Herkese iyi geceler.. biraz dertleşmeye ihtiyacım olduğunu hissettim ve uzun zamandır girmediğim BDV’ye konu açmak istedim.. Beni hatırlayanınız var mı? Ben 7 ay önce eşimle yollarımı ayırdım. Anladım ki sohbet edemediğin, değersiz hissettiğim, dertleşemediğim ve bir film izlerken izlediğimiz filmi konuşamadığım bir adam,bana göre değil. Durumumuz iyiydi, hiç bir eksiğim yoktu diyebilirim. kendi işimiz vardı. 2,5 yaşında bir kızımız var. Ama mutsuzdum. Sevgisiz hissettim,zor zamanlarımda uykusuz geçirdiğim gecelerin ardından ağladığım zaman bir kez gözyaşımı silmeyi geçin,benim iç dünyamda yaşadığım yalnızlığı bile fark etmemişti. Martta karantina başlamıştı zaten hiç bir yere çıkmadım uzun süre,ama evde hep neşeli keyifli, hareketli olan bendim. Kendimi mutlu etmek için bi duvar boyardım,örgü yapardım, çiçek bitki ekerdim, hep birşeyler yaptım. O süreçte herşey mükemmeldi aslında. Tam olarak 1 sene boyunca hiç kavga ettiğimizi hatırlamıyorum. Derken annemleri özledim ve çok sıkılmıştım. Annemin evi Bahçeli olduğundan dolayı bir süre annemde kalmak istedim. Bir süre dediğim 1,5 2 ay kadar. Hem yaz geliyordu kızım bahçede istediği kadar koştururdu,hem bende kendime zaman ayırırım dedim. Beni bıraktığı gün beni özlemeyeceğim söyleyerek gitti. Sözde şaka yapmıştı :) mizacı genel olarak iyi olmayan biridir bu kelimeye çok takılmadım, fakat genel olarak ilgilenmediği için,beni hak etmediğini düşünmeye başladım. Zaten ufacık bir merak edişimde kavga çıktı. Kavganın ertesi günü anneme boşanmaya karar verdiğimizi söylemiş,ikimizin arasında böyle bir konuşma geçmemesine rağmen.
bende hiç itiraz etmeyip gidip kendime iş buldum, kızımı kreşe yazdırdım. Ve işte böylece başladım yeni bir hayata. 7 aydır kızımla kendime bir düzen kurmak için tırnaklarımla resmn kazıyorum her yeri. Şimdilik annemin evindeyim,ama ev tuttum ve yakında taşınıyoruz. Aşırı stresli bir dönemdeyim çünkü sabrımı inanılmaz derecede zorladı eski eşim. Şuan derdin ne diyeceksiniz belki. Derdim öfkemi kontrol edememek. Ve bu öfke ve sinir kontrolümü edemememin sebebi,manevi destek göremiyor oluşum. Sanırım çok güçlü kadın olmaktan yoruldum, durup dinlenip saçlarımın okşanmasına ihtiyacım var. Ağla ben yanındayım diyecek birine ihtiyacım var. İlgiye ihtiyacım var demek istemiyorum artık. Kimse benim neden gergin olduğumla ilgilenmiyor. Çünkü beni ağlarken 2 kez gördüler bu süreçte.
asla acı çekmiyorum,ama çok yoruldum. Güçlü olmaktan yoruldum.. durup sakince dinlenmeye ihtiyacım var. Bu süreçte sabrımın bitmesini istemiyorum. Çünkü bazen kızıma bile tahammül edemiyorum ve öfkelendiğinde belli ediyorum
Böyle işte. Kızlar mutsuz olduğunuz yerde durmayın.
söyleyeceklerim bu kadar.
bu gece ağlamak için yazdım, birçok mesajı okudukça ağladım ve ilk defa bu derece içten ağladım diyebilirim 
