Postpartium yani lohusa depresyonu yasadim. Kizim kolikti ve reflusu vardi, uykusunda kusup bogulur diye korkumdan sabaha kadar uyumazdim besik nobeti tutardim ve durmadan biseyler yerdim, kutu kutu kurabiye, borek v.s.
gunduz annem kizimla ilgilenirken bikac saat uyurdum sonra kizimin kolik sancilari baslardi geri uyanirdim, onun sancilarina cozum bulamadikca daha cok uzulup daha cok yerdim. Kaynim cocuk doktoru onu arayip bagirip cagirirdim ne bicim amcasin sen diye, adam iyi dayandi bana....
ayna karsisinda oturup koca suratima bakip aglayarak mide fesadi gecirene kadar baklava yedigim gunler oldu, kendimden nefret ediyordum ve daha cok yiyerek kendimi cezalandiriyordum. Ne zamn kizimin kolik krizleri gecti benim de yavas yavas depresyonum gecti, 1 yas dogum gununde ilk kez esofmam veya hamile pantolonu disinda bisey giydim ve o an artik boyle yasayamam dedim dogum gununden 1 hafta sonra da diyetisyene basladim. Zayifladikca eski mutlu halime dondum. Ta ki ne kadar zayiflasam da kendimi zayif bulmadigimi farkedene kadar her sey tozpembeydi. 60 kiloyken diyetisyenim yeter artik ideal olculerindesin korumaya gecelim dedi, ben diyetisyeni birakip bi 5 kilo daha diyip devam ettim ama o 5 kilonun gerisi gelmedi, hep 5 kilo 3 kilo 1 kilo fazlam var diye diye 47 oldum.