Bu derdimi buraya yazacağım aklıma gelmezdi ama yazıyorum ve silmeden hemen yayınlamak istiyorum. Çünkü biraz düşünürsem silebilirim. Birisi var.. İlk başlarda hoşlanmadır amaan daha yaşım kaç diyordum ama artık öyle olmadığımı düşünüyorum. Benden 4 yaş büyük. Sanırım ben onun kişiliğine aşık oldum. Centilmen ve kibar davranışlarına, sanki benle konuşurken ( ki sadece 3 kez konuştuk, selam, naber gibisinden ) dokunsam kırılacakmışım gibi konuşuyor. Öyle kibar ki.. Onun yaşındakiler genellikle dışarıda serseri gruplarıyla gezerlerken o, kendine ait o mükemmel gezegeni yapmış bile. Dinlediğimiz müzik türleri, sevdiğimiz sanatçılar, kendimize ait ruh halimiz çok uyuyor. O kadar büyüsüne kapılmışım ki onu görünce marketteki tuvalet kağıtlarının olduğu bölümü yıktım
Ama bir sorun var.. Ruh halini çözemiyorum. Çok esrarengiz, çok neşeli, çok düşünceli olabiliyor. Sizce ben nasıl olmalıyım? Bazen çook geveze olabiliyorum. Şımarık olabiliyorum, yolda giderken annemin üstüne çıkabiliyorum
Fakat bir sorun daha var. Ailem.. Erkek arkadaş konusunda annem, sözü geçtiğinde, ' peki senin var mı? senin kesinlikle vardır' diyor ve yüzü düşüyor. Her zaman da, ' sevgili bu yaşta asla önemli değil.. Derslerine çalış, kariyerini yap, ondan sonra sevgili de yaparsın, koca da, çocuk ta der.' Yani sevgili işine pek olumlu bakmıyorlar ve mutlaka nereye gitsem mutlaka ailecek tanıdığımız yada babamın tanıdığı birileri çıkıyor. Eğer sevgilim olursa, dedikodu olmasından da korkuyorum. Sizin olumlu-olumsuz tüm düşüncelerinize açığım. Eleştirilerinize de açığım. Lütfen akıl gösterin ve çok tecrübesizim. Yanlış bir şeyler yapmaktan korkuyorum
Dipnot: Bu arada o çocuk tüm kuzenlerimin ve yeğenlerimin en yakın arkadaşı. Yani çok sıcakkanlı olduğundan herkes onu zamanımızın tabiriyle 'kanka' olarak görüyor. Bu çocuk, annemin yanında da benimle konuştu. Daha doğrusu, '....., ( elindeki köpeğini işaret ederek) sevmek ister misiin? diye sordu. Ben hayvanları çok severim, sokak köpeklerini bile severim ama sırf annemden utandığım için sevemedim. Sonra da annem bana, ' sevsen nolur du ki, her şeyden korkuyorsun' diye kızdı ama aslında o da köpekleri çok sevdiğimi biliyor. Ayrıca bütün o gün boyunca onun kibarlığından bahsetti. O bahsettikçe ben kızardım ve renk vermekten korktum.. İşte benim derdim de bu
Ama bir sorun var.. Ruh halini çözemiyorum. Çok esrarengiz, çok neşeli, çok düşünceli olabiliyor. Sizce ben nasıl olmalıyım? Bazen çook geveze olabiliyorum. Şımarık olabiliyorum, yolda giderken annemin üstüne çıkabiliyorum
Fakat bir sorun daha var. Ailem.. Erkek arkadaş konusunda annem, sözü geçtiğinde, ' peki senin var mı? senin kesinlikle vardır' diyor ve yüzü düşüyor. Her zaman da, ' sevgili bu yaşta asla önemli değil.. Derslerine çalış, kariyerini yap, ondan sonra sevgili de yaparsın, koca da, çocuk ta der.' Yani sevgili işine pek olumlu bakmıyorlar ve mutlaka nereye gitsem mutlaka ailecek tanıdığımız yada babamın tanıdığı birileri çıkıyor. Eğer sevgilim olursa, dedikodu olmasından da korkuyorum. Sizin olumlu-olumsuz tüm düşüncelerinize açığım. Eleştirilerinize de açığım. Lütfen akıl gösterin ve çok tecrübesizim. Yanlış bir şeyler yapmaktan korkuyorum
Dipnot: Bu arada o çocuk tüm kuzenlerimin ve yeğenlerimin en yakın arkadaşı. Yani çok sıcakkanlı olduğundan herkes onu zamanımızın tabiriyle 'kanka' olarak görüyor. Bu çocuk, annemin yanında da benimle konuştu. Daha doğrusu, '....., ( elindeki köpeğini işaret ederek) sevmek ister misiin? diye sordu. Ben hayvanları çok severim, sokak köpeklerini bile severim ama sırf annemden utandığım için sevemedim. Sonra da annem bana, ' sevsen nolur du ki, her şeyden korkuyorsun' diye kızdı ama aslında o da köpekleri çok sevdiğimi biliyor. Ayrıca bütün o gün boyunca onun kibarlığından bahsetti. O bahsettikçe ben kızardım ve renk vermekten korktum.. İşte benim derdim de bu