- 7 Nisan 2023
- 1.130
- 3.668
- 53
- 26
- Konu Sahibi sonundaoldu
-
- #21
İnş ya hepimiz mutlu olalım 3 günlük dünya tadını alsak ne güzel olurOlacaksınız hepsi olacak:) Ama zamanla ben 35 yaşındayım bakın kimse yok hayatımda çoluk çocuk. en azından çok yorulsanız da çocuklarınız var sarılın onlara. Çok güzel günleriniz olacak çünkü zoru atlatmışsınız. Ve kalbinizi kapamayın aşka açın
Evet tam olarak böyleyim. Kim mutlu ki dediğinizi duyar gibiyim ama ben biraz genellemeden çıkacağım.
Resmî olarak 1 yıl önce, fiziken de 1,5 yıl önce boşandım.(tamamen haklıyım aldatılma, dolandırılma, yalan-dolan)
2 çocuğumuz var. Ayrılırken biri 8 yaş diğeri 11 aylıktı. Çalışıyorum. Ama borç batağında ayrıldım. 1 yılda borçları bitirdim. Arabam var ailem ev verdi(minnak bir ev ama çok şükür bize yetiyor)
Çocuklarıma tek bakıyorum. Bebeğimi kreşe veriyorum oğlumu okula ben işe gidiyorum. İş yerimde iyi saolsunlar. Öğleden sonra oğlanı alıp işe getiriyorum ona da masa ayarladık. Dersini yapıyor, ben işlerimi. Sonra bebeğimi de eve alıp geçiyoruz. Çocuklarımı aşırı seviyorum her anne gibi. İmkanlarım dahilinde dört dörtlük bakıyorum. Babaları ayda bir birkaç saat alıp ya ensest ailesine! Götürüyor ya avm gezdiriyor. Zar zor nafakayı ödüyor. Bu kadar.
Kendisi görevini düzgün yapamadığı için bulunduğumuz ilden sürüldü, kurduğu işler battı. (Memur olmasına rağmen onun bunun üzerine iş kuruyordu)
Giyiniyor kuşanıyor süslenip püslenip geziyor. Hiç sevmediği abileri ablaları yeğenleriyle aşk yaşıyor. Çok zoruma gidiyor. Bir kere bile pişman olmadı. İçten içe o günü bekliyorum. Herşeyi yüzüne kusup defol demeyi.
Ben sadece ev iş çocuklar. Markete gitmek hatta temizlik yapmak bile lüks.
Her gece ağlayarak yatıyorum. Bir ömür böyle mi geçecek? Aynı durumu yaşayan kurtulan var mı? Terapi aldım iyi de geldi ama pahalı yani ona bütçe ayıramıyorum.
Onu o kadar seviyordum ki kapıda bekliyordum, ne yesem ona da getiriyordum, param varsa kendimden önce ona alıyordum. Bir anda boşandım boşluğa düştüm. Bana yaptıklarını düşündükçe kahroluyorum hiç hak etmedim diye. Dışarıdan görenler çok dik durduğumu güçlü olduğumu falan söylüyorlar ama içim çok üzgün. Birileriyle görüşme fikri başta iyi görünse de daha olayların tazeliği, iki minik çocuğumla ilgilenmem gerekirken iyi durmuyor.
Bana birşeyler tavsiye edin. Ağlamalarım geçsin, yüzüm gülsün. Ha bir de deprem bölgesindeyim o da ayrı travma oluşturdu bizde. Halk olarak onunda depresyonunu yaşıyoruz.
Okuyan kör olmamıştır inş
İnşallah canım benim musmutlu günleriniz olsun inşallahBiliyor musun en çok da buna üzülüyorum ne kadar da istememiş ne yaptık ki biz ona diyorum. İstememiş ki bizi bu hale getirmiş diye.
Evet evlatlarımla çok güzel bağımız var. Kreşte okulda bakıcı da büyüdüler ama öncelik hep anne onlara bana da evlatlarım şükürler olsun. İnş çabucak gelir o mutluluk hepimize
Sana sımsıkı sarılmak isterdim.Sadece her şeyin zamanla geçeceğini çocuklarının bir kaç yıla en iyi arkadaşın olacagini düşün.En azından ev kirası vs derdin yok .Evet her şey maddi demek değil ama inannn bir de maddi problem olsa daha zor olurdu.Onun ne yaptığıyla ilgilenme .Artık sokaktaki herhangi insandan biri .Erkekler ne zaman pişman olur onları kimse istemeyince parası bitince kuyruğunu kistirip gelir.Sen çok güçlüsün.Yasadijlarin hiç kolay şeyler değil.He babayihidin harcı değil 2 bebeyle hayata tutunmak.Sana sadece çok dua et Her şey geçecek diyebiliriim Gerçekten geciyorEvet tam olarak böyleyim. Kim mutlu ki dediğinizi duyar gibiyim ama ben biraz genellemeden çıkacağım.
Resmî olarak 1 yıl önce, fiziken de 1,5 yıl önce boşandım.(tamamen haklıyım aldatılma, dolandırılma, yalan-dolan)
2 çocuğumuz var. Ayrılırken biri 8 yaş diğeri 11 aylıktı. Çalışıyorum. Ama borç batağında ayrıldım. 1 yılda borçları bitirdim. Arabam var ailem ev verdi(minnak bir ev ama çok şükür bize yetiyor)
Çocuklarıma tek bakıyorum. Bebeğimi kreşe veriyorum oğlumu okula ben işe gidiyorum. İş yerimde iyi saolsunlar. Öğleden sonra oğlanı alıp işe getiriyorum ona da masa ayarladık. Dersini yapıyor, ben işlerimi. Sonra bebeğimi de eve alıp geçiyoruz. Çocuklarımı aşırı seviyorum her anne gibi. İmkanlarım dahilinde dört dörtlük bakıyorum. Babaları ayda bir birkaç saat alıp ya ensest ailesine! Götürüyor ya avm gezdiriyor. Zar zor nafakayı ödüyor. Bu kadar.
Kendisi görevini düzgün yapamadığı için bulunduğumuz ilden sürüldü, kurduğu işler battı. (Memur olmasına rağmen onun bunun üzerine iş kuruyordu)
Giyiniyor kuşanıyor süslenip püslenip geziyor. Hiç sevmediği abileri ablaları yeğenleriyle aşk yaşıyor. Çok zoruma gidiyor. Bir kere bile pişman olmadı. İçten içe o günü bekliyorum. Herşeyi yüzüne kusup defol demeyi.
Ben sadece ev iş çocuklar. Markete gitmek hatta temizlik yapmak bile lüks.
Her gece ağlayarak yatıyorum. Bir ömür böyle mi geçecek? Aynı durumu yaşayan kurtulan var mı? Terapi aldım iyi de geldi ama pahalı yani ona bütçe ayıramıyorum.
Onu o kadar seviyordum ki kapıda bekliyordum, ne yesem ona da getiriyordum, param varsa kendimden önce ona alıyordum. Bir anda boşandım boşluğa düştüm. Bana yaptıklarını düşündükçe kahroluyorum hiç hak etmedim diye. Dışarıdan görenler çok dik durduğumu güçlü olduğumu falan söylüyorlar ama içim çok üzgün. Birileriyle görüşme fikri başta iyi görünse de daha olayların tazeliği, iki minik çocuğumla ilgilenmem gerekirken iyi durmuyor.
Bana birşeyler tavsiye edin. Ağlamalarım geçsin, yüzüm gülsün. Ha bir de deprem bölgesindeyim o da ayrı travma oluşturdu bizde. Halk olarak onunda depresyonunu yaşıyoruz.
Okuyan kör olmamıştır inş
Evet tam olarak böyleyim. Kim mutlu ki dediğinizi duyar gibiyim ama ben biraz genellemeden çıkacağım.
Resmî olarak 1 yıl önce, fiziken de 1,5 yıl önce boşandım.(tamamen haklıyım aldatılma, dolandırılma, yalan-dolan)
2 çocuğumuz var. Ayrılırken biri 8 yaş diğeri 11 aylıktı. Çalışıyorum. Ama borç batağında ayrıldım. 1 yılda borçları bitirdim. Arabam var ailem ev verdi(minnak bir ev ama çok şükür bize yetiyor)
Çocuklarıma tek bakıyorum. Bebeğimi kreşe veriyorum oğlumu okula ben işe gidiyorum. İş yerimde iyi saolsunlar. Öğleden sonra oğlanı alıp işe getiriyorum ona da masa ayarladık. Dersini yapıyor, ben işlerimi. Sonra bebeğimi de eve alıp geçiyoruz. Çocuklarımı aşırı seviyorum her anne gibi. İmkanlarım dahilinde dört dörtlük bakıyorum. Babaları ayda bir birkaç saat alıp ya ensest ailesine! Götürüyor ya avm gezdiriyor. Zar zor nafakayı ödüyor. Bu kadar.
Kendisi görevini düzgün yapamadığı için bulunduğumuz ilden sürüldü, kurduğu işler battı. (Memur olmasına rağmen onun bunun üzerine iş kuruyordu)
Giyiniyor kuşanıyor süslenip püslenip geziyor. Hiç sevmediği abileri ablaları yeğenleriyle aşk yaşıyor. Çok zoruma gidiyor. Bir kere bile pişman olmadı. İçten içe o günü bekliyorum. Herşeyi yüzüne kusup defol demeyi.
Ben sadece ev iş çocuklar. Markete gitmek hatta temizlik yapmak bile lüks.
Her gece ağlayarak yatıyorum. Bir ömür böyle mi geçecek? Aynı durumu yaşayan kurtulan var mı? Terapi aldım iyi de geldi ama pahalı yani ona bütçe ayıramıyorum.
Onu o kadar seviyordum ki kapıda bekliyordum, ne yesem ona da getiriyordum, param varsa kendimden önce ona alıyordum. Bir anda boşandım boşluğa düştüm. Bana yaptıklarını düşündükçe kahroluyorum hiç hak etmedim diye. Dışarıdan görenler çok dik durduğumu güçlü olduğumu falan söylüyorlar ama içim çok üzgün. Birileriyle görüşme fikri başta iyi görünse de daha olayların tazeliği, iki minik çocuğumla ilgilenmem gerekirken iyi durmuyor.
Bana birşeyler tavsiye edin. Ağlamalarım geçsin, yüzüm gülsün. Ha bir de deprem bölgesindeyim o da ayrı travma oluşturdu bizde. Halk olarak onunda depresyonunu yaşıyoruz.
Okuyan kör olmamıştır inş
zor olan kısmı atlatmışsınız bence bundan sonra iyiye doğru gideceksiniz boşanma yeni düzen falan derken iyi olmaya vaktiniz de halinizde kalmamıştır bi de bebek bakımı da zorlayıcı bu süreçte bundan sonra iyiye gidecektir aileniz ile aynı şehirde olup ara sıra çocukları bırakma durumu olsaydı mental sağlığınız için daha iyi olabilirdiEvet tam olarak böyleyim. Kim mutlu ki dediğinizi duyar gibiyim ama ben biraz genellemeden çıkacağım.
Resmî olarak 1 yıl önce, fiziken de 1,5 yıl önce boşandım.(tamamen haklıyım aldatılma, dolandırılma, yalan-dolan)
2 çocuğumuz var. Ayrılırken biri 8 yaş diğeri 11 aylıktı. Çalışıyorum. Ama borç batağında ayrıldım. 1 yılda borçları bitirdim. Arabam var ailem ev verdi(minnak bir ev ama çok şükür bize yetiyor)
Çocuklarıma tek bakıyorum. Bebeğimi kreşe veriyorum oğlumu okula ben işe gidiyorum. İş yerimde iyi saolsunlar. Öğleden sonra oğlanı alıp işe getiriyorum ona da masa ayarladık. Dersini yapıyor, ben işlerimi. Sonra bebeğimi de eve alıp geçiyoruz. Çocuklarımı aşırı seviyorum her anne gibi. İmkanlarım dahilinde dört dörtlük bakıyorum. Babaları ayda bir birkaç saat alıp ya ensest ailesine! Götürüyor ya avm gezdiriyor. Zar zor nafakayı ödüyor. Bu kadar.
Kendisi görevini düzgün yapamadığı için bulunduğumuz ilden sürüldü, kurduğu işler battı. (Memur olmasına rağmen onun bunun üzerine iş kuruyordu)
Giyiniyor kuşanıyor süslenip püslenip geziyor. Hiç sevmediği abileri ablaları yeğenleriyle aşk yaşıyor. Çok zoruma gidiyor. Bir kere bile pişman olmadı. İçten içe o günü bekliyorum. Herşeyi yüzüne kusup defol demeyi.
Ben sadece ev iş çocuklar. Markete gitmek hatta temizlik yapmak bile lüks.
Her gece ağlayarak yatıyorum. Bir ömür böyle mi geçecek? Aynı durumu yaşayan kurtulan var mı? Terapi aldım iyi de geldi ama pahalı yani ona bütçe ayıramıyorum.
Onu o kadar seviyordum ki kapıda bekliyordum, ne yesem ona da getiriyordum, param varsa kendimden önce ona alıyordum. Bir anda boşandım boşluğa düştüm. Bana yaptıklarını düşündükçe kahroluyorum hiç hak etmedim diye. Dışarıdan görenler çok dik durduğumu güçlü olduğumu falan söylüyorlar ama içim çok üzgün. Birileriyle görüşme fikri başta iyi görünse de daha olayların tazeliği, iki minik çocuğumla ilgilenmem gerekirken iyi durmuyor.
Bana birşeyler tavsiye edin. Ağlamalarım geçsin, yüzüm gülsün. Ha bir de deprem bölgesindeyim o da ayrı travma oluşturdu bizde. Halk olarak onunda depresyonunu yaşıyoruz.
Okuyan kör olmamıştır inş
Teşekkürler güzel dileklerin için hepsine amin.Canım çok üzüldüm öncelikle mutsuzum demekle mutsuzluğu çağırıyorsun, mutluyum de. Geç aynanın karşısına ben mutluyum ben mutluyum ben mutluyum de.
Maşallah borçlarını ödemişsin, araban var, evin var, çalışıyorsun, çocukların yanında, ailen arkanda bunların hepsi şükür sebebi.
Tabikide bir ömür böyle geçmeyecek. Sen o adamı unutacaksın, çocukların büyüyecek çok mutlu olacaksın inan bana.
Şimdi o gezsin tozsun bakalım, kimsenin ahı kimsede kalmaz. Emin ol onun pişman olduğu günleri göreceksin ama iş işten geçecek. Bu gençliğin birde ihtiyarlığı var. Sen çocuklarınla mutlu olurken, o tek başına olacak.
Rabbim seni feraha çıkarsın, çocuklarından gül inşallah.
Canımsın yanımda olsan sana kocaman sarılırdım.Teşekkürler güzel dileklerin için hepsine amin.
Ben bu motiveyle sabaha daha iyi başlayacağım inş. Bugün onunla muhatap olmak zorunda da kaldım çocukları alacaktı bırakacaktı o konuyla ilgili sadece ama. Ondan da hüznüm arttı sanırım.
Hepimiz feraha çıkalım inş teşekkürler
Teşekkürler hissettim gerçektenSana sımsıkı sarılmak isterdim.Sadece her şeyin zamanla geçeceğini çocuklarının bir kaç yıla en iyi arkadaşın olacagini düşün.En azından ev kirası vs derdin yok .Evet her şey maddi demek değil ama inannn bir de maddi problem olsa daha zor olurdu.Onun ne yaptığıyla ilgilenme .Artık sokaktaki herhangi insandan biri .Erkekler ne zaman pişman olur onları kimse istemeyince parası bitince kuyruğunu kistirip gelir.Sen çok güçlüsün.Yasadijlarin hiç kolay şeyler değil.He babayihidin harcı değil 2 bebeyle hayata tutunmak.Sana sadece çok dua et Her şey geçecek diyebiliriim Gerçekten geciyor
Teorikte biliyorum bunları ama uygulayamıyorum. Salak mıyım saf mıyım bilmiyorum ama ben hala her yaşanılana her duyduğuma şaşırıyorum. Nasıl ya diyorum? Benden yaşça küçük iş arkadaşım var hiç şaşırmıyor. Sonundaoldu hanım ya ama artık herşeyden herkesten herşeyi bekle diyor. Ben şaşırmıyorum diyor. Kabulleniyor da. Ben o seviyeye gelemedim.Sizi kıran üzen birisinin bunu size söylemesine ihtiyacınız var mı ? Bence hayır. Siz kendi hayatınıza bakacaksınız enerjinizi o insandan çekeceksiniz. Pişman olup sizden af dilese ne değişecek ? Sonuç olarak yapmıs etmis bosanmıssınız. O sizin gibi farkındalıgı olan biri olsa zaten bunu yapmazdı.
İnsan ilişkilerinde bir şeyi idrak edip anladığınızda her şey mükemmel oluyor. Bunu öylesine yazmak için yazmıyorum. Kişi bunu anladığı zaman bazı şeyleri atlatması ve kabul edip yoluna bakması daha kolay oluyor diye yazıyorum; HERKES HER ŞEYİ YAPABİLİR. Bu ailen olsun, arkadaşın olsun, sevgilin olsun, eşin olsun, o olsun bu olsun. Sen düzgün bir insanken (senin hatan yoksa) seni sürekli sabote edebilirler, suistimal etmeye kalkabilirler, terkedebilirler, aldatabilirler, saygısızlık yapabilirler vs vs. Bu tamamen o kişinin problemi. Onun yaptığı herhangi olumsuz bir davranış seninle ilgili değil, kendiyle ilgili. “Bana bunu nasıl yapar” deyip bunda bir anlam aramak tamamen sizi bir girdapa sokup içine çektikçe çeker ve çıkamazsınız. Ne yapıldıysa yapıldı. Hesap sorup “neden” bile demeyin. Çirkinleşmeyin, kin gütmeyin, zorluk çıkarmayın. Sadece mesafenizi koyun, uzaklaşın, hayatınızdan çıkarın ve hayatınıza bakın. Bu kadar. Bunu başta yapmak çok zor oluyor ama bunu artık içselleştirdiğinizde gerçekten hayat çok daha kolay oluyor sizin için. Sonra hayatınıza nasıl daha kaliteli, düzgün, keyifli ilişkiler girdiğini görüyorsunuz. Siz değişmediğiniz müddetçe hiçbir şey değişmeyecek. Sadece figüranlar değişecek ama senaryo hep aynı kalacak.
Ya kabullendim orda tamamım. Ama sanki bundan sonra hep mutsuz yaşayacakmış gibi hissediyorum hak etmiyordum diye düşünüyorum. Zaten haksızlığa uğrayanım bir de mutsuz olan benim diye düşünüp duruyorum. Kendimi ben de telkin ediyorum ancak o şekilde sakinleşip uyuyorum.Haksizliga ugrama hisse cok zor bende yasadim. Insan bir kuru ozur bekliyor, o bile yok.
Oncelikle hislerinizi kabullenin. Su an kendinizi kotu hissetmeniz normal.
Kendi kendimi telkin ederek buyuk yol ilerledim. Şöyle düşünüyorum : kimse gule oynaya bosanmiyor, bir taraf mutlaka haksizliga ugruyor, kendi kendimin yaralarini sarmak zorundayim.
Sizin durumunuz icin ekstra bir tavsiyem var. Gecici olarak fiziksel yardima gelebilecek kardesiniz, anneniz, kuzeniniz var mi? Biraz dinlenip kendinize alan oluşturabilirseniz rahatlarsiniz
Yeğenleri arasında ensestlik var. Mahkemede dile getirdim ama ona biz karar veremeyiz babasına veririz dedi hakim.
Yani şöyle dedim. Akrabaları arasında görüşmesini istemediklerim var.Nasıl yani ?
Ya kabullendim orda tamamım. Ama sanki bundan sonra hep mutsuz yaşayacakmış gibi hissediyorum hak etmiyordum diye düşünüyorum. Zaten haksızlığa uğrayanım bir de mutsuz olan benim diye düşünüp duruyorum. Kendimi ben de telkin ediyorum ancak o şekilde sakinleşip uyuyorum.
Maalesef çocukları bırakacağım kimsem yok. Sanırım arada bir yıllık izin alacağım kendime zaman ayıracağım yoksa daha da zorlanıyorum.
Teşekkür ederim. Kimse yaşamasın tabi durum zor. İçine düşünce insan daha kötü oluyor maalesef.O sevginizi anlattığınız paragrafa kalbimi bıraktım. Tıpkı sizin gibi sevdiğim biri var ne kadar yaralayıcı olmuştur sizin için düşünmek bile istemiyorum ama geride birakabilmenin en iyi yolu beklentiyi kesmek. Hala pişman ve mutsuz olmasını bekliyorsun bu bir hata. Çok yıpranırsın.
Bir hobi edinebilirsin. Biraz araştır zevklerine göre bir hobi. Çocuklarınla gün yapabilirsin mesela haftada bir gün hamburger gününüz olsun. Gelenek gibi seni de mutlu eder bebeklerini de.
Takdir ettim çabanı. Her şey gönlünce olur umarım. Bebeklerini de öpüyorum
Ensest ten sonra okumadım.enstet ilişki mi var.nasil gönderiyorsun.Evet tam olarak böyleyim. Kim mutlu ki dediğinizi duyar gibiyim ama ben biraz genellemeden çıkacağım.
Resmî olarak 1 yıl önce, fiziken de 1,5 yıl önce boşandım.(tamamen haklıyım aldatılma, dolandırılma, yalan-dolan)
2 çocuğumuz var. Ayrılırken biri 8 yaş diğeri 11 aylıktı. Çalışıyorum. Ama borç batağında ayrıldım. 1 yılda borçları bitirdim. Arabam var ailem ev verdi(minnak bir ev ama çok şükür bize yetiyor)
Çocuklarıma tek bakıyorum. Bebeğimi kreşe veriyorum oğlumu okula ben işe gidiyorum. İş yerimde iyi saolsunlar. Öğleden sonra oğlanı alıp işe getiriyorum ona da masa ayarladık. Dersini yapıyor, ben işlerimi. Sonra bebeğimi de eve alıp geçiyoruz. Çocuklarımı aşırı seviyorum her anne gibi. İmkanlarım dahilinde dört dörtlük bakıyorum. Babaları ayda bir birkaç saat alıp ya ensest ailesine! Götürüyor ya avm gezdiriyor. Zar zor nafakayı ödüyor. Bu kadar.
Kendisi görevini düzgün yapamadığı için bulunduğumuz ilden sürüldü, kurduğu işler battı. (Memur olmasına rağmen onun bunun üzerine iş kuruyordu)
Giyiniyor kuşanıyor süslenip püslenip geziyor. Hiç sevmediği abileri ablaları yeğenleriyle aşk yaşıyor. Çok zoruma gidiyor. Bir kere bile pişman olmadı. İçten içe o günü bekliyorum. Herşeyi yüzüne kusup defol demeyi.
Ben sadece ev iş çocuklar. Markete gitmek hatta temizlik yapmak bile lüks.
Her gece ağlayarak yatıyorum. Bir ömür böyle mi geçecek? Aynı durumu yaşayan kurtulan var mı? Terapi aldım iyi de geldi ama pahalı yani ona bütçe ayıramıyorum.
Onu o kadar seviyordum ki kapıda bekliyordum, ne yesem ona da getiriyordum, param varsa kendimden önce ona alıyordum. Bir anda boşandım boşluğa düştüm. Bana yaptıklarını düşündükçe kahroluyorum hiç hak etmedim diye. Dışarıdan görenler çok dik durduğumu güçlü olduğumu falan söylüyorlar ama içim çok üzgün. Birileriyle görüşme fikri başta iyi görünse de daha olayların tazeliği, iki minik çocuğumla ilgilenmem gerekirken iyi durmuyor.
Bana birşeyler tavsiye edin. Ağlamalarım geçsin, yüzüm gülsün. Ha bir de deprem bölgesindeyim o da ayrı travma oluşturdu bizde. Halk olarak onunda depresyonunu yaşıyoruz.
Okuyan kör olmamıştır inş
Mecburum kanunen görüş günü var. Başka mesajlarda da yazdım açıkladımEnsest ten sonra okumadım.enstet ilişki mi var.nasil gönderiyorsun.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?