Ben galiba başarısız bir insanım

incekirpikli .!.:

Selamlar herkese. Hesabımı az önce açtım. Dertleşmeye o kadar ihtiyacım var ki.. umarım birileri beni anlar, en azından bir kaç fikir verir beni içinde bulunduğum depresyondan bir nebze kurtarır.
Konuya gelecek olursam çok uzun yıllardır kaygı bozukluğu ile uğraşıyorum aslında çok kötü bir çocukluk yaşadım. Anne ve babamın karşılıklı oturup bir kahve çay içtiğini bilmem sürekli kavgalar hakaretler içeren bir evlilikti onlarınki. Uykumdan hep korkarak uyanırdım kalbim yerinden çıkacak gibi olurdu. Her gece korkarak uyurdum. Babam çok alkol alırdı eve geldiğinde kıyametler kopardı hatta bir keresinde evi bile yakmaya çalışmıştı. Hiçbir zaman ne benim ne abimin psikolojisini düşünmediler. Aklımız biraz ermeye başladığında anneme çok yalvardık boşan nolur diye ama gidecek biryeri olmadığından mı neden bilmiyorum asla kabul etmedi bunu. Çalışıyordu babama muhtaçta değildi aslında. Gel zaman git zaman babam hastalandı ağır bir hastalığa yakalandı. Sonrasında şeker tansiyon ne varsa hepsi çıktı sabah akşam hastanelerdeydik annem hiçbir zaman babamın yanında gitmedi hep beni yolladı hep ben kaldım yanında. 17-18 yasımda üniversiteye hazırlanacak, dersaneye gidecek yerde hastanelerde yatıp kalkıyordum. Abimde babama öfkeli olduğu için hiç destek olmadı. Yanlış anlaşılmasın sonuçta babam ne kadar kötü olursak olalım yanında oldum tabi hastalık dolayısı ile biraz imana da gelmişti aramız iyiydi ama benim onca yaşadıklarım sürekli hastalık, hastane, kaybetme korkusu, yaşadıklarımız kaçınılmaz sonu; anksiyete bozukluğunu getirdi bana.

Başedemiyordum artık. Kendi kendime hazırlandığım sınavlardan takdir edersiniz ki başarılı olamadım. Sınavlarda bayılacak gibi oluyordum. Üçüncü ortalama bir üniversiteye yerleştim. Mezun oldum. Kpssyi de üçüncü girişimde kazandım. Bu sürede eşimle tanıştım evlendik oğlum doğdu. Ne yazıkki eşimle de istediğim o frekansı yakalayamadık. Eşim hep eleştiren kavga çıksa da içimi boşaltsam diye tetikte bekleyen birisi. Beni hiçbir zaman anlamadı. Tanıyamadı desek daha doğru olur.
Ben artık psikolojik olarak yaşadığım sıkıntıları fiziksel olarakta yaşamaya başladım. Artık asla enerjik, mutlu hissetmiyorum. Kendimi dünyanın en başarısız insanı gibi hissediyorum. Çok kilo verdim son birkaç ayda. Yemek görmek istemiyorum içim almıyor. Hep mutsuzum sürekli ağlıyorum. İlaç kullan diyeceksiniz biliyorum çok uzun yıllar kullandım da. Ama bırakınca en başa geri dönüyorum hiçbirşey değişmiyor.
Beni bu hale getiren en son nokta ise çok istediğim bir bölümün sınavını kazanamamış olmam. Aslında yapamayacağımı bildiğim halde eşimin gazıyla denedim. Farklı bir bölüm istiyordum ama o ve bir iki arkadaşım yaparsın edersin dene diyince denedim ve olmadı. Belki çok basit bir sebep ama bende patlama noktası oldu. Hergün kavga ediyoruz esimle, onu suçluyorum bana karışmamalıydın yapamayacağımı bilmeliydin, öteki seçenek daha basitti belki heyecan yapmayıp kazanacaktım şimdi aylarıma mal oldu diyorum. Benden on yaş küçük insanlar kazandı ben yapamadım diye kendimi bitiriyorum. Asla kazanamacakmışım gibi geliyor. Çok heveslenmiştim. Kendimi bilmeliydim esimin gazına gelmemeliydim. Tekrar ilaç kullanmak istemiyorum ama başka türlü de hayata devam edemiyorum. Ehliyet sınavını bile ikinci kez dosya yakmama rağmen kazanamadım bıraktım artık denemedim. Sınavda özürlü gibi heyecan yapıp kendimi asla tanıyamıyorum. Galiba ben başarısız bir insanım. Başardım gururunu hiçbir zaman yaşayamayacağım. Bu konuyu biraz olsun içimi dökmek için açtım. Kafamı o kadar toplayamıyorum ki neler yazdım bilmiyorum. Duyacağım şeyleri az çok biliyorum ama işte içim acıyor nasıl anlatsam bilemiyorum çok kırgınım ama kendime. Neden insanların tek seferde elinin tersiyle yapabildiği şeyleri ben senelerce uğraşsam da yapamıyorum?neden geçmişten gelen bu hastalığı yenemiyorum? Zekamdan şüphe ediyorum artık belkide gerçekten tembelim zeki değilim..

Genişletmek için tıkla...

incekirpikli .!.:

Selamlar herkese. Hesabımı az önce açtım. Dertleşmeye o kadar ihtiyacım var ki.. umarım birileri beni anlar, en azından bir kaç fikir verir beni içinde bulunduğum depresyondan bir nebze kurtarır.
Konuya gelecek olursam çok uzun yıllardır kaygı bozukluğu ile uğraşıyorum aslında çok kötü bir çocukluk yaşadım. Anne ve babamın karşılıklı oturup bir kahve çay içtiğini bilmem sürekli kavgalar hakaretler içeren bir evlilikti onlarınki. Uykumdan hep korkarak uyanırdım kalbim yerinden çıkacak gibi olurdu. Her gece korkarak uyurdum. Babam çok alkol alırdı eve geldiğinde kıyametler kopardı hatta bir keresinde evi bile yakmaya çalışmıştı. Hiçbir zaman ne benim ne abimin psikolojisini düşünmediler. Aklımız biraz ermeye başladığında anneme çok yalvardık boşan nolur diye ama gidecek biryeri olmadığından mı neden bilmiyorum asla kabul etmedi bunu. Çalışıyordu babama muhtaçta değildi aslında. Gel zaman git zaman babam hastalandı ağır bir hastalığa yakalandı. Sonrasında şeker tansiyon ne varsa hepsi çıktı sabah akşam hastanelerdeydik annem hiçbir zaman babamın yanında gitmedi hep beni yolladı hep ben kaldım yanında. 17-18 yasımda üniversiteye hazırlanacak, dersaneye gidecek yerde hastanelerde yatıp kalkıyordum. Abimde babama öfkeli olduğu için hiç destek olmadı. Yanlış anlaşılmasın sonuçta babam ne kadar kötü olursak olalım yanında oldum tabi hastalık dolayısı ile biraz imana da gelmişti aramız iyiydi ama benim onca yaşadıklarım sürekli hastalık, hastane, kaybetme korkusu, yaşadıklarımız kaçınılmaz sonu; anksiyete bozukluğunu getirdi bana.

Başedemiyordum artık. Kendi kendime hazırlandığım sınavlardan takdir edersiniz ki başarılı olamadım. Sınavlarda bayılacak gibi oluyordum. Üçüncü ortalama bir üniversiteye yerleştim. Mezun oldum. Kpssyi de üçüncü girişimde kazandım. Bu sürede eşimle tanıştım evlendik oğlum doğdu. Ne yazıkki eşimle de istediğim o frekansı yakalayamadık. Eşim hep eleştiren kavga çıksa da içimi boşaltsam diye tetikte bekleyen birisi. Beni hiçbir zaman anlamadı. Tanıyamadı desek daha doğru olur.
Ben artık psikolojik olarak yaşadığım sıkıntıları fiziksel olarakta yaşamaya başladım. Artık asla enerjik, mutlu hissetmiyorum. Kendimi dünyanın en başarısız insanı gibi hissediyorum. Çok kilo verdim son birkaç ayda. Yemek görmek istemiyorum içim almıyor. Hep mutsuzum sürekli ağlıyorum. İlaç kullan diyeceksiniz biliyorum çok uzun yıllar kullandım da. Ama bırakınca en başa geri dönüyorum hiçbirşey değişmiyor.
Beni bu hale getiren en son nokta ise çok istediğim bir bölümün sınavını kazanamamış olmam. Aslında yapamayacağımı bildiğim halde eşimin gazıyla denedim. Farklı bir bölüm istiyordum ama o ve bir iki arkadaşım yaparsın edersin dene diyince denedim ve olmadı. Belki çok basit bir sebep ama bende patlama noktası oldu. Hergün kavga ediyoruz esimle, onu suçluyorum bana karışmamalıydın yapamayacağımı bilmeliydin, öteki seçenek daha basitti belki heyecan yapmayıp kazanacaktım şimdi aylarıma mal oldu diyorum. Benden on yaş küçük insanlar kazandı ben yapamadım diye kendimi bitiriyorum. Asla kazanamacakmışım gibi geliyor. Çok heveslenmiştim. Kendimi bilmeliydim esimin gazına gelmemeliydim. Tekrar ilaç kullanmak istemiyorum ama başka türlü de hayata devam edemiyorum. Ehliyet sınavını bile ikinci kez dosya yakmama rağmen kazanamadım bıraktım artık denemedim. Sınavda özürlü gibi heyecan yapıp kendimi asla tanıyamıyorum. Galiba ben başarısız bir insanım. Başardım gururunu hiçbir zaman yaşayamayacağım. Bu konuyu biraz olsun içimi dökmek için açtım. Kafamı o kadar toplayamıyorum ki neler yazdım bilmiyorum. Duyacağım şeyleri az çok biliyorum ama işte içim acıyor nasıl anlatsam bilemiyorum çok kırgınım ama kendime. Neden insanların tek seferde elinin tersiyle yapabildiği şeyleri ben senelerce uğraşsam da yapamıyorum?neden geçmişten gelen bu hastalığı yenemiyorum? Zekamdan şüphe ediyorum artık belkide gerçekten tembelim zeki değilim..sevgisiz Büyümek çok zor

Genişletmek için tıkla...

incekirpikli .!.:

Selamlar herkese. Hesabımı az önce açtım. Dertleşmeye o kadar ihtiyacım var ki.. umarım birileri beni anlar, en azından bir kaç fikir verir beni içinde bulunduğum depresyondan bir nebze kurtarır.
Konuya gelecek olursam çok uzun yıllardır kaygı bozukluğu ile uğraşıyorum aslında çok kötü bir çocukluk yaşadım. Anne ve babamın karşılıklı oturup bir kahve çay içtiğini bilmem sürekli kavgalar hakaretler içeren bir evlilikti onlarınki. Uykumdan hep korkarak uyanırdım kalbim yerinden çıkacak gibi olurdu. Her gece korkarak uyurdum. Babam çok alkol alırdı eve geldiğinde kıyametler kopardı hatta bir keresinde evi bile yakmaya çalışmıştı. Hiçbir zaman ne benim ne abimin psikolojisini düşünmediler. Aklımız biraz ermeye başladığında anneme çok yalvardık boşan nolur diye ama gidecek biryeri olmadığından mı neden bilmiyorum asla kabul etmedi bunu. Çalışıyordu babama muhtaçta değildi aslında. Gel zaman git zaman babam hastalandı ağır bir hastalığa yakalandı. Sonrasında şeker tansiyon ne varsa hepsi çıktı sabah akşam hastanelerdeydik annem hiçbir zaman babamın yanında gitmedi hep beni yolladı hep ben kaldım yanında. 17-18 yasımda üniversiteye hazırlanacak, dersaneye gidecek yerde hastanelerde yatıp kalkıyordum. Abimde babama öfkeli olduğu için hiç destek olmadı. Yanlış anlaşılmasın sonuçta babam ne kadar kötü olursak olalım yanında oldum tabi hastalık dolayısı ile biraz imana da gelmişti aramız iyiydi ama benim onca yaşadıklarım sürekli hastalık, hastane, kaybetme korkusu, yaşadıklarımız kaçınılmaz sonu; anksiyete bozukluğunu getirdi bana.

Başedemiyordum artık. Kendi kendime hazırlandığım sınavlardan takdir edersiniz ki başarılı olamadım. Sınavlarda bayılacak gibi oluyordum. Üçüncü ortalama bir üniversiteye yerleştim. Mezun oldum. Kpssyi de üçüncü girişimde kazandım. Bu sürede eşimle tanıştım evlendik oğlum doğdu. Ne yazıkki eşimle de istediğim o frekansı yakalayamadık. Eşim hep eleştiren kavga çıksa da içimi boşaltsam diye tetikte bekleyen birisi. Beni hiçbir zaman anlamadı. Tanıyamadı desek daha doğru olur.
Ben artık psikolojik olarak yaşadığım sıkıntıları fiziksel olarakta yaşamaya başladım. Artık asla enerjik, mutlu hissetmiyorum. Kendimi dünyanın en başarısız insanı gibi hissediyorum. Çok kilo verdim son birkaç ayda. Yemek görmek istemiyorum içim almıyor. Hep mutsuzum sürekli ağlıyorum. İlaç kullan diyeceksiniz biliyorum çok uzun yıllar kullandım da. Ama bırakınca en başa geri dönüyorum hiçbirşey değişmiyor.
Beni bu hale getiren en son nokta ise çok istediğim bir bölümün sınavını kazanamamış olmam. Aslında yapamayacağımı bildiğim halde eşimin gazıyla denedim. Farklı bir bölüm istiyordum ama o ve bir iki arkadaşım yaparsın edersin dene diyince denedim ve olmadı. Belki çok basit bir sebep ama bende patlama noktası oldu. Hergün kavga ediyoruz esimle, onu suçluyorum bana karışmamalıydın yapamayacağımı bilmeliydin, öteki seçenek daha basitti belki heyecan yapmayıp kazanacaktım şimdi aylarıma mal oldu diyorum. Benden on yaş küçük insanlar kazandı ben yapamadım diye kendimi bitiriyorum. Asla kazanamacakmışım gibi geliyor. Çok heveslenmiştim. Kendimi bilmeliydim esimin gazına gelmemeliydim. Tekrar ilaç kullanmak istemiyorum ama başka türlü de hayata devam edemiyorum. Ehliyet sınavını bile ikinci kez dosya yakmama rağmen kazanamadım bıraktım artık denemedim. Sınavda özürlü gibi heyecan yapıp kendimi asla tanıyamıyorum. Galiba ben başarısız bir insanım. Başardım gururunu hiçbir zaman yaşayamayacağım. Bu konuyu biraz olsun içimi dökmek için açtım. Kafamı o kadar toplayamıyorum ki neler yazdım bilmiyorum. Duyacağım şeyleri az çok biliyorum ama işte içim acıyor nasıl anlatsam bilemiyorum çok kırgınım ama kendime. Neden insanların tek seferde elinin tersiyle yapabildiği şeyleri ben senelerce uğraşsam da yapamıyorum?neden geçmişten gelen bu hastalığı yenemiyorum? Zekamdan şüphe ediyorum artık belkide gerçekten tembelim zeki değilim..

Genişletmek için tıkla...

incekirpikli .!.:

Selamlar herkese. Hesabımı az önce açtım. Dertleşmeye o kadar ihtiyacım var ki.. umarım birileri beni anlar, en azından bir kaç fikir verir beni içinde bulunduğum depresyondan bir nebze kurtarır.
Konuya gelecek olursam çok uzun yıllardır kaygı bozukluğu ile uğraşıyorum aslında çok kötü bir çocukluk yaşadım. Anne ve babamın karşılıklı oturup bir kahve çay içtiğini bilmem sürekli kavgalar hakaretler içeren bir evlilikti onlarınki. Uykumdan hep korkarak uyanırdım kalbim yerinden çıkacak gibi olurdu. Her gece korkarak uyurdum. Babam çok alkol alırdı eve geldiğinde kıyametler kopardı hatta bir keresinde evi bile yakmaya çalışmıştı. Hiçbir zaman ne benim ne abimin psikolojisini düşünmediler. Aklımız biraz ermeye başladığında anneme çok yalvardık boşan nolur diye ama gidecek biryeri olmadığından mı neden bilmiyorum asla kabul etmedi bunu. Çalışıyordu babama muhtaçta değildi aslında. Gel zaman git zaman babam hastalandı ağır bir hastalığa yakalandı. Sonrasında şeker tansiyon ne varsa hepsi çıktı sabah akşam hastanelerdeydik annem hiçbir zaman babamın yanında gitmedi hep beni yolladı hep ben kaldım yanında. 17-18 yasımda üniversiteye hazırlanacak, dersaneye gidecek yerde hastanelerde yatıp kalkıyordum. Abimde babama öfkeli olduğu için hiç destek olmadı. Yanlış anlaşılmasın sonuçta babam ne kadar kötü olursak olalım yanında oldum tabi hastalık dolayısı ile biraz imana da gelmişti aramız iyiydi ama benim onca yaşadıklarım sürekli hastalık, hastane, kaybetme korkusu, yaşadıklarımız kaçınılmaz sonu; anksiyete bozukluğunu getirdi bana.

Başedemiyordum artık. Kendi kendime hazırlandığım sınavlardan takdir edersiniz ki başarılı olamadım. Sınavlarda bayılacak gibi oluyordum. Üçüncü ortalama bir üniversiteye yerleştim. Mezun oldum. Kpssyi de üçüncü girişimde kazandım. Bu sürede eşimle tanıştım evlendik oğlum doğdu. Ne yazıkki eşimle de istediğim o frekansı yakalayamadık. Eşim hep eleştiren kavga çıksa da içimi boşaltsam diye tetikte bekleyen birisi. Beni hiçbir zaman anlamadı. Tanıyamadı desek daha doğru olur.
Ben artık psikolojik olarak yaşadığım sıkıntıları fiziksel olarakta yaşamaya başladım. Artık asla enerjik, mutlu hissetmiyorum. Kendimi dünyanın en başarısız insanı gibi hissediyorum. Çok kilo verdim son birkaç ayda. Yemek görmek istemiyorum içim almıyor. Hep mutsuzum sürekli ağlıyorum. İlaç kullan diyeceksiniz biliyorum çok uzun yıllar kullandım da. Ama bırakınca en başa geri dönüyorum hiçbirşey değişmiyor.
Beni bu hale getiren en son nokta ise çok istediğim bir bölümün sınavını kazanamamış olmam. Aslında yapamayacağımı bildiğim halde eşimin gazıyla denedim. Farklı bir bölüm istiyordum ama o ve bir iki arkadaşım yaparsın edersin dene diyince denedim ve olmadı. Belki çok basit bir sebep ama bende patlama noktası oldu. Hergün kavga ediyoruz esimle, onu suçluyorum bana karışmamalıydın yapamayacağımı bilmeliydin, öteki seçenek daha basitti belki heyecan yapmayıp kazanacaktım şimdi aylarıma mal oldu diyorum. Benden on yaş küçük insanlar kazandı ben yapamadım diye kendimi bitiriyorum. Asla kazanamacakmışım gibi geliyor. Çok heveslenmiştim. Kendimi bilmeliydim esimin gazına gelmemeliydim. Tekrar ilaç kullanmak istemiyorum ama başka türlü de hayata devam edemiyorum. Ehliyet sınavını bile ikinci kez dosya yakmama rağmen kazanamadım bıraktım artık denemedim. Sınavda özürlü gibi heyecan yapıp kendimi asla tanıyamıyorum. Galiba ben başarısız bir insanım. Başardım gururunu hiçbir zaman yaşayamayacağım. Bu konuyu biraz olsun içimi dökmek için açtım. Kafamı o kadar toplayamıyorum ki neler yazdım bilmiyorum. Duyacağım şeyleri az çok biliyorum ama işte içim acıyor nasıl anlatsam bilemiyorum çok kırgınım ama kendime. Neden insanların tek seferde elinin tersiyle yapabildiği şeyleri ben senelerce uğraşsam da yapamıyorum?neden geçmişten gelen bu hastalığı yenemiyorum? Zekamdan şüphe ediyorum artık belkide gerçekten tembelim zeki değilim..

Genişletmek için tıkla...