Bir adet günü daha, karmakarışık duygularla beklenen. Bu gün ya da yarın göreceğim lekeler yine yıkacak dünyayı başıma. Yine kafamı dağıtmak için başka şeylere saldıracağım. Deli gibi rejim yapacağım, bütün eski arkadaşları arayacağım, bütün kitapları ezberleyeceğim... 20 gün sürecek. Sonra yine aklıma gelmeye başlayacak. Acaba diyeceğim. Ne zamandı son adetim. Geçti mi ki. Gene de uzanmayayım ben yükseğe, ağar kaldırmayayım, karnımın üzerine yatmayayım... Sonra yine tam bir ay sonra aynı bu günkü gibi, kendimi dinleyeceğim. bu ay olması için sebep çok diyeceğim. sonra umutlandırma kızım kendi kendini diyeceğim. en sonunda yine pozitif düşün sonu iyi olsun diyeceğim. Sonra ilk lekeyi görünce "aaa çok az acaba hamilemiyim" diyeceğim aslında her seferinde az olduğunu bilmeme rağmen. Kızacağım kendime, yıkılacağım. Sonra da kafayı daha fazla yememek için kafamı dağıtacak şeyler aramaya koyulacağım.
bugün ve yarın adet olmasam da, pazartesi hemen babanı eczaneye yollasam. Çift çizgi çıksa. baban sevinçten nara atsa... Sonra hemen hastaneye.. Doktor amca herşey yolunda dese... ilk tekmeni hissetsem... Ufacık, buruşuk, süt kokam bi bebek verseler kucağıma. Bağrıma bastığımda içimi ısıtsa. Sütümü emse. Koynumda uyusa. anneciiim dese. annesinin kızı-oğlu deseler...
Çok şey öğrendim yokluğunda. Olmayan bi bebeği varmış da çok uzaktaymış gibi özlemeyi, her gece rüyada görmenin insanı nasıl mutlu ederek kafayı yedirttiğini, kokuların rüyalarda bile duyulabileceğini öğrendim. Anne için çocuk neymiş, çok çok fena öğrendim...
Keşke beklemediğimiz bir anda dünyamıza girip sürpriz yapsaydın bize. Ben tüm bunları her anne gibi anca seni kucağıma aldığımda öğreseydim. Varlığına şaşırsaydım. Hislerime hayret etseydim... Şimdi varlığına o kadar alıştım ki olmadığına inanamıyorum. Lütfen şu an içimde ol. Lütfen lütfen lütfen lütfen...
