Ben bu hastalığı yenemiyorum…

sedefinci .!.:

34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur

Genişletmek için tıkla...

sedefinci .!.:

34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur

Genişletmek için tıkla...

biannenin .!.:

Sanırım çözümü bulunamadığı zaman alışmaktan başka çare kalmıyor ama ben doğru psikiyatristi ve psikoloğu bulamamış olman ihtimalini de düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

sedefinci .!.:

34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur

Genişletmek için tıkla...

sedefinci .!.:

34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur

Genişletmek için tıkla...

sedefinci .!.:

34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur

Genişletmek için tıkla...

biannenin .!.:

Sanırım çözümü bulunamadığı zaman alışmaktan başka çare kalmıyor ama ben doğru psikiyatristi ve psikoloğu bulamamış olman ihtimalini de düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

emmasophia .!.:

İlaç kullanman lazım yaşadıkların hep bundan ilaçlar daha iyi hissetmeli toparlamanı sağlayacaktır evet ilerde bebek istersen sorun olabilir ama ona bile çare var zararsız ilaç kullanabilirsin hamileyken. kendin ve çevren için ilaç kullanman şart dediğim gibi bu kendi kendine düzelen bir hastalık değil eğer bipolarsan ömür boyu düzenleyici ilaç kullanacaksın iyi bir psikiyatr bulup tedavi olman gerek

Genişletmek için tıkla...

akadmkah .!.:

Bence de doğru doktoru bulamamışsınız.. Kendi başınıza Halledemezsiniz. Bir de ilaç da kullandım terapi de aldım demişsiniz. Bu üç beş kutu ilaç ya da terapiyle tamamen geçecek bir durum değil ki. Sürekli bir psikiyatrist ile görüşmeli, ilaç kullanmalı, terapi almalısınız. Hayatınız boyunca..

Genişletmek için tıkla...

Aysenimi .!.:

Aynı sorun bende de var.o iç sıkıntısı geçmek bilmiyor.en son ne zaman içim ferahtı hatırlamıyorum bile.ilaç da kullanıyorum ama hafifletiyor sadece.bir de kullanmasa intihar ederdim heralde.sürekli içim daralıyor.ama ben kendimi olduğu gibi kabullendim artık.diyorum ben de böyle huzursuz, mutsuz, kıskanç bir insanım.

Genişletmek için tıkla...

Anksiyetelihanim .!.:

Merhaba bende yıllardır anksiyete ile uğraştım. İlaç kullanıyorum ve 9 aylık hamileyim. Bırakmayı denedim terapi de gördüm ama olmadı. Artık kendimle savaşmayı bıraktım. Hamilelik konusunda korkunuz olmasın çok güvenli ilaçlar var. Onun sayesinde iyi bir hamilelik geçirdim.
İlaç kullanmayı bende çok kafama taktım.
Çok kez bırakmayı denedim ama eskisinden daha kötü olarak yeniden başladım. Kendimi tansiyon hastası gibi görüyorum ömür boyu kullanmayı kabul ettim. Ayrıca hayat kalitemi çok yükseltti.

Genişletmek için tıkla...

sedefinci .!.:

34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur

Genişletmek için tıkla...

sedefinci .!.:

34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur

Genişletmek için tıkla...

sedefinci .!.:

İnanın öyle üç beş kutuluk bir serüven değil yıllar boyu çok şey götürdü benden. Yani öyle ki düşmana dilenmeyecek bir durum

Genişletmek için tıkla...

sedefinci .!.:

34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur

Genişletmek için tıkla...