Ben Biraz Mutsuzum.

AnnE Shirley .!.:

Evet bunun için çaba göstereceğim. Hatta senin "Ebeveyn olsan kendine ne söylerdin?" soruna verdiğim cevabı kendimi küçük bir kız olarak hayal edip ona söyleyecek. Söylerken de ona sarılıp başını okşayacağım

Genişletmek için tıkla...

Tohru .!.:

Yurtdışında okuma imkanın varsa değerlendir sana madalya takmayacaklar 3 sene heba ettin diye.git istediğin bölümü oku ve trye geri dönme bu kadar basit.param yok dersen o zaman tavsiyem şuan hiçbir bölüm 3 yıl heba etmene değmez.ülke çok anormal bir durumda her sene birşey çıkıyor stabil bir ülke olsa derim herşeyini sınava yatır diye ama değil işte.kısacası ben zamanında çok fazla sınava girdim boşuna zaman kaybı olduğunu düşünüyorum farklı düşünenlerde olacaktır ama inan ne sağlığından değerli ne zamanında şuan trde okuyacağın hiçbir bölüm kendini bu derece yıpratmana değmez.kısacası illa tıp olacak diye diretme alternatiflerinde olsun derim ama tabi sen bilirsin eğer 3.seneye kalmak istersende hayat senin.şimdi herşeyi bırak önündeki sınava odaklan belki tercih dönemi fikrin değişir zaten tıp olmayacak diye salma.

Genişletmek için tıkla...

morningmoon .!.:

Bende 19 yaşında olmanıza şaşırdım desem
Biliyor musunuz genel olarak aileler böyle sanırım. Sanırım aile olmak böyle bir şey bana o kadar "normal" geldi ki yazdıklarınız.

Ben 8 senedir evliyim benim babam hala zeki olduğumu ama tembel olduğumu söyler 15 yaşından beri çalışıp okuyan, şu an 2 çocuğa ailemin tek bir ferdini görmeden bakmama, onlar için en iyisini yapmaya çalışmama, her şeye yetişmeye çalışmama rağmen zeki ama tembel bir insanım. Üstelik her derse oturduğumda annemin "senin işin hava civa, sanki ders çalışıyorsun" babamın kütüphaneye gittiğimde "sen nerdesin hemen eve gel" diyip panik atağımı azdırmasına rağmen bana bunları söylüyorlar.

Ben artık anladım ki onlar bana değil, aslında kendilerine, zamanında yaptıkları hatalara sesleniyorlar. Onları öyle seviyorum

Geçiyor inan bana.. bir şeyleri anlamaya başlıyorsun ve artık üzerine alınmıyorsun. Hee huu diyip geçiyorsun

Genişletmek için tıkla...

AnnE Shirley .!.:

Herkese merhaba.
Nasıl başlayacağımı bilmiyorum o yüzden geldiği gibi yazacağım. Eğer karışıklıklar, daldan dala atlamalar olursa kusura bakmayın.

Anlaşılmadığımı düşündüğüm için yalnız hissediyorum ve mutsuzum. İçimdeki ağırlığı bir türlü atamadım bu yüzden yazmak istedim.

Bir kısmınızın zaten bildiği gibi 19 yaşındayım ve ikinci kez üniversite sınavına hazırlanıyorum. 3 yıldır depresyondayım ve anksiyete bozukluğum var. Hatta bir dönem panik bozuklukla da uğraştım. 3 yıl derken tanı konulan tarihten itibaren olan süre. Terapilere gidiyorum, ilaç kullanıyorum. Son 3 yılın yalnızca üç ayında antidepresan kullanmadım. Zor bir ailede büyüdüm. Geçen yıl mart ayında bir intihar girişimim oldu, yoğun bakımda kaldım. Buralara çok girmek istemiyorum eski bir konumda detayı var.

Thread 'Boğuluyorum' Boğuluyorum

Geçen sene üniversite sonucum ciddi anlamda berbattı. 300.000 sayısal sıralama yaptım.(bunu ilk kez burada yazıyorum kimse bilmiyor, söyleyemedim, bununla yeni yüzleşiyorum) Garip değil. Pandemi döneminden itibaren giderek artan depresyon, anksiyete ve aile içi kaos yüzünden yarım yamalak bir 11.sınıf, hiçbir şey bilmediğim 12.sınıf ve ders çalışılmayan iki yıl yüzünden unutulan eski konular.

Bu yıl harika çalışacağımı ve her şeyin süper olacağını düşünmüştüm ama olmadı. Çünkü ne anksiyete o kadar kolay geçiyormuş ne travmadan iyileşmek o kadar çabuk oluyormuş. Tabi geçen yıla göre çok iyi çalıştım ancak yeterli değil. Korkudan masaya oturamayışlarım, depresyon ve anksiyete yüzünden beni korkutan bir şey yapmam gerektiğinde gelen uykum ve saatlerce uyumam, gece kaygıyla uyanıp saatlerce uyuyamamam ve ağlamam, neredeyse her olay için "ben o gün ölmüş olsaydım şimdi nolurdu, daha mı iyi olurdu, hayatları daha mı kolay olurdu?" diye düşünmem... Sonuç olarak yeteri kadar çalışamadım, deneme netlerim istediğim gibi değil. Biliyorum bu yıl tıp kazanamayacağım. Yine de çalışıyorum son güne kadar da çalışacağım çünkü bu üniversite sınavından çok kendimle verdiğim bir sınav bu. Baskı altında da faaliyet gösterebilmem, kaygımı yönetebilmem lazım. Çok daha iyiyim geçen yıla göre, bu yılın başına göre hatta iki ay öncesine göre.

Hâl böyleyken benim canımı sıkan şey ebeveynlerimin tutumu. Babamın beni ders çalışmak dışında bir şeyler yaparken görünce sınavı hatırlatması, sürekli çok zeki olduğumu ama çalışmadığımı söylemeleri. Annem mesela bugün çok zeki olduğumu ama hiç çalışma azmimin olmadığını söyledi. Sanırım bu bardağı taşıran son damla oldu. Babamın beni asla anlamadığını biliyordum da annemin beni anladığını ve destekçim olduğunu sanıyordum. Zaten ben bu savaşı büyük oranda yalnız veriyorum ama böyle alenen tembellikle suçlanmak çok ağrıma gidiyor. Üstelik yaşadığım şeylerin sorumlusu büyük oranda onlarken. Şimdi sınavdan sonra da bir sürü çalışsaydın bak bilmem kim kazanmış lafları duyacağım ve ben buna hiç hazır değilim. Bu yüzden mutsuz ve yalnız hissediyorum. Biraz da sınav yaklaşıyor onun duygusallığı mı ne bilmiyorum ama durum bu. Biraz dibe doğru gitmeye başladığımı ve kendi başıma çıkamadığımı fark ettiğim için buraya yazdım. Okuyan herkese çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

AnnE Shirley .!.:

Yok salmadım, dediğim gibi son ana kadar da çalışmaya devam edeceğim. Yurtdışına gitme imkanım yok ama üçüncü kez sınava girmeyi üç yılımı heba etmek olarak görmüyorum eğer beni isteğime ulaştıracaksa. Türkiye'nin durumu kötü ancak ben yine de bu kadar umutsuz olmayı doğru bulmuyorum. Bu ülkeyi düzeltecek olanlar da bizleriz bence , atamızın mirası. Benim düşüncem bu yönde.

Genişletmek için tıkla...

WOMAN .!.:

Bu arada yogun baski altinda stresin hortlamasini anliyorum, kendini mutsuz ve belki yetersiz hissetmeni de.

Soylemek istedigim, muhtemelen bunlar gercek duygularin degil; disa vurumun.

Sakinligini ve en onemlisi pozitifligini koru, derslerine, gelecegine odaklan hem sen de belki istanbul’u kazanirsin, otrera’yla seni sabah “allah zihin acikligi versin” diye okula yollarim

Genişletmek için tıkla...

Tohru .!.:

3.sene kalınca olacağının garantisi yok işte sınav sistemi değişir başka birşey olur vs ben bütün hayatı bir sınava bağlamayı doğru bulmuyorum ama tabi sizin kendi tercihiniz saygı duyarım.umutsuz olmak istemezdim ama bu yollardan geçtim ve 3 yılı bir sınava heba etmenin bir faydasını görmedim ucu yine aynı yere çıktı o yüzden olumlu bir deneyimim olmadı malesef inşallah sizin olur.herkes pişman olacak değil ama ben şahsen oldum

Genişletmek için tıkla...

AnnE Shirley .!.:

Evet aslında olan şey yalnızca 10 gün sonra bir sınava girecek olmam. Geriye kalan her şey sadece benim yorumum. Yer yer küçümsüyor yer yer felaketleştiriyorum. Bunun daha çok farkında olmaya çalışacağım

İstanbul'a gelirsem Deniz'le yaramazlık yaparım ama ben

Genişletmek için tıkla...

Kibariyenin Annesi .!.:

Aklım olsaydı geçmişe dönsem konservatuar okurdum. Siz de kendinizi tıp diye şartlamayın. Başka alanlara da bakın. Bence dilden hazırlanmak en iyisi.

Asla ama asla puanım şuraya da güzel yetiyor diye iibf yazmayın. İibf pişmanlıktır.

Genişletmek için tıkla...

AnnE Shirley .!.:

Geçen sene ben sayısal bölüm çözmedim sözel ve EA da çözdüm ve oradaki sıralamam daha iyiydi. Öğretmenlik, iibf, birçok sözel bölüm, bazı mühendislik bölümleri geliyordu ancak istemediğim için yazmadım. Yine yazmam. Tıp için belki biraz şartlanmış gibiyim ancak o kadar çok istiyorum ki kendimi başka bir sahnede hayal edemiyorum. Çok bunaldığımda başka bölümler düşündüm ama hiç içime sinmedi.

Genişletmek için tıkla...

AnnE Shirley .!.:

Herkese merhaba.
Nasıl başlayacağımı bilmiyorum o yüzden geldiği gibi yazacağım. Eğer karışıklıklar, daldan dala atlamalar olursa kusura bakmayın.

Anlaşılmadığımı düşündüğüm için yalnız hissediyorum ve mutsuzum. İçimdeki ağırlığı bir türlü atamadım bu yüzden yazmak istedim.

Bir kısmınızın zaten bildiği gibi 19 yaşındayım ve ikinci kez üniversite sınavına hazırlanıyorum. 3 yıldır depresyondayım ve anksiyete bozukluğum var. Hatta bir dönem panik bozuklukla da uğraştım. 3 yıl derken tanı konulan tarihten itibaren olan süre. Terapilere gidiyorum, ilaç kullanıyorum. Son 3 yılın yalnızca üç ayında antidepresan kullanmadım. Zor bir ailede büyüdüm. Geçen yıl mart ayında bir intihar girişimim oldu, yoğun bakımda kaldım. Buralara çok girmek istemiyorum eski bir konumda detayı var.

Thread 'Boğuluyorum' Boğuluyorum

Geçen sene üniversite sonucum ciddi anlamda berbattı. 300.000 sayısal sıralama yaptım.(bunu ilk kez burada yazıyorum kimse bilmiyor, söyleyemedim, bununla yeni yüzleşiyorum) Garip değil. Pandemi döneminden itibaren giderek artan depresyon, anksiyete ve aile içi kaos yüzünden yarım yamalak bir 11.sınıf, hiçbir şey bilmediğim 12.sınıf ve ders çalışılmayan iki yıl yüzünden unutulan eski konular.

Bu yıl harika çalışacağımı ve her şeyin süper olacağını düşünmüştüm ama olmadı. Çünkü ne anksiyete o kadar kolay geçiyormuş ne travmadan iyileşmek o kadar çabuk oluyormuş. Tabi geçen yıla göre çok iyi çalıştım ancak yeterli değil. Korkudan masaya oturamayışlarım, depresyon ve anksiyete yüzünden beni korkutan bir şey yapmam gerektiğinde gelen uykum ve saatlerce uyumam, gece kaygıyla uyanıp saatlerce uyuyamamam ve ağlamam, neredeyse her olay için "ben o gün ölmüş olsaydım şimdi nolurdu, daha mı iyi olurdu, hayatları daha mı kolay olurdu?" diye düşünmem... Sonuç olarak yeteri kadar çalışamadım, deneme netlerim istediğim gibi değil. Biliyorum bu yıl tıp kazanamayacağım. Yine de çalışıyorum son güne kadar da çalışacağım çünkü bu üniversite sınavından çok kendimle verdiğim bir sınav bu. Baskı altında da faaliyet gösterebilmem, kaygımı yönetebilmem lazım. Çok daha iyiyim geçen yıla göre, bu yılın başına göre hatta iki ay öncesine göre.

Hâl böyleyken benim canımı sıkan şey ebeveynlerimin tutumu. Babamın beni ders çalışmak dışında bir şeyler yaparken görünce sınavı hatırlatması, sürekli çok zeki olduğumu ama çalışmadığımı söylemeleri. Annem mesela bugün çok zeki olduğumu ama hiç çalışma azmimin olmadığını söyledi. Sanırım bu bardağı taşıran son damla oldu. Babamın beni asla anlamadığını biliyordum da annemin beni anladığını ve destekçim olduğunu sanıyordum. Zaten ben bu savaşı büyük oranda yalnız veriyorum ama böyle alenen tembellikle suçlanmak çok ağrıma gidiyor. Üstelik yaşadığım şeylerin sorumlusu büyük oranda onlarken. Şimdi sınavdan sonra da bir sürü çalışsaydın bak bilmem kim kazanmış lafları duyacağım ve ben buna hiç hazır değilim. Bu yüzden mutsuz ve yalnız hissediyorum. Biraz da sınav yaklaşıyor onun duygusallığı mı ne bilmiyorum ama durum bu. Biraz dibe doğru gitmeye başladığımı ve kendi başıma çıkamadığımı fark ettiğim için buraya yazdım. Okuyan herkese çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Black Light .!.:

Sen çok değerli birisin, bak ben bunu öyle gelişi güzel söylemiyorum,gerçekten öylesin. Henüz 19 yaşındasın ve çoğu insandan daha olgun, daha aklı başında bir bireysin. Seni ilk tanıdığımda daha büyük olduğunu düşünmüştüm hatta, fikirlerin, yorumların çok yerinde gerçekten. Hayatta çoğu şey istediğimiz gibi gitmeyebilir, bazen hiç kimseden destek görmeyiz.

Bak ben 24 yaşındayım, küçük bir köyde büyüdüm, babam beni okutmadı, neler neler yaptım. Bizim orda kızları okutmazlardı, ama ben hiç bir zaman umudumu yitirmedim, hâlâ universite hayallerim vardır
Benim öz teyzem bana şey demişti 'senin bi eğitimin yok, liseye bile gitmemişsin, yapamazsın, okuyamazsın, kazanamazsın' ama benim umudumu kırdı mı hayır.
Sen doktor olmak istiyorsun ve ben bunun olacağına tüm kalbimle inanıyorum, sanıyorum ki sınavın stresinden dolayı böyle hissediyorsun şu an. Ama geçecek, çok başarılı bir doktor olduğunda buraya gelip bu yazdıklarını okuyacak ve kendinle gurur duyacaksın hem bugünün hem de yarının AnnE'iyle

Burada en yakın hissettiğim insanlardan biri sensin, kendim için istediğim şeylerin aynısını senin için de istiyorum. Dualarımdasın, sana inanıyorum ve seni çok seviyorum bebeğim

Genişletmek için tıkla...

goldrush .!.:

Merhaba, ben de bu yıl 2. kez sınava gireceğim ve seni çok iyi anlıyorum. Bu yıl da olmayacak hissi bende de var. Sürekli seneye tekrar denersem ne olur, yazın tüm çevreme ne açıklayacağım, bu yıl mezuna kalırken birlikte karar alıp tekrar çalışmaya başladığımız arkadaşlarım vardı, şimdi onlar da gidince yalnız mı kalacağım vesaire bir sürü negatif düşünce aklımda dolanıyor ve kendimi ağlarken buluyorum. Bunun yanında dediğin gibi o bunu kazanmış, şu şunu kazanmış cümlelerini de hayal ediyorum. Ve çok saçma olduğunu bilsem de kendi yaşıtlarımla okuyamayacak olduğumu düşünmek bile şu an beni üzüyor. Sanki geride kalıyormuşum gibi hissediyorum. Üniversitede her yaştan insan olduğunu bildiğim halde bu böyle. Çünkü bu dönemde kaygılarımızla baş etmek, mantıklı olanı kabullenmek gerçekten zor.
Bu söylediklerim umarım seni daha da kaygılandırmaz. Sadece yalnız olmadığını, böyle hisseden insanlar olduğunu göstermek istiyorum. Ve son olarak bahsettiğin sorunlar seni çok etkilemiş olmalı, bu yüzden de aslında kendini suçlayacağın hiçbir nokta yok. Bunlarla baş ederken elinden geleni de yapmışsın. Önemli olan bu. Benim geçen yılki sıralamam daha kolay çekilebilecek bir sıralama olmasına rağmen bu yıl düzgün çalışamadığım için muhtemelen çekemeyeceğim. Ve çalışmama sebebim ben olduğum için kendimi çok suçluyorum. Ama senin kendini suçlamaman gerek. Anlattıkların elinde olan şeyler değil. Bu yıl olmasa da seneye mutlaka başaracaksın. Umarım bir an önce daha iyi hissedersin. Sınavdan önce ya da sonra konuşmak istersen yazabilirsin. <3

Genişletmek için tıkla...

AnnE Shirley .!.:

Şu an gözlerim dolu kalbim pamuk çok ama çok iyi hissettirdi bu mesaj. İçim sıcacık oldu ben de seni çok ama çok seviyorum. Üniversite de dahil tüm hayallerin gerçek olsun ve hep çok mutlu ol desteğin, inancın ve sevgin için çok teşekkür ederim benim için çok kıymetli. Kuşlar konsun yoluna

Genişletmek için tıkla...

hizuran .!.:

Ay bebitom konunu yeni gördüm ya. Sınav yaklaştıkça kaygı düzeyinin yükselmesi çok normal. Sen elinden geleni yaptın. Bu yıl olursa ne güzel, olmazsa da canın sağ olsun, seneye tekrar girersin. Güzel bir hedefin var ve yapabilirsin. Sen şimdi onlar ne yapar, ne düşünür falan fıstık bunları düşünme. Onlar senin ebeveynin seni düşünmek zorunda olanlar onlar. Önce bu kafadan çık yük mü olurum vs diye. Sen kişisel hedeflerine odaklan. Hassas kalpli, ince düşünceli olmak dert işte. Allah yürek ferahlığı, zihin açıklığı, attığını tutturma kabiliyeti, bildiğin yerlerden soru gelmesi şansı ve doğru seçeneği seçme feraseti versin.

Genişletmek için tıkla...

AnkaEnerjisi .!.:

Anne babaya olan öfkenizi, EFT sistemiyle muhakkak beyninizden serbest bırakmalısınız. Artık sosyal medyada herkes öğretiyor çok da kolay bir yöntem.

Bu arada Yaşınıza çok özendim. Resmen bir baharsınız şu anda.

Vee Sizden değerli kimse yok. Ben bir mucizeyim deyin tekrar tekrar ki, frekansınız yükselsin. Frekansınız yükselirse hep güzel olaylar önünüze çıkar. Sevgiler

Genişletmek için tıkla...