Merhaba hanımlar.
Ben aranıza yeni katıldım, bana çok güzel akıl vereceğinizi düşündüm. Üye olmasam da her gün girdiğim tek site KK idi. Gerçekten inanıyorum ki buradaki bütün hanımlar iyi niyetli ve doğru yol gösterecek insanlar. Umuyorum ki bende dediklerinizi uygulayabilir ve sorunlarımı çözerim.
Biraz uzun olabilir, kusura bakmayın lütfen ve okursanız eğer teşekkür ederim.
Gerçekten hayati bir şey bu, kötü olucak sonum diye korkuyorum ailemi üzerim diye..
Kırıcı yorum yapmazsanız sevinirim çünkü çok kötü bir haldeyim.
Ben 18 yaşındayım. Annem babam ayrı, annem ve anneannemle yaşıyorum. Babam hayatta ama hiçbir şekilde baba-kız ilişkimiz olmadı. Varken yokluğunu çekmek ayrı bir zor.. Küçüklüğümden beri ona bir yanım nefret bir yanım özlem duyar.
Annem ve anneannem beni zorluklarla büyüttüler. Ama hiçbir şeyimi eksik koymadılar çok şükür Elhamdülillah. Yaşadığımız yerde hiç akrabamız yok. Hepsi memlekette ve babamda orada.
Bu zamana kadar ben okudum, liseyi bitirdim. Annem çalıştı evimize baktı anneannemde bizi doyurdu giydirdi. Babamdan hiçbir destek olmadan bu zamana geldim, son zamanlarda biraz yardım yapar olmuştu ama sonra mesajlaşmayı aramayı da kestim çünkü hiç tatlı dilli değildi bana karşı hep bir açığımı arar laf sokmaya çalışırdı, bir süre konuşmazdı sonra hiçbir şey yokmuş gibi arardı. Zaten ayrı bir hayatı var, çocukları karısı var. Ben kendimin babası oldum. Ve bunu kabullendim.
Gelelim asıl meseleye;
Ben lise sona giderken bir çocukla tanıştım, benden 5 yaş büyük. Beni tanıştığımız günden beri bırakmadı, çok sevdi, sahiplendi, mutlu etmek için her şeyi yaptı. Bende onu sevdim, bağlandım. Çok güzel bir çift olduk. Evlenelim dedi. Bana da toz pembe geldi, bende evlilik hayalleri kurmaya başladım. Evlilik hayalleri kurduk. Hani gizlice görüşürken çiftlere ayrılmak eve gitmek zor gelir ya, öyle oluyordu bizde keşke birlikte kalsak, ah yaşım dolsa da evlensek demeye başladık. (ne büyük cahillik..) Ailesiyle tanıştırdı beni, sevdiler. Ailemle tanıştırdım, ailemde onu çok sevdi.
Annesi babası eğlenceli insanlardı bende onların evine gitmeyi çok severdim. Hatta orada kalmak isterdim, ne güzel olur daha çok vakit geçiririz derdik. Ailem bu olaya sıcak bakmadı ama ben dediğim dedik bir insanım, zorla kabul ettiriyordum ne kadar bağırsalar da. Ah işte kötü huyum. Ben orada sık kalmaya başladım, o da bizde. Gerçekten iyi bir çocuktu ailemizin oğlu gibi oldu birden. Onun ailesi de beni kızları olarak gördü. Ve hiçbir anımız ayrı geçmedi. Ya bizdeydik ya onlarda. Hiçbir arkadaşımla görüşmüyordum, konuşmuyordum çok kıskançtı. Annemle bile bir yere yollamazdı. Bütün sosyal medya hesaplarımızı kapattık. Tek fotoğraf çekilmemi bile kıskanırdı. O bu kadar kıskanç olunca bende oldum aynılarını yapmaya başladım. Ve birbirimizden başka hiç kimseyi görmeyen, hiç kimseyle konuşmayan insanlar olduk. Gerçekten birbirimizi tamamlıyorduk, çok iyi anlaşıyorduk. Hayaller kuruyorduk..
Aileler de tanıştı. Onlarda anlaştı.
Bana tektaş aldı, ailelerin karşısında evlenme teklifi etti.
Bakın sakın şunu düşünmeyin ailem asla beni evlendirmeyi düşünmüyorlardı yani biz baskı yaptık evleneceğiz de evleneceğiz diyerek. Ailem, sen küçüksün kızım bu durum bize çok komik geliyor olmaz bu yaşta evlilik otur evinde oku daha çok zamanın var dediler. Onlarda beni mutlu görünce kabullenmeye çalıştılar, akrabalarımıza çevremize de utana sıkıla nişanlandığımızı söylediler. Akrabalarımız babasız kız, sahipsizdi, hayırlı olur belki falan filan deyip durdular.
Ve sorunlar başladı..
Annem annesine şaka yapmıştı hepimizin yanında demişti ki biz kızımızı veremeyiz oğlunuzu alırız diye. Gülerek söyledi hepimiz güldük hatta. Daha sonra annesi oğlunun bizde kalmasına rahatsız oldu. Dedi ki oğlum anneleri seni iç güveysi alacaklarını söylediler gidip kalıyorsun öyle iç güveysi gibi dedi. Haydaa sanki temelli oğlunu alan var kadın gelmiş şakayı neye çeviriyor. Yok öyle şey annem şaka yaptı siz niye ciddiye aldınız dedim. Daha sonra nişanlımda yok öyle şey anne dedi.Ben orda çok rahatım dedi. Annesi hem rahat edemezsin evde iki kadın var zaten küçük ev gibi bir şeyler söyledi. Ben dedim onu rahatsız eden yok odamızda oturuyoruz biz. Yanlarında durmak zorunda değil. Neyse konu kapandı.
Annesinin maske düştü nasıl biri olduğu ortaya çıktı.. Sabahtan akşama kadar düşünür kurar oğlunu doldurur.
Sonra nişanlım bana dedi ki ya ben sizde kalmak istemiyorum iç güveysi gibi oluyorum hem rahat edemiyorum annenleri seviyorum ama size hiçbir zaman isteyerek gelmedim sen mutlu ol diye, artık sabrım kalmadı istemiyorum dedi.Benim de tek kalmama izin vermiyor bende o yüzden ona diyorum hadi gidip kalalım diye. Kadın kocasının yanından ayrılmazmış, biz evliymişiz, bir kocanın yapması gereken her görevi yaparmış, onu dinlicekmişim.Gideriz iki saat oturur geliriz dedi. Niye kalmak zorundasın dedi.Sen bana kocamsın demedin mi dedi. Birden bizi evli ilan etti. Tamam gönülden öyle ama böyle olur mu. Benim annemlerde ne oluyor niye kalamıyorsun biz asla izin vermeyeceğimiz şeye izin verdik orda gidip kalıyorsun burda niye kalamıyorsun dediler sizi daha evlendirmedik dediler haklı olarak. Nişanlımda biz evliyiz benim ailem nasıl öyle görüyorsa sende x benim kocam diceksin kabul ettiriceksin bıktım kızımızı özledik demelerinden dedi..
Annesi de aynı şeyleri tekrarlayıp durdu. Fena kadın. Yukarımızda oturun o evi size yapalım dediler ona da tamam dedim. Varlıklı insanlar, ama şuan durumumuz bu dediler. İsterseniz burada oturun biz yukarı geçelim dediler.(ev dubleks alt kat daha büyük, üst kat çatı.) Herneyse..
Bu kadın her şeyi kendince uyarlayıp annemlerin her dediğinden bir şey çıkarıp ortalık karıştırmaya başladı. Bezdirdi beni. Oğlu her kavgamızı annesine babasına taşırdı bir de onların oğullarını savunmalarını çektim.
EN BÜYÜK SORUN İSE OKULA KARŞI ÇIKMASI.
Beni bu sene okula göndermedi kıskançlığından. Ki ben okul aşığı okuma aşığı bir insanım, psikoloji istiyordum.. Tanıştığımızdan beri biliyordu.Puanlar hesaplardım düşünürdüm nasıl olucak diye. Sen düşünme ya derdi(destek olurum anlamında)Yollamadı izin vermedi.Ve bir gün ailesinin de yanında dedi ki kesinlikle benleyken okuyamazsın. Sende gel dedim. (ikimizide özel üniversitede okutacak imkanı var) geçen sene de evleneceği kızla yazılmışlar 10 gün gitmişler de çiftler okuyamazmış bunu anlamış. Şimdi bana yapılan haksızlık değil mi? Ailesi de diyor benim için, düzgün kız sadece okumak istiyor, kimseyle kıyaslama dediler. Yok beyefendi geçen sene öylesine o bölümü meraktan girmiş yapamamış zaten, okumak gereksizmiş.(okuldan nefret ediyor bu arada, ailesi neler yapmış yollamak için ama yok paraya güveniyor varlığa güveniyor)Bi ara babası o diğer kızı istemedikleri için anca okursanız kabul ederiz demişler.Bende bu yüzden gittin dimi ama bana okuycaksan ben yapamam diyosun hayalime ortak olmuyosun dedim. Yeminler etti o yüzden gitmedim merak ettim vs vs dedi. BENDE HAKSIZLIĞA UĞRUYORUM DEDİM..
Bu konuda hep direttim hep okul fikrini aşılamaya çalıştım.Okul okursan ben olmam dedi seç birini dedi okul için benden vazgeçeceksin dedi.
Bu sefer bende aynı şekilde baskı yapmaya başladım okumazsan ben olmam diye!
Böyle böyle kavga ettik.Sonra bana dedi ki tamam gel bu sene evlenelim birlikte geçirelim seneye hazırlanır ondan sonraki sene gireriz dedi. Hayır inanmıyorum dedim olmaz dedim.
Bana sürekli benim tek hayalim sensin ama sen okuldan benim için vazgeçemiyorsun deyip duruyor. Bu ne ya bana saygı duymuyor. Sadece sevgiyle olmuyor. Sevgi bu değil.
Bana yakın olmak için ev tutmuştu bizim buradan. Gel bi kaç gün orada kalalım dedi. Gittik işte bu kavgalar oldu. Ve kalma mevzusu.Bizi birden evli ilan etti, bi imzamı iş banane ailende kabul edecek artık dedi.
Ve ben annemlerde kalmak istiyorum özledim dediğimde, ben sana güvenmiyorum sen bir işler karıştırıyorsun ortadan kaybolucaksın yüzüğü ver dedi hee derdin bu muydu al dedim verdim. Sonra geri taktı. Eve yaklaşınca yine sordu kalıcak mısın bak böyle mutsuz oluyosun ben yanımda mutsuz insan istemiyorum dedi tamam kalıcam dedim yüzüğümü alayım dedi yine. O yüzük emanetiymiş onun yanındayken takarmışım o yokken onda kalırmış kadın kocasının yanında dururmuş ben karı gibi davranmıyorsam haketmiyormuşum.
Bize çıktık, normal davrandım bir şey yokmuş gibi.Sonra yine geldi bana bak dedi mutsuz oluyosan gerçekten kal bilmemne tamam dedim çıktı bi triple sonra gitti evine, kırdın beni falan yazıyor bana bende dedim yaptıgın hareket büyük bi hareketti.Bize geldi özür dilerim hata ettim diyerek. Bende dedim ki sen verdiğin evlilik sözünü geri aldın bu yüzük bu parmaktan bir kere çıkar demiştin o sözünü geri aldın bende alıyorum ! dedim.
Saçmalama affet dedi bi kere daha hata yaparsam yüzüme tükür dedi annemlerin yanında yalvardı. Bundan sonra evlilik falan deme bana anca sevgilim olursun gidişatına göre karar veririz dedim.Ben bu evde kalıyorum dedim. Dedi eskisi gibi bi kaç gün burda bi kaç gün annemlerde kalalım falan filan yok ya dedim kararım bu artık benim dediğim olacak. Sen aileni dinledin böyle olduk,bende artık ailemi dinlicem dedim.
Sonra bi kaç gün görüşmedik bugün görüştük aldı beni eve götürdü eski konuşmalarımızı gösterdi bak verdiğin sözler dedi bende sen canavarlaştın artık ve annenin kuklasısın dedim. içimdekileri döktüm o da annemlere hakaretler bilmemneler bak gider herşeyi anlatırım gibi tehditler iğrençce.. Sonrada ağlamalar yok sensiz yapamamlar. Dengesiz herif. Dedim ben annemleri düşünmeden yapamıyorum o evden ayrılmaya hazır değilim.Tamam iyi bir psikiyatrist bulucam tedavi olucaz çift terapisine gidicez bilmem ne.. Ulan evlilik mevlilik istemiyorum ki ben artık soğumuşum evlilikten şöyle mantıklı düşününce.Az çokta gördüm nasıl bişeymiş. Tamam bu süreçte annenlerde kal ama senin isteğini kabul ettiğim için değil iyileşene kadar falan dedi. Sonra birlikte yaşayalım, evlenelim. bunları diyor. Ben senle yaşamaya alışmışken sevgili gibi olamam diyor anca boşanmak olur diyor tamam boşandık say o zaman diyorum o zaman da tehditler yok annenler yüzünde oldu onların kapısına dayanıcam herşeyi anlatıcam bilmemne. Ve şuandada konuşuyoruz,sensiz yemek yiyemiyorum,uyuyamıyorum,sensiz yaşayamam deyip duruyor. Eski duygularım kalmadı.Güçlü olup ayakta durmak istiyorum. Ailemi en güzel şekilde yaşatmak istiyorum. Zaten annesinden de nefret ettim ömür boyu ne görmek ne sesini duymak istiyorum.
ooooooooooooofffffffffff
ŞİMDİ SİZE SORUM...
Bana her şey baştan toz pembe gözüktü. Güzeldi. Cahillik işte cahillik ah ah.Sonradan baskılar başladı, yaptırımlar.Hem ben nereye evleniyorum benim ailemin maddi sıkıntıları var bu sene çalışıp onları biraz rahatlatmak ve okulumu bitirmek istiyorum, arkadaşlarımla da görüşmek istiyorum, annemle gezmek istiyorum..Memleketimize akrabalarımızın yanına gitmek istiyorum.Ailemin her anında olup dertlerine ortak olmak istiyorum..
Ama bu ilişki biterse bir daha asla evlenmeyeceğim okuyacağım ve ömür boyu çalışıp annemlere bakacağım.Bu da beni mutlu edecek evet.
Ondan başkasıyla evlenmem yani ama işte yanlış zaman.
Peki ya sizce evlenip boşanmak mı, yoksa ilişki yaşamış biri olmak mı..anladınız siz..
Bu şekilde hiçbir erkekle tanışmak bir yola girmek istemiyorum çünkü hepsi kullanmak isteyecek sadece,biliyorum. Öyle bakacaklar.
Yani kısaca sorum evlenip boşansam hata mı olur?..
Zaten hata üstüne hata of.
Ne yapacağım ben?