Evlendiğim zaman,bir müddet sonra karşılaştığım uzak arkadaşlar ve akrabalar,hiç değişmemişsin,havalara girmemişsin,aynı tanıdığımız Denizsin demişlerdi.Bu sözleri çok saçma bulmuştum.Sanki ingiltere tahtına çıktım,altı üstü x in oğlu xle evlendim yani.Sonra grubumuzdan ilk evlenen arkadaş geldi aklıma.İlk ramazanlarıydı ve bizi iftara çağırmıştı ısrarlarla.Hatta içimizden biri rahatsızdı,sırf çok ısrar etti,kırılmasın diye bize katılmıştı.Evine gittik,ortada ne od,ne ocak.İftar yakın.Becerememiştir demeyin,bizim çevremizde genç kızlar yemek yapmayı erken öğrenir.Mesela ben ilk yemeğimi 11 yaşımda babamın öğretmesiyle yaptım,bu benim için güzel bir anıdır.O da biliyordu yani.
Neyse eşi baktı misafir var yemek yok,telaşla pide yaptırmaya fırına gitti.Gelirken de gazete almış.Bulmaca çözmeye başladı.Arkadaşta girmiş kocişinin kolunun altına,o da çözüyor.Biz arkadaş grubuyla buluşunca,hem de oruç rehavetiyle,konuşurken onlara dikkat etmemiştik.Meğer etmemiz gerekiyormuş.Bize seslendi,OOH KIZLAR KISKANIN,benim kocam var,sizin yok
Amaç mutluluğunu gözümüze sokmakmış.
Bazı insanlar öyledir,kıskanıldığını düşündükçe mutlulukları daha bir katlanır,tatlanır
.Evlilik,evet güzel.Fakat arkadaşımın,kuzenimin,ailemin yerini alamaz eşim,almamalı.Onunla da kafa dengiyiz ve her konuda konuşur,hayatı paylaşırım.Fakat tüm geçmişimi,yaşanmışlıklarımı,eşime feda etmem...Ballı kocişim,herşeyim kocişim diyenlerinde bir zaman sonra yalnız kaldıklarını,bunun boşluğuyla eşlerine daha çok,bunaltacak kadar sardıklarını düşünüyorum