını düşündüm yazdıklarından ama dönüşüme girmen gerektiğini kendini aşman gerektiğini düşünüyorum

- insanları olduğu gibi kabul et ve boşver

- bende senin gibi uzun anlatan biriyimdir, ve inan ben de değiştirmeye çalışıyorum bu huyumu. İnsanları sıkıyor çok uzatmak. Çok uzatma.

Haklısınız, cidden baya baya uzatmışım. Çok anlatırsam daha iyi anlaşılırmışım diye düşünüyorum sanırım. Genelde de aileler haklı, çocuklar da suçlu, nankör falan ilân edilince, en iyisi detaylı anlatayım dedim Madde madde üzerinde duracam, çalışacam yazdıklarınızın üstünde Çok teşekkür ederim

Ben ne yapıyorum?😔

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

PITIRCIK MUNE!:D

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Aktif Üye

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Üye

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Aktif Üye

Guru

Aktif Üye

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Benzer Konular