- 3 Mayıs 2015
- 13.268
- 48.659
-
- Konu Sahibi moonsfairy
- #201
Di mi zırt pırt çocuk aldırmayı düşünen sizsiniz. Banane..1000 de 1 olan olaylar ikidir sizi buluyorsa loto da oynayın.
Di mi zırt pırt çocuk aldırmayı düşünen sizsiniz. Banane..1000 de 1 olan olaylar ikidir sizi buluyorsa loto da oynayın.15 yıl evlilikte ve öncesinde gayette iyi korundugumu düşünüyorum. Benli kaynaklı degildi ayrıca, 1000 1 olur denilen olay beni buldu Ayrıca , size ne?
AhshshshDi mi zırt pırt çocuk aldırmayı düşünen sizsiniz. Banane..1000 de 1 olan olaylar ikidir sizi buluyorsa loto da oynayın.
Evet size ne? Ayrıca Evet tıp tarihine gecirmeyi düşündüler dip not olarak düşnek istiyorum. Evet loto degil ama benzeri bi şans, oyununda da iyi bi miktar tutturmuştum. Ayrıca baskalarının hayatı ile bu kadar ilgili olmanız sizi yoruyor olmalı bi kahve içip benden uzaklasın:)Di mi zırt pırt çocuk aldırmayı düşünen sizsiniz. Banane..1000 de 1 olan olaylar ikidir sizi buluyorsa loto da oynayın.
Burda bir bayan vardı cocugunu aldırmış, sonrasında dediki o zaman antidepresan kullanıyordum piskolojim cok bozuktu, simdi cok pişmanım, geceleri vicdan azabından uyuyamıyorum dedi.... Burda herkes, Aldır diye yorum yapmış.... Bir cana kıyılmasına destek veriyorsunuz, hepiniz vebal altındasınız, hanginiz bunun günahını bedelini ödeyecek? Konu sahibi sabredin büyütün... İkisi bir arada büyür.. Ben büyümeyen cocuk görmedim. Aileniz destek verir, yardım ederler gerekirse.. Bir daha da cocuk yapmazsınız.. Maddi duruma gelince hic mi ilk cocugunuza kardeş düşünmeyecektiniz? Sanki ilerde ekonomi cık mu iyi olacak, sanmıyorum. Tekrar hamilesiniz bu bir mucize unutmayın, yıllarca cocuk hasretiyle yanıp tutuşan aileler var, bir ömür boyu bunun vicdan azabından kurtulamazsınız!Merhaba..
O kadar zor ve kötü durumdayımki nereden başlasam bilemiyorum. Biraz uzun olacak kusura bakmayın..
Eşimle 6 yıllık çalkantılı bir ilişkimiz vardı, bu ilişkinin ilk 2 yılı yanyana sonrası işlerimizden dolayı ayrı şehirlerde geçti ve bu süreçlerde çok ayrıldığımız yapamadığımız oldu. Sonrasında ben onun bulunduğu şehre yüksek lisans yapmaya gittim ve tekrar bir araya geldik birşeyleri toparlamaya çalıştık. Orada hem ylisans yapıyor hem çok yoğun çalışıyordum. bu sebeplerden ve ayrı şehirlerden dolayı aileleri zorlamamak adına bir ay içinde nişan ve düğün yaptık. Evimi bile tam dizemedim evlenince yavaş yavaş yaparız dedik. Bu süreçte ikimizde özellikle ben yoğun olarak çalışmaya devam ettim ve evlendiğimizi doğru düzgün anlayamadık bile.
Korunduğumuz halde 2,5 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şok olduk. O süreçte antidepresan kullanıyordum ve bir anda bırakmak zorunda kaldım. Psikolojik olarak zor zamanlar geçirdim. Terapi aldım işten ayrılmak zorunda kalınca maddi sebeplerden dolayı terapiye devam edemedim. Hamileliğim çok zor geçti, çalışmaya da devam etmek zorundaydım. Hamilelik süresince eşimle çok problem yaşadık ayrılma eşiğine geldik. Yani hiç öyle filmlerdeki gibi bir hamileliğim olmadı. Neredeyse ikimiz içinde travmaydı, çocuğu istememek fln değil tam tersi beklenmedik şekilde olsada istedik fakat hamileliğin ne oldugunu bilmiyorduk.
Çok detaya girmek istemiyorum kısaca hamileliğim kötü geçti, doğumum çok kötüydü. Doğum sonrası çok kötüydü. Ve yalnızdım zaten ailemden ayrı şehirdeyim.Bebeğim sıkıntılı zor bir bebekti. Allah ayağına taş değdirmesin ama hala öyle. Şu an 11 ay 15 günlük. Ve asla 2. Çocuk istemiyordum.
Ve hamile olduğumu öğrendim. Gerçekten yine şoktayım hala. Bebeğim öyle bir bebekki reglimin 20 gün geçtiğini farkedememişim. O kadar kendimden bir haberim.
Duyduğumdan beri her gün ağlıyorum, bir taraftan vicdan azabı çekiyorum hem karnımdakine karşı hem yanımdaki bebeğime karşı.. çünkü aşırı bulantım baş dönmem halsizliğim var ve bebeğimle ilgilenemiyorum.. O kadar zor bir bebek olmasına rağmen tv açmazdım artık mecbur açıyorum.. tahammülüm zaten çok azaldı.
Başta aldırmak istedim eşimden destek göremedim sorumluluğu bana bıraktı yapamadım.Hamileliği devam ettirmeye karar verdik. Maddi olarak da iki çocuğu istediğimiz şekilde büyütecek durumda değiliz.
İki gün önce panik atak krizi geçirdim. Eşim şimdi yapamayacaksın sanırım aldırmak en mantıklısı diyor. Ona kıymayalım derken bu çocugumuza kıyacagız diyor.hem ben daha evlendiğimi bile anlamamıştım tam kızımız biraz büyüdü biraz ilişkimizi toparlarız derken tekrar aynı süreci nasıl kaldıracağız diyor. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Benzer durumlar yaşayan var mı.. siz olsanız ne yapardınız..
Evliliğimi ve küçük bebeğimi mi düşünmeliyim yoksa herşeye rağmen devam mı etmeliyim.. çok çaresizim..
Kimse vebal altında falan kalmıyor, kadın fikir istemiş herkes fikrini yazıyor. Siz de dogur diyirsunuz belki de dogurduguna pişman olacak, bakamayacak, çocuk keşke dogmasaydim diyecek vb vb. Çocuğu aldır diyenlere de katîl, cana kiyiyorsunuz falan demek baydı artık bu sitede..Burda bir bayan vardı cocugunu aldırmış, sonrasında dediki o zaman antidepresan kullanıyordum piskolojim cok bozuktu, simdi cok pişmanım, geceleri vicdan azabından uyuyamıyorum dedi.... Burda herkes, Aldır diye yorum yapmış.... Bir cana kıyılmasına destek veriyorsunuz, hepiniz vebal altındasınız, hanginiz bunun günahını bedelini ödeyecek? Konu sahibi sabredin büyütün... İkisi bir arada büyür.. Ben büyümeyen cocuk görmedim. Aileniz destek verir, yardım ederler gerekirse.. Bir daha da cocuk yapmazsınız.. Maddi duruma gelince hic mi ilk cocugunuza kardeş düşünmeyecektiniz? Sanki ilerde ekonomi cık mu iyi olacak, sanmıyorum. Tekrar hamilesiniz bu bir mucize unutmayın, yıllarca cocuk hasretiyle yanıp tutuşan aileler var, bir ömür boyu bunun vicdan azabından kurtulamazsınız!
Nasılsa ekonomi ileride daha kötü olacak diye ikişer üçer doguralim mi yani? Nasılsa hepsi sefil olacak, Ha biri aç kalmış sefil kalmıııış, ha ikisi ha üçü.... Evet çok mantıklı gerçekten ... Ne kadar çok dogurursak o kadar sefaletlerini, açlıklarını paylasabilecekleri kardeşleri olur... Biz de ilerde çocuklarımız aç sefil mutsuz ama yalnız değiller diye mutlu oluruz, vicdanımız da rahat olur, yeter ki kürtaj olup günaha girmeyelim..O kadar mantıklı ki deliricem yakında.Burda bir bayan vardı cocugunu aldırmış, sonrasında dediki o zaman antidepresan kullanıyordum piskolojim cok bozuktu, simdi cok pişmanım, geceleri vicdan azabından uyuyamıyorum dedi.... Burda herkes, Aldır diye yorum yapmış.... Bir cana kıyılmasına destek veriyorsunuz, hepiniz vebal altındasınız, hanginiz bunun günahını bedelini ödeyecek? Konu sahibi sabredin büyütün... İkisi bir arada büyür.. Ben büyümeyen cocuk görmedim. Aileniz destek verir, yardım ederler gerekirse.. Bir daha da cocuk yapmazsınız.. Maddi duruma gelince hic mi ilk cocugunuza kardeş düşünmeyecektiniz? Sanki ilerde ekonomi cık mu iyi olacak, sanmıyorum. Tekrar hamilesiniz bu bir mucize unutmayın, yıllarca cocuk hasretiyle yanıp tutuşan aileler var, bir ömür boyu bunun vicdan azabından kurtulamazsınız!
Burda bir bayan vardı cocugunu aldırmış, sonrasında dediki o zaman antidepresan kullanıyordum piskolojim cok bozuktu, simdi cok pişmanım, geceleri vicdan azabından uyuyamıyorum dedi.... Burda herkes, Aldır diye yorum yapmış.... Bir cana kıyılmasına destek veriyorsunuz, hepiniz vebal altındasınız, hanginiz bunun günahını bedelini ödeyecek? Konu sahibi sabredin büyütün... İkisi bir arada büyür.. Ben büyümeyen cocuk görmedim. Aileniz destek verir, yardım ederler gerekirse.. Bir daha da cocuk yapmazsınız.. Maddi duruma gelince hic mi ilk cocugunuza kardeş düşünmeyecektiniz? Sanki ilerde ekonomi cık mu iyi olacak, sanmıyorum. Tekrar hamilesiniz bu bir mucize unutmayın, yıllarca cocuk hasretiyle yanıp tutuşan aileler var, bir ömür boyu bunun vicdan azabından kurtulamazsınız!
Aldırma bebeğin suçu yok.Onun yaşam hakkı senin psikolojine bağlı olmamalı.İnan öyle zor günler geçirdim ki o kürtaj masasından aynı senin gibi kafaya girmisken yattım.Yapamadim iyi ki de yapmamışim gün doğmadan neler doğar.Simdilik göremedigin evladına yapacagin şeyin ne olduğunu iyice düsün.Merhaba..
O kadar zor ve kötü durumdayımki nereden başlasam bilemiyorum. Biraz uzun olacak kusura bakmayın..
Eşimle 6 yıllık çalkantılı bir ilişkimiz vardı, bu ilişkinin ilk 2 yılı yanyana sonrası işlerimizden dolayı ayrı şehirlerde geçti ve bu süreçlerde çok ayrıldığımız yapamadığımız oldu. Sonrasında ben onun bulunduğu şehre yüksek lisans yapmaya gittim ve tekrar bir araya geldik birşeyleri toparlamaya çalıştık. Orada hem ylisans yapıyor hem çok yoğun çalışıyordum. bu sebeplerden ve ayrı şehirlerden dolayı aileleri zorlamamak adına bir ay içinde nişan ve düğün yaptık. Evimi bile tam dizemedim evlenince yavaş yavaş yaparız dedik. Bu süreçte ikimizde özellikle ben yoğun olarak çalışmaya devam ettim ve evlendiğimizi doğru düzgün anlayamadık bile.
Korunduğumuz halde 2,5 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şok olduk. O süreçte antidepresan kullanıyordum ve bir anda bırakmak zorunda kaldım. Psikolojik olarak zor zamanlar geçirdim. Terapi aldım işten ayrılmak zorunda kalınca maddi sebeplerden dolayı terapiye devam edemedim. Hamileliğim çok zor geçti, çalışmaya da devam etmek zorundaydım. Hamilelik süresince eşimle çok problem yaşadık ayrılma eşiğine geldik. Yani hiç öyle filmlerdeki gibi bir hamileliğim olmadı. Neredeyse ikimiz içinde travmaydı, çocuğu istememek fln değil tam tersi beklenmedik şekilde olsada istedik fakat hamileliğin ne oldugunu bilmiyorduk.
Çok detaya girmek istemiyorum kısaca hamileliğim kötü geçti, doğumum çok kötüydü. Doğum sonrası çok kötüydü. Ve yalnızdım zaten ailemden ayrı şehirdeyim.Bebeğim sıkıntılı zor bir bebekti. Allah ayağına taş değdirmesin ama hala öyle. Şu an 11 ay 15 günlük. Ve asla 2. Çocuk istemiyordum.
Ve hamile olduğumu öğrendim. Gerçekten yine şoktayım hala. Bebeğim öyle bir bebekki reglimin 20 gün geçtiğini farkedememişim. O kadar kendimden bir haberim.
Duyduğumdan beri her gün ağlıyorum, bir taraftan vicdan azabı çekiyorum hem karnımdakine karşı hem yanımdaki bebeğime karşı.. çünkü aşırı bulantım baş dönmem halsizliğim var ve bebeğimle ilgilenemiyorum.. O kadar zor bir bebek olmasına rağmen tv açmazdım artık mecbur açıyorum.. tahammülüm zaten çok azaldı.
Başta aldırmak istedim eşimden destek göremedim sorumluluğu bana bıraktı yapamadım.Hamileliği devam ettirmeye karar verdik. Maddi olarak da iki çocuğu istediğimiz şekilde büyütecek durumda değiliz.
İki gün önce panik atak krizi geçirdim. Eşim şimdi yapamayacaksın sanırım aldırmak en mantıklısı diyor. Ona kıymayalım derken bu çocugumuza kıyacagız diyor.hem ben daha evlendiğimi bile anlamamıştım tam kızımız biraz büyüdü biraz ilişkimizi toparlarız derken tekrar aynı süreci nasıl kaldıracağız diyor. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Benzer durumlar yaşayan var mı.. siz olsanız ne yapardınız..
Evliliğimi ve küçük bebeğimi mi düşünmeliyim yoksa herşeye rağmen devam mı etmeliyim.. çok çaresizim..
O zaman siz. Hep aldırın hanımefendi, her hamile kaldıgınızda, malum ekonomi cok kötü... Böyle basit bir şey gibi sonra burda konuşun, konuyu anlamak istediginiz yöne çekiyorsunuz,Nasılsa ekonomi ileride daha kötü olacak diye ikişer üçer doguralim mi yani? Nasılsa hepsi sefil olacak, Ha biri aç kalmış sefil kalmıııış, ha ikisi ha üçü.... Evet çok mantıklı gerçekten ... Ne kadar çok dogurursak o kadar sefaletlerini, açlıklarını paylasabilecekleri kardeşleri olur... Biz de ilerde çocuklarımız aç sefil mutsuz ama yalnız değiller diye mutlu oluruz, vicdanımız da rahat olur, yeter ki kürtaj olup günaha girmeyelim..O kadar mantıklı ki deliricem yakında.
Ağzına sağlık .günahını bilen yapmaz böyle birseyAldırma bebeğin suçu yok.Onun yaşam hakkı senin psikolojine bağlı olmamalı.İnan öyle zor günler geçirdim ki o kürtaj masasından aynı senin gibi kafaya girmisken yattım.Yapamadim iyi ki de yapmamışim gün doğmadan neler doğar.Simdilik göremedigin evladına yapacagin şeyin ne olduğunu iyice düsün.
Vijdanen çok üzülürsünüz aldırmayın zor süreçler yaşamıssınız evliliğinizdede sorun yok. Aldırmayın bundan sonra daha dikkattli olursunuz.Merhaba..
O kadar zor ve kötü durumdayımki nereden başlasam bilemiyorum. Biraz uzun olacak kusura bakmayın..
Eşimle 6 yıllık çalkantılı bir ilişkimiz vardı, bu ilişkinin ilk 2 yılı yanyana sonrası işlerimizden dolayı ayrı şehirlerde geçti ve bu süreçlerde çok ayrıldığımız yapamadığımız oldu. Sonrasında ben onun bulunduğu şehre yüksek lisans yapmaya gittim ve tekrar bir araya geldik birşeyleri toparlamaya çalıştık. Orada hem ylisans yapıyor hem çok yoğun çalışıyordum. bu sebeplerden ve ayrı şehirlerden dolayı aileleri zorlamamak adına bir ay içinde nişan ve düğün yaptık. Evimi bile tam dizemedim evlenince yavaş yavaş yaparız dedik. Bu süreçte ikimizde özellikle ben yoğun olarak çalışmaya devam ettim ve evlendiğimizi doğru düzgün anlayamadık bile.
Korunduğumuz halde 2,5 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şok olduk. O süreçte antidepresan kullanıyordum ve bir anda bırakmak zorunda kaldım. Psikolojik olarak zor zamanlar geçirdim. Terapi aldım işten ayrılmak zorunda kalınca maddi sebeplerden dolayı terapiye devam edemedim. Hamileliğim çok zor geçti, çalışmaya da devam etmek zorundaydım. Hamilelik süresince eşimle çok problem yaşadık ayrılma eşiğine geldik. Yani hiç öyle filmlerdeki gibi bir hamileliğim olmadı. Neredeyse ikimiz içinde travmaydı, çocuğu istememek fln değil tam tersi beklenmedik şekilde olsada istedik fakat hamileliğin ne oldugunu bilmiyorduk.
Çok detaya girmek istemiyorum kısaca hamileliğim kötü geçti, doğumum çok kötüydü. Doğum sonrası çok kötüydü. Ve yalnızdım zaten ailemden ayrı şehirdeyim.Bebeğim sıkıntılı zor bir bebekti. Allah ayağına taş değdirmesin ama hala öyle. Şu an 11 ay 15 günlük. Ve asla 2. Çocuk istemiyordum.
Ve hamile olduğumu öğrendim. Gerçekten yine şoktayım hala. Bebeğim öyle bir bebekki reglimin 20 gün geçtiğini farkedememişim. O kadar kendimden bir haberim.
Duyduğumdan beri her gün ağlıyorum, bir taraftan vicdan azabı çekiyorum hem karnımdakine karşı hem yanımdaki bebeğime karşı.. çünkü aşırı bulantım baş dönmem halsizliğim var ve bebeğimle ilgilenemiyorum.. O kadar zor bir bebek olmasına rağmen tv açmazdım artık mecbur açıyorum.. tahammülüm zaten çok azaldı.
Başta aldırmak istedim eşimden destek göremedim sorumluluğu bana bıraktı yapamadım.Hamileliği devam ettirmeye karar verdik. Maddi olarak da iki çocuğu istediğimiz şekilde büyütecek durumda değiliz.
İki gün önce panik atak krizi geçirdim. Eşim şimdi yapamayacaksın sanırım aldırmak en mantıklısı diyor. Ona kıymayalım derken bu çocugumuza kıyacagız diyor.hem ben daha evlendiğimi bile anlamamıştım tam kızımız biraz büyüdü biraz ilişkimizi toparlarız derken tekrar aynı süreci nasıl kaldıracağız diyor. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Benzer durumlar yaşayan var mı.. siz olsanız ne yapardınız..
Evliliğimi ve küçük bebeğimi mi düşünmeliyim yoksa herşeye rağmen devam mı etmeliyim.. çok çaresizim..
Zeka sorunu olan sizlermişsiniz ki buradaki “ironi” yi bile anlamamışsınız..
Herkes inançlı olmak zorunda mı? Ayrıca da size ne?Burda aldır diyen arkadaşlara katılmıyorum siz pardonda hangi hakla aldırma kararı alıyorsunuz Allah'ın verdiği canı isterse o alır bu sizin yada bizim kararimiza kalmadı .benden sana tavsiye bu dunyadaki sikntilari mumla aricaksin öteki tarafta.o bebeğin hesabini veremezsin seni öyle bir imtihan eder ki aklım basima sonradan gelir ama iş işten geçer .benim dicegim bu kadar
Brn aldirdim ikinci bebeği istemedim. 5 yıl oldu. hiç pişman degilim.Merhaba..
O kadar zor ve kötü durumdayımki nereden başlasam bilemiyorum. Biraz uzun olacak kusura bakmayın..
Eşimle 6 yıllık çalkantılı bir ilişkimiz vardı, bu ilişkinin ilk 2 yılı yanyana sonrası işlerimizden dolayı ayrı şehirlerde geçti ve bu süreçlerde çok ayrıldığımız yapamadığımız oldu. Sonrasında ben onun bulunduğu şehre yüksek lisans yapmaya gittim ve tekrar bir araya geldik birşeyleri toparlamaya çalıştık. Orada hem ylisans yapıyor hem çok yoğun çalışıyordum. bu sebeplerden ve ayrı şehirlerden dolayı aileleri zorlamamak adına bir ay içinde nişan ve düğün yaptık. Evimi bile tam dizemedim evlenince yavaş yavaş yaparız dedik. Bu süreçte ikimizde özellikle ben yoğun olarak çalışmaya devam ettim ve evlendiğimizi doğru düzgün anlayamadık bile.
Korunduğumuz halde 2,5 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şok olduk. O süreçte antidepresan kullanıyordum ve bir anda bırakmak zorunda kaldım. Psikolojik olarak zor zamanlar geçirdim. Terapi aldım işten ayrılmak zorunda kalınca maddi sebeplerden dolayı terapiye devam edemedim. Hamileliğim çok zor geçti, çalışmaya da devam etmek zorundaydım. Hamilelik süresince eşimle çok problem yaşadık ayrılma eşiğine geldik. Yani hiç öyle filmlerdeki gibi bir hamileliğim olmadı. Neredeyse ikimiz içinde travmaydı, çocuğu istememek fln değil tam tersi beklenmedik şekilde olsada istedik fakat hamileliğin ne oldugunu bilmiyorduk.
Çok detaya girmek istemiyorum kısaca hamileliğim kötü geçti, doğumum çok kötüydü. Doğum sonrası çok kötüydü. Ve yalnızdım zaten ailemden ayrı şehirdeyim.Bebeğim sıkıntılı zor bir bebekti. Allah ayağına taş değdirmesin ama hala öyle. Şu an 11 ay 15 günlük. Ve asla 2. Çocuk istemiyordum.
Ve hamile olduğumu öğrendim. Gerçekten yine şoktayım hala. Bebeğim öyle bir bebekki reglimin 20 gün geçtiğini farkedememişim. O kadar kendimden bir haberim.
Duyduğumdan beri her gün ağlıyorum, bir taraftan vicdan azabı çekiyorum hem karnımdakine karşı hem yanımdaki bebeğime karşı.. çünkü aşırı bulantım baş dönmem halsizliğim var ve bebeğimle ilgilenemiyorum.. O kadar zor bir bebek olmasına rağmen tv açmazdım artık mecbur açıyorum.. tahammülüm zaten çok azaldı.
Başta aldırmak istedim eşimden destek göremedim sorumluluğu bana bıraktı yapamadım.Hamileliği devam ettirmeye karar verdik. Maddi olarak da iki çocuğu istediğimiz şekilde büyütecek durumda değiliz.
İki gün önce panik atak krizi geçirdim. Eşim şimdi yapamayacaksın sanırım aldırmak en mantıklısı diyor. Ona kıymayalım derken bu çocugumuza kıyacagız diyor.hem ben daha evlendiğimi bile anlamamıştım tam kızımız biraz büyüdü biraz ilişkimizi toparlarız derken tekrar aynı süreci nasıl kaldıracağız diyor. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Benzer durumlar yaşayan var mı.. siz olsanız ne yapardınız..
Evliliğimi ve küçük bebeğimi mi düşünmeliyim yoksa herşeye rağmen devam mı etmeliyim.. çok çaresizim..